σαν σήμερα...σαν θύμηση δυό χρόνια μετά

   Αφιερωμένο στους ανθρώπους μας στην Αυστραλία, με αγάπη. 

        Το θέμα το επανέλαβα επειδή είχα ανάγκη να το θυμηθώ.   

        Οι όμορφες στιγμές χαράσσονται στη ψυχή μας για πάντα!

η συνέχεια του καλοκαιριού στη καρδιά μας!

Αγαπημένες μου φίλες, καλοί μου φίλοι,
σ΄αυτό που θα καταθέσω σήμερα , θα μπορούσα να διαλέξω πολλούς τίτλους!

Το σκέφτομαι πολλές μέρες τώρα, να γράψω ή να μη γράψω!

Το θέμα είναι προσωπικό-οικογενειακό-οικουμενικό!με την έννοια ότι αφορά μακρινή ήπειρο την Αυστραλία!

Αλλά τι είναι ο  κόσμος μας; Μια απόφαση και η εκτέλεση της!

Φέτος το καλοκαίρι,το μάθαμε κάποιους μήνες πριν,θα ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα,η εγγονή της αδερφής του πατέρα μου, που το 1955 οικογενειακώς, μαζί με τόσες άλλες οικογένειες είχαν φύγει για το άγνωστο, και μετά από ενάμιση μήνα ταξίδι, έφτασαν σε κείνη τη γη όπου έχουν ριζώσει!

 Το κορίτσι αυτό, ήθελε να δει, να ζήσει για λίγο και να μάθει τον τόπο απ΄ όπου 'εφυγε ο πατέρας της ενάμιση χρονών και επίσης τον τόπο όπου γεννήθηκε και έζησε η λατρεμένη  γιαγιά της!

   ΄ Ήταν το πρώτο ταξίδι τους στην Ευρώπη!

    Κάποιες μέρες από το μεγάλο εγχείρημα-ταξίδι,  αφορούσε και αυτό το προσκύνημα, θάλεγα εγώ, γιατί για πολλά μέλη της οικογένειάς μου που συμμετείχαμε σ ΄αυτή τη μεγάλη χαρά,  ήταν    προσκύνημα  . Ο τόπος   καταγωγής της γιαγιάς, αφού είναι και ο ιδιαίτερος τόπος καταγωγής μας! Οι περισσότεροι   συμμετέχοντες πήγαιναν για πρώτη φορά , όπως τα παιδιά μας.πχ. και εγώ η ίδια είχα να πάω πάνω από σαράντα χρόνια!                                                                             

    ΄Ενας οικισμός κοντά στο χωριό μου, με τέσσερις καλύβες όλες κι όλες, που όλοι όμως στην οικογένεια στο άκουσμά της μιλάμε με σεβασμό και μέσα μας -κι όχι μόνο μέσα μας- κυλάνε κάποια δάκρυα νοσταλγίας και ευγνωμοσύνης στους ανθρώπους μας -παππούδες και γονείς-που έζησαν εκεί τη ζωή τους ή όσα χρόνια έζησαν εκεί.

    Πάνω σ΄αυτό το θέμα, θα καταλάβετε περισσότερα από την κατηγορία<<αγαπημένα γραπτά>>, όπου στο θέμα <<ο τόπος που αγάπησα, >>αναφέρεται όπως εγώ δεν μπορώ να το περιγράψω.

ΣΗΜ. αυτά τα γραπτά στα αγαπημένα, θα αναρτηθούν αργότερα, , αλλά όχι πολύ μακριά χρονικά, ενώ
έπρεπε να ξεκινήσω από εκεί.

    ΄Ομως σίγουρα έχετε δει στις αναρτήσεις  μου, ακόμα και στην αρχική, τις λέξεις <<το γιασεμί της γιαγιάς!>>

   Και η δική μας γιαγιά έφτασε εκεί το 1901, σε ηλικία μόλις 14 ετών.Δεν γνωρίζουμε αν το βρήκε  ή  αν το φύτεψε αργότερα, όμως αν   και λείπουμε από τον συγκεκριμένο τόπο, πάνω από 50 χρόνια, εν τούτοις  φέτος, μας περίμενε ανθισμένο.

