Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Το συννεφάκι που αγαπούσε το ρίμελ

    Ακόμα ένα ταξιδάκι στα σύννεφα, αγαπημένες μου φίλες και αγαπημένοι μου φίλοι
και μετά θα σας αφήσω ήσυχους, άγνωστο για πόσο.
   Μέσα από αυτή την όμορφη αλληλεπίδραση, με χειροτεχνίες και κάθε είδους χόμπι και ασχολίες, υπάρχει χωρίς να το καταλαβαίνουμε μια όμορφη δράση.Μια ευγενική άμιλλα θα τόλεγα.
   Κάπως έτσι, ένα βραδάκι, περιμένοντας να έρθει η ώρα να δω τις άγριες μέλισσες, κράτησα στα χέρια μου ένα βελονάκι και το παραμύθι αποτυπώθηκε πολύ πριν τις πρώτες σειρές πλεξίματος.
   Με λίγη διαφορετική πλοκή και άλλο τίτλο, γίνεται ένα όμορφο παραμύθι.
 
 Πρόσκληση για ένα ταξίδι στα σύννεφα!


   Θηλιά θηλιά τ΄απόβραδο, μου δίνεις τα φιλιά σου, τραγουδούσε, σαν είδε πως ήταν εύκολη η κατασκευή του!
   Κι έτσι, εκεί που ξεκίνησε απλά σαν ιδέα, αφού ζήλεψε τη συννεφοπαρέα, κόντευε να ολοκληρωθεί η όψη του, ώσπου..σκέφτηκε λιγάκι να ξεχωρίζει…
  -Τι μπορώ να κάνω γι αυτό… είπε και από το μπουντουάρ του, διάλεξε ένα έντονο μαύρο ρίμελ και τόνισε  αρκετά τις βλεφαρίδες του.
  Μετά, έκλεισε απαλά τα βλέφαρά του, να βεβαιωθεί πως δεν ξεβάφει, γιατί θα είχε μεγάλο ταξίδι μπροστά του.
  Αλλά… το πήρε ο ύπνος, στον καναπέ, πριν ακόμα γεμίσει το σώμα  του με λευκό βαμβάκι.
  Κι ένα άσπρο σύννεφο , κι ένα άσπρο σύννεφο……
  Αχ, τι όμορφο όνειρο!

 Ήμουν λέει συννεφάκι λευκό μικρό , στον ουρανό.
 Γύρω μου πολλά λευκά συννεφάκια, κανένα όμως όμοιό μου!
 Κι εγώ, είχα τάχα μακριές  μαύρες βλεφαρίδες!
-Πρόσεχε, πρόσεχε, άκουγα συννεφάκια κοντά μου να μιλούν….
 Οι βλεφαρίδες σου ξεβάφουν!
 Ποτέ σου δεν πρέπει να κλάψεις! Ούτε καν από χαρά!
-Ποτέ μου να μην  κλάψω; Ούτε καν από χαρά;
  Μα αυτό, μου είναι αδύνατον!
 Η δουλειά μου είναι να κλαίω!
  Να γίνομαι σταγόνες και να δροσίζω τη γη!
 -Είσαι άσχημο, είσαι άσχημο, ακούγονταν πάλι φωνούλες!
 Ένα άσπρο σύννεφο με κατάμαυρο ρίμελ!
 Τουλάχιστον να συνδύαζες και μια σκιά!
  ΄Ακουγε το λευκό συννεφάκι και έκανε πως κοιμόταν! Αυτά που άκουγε δεν του άρεσαν καθόλου!
   Προχώρησε πιο πέρα αθόρυβα και πήγε να ψάξει τα συρτάρια του ουρανού!
  Όλο και καμιά σκιά θα υπήρχε!
  -Σκιές, σκιές, είπε και άρχιζε να ανακατεύει , το συρτάρι που ήταν κρυμμένο πίσω από ένα μαύρο σύννεφο.
  -Μα εδώ δεν έχει χρώματα!
  -Χρώματα είναι,  για τα σύννεφα, άκουσε την βαριά φωνή του μαύρου σύννεφου!
  Εμείς  βάφουμε τον ουρανό!
  Εμείς έχουμε τα χρώματα, απλά ο ουρανός, φαίνεται πως έχει χρώμα!

