Μικρό πουλί
τι μου χτυπάς το τζάμι επίμονο
στη παγωνιά
και στης καρδιάς το καταχείμωνο;
Του θείου Βρέφους γέννηση
μου φέρνεις μήνυμα
εικόνα του μικρού ΧΡΙΣΤΟΎ
το ταπεινό προσκύνημα
Στρώνω τραπέζι στη γωνιά
με λίγα ψίχουλα
Μ΄ΑΓΑΠΗ να τα μοιραστώ
με σένανε και τον Χριστό.
Οι δυο φωτογραφίες, δανεισμένες από το διαδίκτυο.
................................................................................................
Είναι ένα ακόμα αυθόρμητο μικρό επίκαιρο ποίημα της παπαδοκόρης και θέλει και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας!
Ήδη έχει δοθεί και θα απαγγελθεί στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του δημοτικού σχολείου του χωριού μας, μπροστά από τα πεύκα στο βάθος της φωτογραφίας και σε γειτονικό μας χωριό όπου ζει η ποιήτρια.
Μου θύμισε αυτό εδώ το ατελείωτο καδράκι, εποχής του ΄80, που μάλλον θα στολίσει στο μέλλον τον τοίχο της Αννούλας, αν το θέλει και αν...η γιαγιά πιάσει την ξεχασμένη βελόνα κεντήματος.Άλλο θέμα αποτελεί αυτό με μουλινέδες και κλωστές...
Πάντως τα σπουργιτάκια με τα ψίχουλα, ταίριαζαν στην μνήμη μου και το αναζήτησα...στο πατάρι των αναμνήσεων...το κοριτσάκι στο χιόνι , να ρίχνει ψίχουλα στα σπουργίτια...
.............................................................................................................................................
Αλλά...το σεντούκι των αναμνήσεων, έχει όγκο, και αφού το αναζήτησα...εις μάτην....
σκέφτηκα:ας το πάρει το ποτάμι, δανείστηκα και αυτή τη φωτογραφία από το διαδίκτυο και σας χρωστώ εικόνες, όταν το βρω....
Έψαξα και στο διαδίκτυο μήπως το βρω αν και πολλές φίλες θα το έχετε σίγουρα κεντήσει, ήταν γνωστό σχέδιο της εποχής,
Παράλληλα , σας έχω κάποια σπουργιτάκια στα κλαδιά του δένδρου, και κάτι επίσης ατελείωτο, για να πειστείτε ότι ναι έψαξα...
Και μία ακόμα φωτογραφία του αγαπημένου μου χωριού, με την καινούργια μου φωτ.μηχανή αφού ήρθε πριν σταλεί το αίτημα....
......................................................................................................................................................................
Συνενώνω και ένα δικό μου θέμα που στο τέλος έχει μια ίδια έκφραση.
Πίσω από τα σίδερα
-Αρκουδάκι, γιατί είσαι πίσω από τα σίδερα;
-Προσπαθώ να νιώσω πως είναι να ζουν παιδικές ψυχούλες πίσω από κάγκελα φυλακής.Να βλέπουν μόνο γκρίζους τοίχους.Να μην μπορούν να γνωρίζουν τι είναι φως ,τι είναι αέρας , τι είναι χρώμα...
-Τι λες τώρα;δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον πολιτισμένο κόσμο!
-Μα νομίζω πως συμβαίνει.στις πτέρυγες των φυλακών που είναι οι μητέρες. Εκείνα τα παιδιά σκέφτομαι και τις μητέρες τους βέβαια , γιατί...ποιος ξέρει...ίσως να βρέθηκαν εκεί...για τα παιδιά τους...
Να ψάξω να βρω όλα τα λούτρινα ζωάκια που έχουν οι άνθρωποι στις αποθήκες, στις καλαθούνες, στα κουτιά ή στα πατάρια. Ή πεταμένα σε κάποια γωνιά.Να τα πάρω μαζί μου!
Να ευαισθητοποιηθούν και να ακολουθήσουν όλα , γιατί ο σκοπός μου είναι ιερός.
Ίσως στο δρόμο μας βρούμε και κάποιο πλαστικό αυτοκίνητο ή φορτηγό η τρακτέρ και να ανεβούμε στην καρότσα του, γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς.
Εκείνο το αρκουδάκι του cajoline το θυμάστε;Θα βοηθήσει όλα τα ζωάκια να είμαστε καθαρά και αρωματισμένα.
Και όταν συγκεντρωθούμε όλα τα ζωάκια του δάσους, ελεφαντάκια,αρκουδάκια,κουνελάκια, λαγουδάκια, κοάλα και όσα ακόμα έχουν διάθεση να μας ακολουθήσουν, θα ταξιδέψουμε μακριά και θα εισβάλουμε νύχτα νύχτα στα κελιά των φυλακών, όπου υπάρχουν μητέρες με βρέφη και μικρά παιδάκια.
Ξέρετε,εκείνα τα παιδάκια δεν έχουν φίλους...Και που να τους βρουν τους φίλους μέσα στα σίδερα και πίσω από βαριές σιδερόπορτες;
Θυμάστε την Πατατίνα που είχε η Βάλια στο καφέ της Χαράς; Ήταν η καλύτερή της φίλη!
Έτσι κι εμείς θα πλαισιώσουμε με την αγάπη μας τα μικρά παιδάκια.
Θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Θα τα ακούμε με προσοχή.
Θα ακούμε τα κλάματά τους, τα όνειρά τους, τις χαρές και τις θλίψεις τους.Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, όπου και αν βρίσκονται.
Πως να είναι τάχα τα όνειρα ενός μικρού παιδιού στη φυλακή; Πως να ξέρει από όνειρα , αφού δεν έχει δει ποτέ του τον έξω κόσμο;
Ε, να, εμείς που έχουμε περάσει τόσα πολλά μέσα στον κόσμο, μέσα σε οικογένειες με μικρά παιδιά που τα έχουν όλα, θα τους διηγούμαστε ιστορίες. Θα τους λέμε ακόμα και για το πως φτάσαμε μέχρι εκεί και από που περάσαμε.
Από δάση, από λίμνες, από γέφυρες και από ποτάμια .Θα τους λέμε για τον σιδηρόδρομο με τα βαγόνια του και για τα αεροπλάνα.Μπορεί να ακούνε τον θόρυβό τους και να τρομάζουν.Θα προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε και να μάθουν. Να μην φοβούνται τα αεροπλάνα.Να τα βλέπουν και να χαίρονται !Και με τα μικροσκοπικά χεράκια τους να τα χαιρετούν, όπως έκαναν πριν από χρόνια τα παιδάκια, όταν έβλεπαν να περνά κάποιο λεωφορείο!Να μάθουν πως πετάνε ελεύθερα σαν τα πουλιά με τα φτερά τους.
Να τους μιλήσουμε για τα διαβατάρικα πουλιά όπως τα χελιδόνια!
Γι αυτά που αφήνουν τη φωλιά τους και ταξιδεύουν σε πιο ζεστά μέρη.Για τις έρημες φωλιές στα κλαδιά των δέντρων και στις σκεπές των σπιτιών.
Για την άνοιξη και τον χειμώνα.Για το φθινόπωρο αλλά και το καλοκαίρι.Για τις απέραντες θάλασσες και για τα καράβια, που ταξιδεύουν άνθρωποι και εμπορεύματα με μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια και από αυτή της στεριάς.
Για τον Άγιο Νικόλαο που είναι ο βοηθός τους.
Θα μιλήσουμε στα παιδάκια για την γέννηση του Χριστού μας που δεν βρήκε χώρο να γεννηθεί πουθενά , παρά σε μια φτωχή μακρινή φάτνη.
Κι εμείς τα ζωάκια- τα ζωάκια εκείνης της εποχής δηλαδή - τον ζέσταναν με τα χνώτα τους τις κρύες νύχτες.
Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς με τα παιδάκια που θα βρούμε. Για μας το κάθε παιδάκι θα είναι ένας μικρός Χριστός.
Φυλακισμένα από τους νόμους των ανθρώπων.Και όταν τα παιδάκια γίνουν τριών ετών τα χωρίζουν από τις μητέρες τους κι εκείνες συνεχίζουν να εκτίουν την ποινή τους. Και όταν θα αποφυλακισθούν οι μητέρες, άσχετα με τις υποσχέσεις που έχουν ακούσει, μπορεί να μη βρουν ποτέ τα παιδιά τους.
Βέβαια, τα παιδάκια λένε πως δεν έχουν μνήμες από αυτή την ηλικία.Μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς τη μνήμη τους.
Θα έχουν όμως μνήμες οι μητέρες και θα είναι αυτό που θα τις κρατήσει ζωντανές.
Έτσι είναι οι νόμοι.
Οι νόμοι είναι κανόνες.
Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις.Αλλά οι εξαιρέσεις δεν είναι κανόνας.
Κάποια από εμάς θα μείνουμε μέσα στα κάγκελα ακόμα και αν φύγουν τα παιδάκια.Για να συντροφεύουμε τις μαμάδες.Είμαστε οι φίλοι των παιδιών τους. Μαζί μας θα κάνουν κι εκείνες όνειρα.
Θα ακούνε από μας ,τα φυλακισμένα μυστικά των παιδιών τους. Και σε μας θα δίνουν την αγκαλιά τους και τα χάδια τους που ανήκουν σ΄ εκείνα.
Γιατί τα παιδάκια βγαίνοντας στον κόσμο μπορεί να μην είναι τυχερά όπως η μικρή Μυρτώ του βιβλίου της κ.Ελένης Φωτίου :και το όνομα αυτής Μυρτώ
Γιαυτό ας μη χασομεράμε!
Σύνθημά μας: εκστρατεία όλο τον χρόνο!όχι μόνο τις γιορτές!
Α, ναι!στον δρόμο μας θα αφήνουμε χαρτάκια με συνθήματα και διευθύνσεις, κάτι σαν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού!Αν και όποτε βρεθούν από ανθρώπους ή από άλλα ζωάκια!Τα μηνύματα θα γράφουν για όλες αυτές τις ανάγκες!Για όλο τον χρόνο!Όχι μόνο για τις γιορτές!
- Είμαστε έτοιμοι:
-Ναι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η αφορμή δόθηκε από τις φυλακές Ελεώνα, με Έψιλον, από την λέξη ΄Ελεος
.http://xeblogarisma.blogspot.gr/
......................................................................................................................................................................
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΑΝΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ !
