Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Θλιμμένα αστεράκια

   Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, που του άρεσε  να βλέπει τις νύχτες τα αστεράκια και  το φεγγαράκι στον ουρανό.
   Κάθε βράδυ, καθόταν με τις ώρες στην αυλή του σπιτιού τους και τα παρακολουθούσε.
Άλλα τρεμόσβηναν, άλλα χάνονταν, άλλα σαν να περπατούσαν στον ουρανό.
 Τα παρακολουθούσε το μικρό κορίτσι και όλο και μεγάλωναν οι απορίες του.
-Πού πάνε αυτά τα αστεράκια που κινούνται;Γιατί σβήνουν κάποιες φορές;Και γιατί, κάποιες νύχτες δεν τα  βλέπω;
Κι έτσι το κοριτσάκι μεγάλωνε , μεγάλωναν και οι απορίες του, αλλά  δεν ρωτούσε να μάθει.Κανέναν δεν ρωτούσε.Κι οι απορίες του μεγάλωναν.
  Μια νύχτα στον ύπνο του, βλέπει ένα όμορφο όνειρο!
Ένα μαγικό αστεράκι, φωτεινό σαν όλα τ΄ άλλα, κατέβηκε και κάθισε δίπλα στο απαλό του μαξιλάρι.
- Κοριτσάκι μου, ήρθα να σου λύσω τις απορίες σου!Είπε μελωδικά.Ρώτα με ό,τι θέλεις! Είμαι το μαγικό σου αστέρι!
-Τρόμαξε λίγο το κοριτσάκι, και τραβήχτηκε λίγο στο κρεβατάκι του, γιατί το φως του αστεριού θάμπωνε τα νυσταγμένα του ματάκια.
-Πώς σε λένε; Ποιο αστέρι είσαι;Πώς ήρθες εδώ κοντά μου;
- Είμαι το δικό σου μουσικό αστέρι!Όταν σε βλέπω να με κοιτάς και να με ξεχωρίζεις από τα άλλα αστέρια, έχω τέτοια συγκίνηση που χάνω τα λόγια μου και κάνω λάθη στη φωνή μου!
- Μα πώς μπορώ να ξεχωρίσω ένα αστέρι ; Όλα μου φαίνεστε το ίδιο!Μόνο ένα αστέρι είναι πιο φωτεινό αλλά εκείνο άκουσα ότι είναι ο Αυγερινός και μαζί με την αδελφούλα του την Πούλια, φωτίζουν τα βράδια τον ουρανό και όλοι ξέρουν το δικό τους παραμύθι! Εσύ ποιο είσαι; Πώς σε ξεχώρισα;Είστε τόσο μακριά...
- Σε ξεχώρισα εγώ, από το βλέμμα που ρίχνεις στον ουρανό, όταν κοιτάζεις τ΄αστέρια!
Είμαι ένα από εκείνα τα πολλά, τα άπειρα ,τα ίδια! Όμως το καθένα απ΄όλα αυτά ,  τα πολλά , τα άπειρα , τα ίδια, είναι ένα Αστέρι από μόνο του!
Ρώτα με ότι θέλεις!
- Θα ξεκινήσω τις ερωτήσεις μου, με το πού πάνε εκείνα τ΄αστέρια που κινούνται στον ουρανό, σαν μια ίσια γραμμή, νομίζω!
- Κοριτσάκι μου, εκείνα δεν είναι αστέρια!
Μοιάζουν με αστέρια στα μάτια σου τη νύχτα, απλά και μόνο γιατί είναι πολύ ψηλά στα σύννεφα και κάποιες φορές και πάνω από αυτά.Είναι αεροπλάνα!
- Τι είναι αεροπλάνα;
- Είναι...είναι...μέσα μεταφοράς! Μεταφέρουν ανθρώπους πολύ μακριά, σε  πολύ γρήγορο χρόνο!
- Δηλαδή, εκεί πάνω υπάρχουν άνθρωποι; Που ταξιδεύουν;
-Όπως το είπες!Εκεί μέσα, σε κάθε ένα από αυτά τα φωτεινά σημαδάκια που βλέπεις να κινούνται στον ουρανό τις νύχτες, και νόμιζες πως είναι αστεράκια, εκεί μέσα υπάρχουν πάρα πολλοί   άνθρωποι που ταξιδεύουν!Αλλά, άλλη φορά θα σου εξηγήσω πώς λειτουργούν τα αεροπλάνα.Και πώς πετάνε.
