β΄μέρος...

   Θα την έπαιρνε ο ύπνος μετά   από τόση αγωνία και τόση ταλαιπωρία κι εκεί ακριβώς , χτύπησε η καμπάνα του ρολογιού.

   Δεν ήξερε να μετράει, όμως η ώρα ήταν ακριβώς.

  Τινάχτηκε λίγο, φοβισμένη κι έγειρε πάλι, ελπίζοντας σε λίγη ξεκούραση μέχρι να ξανακούσει την καμπάνα.

  Είχε συνηθίσει αυτούς τους ήχους από μακριά , γιατί όπου κι αν περνούσε, κοντά σε πόλεις ή χωριά, ο χρόνος φαίνεται πως περνούσε  και τον μετρούσαν οι άνθρωποι σε ώρες.

  Δεν πρόλαβε να γείρει για να ξεκουραστεί και είδε να πλησιάζουν στην εκκλησία, πλήθος άνθρωποι και πολλά μικρά παιδιά!

 Αγοράκια, κοριτσάκια, κορδέλες, κοκαλάκια, όμορφα ντυμένα όλα και ακούγονταν πολύ χαρούμενα.

 Έριξε μια ματιά χαμηλά , αλλά κάτι τέντες, σκέπαζαν τον χώρο που ήθελε να εξερευνήσει.

 Περίεργη όπως ήταν αλλά και φοβισμένη, χωρίς να την αντιληφθεί κανείς, πέταξε από το καμπαναριό να δει τι συμβαίνει κάτω από τις τέντες.

 Και τότε η ψυχούλα της αναπήδησε από χαρά , θα μπορούσε να πετάξει το αερόστατό της!

 Είδε ανάμεσα σε όμορφο στολισμό, προέχουσα θέση να έχει ένα ροζ συννεφάκι, χαρούμενο, που κρεμασμένες  είχε παρόμοιες λευκές δροσοσταγόνες!

 Πώς να περιγράψει την χαρά της;

 Αυτό κι αν ήταν απρόσμενη τύχη!!!

 Παρακολούθησε τα χαρούμενα πρόσωπα και προσωπάκια που έμπαιναν μέσα στον ναό.

 Ήθελε και η ίδια να μπει… αλλά πώς;

 Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να γίνει αντιληπτή.

 Και η είσοδος του ναού, πέτρινη και παλιά δεν είχε μεγάλο ύψος.

   Έδωσε ώθηση στο αερόστατό της και άρχισε να περιφέρεται πάλι, σχεδόν στο ύψος  των κεραμιδιών του ναού.

   Πλησιάζοντας σε ένα τζάμι, φεγγίτης ήταν, διέκρινε ένα μικρό άνοιγμα, ίσως πολλές  σταγόνες μαζί να είχαν προσπαθήσει να μπουν άλλη φορά από κείνο το σημείο, στη μορφή από ένα χαλάζι.

  Τόσο ήταν το άνοιγμα.

  -Ω! τέτοια τύχη!

  Σκέφτηκε και χαμογελώντας πλησίασε.

   Την ίδια ώρα ακριβώς από εκεί μια δέσμη φωτός έκλεισε μέσα της την σταγόνα και χωρίς να το καταλάβει, το αερόστατό της έμεινε μετέωρο σχεδόν , να ακουμπάει στην μια άκρη του  κενού, που είχε δημιουργήσει παλιότερα η μικρή μπαλίτσα από χαλάζι.

   Παρασυρμένη στη δέσμη φωτός, όλο και κατηφόριζε.

   Και τότε είδε πολλά ματάκια παιδιών  να την βλέπουν!

   Η διάθλασή της, έριχνε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου , εδώ κι εκεί.

   Ήταν σαν ένα διαμαντάκι , που αργά αργά κυλούσε σε ένα αχτιδένιο ποτάμι.

   Ήταν ευτυχισμένη.

   Πιο όμορφο τέλος δεν θα είχε ποτέ.

   Η δέσμη φωτός που έμπαινε από τον φεγγίτη της εκκλησίας, μέσα στο καταχείμωνο, έφτανε στην ιερή κολυμπήθρα.

   Εκεί πλήθος σταγόνες χόρευαν στο ευλογημένο της νερό.

   Είχε συνεπαρθεί από τις ψαλμωδίες και την ιερότητα του χώρου την ώρα που ένα μικρό κοριτσάκι βαφτιζόταν.

   -Εδώ θέλω να μείνω… είπε η σταγόνα και την ίδια στιγμή ένα απαλό μικρό χεράκι, απλωμένο στα χέρια του σεπτού ιερέα, έκλεισε στη χουφτίτσα της την  όμορφη λαμπερή σταγόνα και την άφησε απαλά στην επιφάνεια του νερού.

   - Και το όνομα αυτής  ΙΩΑΝΝΑ!!!

    Πρόλαβε να ακούσει η σταγόνα κι ενσωματώθηκε στο ζεστό  ιερό νερό.
 ....................................................................................................

   Για να μην τα λέμε και όλα… όπως είπε η φίλη Αννίκα

http://mustikaannas.blogspot.com/2019/10/blog-post_9.html

 στο σχόλιο της δράστιδος Ρούλας- Σμαραγδένιας μας…

  Αν κάποια στιγμή βρεθείτε πρωινές ώρες σε κάποιον ναό, και από ψηλά έρχεται μια δέσμη φωτός, σχεδόν κάθετη, που έχει όμως ένα μικρό κενό, κάπου στην άκρη, μην το αγνοήσετε!

    Είναι η σκιά του πλεκτού αερόστατου, που έχει σκαλώσει στο τζάμι του φεγγίτη, εκεί όπου ένα χαλάζι κάποτε, άνοιξε μια τόση δα τρυπούλα, ίσα ίσα να χωρέσει το φως και μαζί του να τελειώσει όμορφα το ταξίδι της φοβισμένης σταγόνας…

Και το όνομα αυτής: Ιωάννα

   ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!

..............................................................................................................