ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

 Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός!!!

Ανοίγουν τα σχολεία και σκέφτηκα να ξεσκονίσω το blogoσπιτάκι μου, για να μην ανησυχείτε!!!

Δεν θα σταθώ στα συμβάντα του καλοκαιριού  αλλά θα προσπαθήσω να απαλύνω το κλίμα μέσα από φωτογραφίες!

...........

Τον πρόλογο τον είχα γράψει πριν τις φονικές πυρκαγιές.

Τώρα που το ξαναδιαβάζω , είναι οι μέρες που έχουν ...παγώσει στην καρδιά όλοι οι άνθρωποι...

Προβληματίζομαι πολύ αν πρέπει ή όχι να γράψω...(Σεπτέμβρης).

............................................................................

  Και κάπως έτσι ένα μεσημέρι ανεβαίνοντας στην ταράτσα της οικοδομής να δω τον καπνό για την φωτιά της περιοχής μας, ατένισα ένα ατελείωτο ουράνιο τόξο!

 

 Λίγες μέρες νωρίτερα, είχε διαμορφωθεί με χρώματα το δάπεδο της εξωτερικής αυλής του σχολείου των παιδιών μας, αυτή η έκφραση θα συνοδεύει πάντα αυτό το σχολείο, όσα χρόνια κι αν πέρασαν και θα περάσουν ακόμα!

   Σαν να ήταν χθες, που σε αυτό το παγκάκι,  οκτώ παιδάκια δωδεκάχρονα, οι φίλοι και συμμαθητές του μεγάλου μας γιου , είχαν τελειώσει την αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου τους κι εγώ ζήτησα να βγάλω αυτή την φωτογραφία στην πλάγια πλευρά του σχολείου.

 Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε η ζωή του καθενός είχε άλλη πορεία, όμως η αγάπη η φιλία και οι μνήμες τους είναι κοινές από το όμορφο σχολείο τους!

 Ένα ουράνιο τόξο λοιπόν σχεδιάστηκε, μόνο σιέλ και μπλε στην αρχή, με τα υπόλοιπα χρώματα την επόμενη μέρα και με τα συννεφάκια του τα όμορφα την μεθεπομένη!!! 

 Πάντα αγαπώ τους όμορφους ζωγραφισμένους τοίχους, αλλά για την συγκεκριμένη ζωγραφιά, είμαι ευγνώμων σε όλους, που συνέβαλαν σε αυτό!

  Λες και ζωγραφίστηκε για μένα!

  Να ξυπνώ βλέποντας ακόμα ανάμεσα στις αναμμένες λάμπες το ουράνιο τόξο και η μέρα να προχωρά ως αργά τη νύχτα με αυτή την οπτική! 

Μάλιστα σε δυο διαδοχικές βροχούλες, περίμενα εις μάτην...να σχηματιστεί το αληθινό ουράνιο τόξο στον ουρανό για να βγει η τέλεια φωτογραφία!

Δεν έτυχε, θα τύχει πολλές φορές στο μέλλον το ξέρω!

Την επόμενη μέρα θέλησα από κοντά να το δω!

 Παρέα μου η Αθηνά και ο Φοίβος, αφού διάβασα την ιστορία τους και το τί συμβολίζουν ως μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 , αλλά και τί συμβολίζουν ως παιδιά - κούκλες  , ο Φοίβος (Φως) , η Αθηνά (Σοφία) αλλά και οι δυο μαζί, παιχνίδι χαρά γνώση, τί καλύτερο λοιπόν να εγκαινιάσουν αυτή την όμορφη χρωματιστή γωνιά!!!

Συμφώνησαν στα χρώματα που επιλέχτηκαν για τα παιχνίδια του εξωτερικού δαπέδου, όχι μόνο στο αν θα είναι ακρυλικά αλλά σε ποια θέση θα είναι οι κύκλοι και συνεργάστηκαν άψογα με την ζωγράφο 

 

κ.Ελένη Παπαδοπούλου!!!

 Αφού παρενέβησαν σε κάποια θέματα, λογικό είναι ως παιχνιδιάρικα παιδιά, φωτογραφήθηκαν κάτω από το ουράνιο τόξο κι ευχήθηκαν όλα τα παιδιά που χαίρονται αυτό το σχολείο, να έχουν τις πιο όμορφες αναμνήσεις, από φίλους και συμμαθητές, από δασκάλους και γονείς, από γιορτές και διακοπές! 

 

 Γιατί και στις διακοπές η αυλή του σχολείου και το γήπεδο του σχολείου, έχει μόνιμα παιδιά όλων των ηλικιών!