 Ορίστε, διάλεξε όποιο χρώμα σκιάς θέλεις!
-Σκιά; Σκιά; Ακούς τι μου λες, καλό μου σύννεφο;
 Να βάλω σκιά;
 Μα εγώ θέλω να δώσω χαρά στους ανθρώπους, όχι να με βλέπουν και να συννεφοπλακώνονται!
  Για να ψάξω ακόμα λίγο!
  Ε, καλά, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα προτιμήσω τα χρώματα της παλέτας σας !Απ ΄ ότι βλέπω, όλα είναι καταθλιπτικά!

Γκρι , σε όλες οι αποχρώσεις του, μολυβί, μοβ έως και μελιτζανί θαρρείς πως έχει και σκούρα πολύ σκούρα χρώματα!
Γεια σας …φεύγω και σας υπόσχομαι πως δεν θα ξανακάνω ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να απογοητευτώ!



  Ακούς εκεί να πετάξω στα σύννεφα για να βρω χρώμα και αντί για χρώμα, να βρω όλη τη μουντάδα του ουρανού, μέσα σε ένα συρτάρι;
 Όχι, όχι!
  Εγώ πλέχτηκα θηλιά -  θηλιά για να ξεχωρίσω!
΄Έφυγε  , ακολουθώντας σε απόσταση κάποια άλλα σύννεφα που κάθε τόσο άλλαζαν σχήμα.
 Είχε νυχτώσει για τα καλά κι αυτό συνέχιζε την άγνωστη πορεία του.
 Χωρίς προορισμό.