Απλά να ξέρεις, πως όταν θα βλέπεις ένα τέτοιο φωτεινό σημαδάκι στον ουρανό να κινείται, να εύχεσαι, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα του, να φτάσουν στον προορισμό τους ασφαλείς.
Έχουν αφήσει πίσω τους, συγγενείς, φίλους και εκεί που θα πάνε τους περιμένουν επίσης, φίλοι ή συγγενείς.
Πολλές φορές όμως, δεν τους περιμένει κανένας.Ή, δεν άφησαν  πίσω τους κανέναν.
Είναι παράξενη η ζωή...Η τύχη του καθενός ανθρώπου, είναι ένα διαφορετική.
-Μήπως αυτοί που δεν άφησαν πίσω τους κανέναν, ταξιδεύουν με αεροπλάνα για να είναι πιο κοντά στα δικά τους αστεράκια;
Γιατί, έχω ακούσει πολλές φορές, ότι οι άνθρωποι που φεύγουν, γίνονται αστεράκια και μας βλέπουν τη νύχτα και τα βλέπουμε και με τη σκέψη μας ανταλλάσσουμε αγάπη.
-Όχι, όχι, δεν ταξιδεύουν γιαυτό.Γιατί όσο ψηλά και αν ανέβει το αεροπλάνο,πάλι τα αστεράκια είναι πολύ πολύ μακριά κι ύστερα, η σκέψη ενώνει, όχι η απόσταση.
-Πες μου για τ΄αεροπλάνα!
-Σαν τι άλλο να σου πω;Να, όπως θα τα ξεχωρίζεις τη νύχτα, αν είναι πολύ ψηλά, εσύ θα τα βλέπεις  πραγματικά σαν φωτεινά σημαδάκια,όπως τα μικρά αστέρια.Αν όμως είναι πιο χαμηλά μπορείς ακόμα και να διακρίνεις το χρώμα από  τα φώτα τους!
Από το χρώμα των φώτων, μπορείς να καταλάβεις  αν το αεροπλάνο πλησιάζει ή αν απομακρύνεται.
Αλλά αυτό μόνο αν είναι χαμηλά και μπορείς να διακρίνεις το πράσινο ή το κόκκινο.
-Ναι, αλλά εσένα, πώς να σε ξεχωρίζω εγώ;Εγώ, νομίζω πως είστε όλα ίδια!
-Γιαυτό ήρθα στο προσκεφάλι σου απόψε!
 Θα σου χαρίσω αυτό το μαγικό καλαμάκι, με την κωνική άκρη.Αυτό θα σε βοηθά να με εντοπίζεις μέσα στον ουρανό. Αυτό βέβαια, μόνο όταν έχεις να με εμπιστευτείς κάτι δικό σου.Εσύ θα χρησιμοποιείς το μαγικό καλαμάκι σαν τηλεσκόπιο να με εντοπίζεις, κι εγώ, θα σου ανταποδίδω με την μουσική μου, ας πούμε το καλαμάκι θα χρησιμεύει σαν  μαγικός αυλός κι εσύ θα ξέρεις πως από κει και μετά , θα πρέπει να βρω την ευκαιρία και να ζητήσω την άδεια από το στερέωμα,  να έρθω κοντά σου!
-Α! Τι είναι στερέωμα;Και γιατί να ζητήσεις άδεια; Ποιος σε εξουσιάζει;
-Όλοι οι άνθρωποι, όπως και όλα τα αστέρια στον ουρανό, αλλά και τα αεροπλάνα που ανέφερα πριν, όλα μα όλα, υπόκεινται σε νόμους!
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει τους νόμους,όλα έχουν τον δικό τους σκοπό στην πλάση και αλίμονο αν κάνουν του κεφαλιού τους...
Τα αστεράκια θα συγκρουστούν, τ΄αεροπλάνα το ίδιο και οι άνθρωποι....ω...άστο καλύτερα.....Οι άνθρωποι...είναι μια λυπητερή ιστορία...
Δεν υπακούν σε νόμους.Δεν συμβιβάζονται με κανόνες...Έστω και με τους νόμους της φύσης.