Το σπίτι μας;

Δεν υπάρχει...

Υπάρχουν κάποια ερείπια στη μεριά του φούρνου, και ο ιερός μας χώρος είναι σκεπασμένος από βάτους !

Όμως εκεί γεννηθήκαμε, ζήσαμε, είναι η καταγωγή μας και δεν θα το αρνιόμουν ποτέ, με τίποτα στον κόσμο.

Είναι τα ΓΕΡΑΚΑΡΙΑ μας!

Σήμερα ερείπια, κάποτε  ΖΩΉ   και φωνούλες παιδιών!

Είχανε ενημερωθεί κάποιοι από τους συγγενείς, διότι αφού είμαστε από πολυμελείς οικογένειες,δεν είναι εύκολο όλοι να ταυτιστούμε στον χρόνο, παρ΄ όλα αυτά, στη συνάντησή μας συμμετείχαμε με την παρουσία μας και την καρδιά μας είκοσι πέντε άτομα, νοερά όμως με τη ψυχή τους με τα τηλέφωνα και την έννοια τους πολύ περισσότερα!
Όταν λέω οικογένεια, εννοώ με την έννοια αδερφών και των δικών τους οικογενειών, διότι Δόξα τω ΘΕΩ, με κανέναν δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε!απλά πολλές φορές μας χωρίζει η απόσταση, που όμως το διαδίκτυο και ο ΟΤΕ, μας φέρνει πιο κοντά! ΑΥΤΌΣ είναι Ο ΧΡΥΣΌΣ μας, και όχι ο χρυσός της γνωστής διαφήμισης.
΄Ηταν για μας το γεγονός του φετινού καλοκαιριού, όμως να τονίσω, ότι είχαμε και ένα άλλο καλοκαίρι έναν εξ ίσου όμορφο ερχομό μέλους της οικογένειάς μας! 
   Σημ. υπάρχει μια εσωτερική πόρτα στο σπίτι, που σε τέτοιους ερχομούς, όχι μόνο μετριέται το ύψος,(όπως στα παιδάκια που μεγαλώνουν), αλλά κολλάμε και το χαρτάκι του ημερολογίου,για να μην ξεχνάμε τα θαύματα! γιατί θαύματα είναι και αυτά!

  

Μη ρωτάτε αν τη βάφουμε!αυτό το σημείο δεν είναι απαραίτητο να βαφεί.Έτυχε δε, δίπλα από την κάσα της συγκεκριμένης πόρτας, που δεν βάφεται για να μην χαθούν τα λατρεμένα ίχνη, υπάρχει και το κάδρο η σκάλα της ζωής, πιστά αντίγραφα που έχουμε όλοι στα σπίτια μας, από το πρωτότυπο που είχε το πατρικό μας!Είναι στα γαλλικά,και σίγουρα αποτελεί κειμήλιο για όλους μας!

    Όμως  το ζωντανό κειμήλιο είναι το <<γιασεμί μας>>.

      Κάποια στιγμή  πριν  από χρόνια, είχα σχεδιάσει και  είχα στείλει το γενεαλογικό μας δέντρο,σ΄ αυτό το κορίτσι, από τη μεριά της γιαγιάς της. Εδώ γιαγιά αναφέρω την αγαπημένη μου θεία, αδερφή του πατέρα μου, και η εγγονή της θα είχε να γνωρίσει  στην Ελλάδα  αν ποτέ ερχόταν,σαράντα οχτώ 48 δεύτερα ξαδέρφια!Μεταξύ αυτών και τα παιδιά μου.

Όλα αυτά τα χρόνια,υπήρχε η επικοινωνία των παιδιών, οπότε ωρίμασε η ιδέα.

Δεν είναι και λίγο στην άλλη μεριά του ωκεανού να έχεις τόσους συγγενείς εξ αίματος!

 Το ραντεβού  δόθηκε στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, ήταν το ίδιο σχολείο της γιαγιάς και επίσης πολλών από εμάς , όπου μετά από θερμούς εναγκαλισμούς συστάσεις  και επί μέρους φωτογραφίες ,και συγκίνηση μαζί με χαρά , καλά το σκεφτήκαμε  και βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία!