 Σκεφτόταν μόνο, πώς θα μπορούσε να ξεχωρίσει.
 Αν ήταν να έβαφε τα μαγουλά του με γκρι, ε, όχι…
 Καλύτερα άγνωστο ανάμεσα στο πλήθος.
 Όμως οι βλεφαρίδες του;
 -Ωχ… τι έκανα …να βάψω πρώτα τα μάτια μου… και από την απογοήτευσή του, έτοιμο ήταν να ρίξει ένα πικρό δάκρυ , αλλά θυμήθηκε ότι άκουσε… πως ξεβάφει!
Όχι, όχι, δεν θα τους δώσω τη χαρά να με δουν να μουτζουρώνομαι …σκέφτηκε και με μια αργή κίνηση, αθόρυβα, έφυγε πιο πέρα.
-Ε, μικρό λευκό συννεφάκι, πού πας;
Κοντεύεις να φτάσεις στον βόρειο Πόλο!
΄Ακουσε  μια φωνούλα κι ένα μικρό αστέρι, άπλωσε το χεράκι του να το καλωσορίσει …
-Πώς βρέθηκες εδώ; Έχεις  χαθεί;
-Όχι, δεν έχω χαθεί, όλος ο ουρανός είναι δικός μου! είπε το συννεφάκι και σαν να του φάνηκε πως αυτό που ξεστόμισε, ήταν εγωιστικό..
- Όλοι έχουμε τον δικό μας χώρο στον ουρανό, συνέχισε η φωνούλα!
Να, δες με! Εγώ που σου μιλώ, είμαι μέρος της ουράς της μικρής άρκτου!
Αν συναντήσεις, ένα ακόμα αστέρι σαν εμένα, θα δεις στην ίδια κατεύθυνση, το επόμενο άστρο είναι το πιο φωτεινό!
Είναι ο πολικός αστέρας!
-Αυτός που δείχνει πάντα τον Βόρειο πόλο;
-Ναι, αυτός!
Αλλά αφού έφτασες ως εδώ, σπάνια έχουμε την νύχτα επισκέπτες, πες μου τι μπορώ να κάνω για σένα;
Πάντως αν θέλεις να μείνεις για πάντα μαζί μου, μπορείς να το κάνεις!
Δεν είμαι τόσο φωτεινό όσο τα αστέρια που αποτελούν την ουρά της μεγάλης άρκτου και νομίζω πως δεν θα έχεις πρόβλημα.
 -Με συγκινείς με την αυθόρμητη πρότασή σου, καλό μου αστεράκι, αλλά εδώ, τόσο μακριά, πώς θα δώσω χρώμα;
-Χρώμα, θέλεις χρώματα;
΄Ελα, διάλεξε από αυτήν την αστεροειδή κασετίνα μου όποιο θέλεις!
Ξέρεις , εδώ είναι πολύ δύσκολα να βρω χρώματα κι επειδή είμαι σταθερό σημείο, κάθε φορά που περνάει το ουράνιο τόξο και δεν περνάει συχνά, το ομολογώ, όλο και ξεκλέβω λίγο από τα χρώματά του.
Όμως δεν έχω την πολυτέλεια να τα βάλω στην κασετίνα μου με σειρά.
Μέσα στη νύχτα, δεν ξέρω τι μπορείς να ξεχωρίσεις.
  Σε διαβεβαιώνω με σιγουριά, πως θα βρεις χρώματα!
-Δεν θέλω γκρι. Και τα σύννεφα , είναι γκρι.
-Δεν είναι απαραίτητο! Διάλεξε εσύ τα χρώματά σου και θα σε βοηθήσω με την κρίση μου.
- Χρώματα χρώματα …τί χρώμα τάχα να βρω μέσα στο σκοτάδι!
Και μόνο του με είπε, πως στην Μεγάλη  Άρκτο, τα αστέρια είναι πιο φωτεινά!
Πώς παρασύρθηκα τόσο μακριά κι ακόμα αργεί να ξημερώσει…
΄Απλωσε μια άκρη του λοιπόν το συννεφάκι και ανακατεύοντας, του φαινόταν σαν τα χρώματα να είχαν μορφή κραγιόν!
-Τέλεια, αν είναι κραγιόν θα βάλω λίγο στα μάγουλά μου!
Και με ελαφρές κινήσεις και με κλειστά τα ματάκια του, έκανε ένα κύκλο σε κάθε μαγουλάκι!
Και με μια άλλη προεξοχή του, κράτησε ένα άλλο κραγιόν, για να πετύχει διχρωμία.
Ήθελε να είναι διαφορετικό και θα προσπαθούσε να το πετύχει!
Αφού με το χεράκι του, σχημάτισε εξωτερικά ένα μεγαλύτερο κύκλο, και στα δυο μαγουλάκια του, ακούμπησε τα χρώματα στην αστεροειδή κασετίνα, ευχαρίστησε το αστεράκι της ουράς της μικρής άρκτου και έκανε στροφή να φύγει.
-Για να σε δω! Έγινες πολύ όμορφο!
Του είπε το αστέρι, ζυγώνοντας σαν να ήταν φακός, την μια μυτερή του γωνία, κοντά στο πρόσωπο του σύννεφου.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις;