 Και στις επαρχίες ζούμε την ευλογία της ήρεμης ζωής, χωρίς κινδύνους.

 Κάπου εκεί λοιπόν, μια καλή μου φίλη, έστειλε την φωτογραφία της συγκέντρωσης των χελιδονιών, στο χωριό μου, λίγο πριν το μεγάλο τους ετήσιο ταξίδι προς τις ζεστές χώρες!

 Θα ήθελα να ζήσω από κοντά αυτές τις μοναδικές αληθινές στιγμές, ίσως... του χρόνου.

 Η ώρα της φωτογραφίας είναι πρωινή.

 Δώστε προσοχή!

 Στο βίντεο δε, που το είδα και το ξαναείδα, πραγματικά το παρομοίασα με τους μικρούς μαθητές , με τα διαλείμματα και τα παιχνίδια, αλλά...μετά, όλα συγκεντρωμένα στις αίθουσες και στα θρανία τους!

Αγαπημένη μου Άννα, σε ευχαριστώ για το μοναδικό στιγμιότυπο!!!

 

 

 

 Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν θα καταφέρετε  να δείτε το υπέροχο βίντεο, όπου τα μικρά χελιδόνια κάνουν ελιγμούς , απομακρύνονται και ξαναπλησιάζουν στα καλώδια με τιτιβίσματα και σχηματισμούς, πρόβες ταξιδιού.

Παλαιότερα, θυμάμαι μια ανάρτηση, μικρά γλαράκια, φέτος είμαστε στα μικρά χελιδονάκια!

Από την μια η ζωντάνια  του φτερουγίσματος κι απ΄την άλλη ο αποχαιρετισμός!

Όπως και η ζωή!!!

Τίποτα δεν είναι δεδομένο!

Θέλω λοιπόν με αυτή την ανάρτηση να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά καλή σχολική χρονιά αλλά ιδιαίτερα στους δασκάλους και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του συγκεκριμένου σχολείου, ένα προσωπικό ευχαριστώ για την επιλογή της αξιοποίησης αυτού του σχολικού τοίχου!

Μακάρι όλα τα παιδιά να ζουν με αυτή τη χαρά που εμπνέουν τα χρώματα! Και στο μέλλον, να είναι φόντο των φωτογραφιών τους!!!

 Βέβαια, κάποια στιγμή στο παγκάκι που ζωγραφίστηκε , αρχές διακοπών ήταν και τυχαία είδα μια παρέα παιδιών, έξι εφτά το ένα δίπλα στο άλλο, θυμίζοντάς με την φωτογραφία της αποφοίτησης!

 Στις φωτογραφίες μου προτιμώ πάντα τοπία και ποτέ ανθρώπους εν αγνοία τους. Είναι αρχή μου.

 Όμως τη συγκεκριμένη στιγμή,έμοιαζε τόσο η παρεούλα των παιδιών με την παλιά φωτογραφία και  προβληματίστηκα  να φωτογραφίσω επιφυλακτικά από μακριά, την οποία φωτογραφία όμως  έσβησα αμέσως , γιατί...όταν την έφερα κοντά, ένοιωσα έντρομη, γιατί... το κάθε παιδί, ήταν σκυμμένο και αφοσιωμένο στο κινητό του!!!

Καμία μεταξύ τους επικοινωνία κι ας ακουμπούσε το ένα στο άλλο!

Δεν υπήρχε σύγκριση!!

Το εμπιστεύτηκα στην δασκάλα, που ήταν δασκάλα και των παιδιών μας.

................................................................................................................................................

Κι ένα ακόμα Ευχαριστώ στην αγαπημένη μας Σμαραγδένια, που από φέτος, ένα βιβλίο της με 115 παιδικά τιτιβίσματα, θα υπάρχει στην σχολική βιβλιοθήκη του συγκεκριμένου σχολείου, ως βοήθημα παιδιών και εκπαιδευτικών!

                                      φυσικά ταξίδεψε σε ζωγραφισμένο με πρωτοβρόχια φάκελο.

            Τα μικρά όμορφα ποιηματάκια της, μπορούν να επιλεγούν για σχολικές γιορτές!!!

    Αγαπημένοι μου φίλοι,

    αγαπημένες μου φίλες

ελπίζω η παρουσία μου μετά από τόσον καιρό να έδωσε μια νότα χρώματος και μακάρι να υπάρχουν αφορμές για περισσότερες όμορφες αναρτήσεις!