                            

φυσικά όλο το οδοιπορικό μας,  καλυπτόταν φωτογραφικά και ζωντανά, όμως θα βάλω τα απολύτως απαραίτητα!

    Περίπου μισή ώρα δρόμος μακριά από το χωριό μου,βλ. δεύτερη ανάρτηση, άλλη φορά θα σας το αναφέρω αυτό, πάντα ξεκινάμε από τις πραγματικές ρίζες,   συνοδεία αρκετών αυτοκινήτων
είχαμε προνοήσει   να  ζητήσουμε να προσέχουν τα σκυλιά που φύλαγαν τα κοπάδια εκεί γύρω, μην συνέβαινε  κάποιο απρόβλεπτο, στρατοπεδεύσαμε ...κοντά στις αυλές......
  Εδώ θα αναφέρω μόνο κάποια δικά μου συναισθήματα, ή μάλλον, δεν μπορούσα να πιστέψω, πως οι μεγάλες αποστάσεις για ένα κοριτσάκι τριών ετών, τότε φύγαμε οριστικά από εκεί, ήταν...μια δρασκελιά τόπος...
    Και το σπίτι μας, η καλύβα, όπως τη λέγαμε και τη λέμε ακόμα, που χώραγε τόσους ανθρώπους, είχε απομείνει ένας χώρος γεμάτος βάτους, όμως κάπου εκεί μπροστά, ήταν,  ναι, ήταν ανθισμένο το γιασεμί!δεν είναι γιασεμί, εμείς το ονομάζουμε έτσι!

    Μεσημέριαζε και αφού σκορπίσαμε να βρούμε τις πέτρες και τις ημερομηνίες και τα  αρχικά ονομάτων, με κατεύθυνση τηλεφωνική από τον αδερφό μου, είπαμε,όλοι συμμετείχαμε , ο καθένας όπως μπορούσε, βρήκαμε μια πέτρα ριζιμιά, αυτές που είναι χωμένες μέσα στο έδαφος και προεξέχουν, με ένα  πέλμα μικρού παιδιού.Αυτό είναι από φυσικό του.Από εκεί και μετά....ήταν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού.ΌΛΟΙ, μικροί και μεγάλοι, διασκορπιστήκαμε και ψάχναμε όλες τις πέτρες.Γιατί υπάρχουν πολλές πέτρες που μιλάνε εκεί!
 Επιφωνήματα χαράς, κάθε που έβρισκε κάποιος κάτι, τρέχαμε, φωτογραφίζαμε, ζούσαμε, κλαίγαμε, όλα μαζί.....και όλοι μαζί!

                              
                                   

  Ο ήλιος έκαιγε όμως και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε σε μια σκιά ,λίγο πιο κάτω εκεί που άλλοτε ήταν τα ..ποτιστικά μας.....
  Τεράστια πλατάνια, καρυδιές, άγρια σταφύλια ροζακί,και χίλια δυο καλούδια υπήρχαν τότε που ζούσαμε εκεί.Συκιές, δαμασκηνιές αχλαδιές, μηλιές, τα πάντα είχαμε!Συν το κοπάδι με τα κατσίκια, τα σκυλιά, τα άλογα και τις κότες! Υπήρχε και το νερό που ανάβλυζε  και φαινόταν τα σημεία του στο βυθό, ήταν ρηχά,  ήταν πόσιμο τότε,σε περιποιημένο πηγαδάκι-πηγή, με το τσίγκινο κουπάκι κρεμασμένο δίπλα,  σήμερα   θολό και παρατημένο,και το περίσσευμά του τότε, γέμιζε παρακάτω δυο στέρνες, για πότισμα στις καλλιέργειες με τα λαχανικά μας. 

Θα πείτε κάποιοι:μα γιατί παρατήσατε αυτόν το τόπο;
Ας όψεται η μετανάστευση!

Αλλά το θέμα είναι το οδοιπορικό μας!