-Δεν ξέρω. Θα τριγυρίζω στον ουρανό ώσπου να ξημερώσει.
Μετά θα κάνω εντοπισμό του χώρου και αφού μου έδωσες το δικό σου ακριβές στίγμα μπορεί να σου ξανάρθω, τι λες;
-Στο καλό νυχτερινέ μου επισκέπτη! Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σε βλέπω στο φως της μέρας, αλλά τα σύννεφα πάντα αλλάζουν σχήματα.
-Α, εγώ θέλω να ξεχωρίζω!
Δεν θα αλλάξω το σχήμα μου! Το πολύ πολύ να κλάψω και να ξεβάψουν οι βλεφαρίδες μου! Θα σε αναγνωρίζω όμως εγώ! Είσαι τόσο ευγενικό και καλόκαρδο μαζί μου!
Κι ακόμα αν δεν σε ξανασυναντήσω, θα σε θυμάμαι πάντα!
Και από σένα, θα θυμάμαι τα άλλα αστέρια της μικρής άρκτου.
Αλήθεια πώς σε λένε;
-Μμμμ… δεν θυμάμαι να έχω δικό μου όνομα! όλα μαζί εδώ με τα αδέρφια μου, αποτελούμε σύνολο! Το κάθε ένα έχει σταθερό σημείο και το αστέρι στην ουρά μας, είναι λίγο πιο φωτεινό! Αλλά δεν μας πειράζει!
Να, λίγο πιο πέρα να βρισκόσουν, θα γνώριζες άλλο αστέρι κι όχι εμένα!
-Αλήθεια; Έχουν κι εκείνα κασετίνες με χρώματα;
-Δεν ξέρω! Μπορεί! Μπορεί και όχι! Το κάθε αστέρι έχει τη θέση του στον ουρανό , αλλά όλα κινούμαστε! Μην βλέπεις που οι άνθρωποι στη γη, νομίζουν πως είμαστε σε σταθερά σημεία!
-Αλλά κι εσείς όμως… χα χα χα … Συγγνώμη που γέλασα! Αλλά κι εσείς συννεφάκι μου, είστε το πιο ευμετάβλητο είδος στον ουρανό!
Το βλέπω και το παρατηρώ! Εκεί που διακρίνω μια μορφή σύννεφου, σε λίγο το ίδιο σύννεφο, έχει άλλη μορφή και τις περισσότερες φορές διαλύεται!
Να  προχθές… εκεί που παρατηρούσα ένα μεγάλο σκούρο σύννεφο, με φώναξε ο πολικός αστέρας να στοιχιστώ γιατί είχα ξεφύγει από τη θέση μου, παρασύρθηκα κι μέχρι να τοποθετηθώ και να ξαναβρώ το σύννεφό μου, αυτό είχε χαθεί!
Μη σου πω όμως, πως τα πιο φρέσκα χρώματα στην κασετίνα μου, θαρρώ εξ αιτίας εκείνου του σύννεφου τα έχω!
Πάντως θα χαιρόμουν αν σε ξανάβλεπα! Θα σε αναγνωρίσω από τα χρώματα στα μάγουλά σου, είπε το αστέρι κι ευτυχώς που ήταν νύχτα, γιατί από την ντροπή του το σύννεφο, σίγουρα θα είχε κοκκινίσει.
Δεν είχε δα, ολόκληρος ουρανός, ούτε έναν καθρέφτη!
Χρώματα, κραγιόν,  ρίμελ και ούτε έναν καθρέφτη;
-φφφφφφφφφφφ……..
Κι όπως έφευγε, κάτω πολύ χαμηλά, είδε το φεγγάρι να γυαλίζει!
Μπα σε καλό μου, ζαλίστηκα από την ταλαιπωρία… σκέφτηκε και βλέπω το φεγγάρι να γυαλίζει κάτω στη γη…
Μα το φεγγάρι είναι στον ουράνιο θόλο, μαζί με τα άστρα!
Μπα σε καλό μου… παραφέρομαι…
Χαμήλωσε λίγο και κάπου άκουγε έναν συνεχή ήχο, ήρεμο αλλά συνεχή.
Τέντωσε τα αυτάκια του να καταλάβει…
΄Ήταν ένα ήρεμο πλωτό ποτάμι και τα νερά του κυλούσαν με πλήρη ηρεμία προς μια κατεύθυνση.
-Για να έρθω πιο κοντά;
Ποιο ποτάμι να είναι; Αναρωτήθηκε και με την κίνησή του, πάλι μέσα στο ήρεμο νερό, πάλι είδε το φεγγάρι!
-Ω….αυτό εδώ είναι σαν καθρέφτης, είπε! Για να πλησιάσω να δω!
Η αυγή αργεί ακόμα κι εγώ  πρέπει να κατασταλάξω ως το πρωί, ποια θα είναι τα επόμενα βήματά μου!
Αφού με έναν ελιγμό είδε τον εαυτό του στο ήρεμο ποτάμι, τουλάχιστον κατάλαβε πως δεν ήταν ένα συνηθισμένο σύννεφο!
Ε, και; Ωραία..δεν είμαι συνηθισμένο σύννεφο! και;