Βέβαια, αν το ψάξεις πιο βαθιά, σε βάθος χρόνου, θα δεις πως οι άνθρωποι, πάντα έτσι κάνουν. Σαν πως θα ζήσουν για πάντα.Δεν μπορούν να καταλάβουν πως και αυτοί θα γίνουν για τους δικούς τους, αστεράκια στο στερέωμα.Φωτεινά ή τρεμάμενα, ορατά ή μη.
Όλα ξεκινούν από την ανθρώπινη κακία.
-Κακία; Τι είναι κακία;
-Καλύτερα να μην ξέρεις και να μην μάθεις ποτέ!
-Μίλησέ με,σε παρακαλώ, μίλησέ με!
-Καλύτερα να μάθεις μόνο για την αγάπη!
Αγάπη, καλοσύνη, αλληλεγγύη, ευγνωμοσύνη, συγγνώμη!
Αν διδαχθείς αυτές τις αρετές και τις βάλεις μέσα στη ζωή σου, τότε δεν θα έχει χώρο η καρδιά σου και η ζωή σου για τίποτα άλλο.
-Πως το είπες εκείνο που δεν θέλεις να μου μιλήσεις;
-Ωχ, το ξέχασα...Και καλύτερα να το ξεχάσεις κι εσύ.Πες πως δεν υπάρχει.
-Υπάρχει;
-Δεν θα σου πω εδώ την αλήθεια, πως δεν υπάρχει.
-Δηλαδή υπάρχει ή δεν υπάρχει;
-Θα σου απαντήσω υποθετικά.Αν δεν υπήρχε, τότε όλος ο κόσμος, θα ζούσε όμορφα ειρηνικά, μόνο με αγάπη.Από τα λίγα που ξέρεις, εσύ τι λες;
...................................................................................................................................................................
-Αγαπημένο μου κοριτσάκι!
Ήρθα για να σου πω πως για καιρό, δεν θα με βλέπεις .Ούτε και τα άλλα αστέρια θα βλέπεις.
Ακόμα και το φεγγάρι, χθες για λίγο έγινε κόκκινο.Όλα είναι βουτηγμένα στη θλίψη και στον θρήνο.
Ακόμα και τα αστεράκια.Δεν μπορώ να σου εξηγήσω περισσότερα.Κάποια μέρα θα καταλάβεις.
Και τότε...θα βλέπεις περισσότερα φωτεινά αστεράκια στον ουρανό.
Έτσι είναι οι κανόνες.
Τώρα πρέπει να σε αφήσω, πρέπει να γυρίσω πριν ξημερώσει,στο στερέωμα.Θα με ψάχνουν οι φίλοι μου, τα θλιμμένα αστεράκια.Κάθε πρωί, πριν το ξημέρωμα , κάνουμε καταμέτρηση και κάθε πρωί, είναι όλο και περισσότερα.
-Σ΄ευχαριστώ, μαγικό μου αστεράκι! Δώσ΄ μου όμως μια τελευταία συμβουλή!
-Μάθε για την αγάπη!Αυτό μόνο, φτάνει!
....................................................................................................................................................
Σημείωση:
Την αφορμή την πήρα, από ένα πλαστικό καλαμάκι που είχε στα χεράκια της.
'Αλλο είχα στο νου, άλλο μου βγήκε.
Όταν σχεδόν το ολοκλήρωσα και πριν ρωτήσω:-Αννούλα, σου αρέσει;
Το πήρε από τα χέρια μου, το τσαλάκωσε και το ακούμπησε στο  μικρό πλαστικό φορτηγό της...
Η γιαγιά, είπε:
-Ωχ, κατάλαβα, είναι ένα χαρτί για ανακύκλωση.΄Η μήπως, εννοεί:γιαγιά, ταξίδεψέ το;
Το σκέφτηκα μια μέρα και μετά κράτησα τη δεύτερη εκδοχή.
Έτσι κι αλλιώς, αυτά γράφονται για την Άννα, για το προσωπικό της άλμπουμ.
Απλά, κάποια μπορώ και τα μοιράζομαι.