Ευγνώμων που υπάρχετε και ευγνώμων που συνεχίζετε να με αγαπάτε...όσο κι αν χάνομαι...μήνες πολλούς!

Πάντα είναι εδώ ο τόπος επιστροφής μου, όπως τα χελιδόνια την άνοιξη που επιστρέφουν ξανά στις δικές τους όμορφες χελιδονοφωλιές!!!

Η συγκεκριμένη ...στο άδειο σπίτι του χωριού...

Κι όμως τα χελιδόνια επιμένουν να κτίζουν και να το κατοικούν και να καθαρίζουν τον αέρα!

 Παρόμοια αρχιτεκτονική φωλιάς και στην οροφή ενός εξωκλησιού.

Και κάπως έτσι, είτε ανάμεσα στα δέντρα ακούγοντας τα τζιτζίκια, είτε ακούγοντας τα κύματα , είτε φροντίζοντας τα λουλούδια, είτε διαβάζοντας παλιά και νέα βιβλία , αλλά με περισσότερη αφιέρωση στην οικογένεια, πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι τόσο μα τόσο γρήγορα!!!

Όμως οι χρωματιστές στιγμές αποτυπώνονται στην καρδιά μας κι αποτελούν πηγή γαλήνης για πάντα!

Κάθε χρόνο αισθάνομαι πως τα καλοκαίρια μας  μικραίνουν, συρρικνώνονται!

Και δεν εννοώ το λογικό και αναπόφευκτο της σκάλας της ζωής! Απλά νιώθω πως φεύγουν ολοένα και πιο γρήγορα!

Είθε στο λιόγερμα της ζωής μας να βλέπουμε πίσω μας με ευγνωμοσύνη!

Και να αφήνουμε σαν θύμηση μόνο α γ ά π η!!!

με πανσέληνο ή με τα πρωινά διακρινόμενα αστέρια, το ουράνιο τόξο είναι  πάντα εκεί!

Ένα πανέρι χρώματα!!! 

 

Αγαπημένοι μου φίλοι αγαπημένες μου φίλες 

Σας εύχομαι ολόψυχα ένα όμορφο φθινόπωρο! Να είστε καλά και να αγαπάτε!!!

 

Ένα φυλλαράκι, νέου φυτού, μέσα στην άμμο, δίνει ελπίδα!

Ο ήλιος πάντα, σημερινή αυτή η φωτογραφία στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολείου, δίνει ελπίδα!

 Το δεντράκι στην άμμο, αν θυμάστε το πετρωτό στις κεντήστρες του πελάγους...(για τις φίλες μου από παλιά), απλά χρόνια μετά...

   Σας εύχομαι καλό φθινόπωρο! Με αυτά τα κίτρινα μικροσκοπικά λουλουδάκια που μου χάρισαν αυθόρμητα παιδικά χεράκια κι εγώ τα τοποθέτησα στο κίτρινο φύλλο για να αποξηρανθούν μαζί με απύθμενα συναισθήματα αγάπης!

 Με ανάμεικτα συναισθήματα  και παγωμένη και σκεπτική όπως όλοι όλοι μας...

σας αποχαιρετώ με αυτό εδώ: 

Κανένας δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να αρχίσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος.

(από το Γνωμικολογικόν, Maria Robinson,  συγγραφέας παιδικής ψυχολογίας).

 

Με πίστη και ελπίδα!

Στα παιδιά καλή σχολική χρονιά, με την σκέψη στα παιδιά που δεν ξεκίνησαν σήμερα λόγω συνθηκών...

και με ένα τραγούδι που θα σας κάνει να κλάψετε...

Σας αποχαιρετώ, ως την επόμενη φορά...όποτε κι αν είναι!

 Να είστε καλά και να αγαπάτε!!!

 

                                  Σας είχα υποσχεθεί μια ανάρτηση και ιδού  έστω και οριακά πριν τα Χριστούγεννα!

   Ξεκινώ από μέρος των ευχών της κάρτας, στο υστερόγραφο, αντιγράφοντας :

 ...Η κουβερτούλα δώρο για τις κρύες συγγραφικές σου μέρες ή νύχτες...(φυσικά στο χρώμα που νομίζω πως κάθε σκορπιός αγαπάει (Μπλε)...

 

 

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

  Εκ των υστέρων σκέφτηκα το χρώμα πως ναι , είναι στα αγαπημένα μου ' κι έτσι μέσα στην ζεστή κουβερτούλα τυλίγω και φωτογραφίζω ζεστό ζεστό από το τυπογραφείο το πρώτο μου προσωπικό βιβλίο, ένα τρυφερό παιδικό διήγημα φιλίας και θείας Πρόνοιας.