Μήπως πρέπει να κάνω κάτι σπουδαίο;
Ας βγω από την πορεία μου… μήπως σαν άλλος Νάρκισσος, γλιστρήσω στο ποτάμι..
Βλέπετε, τα σύννεφα, ο ήλιος τα αστέρια και το φεγγάρι, τα ξέρουν όλα!
Αφού μέρα και νύχτα παρακολουθούν από ψηλά τη γη!
Απομακρύνθηκε με προσοχή προς την κορυφή του ψηλού βουνού, αλλά νανουριζόταν με τον ήρεμο ήχο από τα νερά του ποταμού.
Ακούμπησε στην μικρή επιφάνεια της κορυφής κι αποκοιμήθηκε ώσπου να ξημερώσει.
………………………………………………………………………………………………….
Τι σου είναι ο ύπνος!
Σενάριο!
Ήτανε λέει ένα πολύ όμορφο λευκό σύννεφο.
Είχε μακριές μαύρες βλεφαρίδες.
Στα μαγουλάκια του είχε κυκλικά αντί για ρουζ, χρώματα κλεμμένα από το ουράνιο τόξο.
Ένα μικρό αστεράκι, της ουράς της μικρής άρκτου, κάθε που περνούσε το ουράνιο τόξο, έκλεβε χρώματα, ότι προλάβαινε !Και τα έριχνε βιαστικά σε μια αστεροειδή κασετίνα. Και μια νύχτα, που βρέθηκε εκεί, το αστέρι του επέτρεψε να πάρει όποιο χρώμα ήθελε. Μόνο που ήταν νύχτα. Ίσως να ήταν και πολύ αστείο έτσι με δυο κύκλους χρώματος σε κάθε μάγουλο, ποιος να του το πει…
Όμως αυτό το λευκό συννεφάκι, που ήθελε να είναι ξεχωριστό δεν έπρεπε ποτέ να κλάψει. Να μην ξεβάψουν οι μαύρες μακριές βλεφαρίδες του.
‘Όχι, αυτό δεν θα το άντεχε! Χωρίς δάκρυα, είναι σαν να μην έχεις συναισθήματα. ΄Επρεπε να βρει ένα τρόπο.
Να κάνει καλό στους ανθρώπους και να λυτρωθεί. Ή να κάνει καλό στα άλλα σύννεφα του ουρανού. Αυτό θα διάλεγε!
Θα ξεκινούσε το μεγάλο ταξίδι να ξαναβρεί το σκούρο μεγάλο σύννεφο.
Με έναν απλό ελιγμό, θα έφτανε στο συρτάρι με τα χρώματα που είχε συναντήσει. Γκρι ,σε όλες τις αποχρώσεις, μοβ, μελιτζανί και σχεδόν μαύρο. Θα γέμιζε την αγκαλιά του με όλο αυτό το μουντό περιεχόμενο του συρταριού και θα έφευγε!
Θα έβαζε τα κλάματα κι έτσι όλα τα χρώματα , όλο αυτό το σκούρο, μαζί με το δικό του μαύρο ρίμελ των βλεφαρίδων του, θα σχημάτιζε ανόμοιες χοντρές σταγόνες, παρασύροντας μαζί τους, όλο το σκούρο του ουρανού.
 Θα πλησίαζε σε εκείνο το ήρεμο ποτάμι και οι σκούρες σταγόνες θα διαλυόταν στα νερά του.
 Κι έτσι, ποτέ πια ο ουρανός δεν θα είχε σκούρα σύννεφα.
 Αν το κατόρθωνε αυτό, πραγματικά θα ήταν κάτι ξεχωριστό.
 Και τότε, θα γύριζε εκεί κοντά στο μικρό αστέρι που είναι στην ουρά της μικρής άρκτου, όχι το πιο φωτεινό, αλλά εκείνο που κρατάει την αστεροειδή κασετίνα με τα φωτεινά χρώματα, και θα μείνει εκεί για πάντα, για να θυμάται!
 Θα είχε καθαρίσει τον ουρανό από μαύρα και σκούρα σύννεφα!
Λίγο είναι;
…………………………………………………………………………………………………
  Η συνέχεια γράφτηκε την επόμενη μέρα, όταν ο ουρανός ήταν καταγάλανος χωρίς ίχνος σύννεφου!
  Αυτό όμως δεν ήθελε και το διαφορετικό αστέρι;
  Μόνο που και που , αλλά πολύ συχνά το μπλε του ουρανού , κόβονταν με πορείες αεροπλάνων, αντίθετες, πλάγιες ή παράλληλες κάποιες φορές!
  Στην μικρή μου διαδρομή, στο τσακ έχασα την στιγμή που μια τέτοια ευθεία  φωτεινή γραμμή, έκοβε στη μέση το φεγγάρι κι ας ήταν καταμεσήμερο! Την έζησα, απλά δεν πρόλαβα να την μοιραστώ μαζί σας!
  Στην προσπάθειά μου να κρατήσω σε video τη στιγμή τους , πρόλαβα μόνο το πριν και το μετά!