Κι εδώ αγαπημένοι μου φίλοι και αγαπημένες μου φίλες
θα παραθέσω με την άδειά της πάντα,
'Ενα ποίημα που γράφτηκε χθες, από τον εξαίρετο Άνθρωπο , που ναι μεν ζει στο Μόντρεαλ, όμως η καρδιά της χτυπά στην Ελλάδα,και δη στην Θράκη από την αξιότιμη κυρία Μαίρη Υπερείδου-Χατζή και δηλώνω τυχερή που με συγκαταλέγει στις φίλες της και με την πένα της, δημιουργεί εικόνες, που έζησαν και ζουν συνάνθρωποί μας..........


Με κύπελο το χρόνο
Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
για να μη δω τα τα χώματα, χωρίς ανθούς και δέντρα
ούτε πουλί για να περνά, να γλυκοτραγουδάει
να μάθει τέχνη ο βοσκός, τον ήχο στη φλογέρα
για να μη δω στάχτες παιδιών, που φύγαν στα ουράνια
μαζί με τον πατέρα τους, μάνα, γείτονα, θείο
το μπαστουνάκι του παππού ή τα γυαλιά της βάβας
καμένα τα παλιά χαρτιά, των αθλητών τις νίκες
ασημικά, κεντήματα, των κοριτσιών τις προίκες.

Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
γιατί θα δεις μακέλεμα, στα ζωντανά του δάσους
χυμένο αίμα, δάκρυα, κάνε βροχή να γίνουν
ήρθε φωτιά που μάζεψε, στα πύρινά της σπλάχνα
σπίτια χαράς και όνειρα, μ’ ελπίδες πλουμισμένα
πέτρες να γίνουν του καημού, θύμησες να στεριώσουν
για το παιδάκι τ’ άπνοο, στα χέρια πυροσβέστη
για το κουφάρι του σκυλιού, κι εκεί στο μπαλκονάκι
φέτα ψωμί αφάγωτη, δίπλα σε φλυτζανάκι
Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
 για να χωθώ μες στη σκιά, κι ανήλιαγη να κλάψω.
Θέλει τη φρίκη, τον καημό στου Έλληνα τον πόνο
σπονδή να κάνω με κρασί, με κύπελο το χρόνο...
* * *
Μαίρη Υπερείδου- Χατζή
Πριν από μία ώρα το άρχισα, με της ψυχής το δάκρυ.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Η περίεργη σαπουνόφουσκα



                  Όταν σταμάτησαν και οι τελευταίες σταγόνες της βροχής...
                 .................................................................................................
  -Μπαμπά, μπαμπά,η μεγάλη σαπουνόφουσκα φεύγει!!!!!!!!!!
  -Ας την αφήσουμε ελεύθερη Αννούλα μου  κι ας την παρακολουθήσουμε!

 Ανέβαινε, ανέβαινε η σαπουνόφουσκα κι όλο και γινόταν πιο μικρή στα μάτια μας.

-Καλό σου ταξίδι φίλη μου, είπε η σαπουνάδα. Ακολούθησε το όνειρό σου!
Ανέβαινε,  η σαπουνόφουσκα  και σκεφτόταν:

-Θα... δοκιμάσω  τα όρια της αντοχής μου!
-Άκου να δεις, ευαίσθητη γυάλινη μπάλα.Είσαι μια γυάλινη σφαίρα, μόνο που το γυαλί σου είναι εικονικό.Είσαι πολύ πιο εύθραυστη.Θέλεις απεριόριστη προσοχή και ιδανικές καιρικές συνθήκες.
-Δηλαδή;
-Μμμμμμ, τι να σου πω;
Αν φυσήξει αέρας, μπορεί να σε παρασύρει και να πας πολύ μακριά , μπορεί όμως να χτυπήσεις σε κλωνάρια  δέντρων και να σε τσακίσουν.
-Αν ακουμπήσω απαλά στα σύρματα , εκεί που κάθονται τα πουλιά;
-Είναι λίγο επικίνδυνα γιατί θα ίδια τα πουλιά από περιέργεια θα σε τσιμπήσουν.
-Αν μείνω στη γη;
-Α, αν μείνεις στη γη δεν θα έχεις ζωή ούτε για δευτερόλεπτα.Όπου και να ακουμπήσεις κινδυνεύεις.
-Τι μπορώ να κάνω τότε;
-Δύσκολα μου ζητάς,αλλά σκέφτομαι να σου κάνω αυτή τη χάρη!
Εδώ και ώρα παρακολουθώ τις φίλες σου σαπουνόφουσκες και καμιά δεν υπάρχει γύρω μας,έχουν διαλυθεί.Ούτε ίχνη  αφήνουν.Μόνο εσύ έμεινες δυνατή, είπε ο λευκός μονόκερος με τη χρωματιστή χαίτη που λίγο πριν είχε επιστρέψει από ένα όμορφο ταξίδι!

