Λάθη ...λάθη... λάθη...και πάθη...

  Γνωρίζουμε την ιστορία της φράσης και ο σκοπός δεν είναι να καταδικάζουμε .

«Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτήν».

  Μερικές φορές όμως από κάθε κακό, φανερώνεται το καλό.
  Ο κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του, αφήνει το στίγμα του φεύγοντας απ΄αυτή τη μάταιη ζωή,
όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε καθημερινά , από τους φίλους μας , την οικογένειά μας, το περίγυρο, το περιβάλλον μας.Η πορεία μας στον κόσμο δεν κρίνεται από τα λάθη μας. Ποιος είναι...αλάνθαστος;
  Μερικές φορές, όμως ο λογισμός, μας κάνει να κρατούμε...αποδείξεις λαθών και τότε, τι γίνεται τότε;
  Κάτι ανάλογο αφορά τη σημερινή μου ανάρτηση, η οποία σημειωτέον, έχει ετοιμαστεί καιρό πριν.
  Διάβασα κάπου το εξής:
η γυναίκα παντρεύεται ένα άνδρα, ελπίζοντας ότι θα τον αλλάξει
ο άνδρας παντρεύεται μια γυναίκα πιστεύοντας ότι δεν θα αλλάξει ποτέ!
  Τελικά κανένας δεν δικαιώνεται, απλά όλους μας αλλάζουν μόνο οι συνθήκες, γιατί κάπου με τις αποφάσεις του τετραδίου του ' 83 που σας είπα,
κάπου εκεί κοντά ξεκινάει και αυτή η ιστορία!
  Απλά με το πέρασμα των χρόνων, αποστασιοποιημένα πλέον από το πρόβλημα που προϋπήρχε,
το αντιμετωπίζουμε με μια πιο δημιουργική ματιά!
                               .......................................................................
Με πολλή πολλή σκέψη και βαριά καρδιά ανεβάζω αυτό το θέμα, ακριβώς επειδή είναι πλέον μακρινό παρελθόν.
Και όπως σας προανέφερα, είναι γραμμένο...στην άμμο!
τα όμορφα που είναι ασύγκριτα πολλά, έχουν γραφεί ανεξίτηλα στην πέτρα, όπως ακριβώς το γράφει << η ΖΩΗ του Παιδιού>>.

  ..........................................................................................................

Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν:
      ΠΛΗΓΩΜΈΝΑ ΛΆΦΥΡΑ
ή    ΠΟΝΕΜΈΝΑ ΛΆΦΥΡΑ
ή..  .χρήση και κατάχρηση
ή    πονεμένες αλήθειες
ή     αρνητική διαφήμιση

ή...
        ένα κάδρο που..κόστισε πολύ!!!!!!!!!
Αλλά ακόμα και σαν αρνητική διαφήμιση έχει τους λόγους της΄ και είναι καλύτερο τα λάθη να φαίνονται  για να παραδειγματιζόμαστε για το μέλλον.




Τι άλλο μπορεί να μας αφήσει αμανάτι ένα τέτοιο μπουκάλι;
Ξέρετε; Αν είχατε συζήσει μαζί του επί σειρά ετών θα το γνωρίζατε αγαπημένες μου φίλες!
Ναι,  ναι,  τα σπάμε!
Όχι δεν τα σπάμε στο τσακίρ κέφι,αλλά σπάμε τα μπουκάλια που ξεμένουν, στον λαιμό τους, αφ΄ ενός γιατί δεν είχαμε γνωρίσει το ντεκουπάζ   τω καιρώ εκείνω ,  και αφ' ετέρου, ε, κάτι πρέπει νάχουμε να θυμόμαστε βρε αδερφέ!Τα πληρώσαμε που τα πληρώσαμε με δυο τρόπους!αφ΄ ενός από το οικογενειακό εισόδημα και αφ΄ ετέρου με την υγεία! ε, τι ; να μην το θυμόμαστε;
Θα με πείτε κακιά, αλλά, ναι ενίοτε είμαι!και το δείχνω!χωρίς λόγια! με τα έργα μου!
Χρόνια και χρόνια το είχα στο νου!
Τον κατασκευαστή αυτού του περιεχομένου και τον Καρέλια!
Εκεί να δείτε μίσος!Τι; δεν έχετε ακούσει αυτή τη λέξη από μένα; και λογικό είναι αφού δεν υπήρχε λόγος και δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου.
Στην ουσία δεν είναι μίσος, αγανάκτηση είναι!εκ των υστέρων!που υπήρχε εκ των προτέρων!
Προς τι τόση αγανάκτηση; Αφήστε το δεν το συζητώ.......
  Εδώ μιλάμε μόνο για κατασκευές και  πράσσειν άλογα, συγγνώμη,πράσινα μπουκάλια ήθελα να πω!
  Σας πληροφορώ ότι κάθε φιάλη στον λαιμό της είχε, δυο γυάλινες μπίλιες. Λέω είχε, γιατί ευτυχώς εδώ και χρόνια είναι παρελθόν!Όμως από κάποια στιγμή και μετά , τότε,  σκέφτηκα: γιατί να μην σπάμε τα μπουκάλια αφού έστω κάτι έχουν να αφήσουν; Δυο γυάλινες μπιλίτσες και στο καπάκι ένα καπάκι!Λίγο είναι;
Και αρχίζει η συλλογή.........
Σας εξομολογούμαι ειλικρινέστατα είναι η πιο ακριβοπληρωμένη συλλογή μας!
Χρόνια μετά το ξαφνικό αποχαιρετιστήριο, του πράσινου μπουκαλιού, Δόξα τω Θεώ,είχαμε την τύχη να μας ειδοποιήσει το εσωτερικό καμπανάκι -γιατί σπανίως προειδοποιεί-  είμαστε καλά και ό,τι σπάσαμε,  σπάσαμε! Χρόνια μετά λοιπόν,
ξαναβρήκα τη συλλογή μου!Πως είπατε; η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο;Μα δεν θα προσφέρουμε εκδίκηση, αλλά θα αραδιάσουμε τα...λάφυρα στο πιάτο!'Η μάλλον στον πάτο, ενός δίσκου που φτιάχτηκε για την περίσταση!Μια πρόβα , μου ήταν αρκετή για να συνθέσω τη δημιουργία μου.