Μέχρι να επιστρέψω, η συνέχεια είχε επιτελεστεί στο μυαλό μου!
Το συννεφάκι με το μαύρο ρίμελ και τη διχρωμία στα μάγουλα, έφτασε την επόμενη μέρα και έψαξε να βρει το μαύρο σύννεφο που φύλαγε την κασετίνα των χρωμάτων!
Αθόρυβα, άνοιξε την κασετίνα κι αγκάλιασε όλα τα σκούρα χρώματα κι έφυγε αθόρυβα όπως είχε έρθει.
Μάταια πια, θα έψαχναν τα σύννεφα σκούρο χρώμα για να βαφούν!
Από την χαρά του για τον άθλο του, έβγαλε ένα λυτρωτικό δάκρυ και ασταμάτητα τα μάτια του έτρεχαν!
Το μαύρο ρίμελ , μαζί με τα δάκρυα, γινόταν ένα με όλα τα σκούρα χρώματα και όλα μαζί, σχημάτιζαν χοντρές σκούρες σταγόνες, με πιο έντονο το μολυβί, το γκρι και το μαύρο.
Το ξεχωριστό σύννεφο, είδε από μακριά τη γυαλάδα του πλωτού ποταμού και με έναν ελιγμό, βούτηξε στα αβαθή νερά του.
Ξεπλύθηκε λυτρωτικά από το σκούρο χρώμα τους , ακόμα και τα μάτια του έλαμπαν από ευτυχία!
Είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο!
Ποτέ πια ο ουρανός δεν θα είχε σκούρο χρώμα!
Κι έτσι, ήρεμο καθαρό και λυτρωμένο, χωρίς καν να γυαλιστεί αυτή την φορά στον καθρέφτη του, έδωσε μια μικρή ώθηση και πήρε τον δρόμο για τον ουρανό.
Ένας ολοκάθαρος ουρανός, απ΄ άκρη σ΄ άκρη!
Ούτε μια μικρή πινελιά άλλου χρώματος δεν υπήρχε!
Κάπου κάπου, συχνά όμως , ασημί γραμμές χάραζαν τον ουρανό του, οι γραμμές των αεροπλάνων!
Μα…δες ... ένα αεροπλάνο, πάει να κόψει το φεγγάρι και κόπηκε η ανάσα του από την αγωνία.
Η γραμμή συνεχίστηκε από την άλλη πλευρά!
Κάπου κάπου παράλληλες ασημί γραμμές, τόσο κοντά η μία στην άλλη!
Αχ και να είχα φτερά! Σκέφτηκε και ασυναίσθητα, τέντωσε δυο προεξοχές του,  στους ώμους του.
-Οι τιράντες μου, ναι!!!Οι τιράντες μου! Έχουν το χρώμα του ήρεμου ουρανού!
   Θα ακολουθήσω τις ασημί γραμμές να ταξιδέψω στον κόσμο!
  Και η συνέχεια… σε σας αγαπημένες μου φίλες και αγαπημένοι μου φίλοι, αρκετά σας ταξίδεψα στα σύννεφα!
……………………………………………………………………………………………………….
  Αγαπημένες μου φίλες κι αγαπημένοι μου φίλοι, κοντά εφτά χρόνια τώρα, συνταξιδεύουμε στο …σύννεφο!
  Κι όλο αυτό, χάριν αυτού του άψυχου κουτιού. Επικοινωνία!
  Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου!
 Η ανάρτησή μου, αφιερωμένη εξαιρετικά (και αυτή) , στην Σμαραγδένια μου, που ένα σωρό συμπτώσεις στη ζωή , μας έδεσαν έτι περισσότερο.
  Ακόμη και το τελευταίο, που στο ανθολόγιο ποιημάτων και παραμυθιών, στο ίδιο ανθολόγιο που είναι στα χέρια μου, υπάρχουν και έργα δικής μου ανιψιάς!
  Μα… τόσο πια….
  Η αγάπη δεν γνωρίζει χρόνο, χρώμα , τόπους.
  Αρκεί να υπάρχει στις καρδιές μας!
 Το λευκό ξεχωριστό σύννεφο, λυτρωμένο θα φτάσει στον Δημιουργό του, όπως κι εμείς κάποια στιγμή που Εκείνος θα ορίσει!
  Να είστε καλά!
  Και να μην ξεχνάτε!
΄Ερχεται η ΑΝΟΙΞΗ!!!
  Να αγαπάτε!!!
  Και αν βρείτε σκούρα σύννεφα στον ουρανό σας, μην σκιάζεστε!     
    Κάποιο λευκό συννεφάκι, θα βρει την κασετίνα με τα σκούρα χρώματα, θα διαλύσει τα χρώματα στο πλωτό ποτάμι κι ο ουρανός σας πάλι θα γίνει πιο γαλανός!



Σημείωση:
Χρησιμοποιώντας τη λέξη ρίμελ, αναζήτησα στο διαδίκτυο  …όπου βρήκα και διάβασα ένα απόλυτα όμορφο αφιέρωμα , στον κοσμήτορα της κοσμετολογίας Rimmel.  Είναι ενδιαφέρον, αναζητείστε το.

...........................................Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και για την αγάπη σας!