Να το πάρει το ποτάμι;

  Αγαπημένες μου φίλες αγαπημένοι μου φίλοι, 

αυτό το προσωπικό παραμύθι...μπαίνει με προτροπή μιας πολύ καλής μας φίλης

 

            ΤΟ ΔΕΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο πολύ καλές φίλες!

  Είχαν το ίδιο όνομα κι έτρεφαν αμοιβαία αισθήματα, αγάπης , εκτίμησης, σεβασμού,  φιλίας.

  Προσπαθούσαν δε, σε ανύποπτο χρόνο, να ανταλλάσουν δωράκια συναισθηματικής αξίας!

   Όμως όλα ήταν τόσο καλά  γι αυτό , ένα ταχυδρομικό περιστέρι που είχε κουραστεί να πηγαινοέρχεται χρόνια πολλά με τους ίδιους προορισμούς, σκέφτηκε να κάνει μια φάρσα.

   Η μία φίλη λοιπόν, πολύ βιαστικά, μια μέρα, τύλιξε…ένα πάνινο καπέλο, το ίδιο με το δικό της, να έχουν οι φίλες παρόμοια και μέρες πριν έκοψε κλωναράκια βασιλικού και τα έβαλε σε νεράκι να πετάξουν ριζούλες κι όταν φτάσουν στον προορισμό τους, να φυτευτούν.

  Μάλιστα με αυτή τη σκέψη, το δεματάκι ταχυδρομήθηκε Δευτέρα, αντί άλλης μέρας, για να φτάσει χωρίς αργίες και να προλάβει να μείνει ζωντανός ο βασιλικός!

  Βέβαια , ο βασιλικός κι αν μαραθεί, τη μυρωδιά την έχει, κι αυτό …θα βοηθήσει στην πορεία.

  Το κουρασμένο περιστέρι, την ώρα που φορτώνονταν τα δέματα, πέρασε το αριστερό του ποδαράκι, στο διάφανο λεπτό σελοτέιπ που πρόχειρα είχε περιδέσει τη διπλωμένη νάυλον μαύρη γυαλιστερή σακούλα με τα λευκά γράμματα και το μυστικό περιεχόμενο κι απομακρύνθηκε απ ΄ το φορτηγάκι.

  Ως ένα σημείο, καθόταν στην οροφή του κλειστού βαν , κι απολάμβανε τη διαδρομή ξεκούραστα.

  Στη σκέψη του, τριγύριζαν πλείστες ιδέες …πώς να κάνει ένα χουνέρι, στις δυο φίλες , να έχουν να το θυμούνται!

  Ταξίδευε ταξίδευε και λύση δεν έβρισκε!

  Ήταν να μην το σκεφτεί …αφού μπήκε στο χορό, πρέπει να χορέψει …μονολόγησε κι αυτό του έδωσε πείσμα …να συνεχίσει το ταξίδι του!

  Κανένας δεν θα καταλάβαινε, πως ένα πακετάκι, έλειπε από το φορτίο!

  Η απόσταση του παραλήπτη από τον αποστολέα, ήταν μόνο…525 μίλια… ή 896 χιλιόμετρα!

Όταν νύχτωσε στην πόλη, κράτησε σταθερά το δεματάκι με τα ποδαράκια του, περνώντας τα στα διάφανα σελοτέιπ που ήταν πολλές σειρές, κάθετες και οριζόντιες και κινήθηκε προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.

 Αν προτιμούσε το μετρό, θα γινόταν αντιληπτό από επιβάτες κι αυτό δεν το ήθελε!

  Κάπου κοντά στα Τέμπη, η πείνα του είχε δώσει μαχαιριές στο μικρό του στομαχάκι κι  έτσι με το ράμφος του, τρύπησε λίγο το γυαλιστερό περιτύλιγμα, μην τυχόν υπήρχε κάποιο φαγώσιμο. Το  ζάχαρό του, είχε πέσει επικίνδυνα κι ευτυχώς, διέκρινε κάτι γκοφρετάκια amarreti.  Ήταν ό,τι έπρεπε να τα απολαύσει με θέα τη ροή του Πηνειού.

 Σκέφτηκε προς στιγμήν ότι οι συνεργάτες του θα ανησυχούσαν που δεν είχε παρουσιαστεί στη δουλειά του, αλλά… σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός, έλεγαν συχνά οι άνθρωποι.

 Όταν πλησίαζε κοντά στην Εύβοια, ήταν η ώρα της άμπωτης. Δεν του είχε συμβεί να βρεθεί τέτοια ώρα εκεί και σκέφτηκε να παρακολουθήσει το φαινόμενο!

 Ο ήλιος είχε ανατείλει αστραφτερός. Η ζέστη ανυπόφορη.

 Το τρένο είχε φύγει κι έμεινε στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, από την πλευρά της στεριάς, να παρακολουθεί την κίνηση στην καινούργια γέφυρα Χαλκίδος.