 Αποτέλεσμα εικόνας για μονοκερος παιχνιδι

  Θα σου κάνω τη χάρη αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα, εντάξει;
  Ανέβα απαλά στη ράχη μου και βολέψου ανάμεσα στη χαίτη μου να νιώθεις προστατευμένη από κάθε φύσημα αέρα.Τα χρώματά σου μοιάζουν με της χαίτης μου. Κι  εγώ θα πετώ αντίθετα στον ήλιο  να μη σε λιώσει.
-Αντίθετα στον ήλιο; που θα μες πας δηλαδή;
-Θα δεις...
Κι έτσι η περίεργη σαπουνόφουσκα, ανέβηκε προσεκτικά στη απαλή χαίτη του μονόκερου και κράτησε την αναπνοή της, ακολουθώντας το πεπρωμένο της.
 Ο μονόκερος, πετούσε ψηλά , τόσο σιγά , ανεπαίσθητα κι έτσι η σαπουνόφουσκα, ένοιωθε σιγουριά και γαλήνη.
 Πέρασαν λίμνες και βουνά, λαγκάδια και βράχους και από μακριά, έβλεπε τον ήλιο να δύει.
 Η περίεργη σαπουνόφουσκα, παρατηρούσε με την άκρη του ματιού της τα μικρά σύννεφα που κάθε τόσο άλλαζαν σχήμα.
 -Αχ, μια βαρκούλα!Τι θέλει μια βαρκούλα στα σύννεφα;
 Ο μονόκερος κατάλαβε την έκπληξή της και σταμάτησε.
 -Ω!Άφησέ με σε παρακαλώ, να ταξιδέψω με τα σύννεφα!!! Βοήθησέ με να φτάσω στη βαρκούλα!
 Σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι μαζί σου! Μένω ευγνώμων, αλλά ας συνεχίσω ανάμεσά τους!