   Είναι αφιέρωμα σε μέρη που αγαπώ και θέλω να γνωρίσουν οι αναγνώστες του.

   Όταν το κράτησα στα χέρια μου πέραν από την χαρά και την ευγνωμοσύνη που μπόρεσε να τυπωθεί μια όμορφη για μένα  ιστορία, ένοιωσα αρκετά ...σαν το κολιμπρί στη φωτιά.

   Τον γνωστό μύθο:

   Κάποτε, σε ένα δάσος έπιασε φωτιά. Όλα τα ζώα του δάσους, τρομαγμένα, έτρεχαν να σωθούν. Ένα μικρό παραδεισένιο πουλί, το κολιμπρί, το πιο μικρό πουλί που υπάρχει, γέμισε το μικροσκοπικό ράμφος του με μια σταγόνα νερό κι όρμηξε προς την φωτιά. Τα άλλα πουλιά και τα ζώα του δάσους , περιπαικτικά το κορόιδευαν: Τί , έχεις την εντύπωση πως με τόσο νερό θα σβήσεις την φωτιά;

Κι εκείνο απάντησε: 'Ο,τι μπορώ κάνω! 

Κάπως έτσι κι εγώ λοιπόν νιώθω με αυτό το μικροσκοπικό παιδικό διήγημα.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Ηλιαχτίδα και στον γραφίστα των εκδόσεων , Κωνσταντίνο Σπανό που έδωσαν μορφή σε ένα αγαπημένο μου οδοιπορικό!

https://ekdoseisiliaxtida.gr/

Αγαπημένες μου φίλες και αγαπημένοι μου φίλοι

Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές με υγεία και αγάπη! 

Για κάποιες τέτοιες στιγμές όπως της φωτογραφίας, αξίζει το πρωινό ξύπνημα!

Άθωνας! η κορυφούλα δεξιά, πάνω στην ομίχλη!

...........................................................................................................................................................

 Επίσης θέλω να αναφέρω πως αφορμή για το μικρό μου πόνημα, στάθηκε μια τυχαία ζωγραφιά- εικονογράφηση του μικρού μου γιου, χρόνια πριν.

 

 .....................................................................................................................................................

    Κάθε χρόνο εκπλήσσομαι με την πλεκτική δεινότητα της Σμαραγδένιας μας, στην λεπτομέρεια κάθε μινιατούρας!

 

  Σήμερα , σε ένα από τα μηνύματα που κυκλοφορούν στο  viber , υπήρχε αυτό το κείμενο. Το αναζήτησα στο διαδίκτυο και σας το αντιγράφω, έστω και για τα συναισθήματα της στιγμής που το διαβάζουμε. Κάτι αφήνει μέσα μας!

                                Ο ταχυδρόμος και το κοριτσάκι

Μια μέρα ένας ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού. Μια παιδική φωνή ακούστηκε πίσω από την πόρτα να λέει:

 – Αμέσως, παρακαλώ περιμένετε λίγο!

  Μετά από λίγα λεπτά ο ταχυδρόμος άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα.  Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε πίσω από την πόρτα:

 – Αν βιάζεστε, αφήστε τα γράμματα στο χαλάκι.

  Ο ταχυδρόμος απάντησε:

 – Έχετε μια επιστολή που απαιτεί την υπογραφή σας. Θα περιμένω.

  Ήδη θυμωμένος, ο ταχυδρόμος νόμιζε ότι θα του έλεγε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα.  Όλος του ο θυμός έσβησε αμέσως. Ένα κοριτσάκι με καροτσάκι, χωρίς πόδια, αλλά με γουρλωμένα μάτια, τον παρακολουθούσε.  Ο Ταχυδρόμος της έδωσε το γράμμα και της ζήτησε να υπογράψει.  Μετά από αυτό έφυγε.  Το κοριτσάκι χαμογέλασε και είπε:

 – Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Καλή μέρα.

  Μετά από ένα μήνα ο ταχυδρόμος συνέχισε να παραδίδει την αλληλογραφία.  Κάθε φορά χτυπούσε την πόρτα και περίμενε υπομονετικά να φτάσει το κοριτσάκι και μετά έφευγε.  Άρχισε να του κάνει περισσότερες ερωτήσεις: “Πώς σε λένε; Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Έχεις παιδιά; Πόσα γράμματα πρέπει να παραδώσεις σήμερα;”

  Σταδιακά ο ταχυδρόμος άρχισε να απαντά και να του χαμογελά.