  Εδώ θα πω ότι εξηγήσαμε στους συγγενείς την ανιψιά μας και τον φίλο της, ότι δεν γίνεται συχνά αυτό, και δεν ζούμε έτσι στην Ελλάδα πάντα, μην νομίσουν πως η ζωή όλων μας, είναι εκδρομές και προσεγμένα πικ νικ, χα χα,  με συμμετοχή όλων, με γέλια χαρές και τραγούδια, υπήρχαν και αυτοσχέδια τραγούδια, καθώς επίσης και μελοποιημένα σε στίχους της αδερφής μου και θέμα ξενιτειά.......ένα μόνο στίχο γράφω:
...νάναι γιορτές και νάσαι μόνος, είναι αβάσταχτος ο πόνος.....
Όλα τα άλλα ήταν με ευχάριστο περιεχόμενο , φαίνεται στα πρόσωπα όλων,
και αφού εκεί σε αυτή τη πανδαισία συναισθημάτων μας βρήκε το τηλεφωνικό σήμα από την Αυστραλία, διότι η ψυχή της γιαγιάς ήταν εκεί,με αγωνία για το πώς θα περάσει η εγγονή της...

 Το  σχέδιό μας περιελάμβανε και κάτι ακόμα!
Είχαμε αγοράσει δυο φυτά, δέντρα, μηλιές για την ακρίβεια,(για να είναι ανθεκτικές) από γεωπόνο, μια κόκκινη και μια πράσινη,να τις φυτέψουν τα παιδιά μπροστά στην καλύβα, κοντά στο γιασεμί,έτσι για να έχουν και κάτι να θυμούνται ακόμα!

Όμως η κατάσταση της καλύβας και του γύρω χώρου δεν το επέτρεπε αυτό , άρα.........
κάποιος έριξε την ιδέα του,μια άλλη επιλογή, πολύ καλύτερη του αρχικού μας σχεδίου!
Για να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τα ΓΕΡΑΚΑΡΊΑ, -μην το ψάχνετε, ίσως να μην είναι στον χάρτη του google Earth,, όμως  όλοι εμείς ς το έχουμε εντοπίσει και μας οδηγεί με μια κίτρινη καρφίτσα αμέσως,
   Έπρεπε να ανεβούμε στην κορυφή του λόφου, όπου υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, κτισμένη πολύ πριν το 1900 για πρώτη φορά και ανακαινισμένη πολλές φορές από τότε, (εδω θα σας παραπέμψω πάλι  σε κείμενο των αγαπημένων γραπτών,με τον τίτλο: Το θαύμα, εκεί οφείλω κι εγώ τον όνομά μου).
   Ανεβήκαμε με ευχαρίστηση,αφήνοντας πίσω μας τη καρδιά μας......
και ακόμα μεταφέροντας τα δυο φυτά καθώς επίσης και τρία μπιτόνια νερό που γεμίσαμε από τον τόπο όπου γεννήθηκε ο πατέρας της ανιψιάς μας!  Η σκέψη περιείχε  : Νερό από τις έξι βρύσες , γειτονιά όπου γεννήθηκε ο πατέρας, και φύτεμα εκεί όπου γεννήθηκε και έζησε η γιαγιά.!

Η αγάπη και το συναίσθημα μας προγραμμάτιζε!

Εδώ, αφού ανάψαμε τα κεριά μας,από αγνό μελισσοκέρι, και αφού ψάλθηκε  το απολυτίκιο της Αγίας, έχουμε και ιεροψάλτη στην οικογένεια, καμαρώνουμε και γιαυτό,και αφού κεραστήκαμε από μια καραμέλα, όπως  κερνούσε πάντα η μητέρα μας στη γιορτή της Αγίας για μένα, όμολογώ οτι τελείως συμπτωματικά ειχα μαζί μας ένα σακουλάκι καραμέλες, αλλά  έδεσε, όταν είπε η αδερφή μου: η μαμά πάντα κερνούσε καραμέλες......
 ... Καραμέλες, καραμέλες, κάπου ανάμεσα στις τσάπες και στα μπιτόνια με το νερό, νάτες και οι καραμέλλες΄  μπορεί να μην ήταν της εικοσάρας, ή ΝΑΣΚΟ, όμως μας γλύκαναν την ανάμνηση κι αρχίσαμε να ψάχνουμε πού πρέπει να φυτευθούν οι μηλιές!

