Το αποχαιρετιστήριο ενός εκπαιδευτικού που θαυμάζω

αποχαιρετιστήριο γράμμα στους μαθητές μου…

Δημοσιευμένο από ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΡΗΝΙΔΩΝ στην κατηγορία Χωρίς κατηγορία
 
Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να γράψω για τελευταία φορά σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο…
Από 1η Σεπτέμβρη δεν  ανήκω πια στη δύναμη του ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΡΗΝΙΔΩΝ.
Νιώθω πως αφήνω ένα κομμάτι της καρδιάς μου σε αυτό το σχολείο. Καμαρώνω για αυτό, είμαι περήφανος που υπήρξα κομμάτι του οργανικό. Καμαρώνω για τους συναδέλφους μου, τους φίλους και συνεργάτες, που από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασαν και με ενέταξαν στη δύναμη του σχολείου, σαν δικό τους άνθρωπο.  Για τον καθένα θα ήθελα ξεχωριστά να πω μια ιδιαίτερη κουβέντα, αλλά θα σωπάσω…..θα προτιμήσω να μιλήσω στο Μεγάλο μου Φίλο το Θεό μου για αυτούς…στην προσευχή μου…
Αλλά θα μιλήσω περήφανα και για τους μαθητές μου….για το σχολείο μου… «την διακονίαν σου πληροφόρησον» λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος!!!

Η ευτυχία δεν ανεβαίνει στα ρετιρέ επειδή λαχανιάζει. Και βέβαια προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές από ένα που βγάζει νευρωτικούς επιστήμονες, σήμερα που έχουμε έλλειμμα ευτυχίας και πλεόνασμα επιστημόνων (…) Το ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ είναι ευτυχισμένο γιατί πολλές φορές τελειώναμε το μάθημα και δεν φεύγαμε (από τον συνήθη τόπο του εγκλήματος) μέναμε στον χώρο του σχολείου, συζητούσαμε, φτιάχναμε σαπούνια, στήσαμε μετεωρολογικό σταθμό, ετοιμάσαμε γιορτές, εκδηλώσεις, ατέλειωτες μουσικές και θεατρικές  πρόβες, άλλοτε περιμένατε τους φίλους σας από άλλα τμήματα, νιώθατε δικό σας τον χώρο του σχολείου. Αυτό το γεγονός με συγκινεί, το εκλαμβάνω ως βαρόμετρο υγείας κι ευτυχίας, ως άμυνα συλλογικότητας που τόσο τη χρειαζόμαστε.

 Το καλύτερο σχολείο δεν είναι εκείνο που έχει τις περισσότερες επιτυχίες, αν και πάντοτε είχαμε πολλές, (οι στατιστικές είναι σαν τα μαγιώ, δείχνουν πολλά αλλά κρύβουν τα ουσιωδέστερα). Το καλύτερο σχολείο είναι εκείνο που οι μαθητές του το μισούν λιγότερο. Σ’ αυτό ήθελα να το κρίνετε.

Σπαταλήστε τη μισή νιότη σας σε ουτοπίες, δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα…Αλλά τα όνειρα υφαίνονται με πόνο! Την υπόλοιπη σας νιότη επενδύστε την στα έργα της θάλασσας, στα έργα της αγάπης.

Ανοίξτε πανιά στο Αδύνατο. Για να φτάσετε στο δυνατό.

Αριστοκράτες στην τέχνη, στους τρόπους. Δημοκράτες στη ζωή. Ή αλλιώς μάγκες στα αλώνια, κύριοι στα σαλόνια. Το επαναλαμβάνω. Κανείς δεν ψήλωσε κονταίνοντας τους άλλους. Μόνο ασκήσεις σε μονόζυγο δίνουν πόντους “για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και θα δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”.  Ψηλά τις καρδιές .

Σπαταλήστε χρόνο, αλλιώς πώς θ’ ανακαλύψετε τη ζωή; Η ζωή είναι ωραία αλλά τα ’χει φτιάξει με άλλον; Μπα, είναι ωραία γιατί το t είναι ΜΟΝΟΜΕΤΡΟ και άρα κάθε στιγμή ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Επιμένετε και θα σας  δώσει. Αλλά επιμένετε (“επιμένετε και στον εαυτό σας να σας απαντήσει. Μην του επιτρέπετε υπεκφυγές”).