  Τη ρώτησε για τα πόδια της, αλλά εκείνη δεν θύμωσε και του απάντησε χαμογελώντας:

 – Δεν μπορώ να περπατήσω γιατί γεννήθηκα χωρίς αυτά, ο μπαμπάς λέει πάντα ότι η καρδιά μου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια. Κάθε μήνα βάζω χρήματα σε αυτόν τον κουμπαρά και όταν γεμίσει ο μπαμπάς θα μου αγοράσει προσθετικά πόδια και θα μπορώ να περπατήσω κι εγώ.

  Έγιναν καλοί φίλοι.  Όταν ήρθε το φθινόπωρο οι βροχές γίνονταν όλο και πιο συχνές και σε μια καταρρακτώδη βροχόπτωση, ο ταχυδρόμος περίμενε βρεγμένος έξω από την πόρτα.  Όταν έφυγε, το κοριτσάκι κατάλαβε ότι τα παπούτσια του ήταν σάπια. Την επόμενη μέρα τον είδε με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια.

  Μετά από μια εβδομάδα το ίδιο.

  Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο ταχυδρόμος αποφάσισε να μην πάει με άδεια χέρια και αγόρασε ένα κουτί καραμέλες, χτύπησε την πόρτα, το κοριτσάκι του άνοιξε και έλαβε το κουτί με τα ζαχαρωτά μαζί με το γράμμα.  Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Γύρισε και στο τραπέζι πίσω της ήταν ένα μεγάλο κουτί και μερικά κομμάτια πορσελάνης. Ζήτησε από τον ταχυδρόμο να πάρει το κουτί στο σπίτι του.

  – Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.

 – Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, αν δεν δεχτείς, θα στεναχωρηθώ πολύ τα Χριστούγεννα.

  Στο άκουσμα αυτό ο ταχυδρόμος πήρε το δώρο και έφυγε, αφού το ευχαρίστησε και του ευχήθηκε.

  Όταν άνοιξε το κουτί, μέσα ήταν ένα καινούργιο ζευγάρι πανάκριβες μπότες και ένα σημείωμα: “Για τον καλό μου φίλο! Τώρα θα μπορείς να περπατάς με στεγνά πόδια”.

  Τα μάτια του ταχυδρόμου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα και συνειδητοποίησε ότι τα θραύσματα δίπλα στο κουτί ήταν από τον κουμπαρά και ότι το κοριτσάκι είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της σε αυτό το ζευγάρι μπότες.

 Την επόμενη μέρα πήγε στο αφεντικό του και του είπε:

 – Κύριε, αλλάξτε μου διαδρομή. Αυτό το παιδί εγκατέλειψε το όνειρό του να περπατήσει για να βάλει παπούτσια στα υγιή μου πόδια και δεν μπορώ να τα δώσω πίσω όσο κι αν το θέλω.

  Όταν το αφεντικό άκουσε για αυτή τη σπουδαία χειρονομία από ένα παιδί, οργάνωσε έναν έρανο.

  Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα, η πόρτα άνοιξε γρήγορα αυτή τη φορά, ο πατέρας βγήκε με το κοριτσάκι στην αγκαλιά του.

 Δεν ήταν μόνο ο ταχυδρόμος, αλλά το αφεντικό και όλοι οι ταχυδρόμοι της πόλης.

  Το κοριτσάκι χαμογελούσε και ξαφνιάστηκε με αυτό που είδε.  Ο ταχυδρόμος έφερε ένα κουτί που έδωσε στον πατέρα και ένα σημείωμα στο κοριτσάκι.

 Στο κουτί υπήρχαν προσθετικά πόδια για να περπατήσει το κοριτσάκι και το σημείωμα έλεγε: «Για την καλύτερή μας φίλη, τώρα θα μπορείς να περπατήσεις, αλλά η καρδιά σου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια, έτοιμη να τρέξει για να κάνει καλό ακόμα και σε ένα ταχυδρόμο».

Επομένως…

Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, αν έχεις καρδιά γεμάτη αγάπη, χαμόγελο στα χείλη και ζεστό λόγο, οι γύρω σου θα πλουτίσουν. Δίνετε έλεος στους ανθρώπους, και κοιτάξτε τους με αγάπη!

 ΠΗΓΗ apantaortodoxias

Αγαπημένοι μου φίλοι,

αγαπημένες μου φίλες

  Σας ευχαριστώ που κλείνει ένας χρόνος ακόμα συνοδοιπορίας μας εδώ σ΄αυτό το άψυχο κουτί...μιας οθόνης ...

               ΕΎΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

                                                      Με αγάπη!