  Εδώ , κάνοντας πρόβες μέσα σε νερό,  σε υπάρχοντα δίσκο, γιατί ένα φόβο τον είχα, μήπως στο υγρό γυαλί, χαθεί το γυαλί  όταν συλλάβαμε την ιδέα.

  Εδώ, λεπτομέρεια του υπέροχα κατασκευασμένου δίσκου, που από μόνος του  είναι κομψοτέχνημα, αλλά πρέπει να συνεχίσω τον σκοπό για τον οποίο παραγγέλθηκε.

  Πλένω τα καπάκια, χρόνια στο κουτί, πλένω να γυαλίσουν οι μπιλίτσες, τις στεγνώνω, και στη βάση του ξύλινου δίσκου, αντιγράφω τα τρία γράμματα που τα έχουμε χρυσοπληρώσει εις βάρος άλλων αναγκών.Τα προσπαθώ να γίνουν και καλλιγραφικά, για να μοιάζουν!Και αφού τα κολλάω ένα ένα με απλή κόλλα, περιχύνω με τις γυάλινες μπιλίτσες, είχα δοκιμάσει ήδη ότι η ποσότητα παραήταν αρκετή.Και μετά πάνω σε τόσο γυαλί, ε, τι θα χρησιμοποιούσα, παρά υγρό γυαλί;Θα χρειαζόταν μεγάλη ποσότητα, αλλά χαλάλι της!'Επρεπε να γίνει!Μπροστά στο κόστος που είχα μπροστά μου, το κόστος του υγρού γυαλιού ήταν αμελητέο.
Εδώ κλείνοντας προσωρινά από την ανάποδη πλευρά τις ενώσεις για να μην χαθεί τυχόν γυαλί.

Κι εδώ μία φωτογραφία με φλας λίγο πριν το τελικό βήμα αφού πρόσθεσα και κίτρινη άμμο.

                                                     Και τώρα είμαστε έτοιμοι!

Ιδού το αποτέλεσμα:
Και το πουλάω!ναι!το πουλάω!να μην έχω τίποτα να θυμάμαι!
ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΘΥΜΆΜΑΙ!
Υ.Γ.
  Δεν έχω τίποτα να μοιράσω  ούτε να καταλογίσω ευθύνες στις  εταιρίες που προανέφερα.
  Ο Θεός μας χαρίζει γνώση και λογική, η ελεύθερη βούληση είναι προσόν μας.Αλλά αν  γινόταν χρήση και όχι κατάχρηση θα σας είχα αυτό το μοναδικό πανάκριβο αριστούργημα;
 μικρό υστερόγραφο:
 υ.γ.
ΔΕΝ ΠΟΥΛΆΜΕ ΤΊΠΟΤΑ!Ιδίως όταν πρόκειται για κομμάτια ζωής !
γιατί η ζωή είναι ζωή μας, με τα όμορφα και τα άσχημα , με τα εύκολα και τα δύσκολα, με τα πάνω της και τα κάτω της με τα ιάσιμα και τα μη ιάσιμά της.
Μόνο που κάποια κομμάτια της , αφαιρούν ζωή από τη ζωή μας.Αυτό να το θυμάστε.
Να προσέχετε τη ζωή σας πριν χτυπήσει το εσωτερικό καμπανάκι γιατί μπορεί να μην υπάρξει...πρόβα.
ΔΏΣΤΕ σημασία στα μικρά γράμματα, ωσάν να πρόκειται για δανειακές συμβάσεις.Γιατί κι εκεί οι μεγάλες αλήθειες παίζονται στα μικρά γράμματα.
   Αγαπημένες μου φίλες
   αγαπημένοι μου φίλοι
   να είστε καλά
   και ας μην έχετε αυτόν τον μη αναίμακτο δίσκο!


Υ.Γ.
Μόλις είδε ο γιος μου στο πρόχειρο, γραμμένα στο δίσκο τα 3 γράμματα, ακούω:
-μαμά, έκανες το μνημόσυνο του JεB ;
- ..................   (νοιώθοντας τη ψυχή μου να απαντά: καιρός δεν ήταν;)