 Ούτε πανιά, ούτε κουπιά είχε, μόνο το σχήμα της σε παρέπεμπε σε βαρκούλα που είχε ξεφύγει από τον φυσικό της χώρο.
- Βαρκούλα μου, τι θέλεις μέσα στα σύννεφα;
-Έχω χαθεί. Μπερδεύτηκα από το γαλάζιο θάλασσας και ουρανού εκεί στην άκρη του ορίζοντα και έχασα τον προσανατολισμό μου. Γι αυτό τριγυρνώ στον ουρανό.
   -Θα με πάρεις μαζί σου;
   -Μα, δεν έχω πρόγραμμα!Πάω στο άγνωστο...Πρώτη μου φορά βρίσκομαι τόσο ψηλά!
   -Κι εγώ στο άγνωστο πηγαίνω.Έχει ομορφιά το ρίσκο όμως.Τι λες; μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
   -Με δική σου ευθύνη, γιατί όχι;
    Κι έτσι, με ένα απαλό  σάλτο, η σαπουνόφουσκα βρέθηκε μέσα στη συννεφένια βαρκούλα!!!
   ΄Ομως σαν να μην ήταν όπως στην αρχή.
   Στην προσπάθειά της να μπει στη βαρκούλα, η λεπτή σφαιρική υγρή επιφάνειά της, απλά την άγγιξε, κι αυτό ήταν αρκετό η σαπουνόφουσκα να κοπεί στα δυο . Δυο  όμοιες σχεδόν σαπουνόφουσκες, χωρίς πρώτη ή δεύτερη, η μία στο εσωτερικό της συννεφένιας βαρκούλας κι η άλλη απ΄ έξω της, στο κενό.
  -Καλή τύχη αδελφούλα μου, είπε με όλη την δύναμη της αδύναμης φωνής της και κύλησε απαλά (ευτυχώς) στο πάτωμα.
   Η άλλη , χωρίς καν να ακούσει , συνέχισε το ταξίδι εντελώς ακυβέρνητη και χωρίς να προλάβει να απαντήσει στο άλλο της μισό.
   Εκείνη την ώρα, ένα βιαστικό σύννεφο την παρέσυρε και  χάθηκαν τα ίχνη της.
   Η βαρκούλα εξωτερικά , κάθε τόσο άλλαζε σχέδια, όμως η σαπουνόφουσκα ακουμπούσε τόσο
απαλά, που δεν την ένοιαζε καθόλου.
   Η καρδιά της συννεφένιας βαρκούλας, περιτύλιγε απαλά τη σαπουνόφουσκα όσες μορφές κι αν άλλαζε εξωτερικά το σχήμα της και έτρεμε στη σκέψη μήπως με μια αδέξια κίνησή της , την σπάσει.
Είχε αλλάξει τόσα σχήματα, όμως μίκραινε , μίκραινε, και η σαπουνόφουσκα θα έμενε ακάλυπτη, εκτεθειμένη, χωρίς να το θέλει.
Ώσπου αποφάσισε να της μιλήσει:
-Ως εδώ ήταν το ταξίδι μαζί μου!Σ΄ευχαριστώ για το ρίσκο που πήραμε! ΄Αλλαξα χίλιες μορφές , χίλια σχήματα, όμως μπόρεσα να σε προστατέψω να μην μου σπάσεις.Όμως τώρα....διαλύομαι...Δεν έχω άλλες αντοχές..
Σε αφήνω στην τύχη σου, αγαπημένη, χωρίς να το θέλω.
Καλή τύχη συνοδοιπόρε μου, ο ήλι... ήθελε να πει το σύννεφο, όμως λέγοντάς το ,  διαλύθηκε  , αφού και οι τελευταίες  σταγόνες του είχαν εξατμιστεί...
-Μόνη στο σύμπαν!
Κι εκεί που η ευαίσθητη καρδούλα της, χρειαζόταν ένα απλό φύσημα του αέρα για να σπάσει, , εκεί που ένιωσε απροστάτευτη, ακριβώς μπροστά της, απλωνόταν άκρη με άκρη ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο και μια αλυσίδα αγάπης από διάφανες μικρές και μεγαλύτερες γυαλιστερές , λεπτεπίλεπτες  φουσκαλίτσες , σαν μια όμορφη παρέα, που  πλησίαζε .....κοντά της.
-Λες  να είναι κομματάκια του εαυτού μου; αναρωτήθηκε η σταγόνα και  πλησιάζοντας στην πρώτη
 φουσκαλίτσα ενσωματώθηκε και αμέσως ένιωσε πιο δυνατή.
Θα μπορούσε αυτό να συνεχίσει να γίνεται, το ακριβώς αντίθετο από τη διάσπασή της  στην αρχή, αλλά αυτό το ρίσκο δεν θα το άντεχε. Δεν είχε άλλωστε νόημα!
Τότε το ουράνιο τόξο της είπε:
-Μη φοβάσαι, έλα κοντά μου!Εσύ κι εγώ μοιάζουμε!Το χρώμα μας κι εσύ κι εγώ το παίρνουμε από τον ήλιο!Μόνο που εμείς ,το φάσμα του ουράνιου τόξου, μοιράζουμε ομορφιά και γαλήνη και ελπίδα, μόνο μετά από κάθε βροχή. Να, δες και ο ήλιος ίσα που πάει να κρυφτεί στη δύση του.
 Αν μείνεις μαζί μου, θα ζήσεις για πάντα!Όλοι θα σε θυμούνται! Και μετά από κάθε βροχή,όλοι θα βλέπουν στην άλλη άκρη του ουρανού, αντίπερα από τον ήλιο, τα χρώματα και το σχήμα μου.
- Ελάτε όλες κοντά μου, είπε στην διάφανη αλυσίδα με τις μικρές σαπουνόφουσκες.Κι όλες μαζί, ακουμπώντας προσεκτικά η μία την άλλη, ενσωματώθηκαν στο υπέροχο ουράνιο τόξο!
Μια ερώτηση πρόλαβε βιαστικά , πριν την τελική κίνηση:


 -Και η Αννούλα;
 -Μα η Αννούλα το έμαθε πρώτη, νομίζω έβαλε και την υπογραφή της στο παραμύθι σου!Τι λες;
-Σ΄ευχαριστώ ουράνιο τόξο μου!
 Σ΄ευχαριστώ!Ποτέ δεν φανταζόμουν ένα τόσο όμορφο τέλος!

