Σας είχα υποσχεθεί μια ανάρτηση και ιδού έστω και οριακά πριν τα Χριστούγεννα!
Ξεκινώ από μέρος των ευχών της κάρτας, στο υστερόγραφο, αντιγράφοντας :
...Η κουβερτούλα δώρο για τις κρύες συγγραφικές σου μέρες ή νύχτες...(φυσικά στο χρώμα που νομίζω πως κάθε σκορπιός αγαπάει (Μπλε)...
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Εκ των υστέρων σκέφτηκα το χρώμα πως ναι , είναι στα αγαπημένα μου ' κι έτσι μέσα στην ζεστή κουβερτούλα τυλίγω και φωτογραφίζω ζεστό ζεστό από το τυπογραφείο το πρώτο μου προσωπικό βιβλίο, ένα τρυφερό παιδικό διήγημα φιλίας και θείας Πρόνοιας.
Είναι αφιέρωμα σε μέρη που αγαπώ και θέλω να γνωρίσουν οι αναγνώστες του.
Όταν το κράτησα στα χέρια μου πέραν από την χαρά και την ευγνωμοσύνη που μπόρεσε να τυπωθεί μια όμορφη για μένα ιστορία, ένοιωσα αρκετά ...σαν το κολιμπρί στη φωτιά.
Τον γνωστό μύθο:
Κάποτε, σε ένα δάσος έπιασε φωτιά. Όλα τα ζώα του δάσους, τρομαγμένα, έτρεχαν να σωθούν. Ένα μικρό παραδεισένιο πουλί, το κολιμπρί, το πιο μικρό πουλί που υπάρχει, γέμισε το μικροσκοπικό ράμφος του με μια σταγόνα νερό κι όρμηξε προς την φωτιά. Τα άλλα πουλιά και τα ζώα του δάσους , περιπαικτικά το κορόιδευαν: Τί , έχεις την εντύπωση πως με τόσο νερό θα σβήσεις την φωτιά;
Κι εκείνο απάντησε: 'Ο,τι μπορώ κάνω!
Κάπως έτσι κι εγώ λοιπόν νιώθω με αυτό το μικροσκοπικό παιδικό διήγημα.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Ηλιαχτίδα και στον γραφίστα των εκδόσεων , Κωνσταντίνο Σπανό που έδωσαν μορφή σε ένα αγαπημένο μου οδοιπορικό!
Αγαπημένες μου φίλες και αγαπημένοι μου φίλοι
Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές με υγεία και αγάπη!
Για κάποιες τέτοιες στιγμές όπως της φωτογραφίας, αξίζει το πρωινό ξύπνημα!
Άθωνας! η κορυφούλα δεξιά, πάνω στην ομίχλη!
...........................................................................................................................................................
Επίσης θέλω να αναφέρω πως αφορμή για το μικρό μου πόνημα, στάθηκε μια τυχαία ζωγραφιά- εικονογράφηση του μικρού μου γιου, χρόνια πριν.
.....................................................................................................................................................
Κάθε χρόνο εκπλήσσομαι με την πλεκτική δεινότητα της Σμαραγδένιας μας, στην λεπτομέρεια κάθε μινιατούρας!
Σήμερα , σε ένα από τα μηνύματα που κυκλοφορούν στο viber , υπήρχε αυτό το κείμενο. Το αναζήτησα στο διαδίκτυο και σας το αντιγράφω, έστω και για τα συναισθήματα της στιγμής που το διαβάζουμε. Κάτι αφήνει μέσα μας!
Ο ταχυδρόμος και το κοριτσάκι
Μια μέρα ένας ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού. Μια παιδική φωνή ακούστηκε πίσω από την πόρτα να λέει:
– Αμέσως, παρακαλώ περιμένετε λίγο!
Μετά από λίγα λεπτά ο ταχυδρόμος άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε πίσω από την πόρτα:
– Αν βιάζεστε, αφήστε τα γράμματα στο χαλάκι.
Ο ταχυδρόμος απάντησε:
– Έχετε μια επιστολή που απαιτεί την υπογραφή σας. Θα περιμένω.
Ήδη θυμωμένος, ο ταχυδρόμος νόμιζε ότι θα του έλεγε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Όλος του ο θυμός έσβησε αμέσως. Ένα κοριτσάκι με καροτσάκι, χωρίς πόδια, αλλά με γουρλωμένα μάτια, τον παρακολουθούσε. Ο Ταχυδρόμος της έδωσε το γράμμα και της ζήτησε να υπογράψει. Μετά από αυτό έφυγε. Το κοριτσάκι χαμογέλασε και είπε:
– Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Καλή μέρα.