 Μεγάλη κίνηση, αυτοκινήτων και πεζών, αλλά παράξενο φαινόμενο αυτό με τα νερά της θάλασσας!

 Από το τρύπιο περιτύλιγμα που είχε τσιμπήσει τα amarreti, ξεπρόβαλε ένα μπλε ύφασμα.

 Το τράβηξε με δύναμη προς τα έξω κι ήταν μια τεράστια έκπληξη, γιατί ήταν ένα δροσερό πάνινο καπέλο!

 « Ας καίει ο ήλιος!» σκέφτηκε! Τίποτα δεν θα πάθω , κάτω απ ΄ το καπέλο μου!

 Αυτές είναι διακοπές!»  Σκέφτηκε κι έφερε ένα γκοφρετάκι ακόμα στο ράμφος του.

‘Έξι ώρες κρατάει το φαινόμενο της άμπωτης κι άλλες τόσες της παλίρροιας, « νομίζω προλαβαίνω να πάρω έναν υπνάκο», μονολόγησε, κι έγειρε προστατευμένο πίσω από έναν ηλιακό θερμοσίφωνα και σκεπασμένο με το δροσερό καπέλο του!

 Ήταν τόσο κουρασμένο που όταν ξύπνησε, τα νερά της θάλασσας, πήγαιναν προς την άλλη πλευρά κι είχε νυχτώσει κιόλας.

 Φώτα, υπέροχα πολύχρωμα φώτα από τις δυο πλευρές της ξηράς, ζάλιζαν το κουρασμένο του σώμα.

 Άφησε το πακετάκι του εκεί στην ταράτσα της πολυώροφης  οικοδομής, πάνω από το ξενοδοχείο που δεν γνώριζε το όνομά του, πίστευε όμως πως θα το αναγνώριζε στην επιστροφή του, αφού θα πετούσε χαμηλά να βρει λίγο νεράκι.

 Τόσες ώρες, είχε πάθει αφυδάτωση.

 Πλησίασε τους ανθρώπους που καθόταν κι απολάμβαναν τα νερά του πορθμού του Ευρίπου και διψασμένο όπως ήταν… ζύγωσε σ ΄ ένα από τα τραπέζια.

 Όμως στην προσπάθειά του να δροσιστεί, το υγρό δεν ήταν νεράκι και κάπου εδώ θα κοβόταν το παραμύθι μας, γιατί το ταχυδρομικό περιστέρι ζαλίστηκε …Ευτυχώς κάποια παιδιά το είχαν προσέξει κι ενώ αρχικά, τους φάνηκε αστείο, στην πορεία, το βοήθησαν να συνέλθει. Του έδωσαν καθαρό νερό κι επειδή γνώριζαν πρώτες βοήθειες, του έδωσαν να πιει λίγο ζαχαρόνερο. Κινδύνευε από υπογλυκαιμικό σοκ, έτσι είχε πάθει πριν λίγες μέρες το κουταβάκι τους…

 Το περιστέρι μας λοιπόν, συνήρθε, αλλά …αποπροσανατολίστηκε.

΄Έμεινε πολλές ώρες εκεί κοντά, τσιμπώντας διάφορους σπόρους που έτρωγαν τα παιδιά και οι μεγαλύτεροι άνθρωποι που καθόταν στα παγκάκια και βρήκε πολλά περιστέρια να τσιμπολογούν, εκεί γύρω.

Το ταξίδι του είχε ενδιαφέρον!

Βρήκε φίλους!

Είχε ξεχάσει τον λογισμό του για φάρσα κι είχε ξεχάσει και τον προορισμό.

Κι οι μέρες περνούσαν!

Το ορθογώνιο πακετάκι με το καπέλο και τον βασιλικό που είχε απλώσει ρίζες, έτοιμο να φυτευτεί, ξεραινόταν.

Οι πολλές σειρές σελοτέιπ, γινόταν ευάλωτες στη θερμοκρασία του καλοκαιριού!

Κόντευε κιόλας μήνας…

Από το ξεκίνημά του.

Σίγουρα όταν και αν επέστρεφε, θα είχε χάσει τη δουλειά του και χωρίς αποζημίωση μάλιστα αφού, έκανε του κεφαλιού του.

«Δεν πειράζει, κι εδώ μια χαρά περνώ!

Όλοι κάνουν διακοπές, γιατί όχι κι εγώ;» και τσιμπούσε λαίμαργα, το περιτύλιγμα ενός γύρου με απ ΄ όλα και λίγες νόστιμες πατατούλες που έπεσαν απ ΄ το χαρτί, στην προσπάθεια του ανθρώπου να το ρίξει στο δοχείο σκουπιδιών

Πέρασαν κι άλλες μέρες και νύχτες και το περιστέρι μας, θυμήθηκε… τα  amarreti.

Λίγο το δικό τους άρωμα και λίγο η ευωδιά του βασιλικού, το οδήγησε στην ταράτσα του σωστού κτηρίου.

Λίγες παπαρούνες είχαν γλιστρήσει από το διπλωμένο σακουλάκι!

Άπλωσε το ποδαράκι του και ακούμπησε την καφέ επιφάνεια!

« Ώ, αυτό είναι ζωγραφιά !Έχω δει σε υπαίθριες αγορές πάμπολλα τέτοια αντικείμενα …και πολύ ομορφότερες ζωγραφιές» είπε, γιατί …στα νύχια του, κόλλησε το γκλίτερ που άφθονο είχε μπει τελευταία στιγμή στο κέντρο κάθε παπαρούνας κι έστεκε ανάγλυφο!

« Τι να κάνω τώρα; »σκέφτηκε!

« Να συνεχίσω το ταξίδι μου για άλλα 257 μίλια, ή να φτάσω ως την Αθήνα και να το παραδώσω εκεί;»

«Κι ύστερα;Τι θα γίνει ύστερα; »

« Κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα…

Κι ύστερα κι ύστερα
Μα δεν υπάρχει ύστερα
Κλείσαν ξανά τα σίδερα
Κι όλα τελειώνουν σήμερα

Κι ύστερα κι ύστερα
Μα δεν υπάρχει ύστερα
Κλείσαν ξανά τα σίδερα
Κι όλα τελειώνουν σήμερα

Κι ύστερα τίναξεσ τη σκόνη απ' την καρδιά μου
Κι έγινε διάφανο στα χέρια σου γυαλί
Το ουράνιο τόξο είχε καθίσει στα μαλλιά μου
Και κάποιοσ έπαιζε στα σύννεφα βιολί

Κι ύστερα κι ύστερα
Μα δεν υπάρχει ύστερα
Κλείσαν ξανά τα σίδερα
Κι όλα τελειώνουν σήμερα

Κι ύστερα κι ύστερα
Μα δεν υπάρχει ύστερα
Κλείσαν ξανά τα σίδερα
Κι όλα τελειώνουν σήμερα»

 

Μια μελαγχολική μουσική ακουγόταν από ένα ανοιχτό παράθυρο τελευταίου ορόφου και μια νέα κοπέλα, βρισκόταν σε μια κατάσταση… όπως το περιστέρι όταν έψαξε να πιει νερό…

Τώρα,  να παραδώσει το πακέτο στο τμήμα απολεσθέντων και να χρειάζεται… εισαγγελική άδεια για  να γίνει έρευνα, ποιος να μπει σε τέτοιες διαδικασίες…

Ο βασιλικός ξεράθηκε αλλά κάπου το άρωμά του μοσχοβολά.

Οι παπαρούνες, μπορεί να ξαναζωγραφιστούν και να γίνουν και πιο πετυχημένες, το καπελάκι, φορέθηκε απ ΄ το περιστέρι, ας του το χαρίσουμε εκεί στην ταράτσα, πίσω από τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, να ξεκουράζεται, όποτε το έχει ανάγκη.

Τα σελοτέιπ έλιωσαν…

Το νάυλον της συσκευασίας, θα πάθει το ίδιο με τον επερχόμενο καύσωνα,

Βρισκόμαστε στον πορθμό του Ευρίπου με το μοναδικό φαινόμενο άμπωτης και παλίροιας, τι λέτε:

 

« ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΊ»

 

« ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ!!!

 ..........................................................................................................................................................................

    

Και κάπως έτσι, έκλεισε το παραμύθι της μιας φίλης προς την άλλη και παράλληλα, πριν κλείσει ο μήνας, έστειλε κάτι άλλο, απλό, έτσι για τη θύμηση της απώλειας του πρόχειρα τυλιγμένου πακέτου.

Κι εκεί που όλα είχαν τελειώσει το πακέτο παραδόθηκε!!!29 μέρες μετά!

Όσο για το δεύτερο πακέτο, παραδόθηκε σε λιγότερο από 48 ώρες!!!Ναι , ναι, διένυσε όλα αυτά τα 525 μίλια, σε λιγότερο από 48 ώρες και φυσικά έχουμε αποδείξεις!!!

Γι αυτό έχουμε εμπιστοσύνη πως τίποτα δεν χάνεται!

Το ταχυδρομικό περιστέρι, μπορεί να γυρίσει , δεν θα χάσει τη δουλειά του... 

 Φυσικά, είχα επιθυμία να δω σε φωτογραφία, πώς έφτασε ο βασιλικός!

😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍 

Να είστε όλες και όλοι καλά και πάντα να βλέπουμε τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά!

Σε κάθε...δοκιμασία, κάτι θετικό βγαίνει!

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ! 

  ΣΗΜ.:Δεν θα αναφερθεί ο φορέας, έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη!'Ήταν...μάλλον για να το πάρει το ποτάμι, ή για να γραφτεί το παραμύθι...

Κι επειδή, τα amarreti μπορεί να είχαν αλλοιωθεί, ένα πακετάκι, υπήρχε και στο δεύτερο! 

 

Σας αγαπώ!!!