    Η Αννούλα , συνέχισε να λατρεύει τις σαπουνόφουσκες, και μαζί της μικροί και μεγάλοι χαίρονται σαν παιδιά!
   Παρακολουθώντας τις, άλλες να σκάνε στον αέρα, άλλες  μόλις ακουμπήσουν τη γη, άλλες λίγο πιο πέρα, άλλες πολλαπλασιάζονται σε περισσότερες, άλλες να μικραίνουν.
  Η κάθε μια σαπουνόφουσκα με τη στιγμιαία τύχη της!
  Τυχερή ήταν μόνο η μεγάλη  περίεργη σαπουνόφουσκα που την είδε ο λευκός μονόκερος και μετά συνάντησε τη συννεφένια βαρκούλα και ταξίδεψε μαζί της ως την απέναντι μεριά του ήλιου, στην άκρη του ορίζοντα.
  Και ανάλογα με τη θέση του ήλιου κάθε φορά μετά από δυνατή βροχή, μόλις σταματήσουν και οι τελευταίες σταγόνες της, ανεπαίσθητα στην αρχή, πιο έντονα μετά, στην ολιγόλεπτη παρουσία του και αχνά πάλι στο τέλος, θα είναι εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδα, την ομορφιά και το ταξίδι!


 ΄Αλλωστε, κάπου εδώ, μια άλλη απόδραση από τα μακρινά εργοστάσια της Κίνας, επέτρεψε να έχει την δικιά της <<Mοβένια>>, για να παίζουν και να κάνουν μαζί σαπουνόφουσκες!
  Δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτή η απόδραση συνάντησε κάποιο μαγικό χαλί με κάποιον σοφό Σιανγσίν στον δρόμο της, όμως ξέρουμε πως κάποτε στο μέλλον οι ξαδερφούλες θα μπορούν να λένε : Είχα κι εγώ μια πάνινη κούκλα! Μου την χάρισαν στην πρώτη μου ονομαστική γιορτή, στις 25 Ιουλίου!
..............................................................................................................................................................

Σημ. : η εικόνα του λευκού μονόκερου, από το διαδίκτυο.


Να είστε όλοι και όλες καλά!
Καλή συνέχεια στα καλοκαίρια σας!!!!!!!!!!!
 Υ.Γ.
Λατρεύω να παρακολουθώ τα σύννεφα!Το πόσο γρήγορα αλλάζουν σχήματα και πόσο σε ελάχιστα λεπτά, εκεί που υπήρχε ένα μεγάλο σύννεφο, ο ουρανός είναι ολοκάθαρος.







 
Για να μαθαίνουμε λοιπόν, σας παραθέτω τις ερμηνείες:

https://coolweb.gr/sunnefa-pos-dimiourgountai/

 Και από ένα ποιηματάκι που μου βγήκε στη θάλασσα , χαζεύοντας τα συννεφάκια, αλλά όταν βγήκα..θυμόμουν μόνο το ρεφρέν,
σας το χαρίζω:
Λευκά μου συννεφάκια
στην  άκρη τ΄ουρανού
χαρίστε μου ταξίδια,
υπέροχα, του νου!

Και για να νοιώσουμε όλοι παιδιά, ας ταξιδέψουμε με το επόμενο :

https://www.youtube.com/watch?v=T3ctiCaK-Ek
  ..........................................................................................................................................
  Σημείωση:Το παραμύθι  ήταν γραμμένο από μέρες, απλά περίμενε την ημερομηνία του.
https://www.sansimera.gr/biographies/739
..........................................................................................................................................................
  Η Ελλάδα μας , πενθεί . Για μια ακόμα φορά. Σε αυτό το θέμα, αυτές τις ώρες, προτιμώ τη σιωπή.     Και η σιωπή, ΄περικλείει πλείστα συναισθήματα.