Μετά από ένα μήνα ο ταχυδρόμος συνέχισε να παραδίδει την αλληλογραφία. Κάθε φορά χτυπούσε την πόρτα και περίμενε υπομονετικά να φτάσει το κοριτσάκι και μετά έφευγε. Άρχισε να του κάνει περισσότερες ερωτήσεις: “Πώς σε λένε; Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Έχεις παιδιά; Πόσα γράμματα πρέπει να παραδώσεις σήμερα;”
Σταδιακά ο ταχυδρόμος άρχισε να απαντά και να του χαμογελά.
Τη ρώτησε για τα πόδια της, αλλά εκείνη δεν θύμωσε και του απάντησε χαμογελώντας:
– Δεν μπορώ να περπατήσω γιατί γεννήθηκα χωρίς αυτά, ο μπαμπάς λέει πάντα ότι η καρδιά μου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια. Κάθε μήνα βάζω χρήματα σε αυτόν τον κουμπαρά και όταν γεμίσει ο μπαμπάς θα μου αγοράσει προσθετικά πόδια και θα μπορώ να περπατήσω κι εγώ.
Έγιναν καλοί φίλοι. Όταν ήρθε το φθινόπωρο οι βροχές γίνονταν όλο και πιο συχνές και σε μια καταρρακτώδη βροχόπτωση, ο ταχυδρόμος περίμενε βρεγμένος έξω από την πόρτα. Όταν έφυγε, το κοριτσάκι κατάλαβε ότι τα παπούτσια του ήταν σάπια. Την επόμενη μέρα τον είδε με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια.
Μετά από μια εβδομάδα το ίδιο.
Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο ταχυδρόμος αποφάσισε να μην πάει με άδεια χέρια και αγόρασε ένα κουτί καραμέλες, χτύπησε την πόρτα, το κοριτσάκι του άνοιξε και έλαβε το κουτί με τα ζαχαρωτά μαζί με το γράμμα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Γύρισε και στο τραπέζι πίσω της ήταν ένα μεγάλο κουτί και μερικά κομμάτια πορσελάνης. Ζήτησε από τον ταχυδρόμο να πάρει το κουτί στο σπίτι του.
– Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.
– Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, αν δεν δεχτείς, θα στεναχωρηθώ πολύ τα Χριστούγεννα.
Στο άκουσμα αυτό ο ταχυδρόμος πήρε το δώρο και έφυγε, αφού το ευχαρίστησε και του ευχήθηκε.
Όταν άνοιξε το κουτί, μέσα ήταν ένα καινούργιο ζευγάρι πανάκριβες μπότες και ένα σημείωμα: “Για τον καλό μου φίλο! Τώρα θα μπορείς να περπατάς με στεγνά πόδια”.
Τα μάτια του ταχυδρόμου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα και συνειδητοποίησε ότι τα θραύσματα δίπλα στο κουτί ήταν από τον κουμπαρά και ότι το κοριτσάκι είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της σε αυτό το ζευγάρι μπότες.
Την επόμενη μέρα πήγε στο αφεντικό του και του είπε:
– Κύριε, αλλάξτε μου διαδρομή. Αυτό το παιδί εγκατέλειψε το όνειρό του να περπατήσει για να βάλει παπούτσια στα υγιή μου πόδια και δεν μπορώ να τα δώσω πίσω όσο κι αν το θέλω.
Όταν το αφεντικό άκουσε για αυτή τη σπουδαία χειρονομία από ένα παιδί, οργάνωσε έναν έρανο.
Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα, η πόρτα άνοιξε γρήγορα αυτή τη φορά, ο πατέρας βγήκε με το κοριτσάκι στην αγκαλιά του.
Δεν ήταν μόνο ο ταχυδρόμος, αλλά το αφεντικό και όλοι οι ταχυδρόμοι της πόλης.
Το κοριτσάκι χαμογελούσε και ξαφνιάστηκε με αυτό που είδε. Ο ταχυδρόμος έφερε ένα κουτί που έδωσε στον πατέρα και ένα σημείωμα στο κοριτσάκι.
Στο κουτί υπήρχαν προσθετικά πόδια για να περπατήσει το κοριτσάκι και το σημείωμα έλεγε: «Για την καλύτερή μας φίλη, τώρα θα μπορείς να περπατήσεις, αλλά η καρδιά σου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια, έτοιμη να τρέξει για να κάνει καλό ακόμα και σε ένα ταχυδρόμο».
Επομένως…
Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, αν έχεις καρδιά γεμάτη αγάπη, χαμόγελο στα χείλη και ζεστό λόγο, οι γύρω σου θα πλουτίσουν. Δίνετε έλεος στους ανθρώπους, και κοιτάξτε τους με αγάπη!
Αγαπημένοι μου φίλοι,
αγαπημένες μου φίλες
Σας ευχαριστώ που κλείνει ένας χρόνος ακόμα συνοδοιπορίας μας εδώ σ΄αυτό το άψυχο κουτί...μιας οθόνης ...
ΕΎΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
Με αγάπη!