Μην εμπιστεύεστε τα «εύκολα» γιατί απογοητεύουν ευκολότερα.  Για όλα να αμφιβάλλετε εκτός από ένα (“γιατί και η αμφιβολία πρέπει κάπου να πατάει”,  Δεν σας επιτρέπω να αμφιβάλλετε για την Αγάπη (η αμφιβολία στην αγάπη είναι αμαρτία)…

Να λέτε τα άσχημα μπροστά στους φίλους σας. Τα καλά τους πίσω τους. Αντιγράψτε τα καλά του Μείζονος Ελληνισμού, διαγράψτε τα άσχημα του Μίζερος Ελληνισμού. Μην κόβετε φλέβες, κόψτε λ.χ. το κάπνισμα, τη βλακεία, το πολύ αλκοόλ, εν ανάγκη χτυπήστε το κεφάλι σας στον τοίχο, ίσως πάρει μπροστά. Μην τα βάζετε με το γείτονα-συμμαθητή ή καθηγητή. Δεν είναι εχθρός αλλά συνοδοιπόρος. Ο εχθρός είναι μέσα μας, τα ελαττώματά μας. Αυτά πολεμήστε και περιορίστε.

Μην καίτε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς. Μυρίζει καμμένη σάρκα, καμμένα μυαλά από Αουσβιτς και Νταχάου μεριά, σαν το φετινό πρόγραμμα που τρέξαμε με την κυρία Σαμαρά. Κάψτε καλύτερα προλήψεις, προκαταλήψεις. Τα βιβλία είναι για να φωτίζουν. Φωτιστείτε και αυτοαναναφλεχθείτε οι ίδιοι με βιβλία. “Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια φως; (Χικμέτ). Εκεί που καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε ανθρώπους” (Τόμας Μαν το 1933 δηλ. το 1943 ήταν κοντά).

 “Πάρε τη λέξη μου Δος μου το χέρι σου» Μακρύς ο δρόμος απ’ την ανία-πλήξη της εκπαίδευσης στη μαγεία της πραγματικής Παιδείας!!!  Διανύστε τον όμως αυτόν τον μακρύ δρόμο!!!  Εν ανάγκη με τα γόνατα, και ματωμένα. Αξίζει!

Μην περιορίζετε την πραγματικότητα στα 50cm της TV (έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή), όταν η πραγματικότητα είναι απεριόριστη και κυρίως υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες μπορείς να φανταστείς. Φτιάξε τη δική σου, ομορφότερη από όλες τις άλλες. Είπαν την TV μηχανισμό αχρήστευσης του ανθρωπίνου βλέμματος. Μην αχρηστεύετε το πολυτιμότερο. Αναγνώστε πρόσωπα, το πιο συναρπαστικό και ωραίο ανάγνωσμα που υπάρχει. Ο μόνος ιερός τόπος που υπάρχει, μάλλον ο πιο ιερός, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό στην Κόλαση οι άνθρωποι είναι δεμένοι οπισθάγκωνα πλάτη με πλάτη. Υπάρχει κόλαση/τιμωρία μεγαλύτερη από τη στέρηση του βλέμματος του άλλου;

Η ζωή είναι μιγαδική και μαγική. Εμπεριέχει και τη φαντασία.

Εσείς είστε το αλάτι της γης, αλίμονο αν επιτρέψετε την αλλοίωση σας…πώς τότε θα νοστιμέψει ο κόσμος μας;  Οξυγονώστε τη ζωή σας συχνότερα.

Έκανα για σας λιγότερα από όσα ήθελα και περισσότερα από όσα μπορούσα. Ο Αρχάγγελος ας σας έχει όλους καλά και ας σκεπάζει τα βήματα της Ζωής σας!

θα ήθελα οι μαθητές μου να μην έχουν ημερομηνία λήξης!!! Πάντα ψηλά…..πάντα ψηλότερα!

Ευχαριστώ από καρδιάς για την συνοδοιπορία….

ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ ΜΑΚΗΣ!!!