Ο πιο κατάλληλος τόπος κρίθηκε να είναι πίσω από το Ιερό, εκεί όπου τα νερά της βροχής θα ξεστραγγίζουν από τα κεραμίδια,για να μη  ξεραθούν.......
Έτσι και έγινε!

Ιδού!

                                        

 Σημειώνω δε, ότι από εκείνη τη μέρα έχει βρέξει τόσες φορές, που αποκλείεται να μην φυτρώσουν!
Φίλες μου σας έχω κουράσει, αλλά δεν μπορούσα να έκοβα κάτι από αυτά!
Αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση και να την αφιερώσω στην ιντερνετική νονά μου ΤΑΤΙΆΝΑ, σαν αντίδοτο στο θέμα της με τη φωτογραφία,και φυσικά είχα την έγκρισή της!Την ευχαριστώ και γιαυτό!
 Επίσης το κομμάτι που αναφέρομαι στις πέτρες, αν κάποια στιγμή διαβαστεί από τον /την blogger αντ'αυτού, κάτι έχει να πει!
   Συνεχίζοντας και προσπαθώντας να κλείσω αυτή τη μέρα χαράς για όλους μας,που καταγράφηκε σαν το γεγονός του φετινού μας καλοκαιριού στην οικογένεια, θα πω ότι την επόμενη μέρα είχε προγραμματιστεί ο περίπλους του Αγίου ΌΡΟΥΣ! Διότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι γνωρίζει την ΧΑΛΚΙΔΙΚΉ ,αν δεν έχει δει έστω από μακριά αυτή τη μοναστική πολιτεία!

  Αλλά ο χρόνος όταν είναι μετρημένος, εκπνέει γρήγορα και τα παιδιά έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι, σε άλλα πανέμορφα μέρη της χώρας μας!
και...πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ, με κατεύθυνση Μύκονο και Σαντορίνη,ήδη εμείς που μείναμε πίσω, συνθέσαμε κιόλας το τραγούδι που γράψαμε για....όταν θα ξανάρθουν!!!

Σας το παραθέτω, με πολλή αγάπη προς τα παιδιά αυτά που μας το ενέπνευσαν!

Πρέπει να πω, ότι βασίστηκε στο:

 http://www.youtube.com/watch?v=OXtMFfJMRak
 

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία 

και θα ενορχηστρωθεί ως τα ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ, από τους λάτρεις του είδους, σύνθεση- στίχο- μουσική,
φυσικά αποκλειστικά για οικογενειακή μας χρήση!
όμως θέλουμε να προλάβουμε να το στείλουμε όλο αυτό στη γιαγιά, η οποία έχει πλέον εκτυπωμένες τις φωτογραφίες του οδοιπορικού μας,για να προσθέσουμε στη χαρά της!

..............................................................
 Τα μήλα έχουν τη δική τους ιστορία
κάποτε τα φύτεψαν η Σάρα και ο Μπο.
ήρθαν στα Γερακαριά απο την Αυστραλία
να μας γνωρίσουν και να δουν πώς ζούμε εδώ

 λαλαλαλα........


Το γιασεμί μας μας περίμενε ανθισμένο
μπροστά απ ΄τη καλύβα μας που ζούσε η γιαγιά
Μπορεί να έμειναν χαλάσματα και βάτοι
όμως για μας είναι γραμμένα όλα στη καρδιά

λαλαλαλα...............

Οι πέτρες μας μιλούσαν με τα γράμματά τους
κάποτε τις σκάλισαν χεράκια παιδικά.
Πόσες εικόνες τώρα έρχονται στο νου μας
και ας μη ζήσαμε εκεί εμείς παιδιά

λαλαλαλα..............

Αυτά που ζήσαμε εκείνη την ημέρα
χαράχτηκαν μες τη ψυχή μας για παντοτινά.
Συγκίνηση ,χαρά ,τιμή και περηφάνια
που καταγόμαστε απ΄ τα χώματα αυτά........


λαλαλαλα.............


Αυτό ήταν το φετινό μας καλοκαίρι!

θα μπορούσε να έχει τίτλο:

 I ' m happy!

Είναι το μόνο που έμαθα, και χρησιμοποιούσα σε κάθε μα κάθε φράση!!!

και φυσικά το:

I love you!

Υ.Γ.

I' m happy!!!