Θλιμμένα αστεράκια

   Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, που του άρεσε  να βλέπει τις νύχτες τα αστεράκια και  το φεγγαράκι στον ουρανό.
   Κάθε βράδυ, καθόταν με τις ώρες στην αυλή του σπιτιού τους και τα παρακολουθούσε.
Άλλα τρεμόσβηναν, άλλα χάνονταν, άλλα σαν να περπατούσαν στον ουρανό.
 Τα παρακολουθούσε το μικρό κορίτσι και όλο και μεγάλωναν οι απορίες του.
-Πού πάνε αυτά τα αστεράκια που κινούνται;Γιατί σβήνουν κάποιες φορές;Και γιατί, κάποιες νύχτες δεν τα  βλέπω;
Κι έτσι το κοριτσάκι μεγάλωνε , μεγάλωναν και οι απορίες του, αλλά  δεν ρωτούσε να μάθει.Κανέναν δεν ρωτούσε.Κι οι απορίες του μεγάλωναν.
  Μια νύχτα στον ύπνο του, βλέπει ένα όμορφο όνειρο!
Ένα μαγικό αστεράκι, φωτεινό σαν όλα τ΄ άλλα, κατέβηκε και κάθισε δίπλα στο απαλό του μαξιλάρι.
- Κοριτσάκι μου, ήρθα να σου λύσω τις απορίες σου!Είπε μελωδικά.Ρώτα με ό,τι θέλεις! Είμαι το μαγικό σου αστέρι!

-Τρόμαξε λίγο το κοριτσάκι, και τραβήχτηκε λίγο στο κρεβατάκι του, γιατί το φως του αστεριού θάμπωνε τα νυσταγμένα του ματάκια.
-Πώς σε λένε; Ποιο αστέρι είσαι;Πώς ήρθες εδώ κοντά μου;
- Είμαι το δικό σου μουσικό αστέρι!Όταν σε βλέπω να με κοιτάς και να με ξεχωρίζεις από τα άλλα αστέρια, έχω τέτοια συγκίνηση που χάνω τα λόγια μου και κάνω λάθη στη φωνή μου!
- Μα πώς μπορώ να ξεχωρίσω ένα αστέρι ; Όλα μου φαίνεστε το ίδιο!Μόνο ένα αστέρι είναι πιο φωτεινό αλλά εκείνο άκουσα ότι είναι ο Αυγερινός και μαζί με την αδελφούλα του την Πούλια, φωτίζουν τα βράδια τον ουρανό και όλοι ξέρουν το δικό τους παραμύθι! Εσύ ποιο είσαι; Πώς σε ξεχώρισα;Είστε τόσο μακριά...
- Σε ξεχώρισα εγώ, από το βλέμμα που ρίχνεις στον ουρανό, όταν κοιτάζεις τ΄αστέρια!
Είμαι ένα από εκείνα τα πολλά, τα άπειρα ,τα ίδια! Όμως το καθένα απ΄όλα αυτά ,  τα πολλά , τα άπειρα , τα ίδια, είναι ένα Αστέρι από μόνο του!
Ρώτα με ότι θέλεις!
- Θα ξεκινήσω τις ερωτήσεις μου, με το πού πάνε εκείνα τ΄αστέρια που κινούνται στον ουρανό, σαν μια ίσια γραμμή, νομίζω!
- Κοριτσάκι μου, εκείνα δεν είναι αστέρια!
Μοιάζουν με αστέρια στα μάτια σου τη νύχτα, απλά και μόνο γιατί είναι πολύ ψηλά στα σύννεφα και κάποιες φορές και πάνω από αυτά.Είναι αεροπλάνα!
- Τι είναι αεροπλάνα;
- Είναι...είναι...μέσα μεταφοράς! Μεταφέρουν ανθρώπους πολύ μακριά, σε  πολύ γρήγορο χρόνο!
- Δηλαδή, εκεί πάνω υπάρχουν άνθρωποι; Που ταξιδεύουν;
-Όπως το είπες!Εκεί μέσα, σε κάθε ένα από αυτά τα φωτεινά σημαδάκια που βλέπεις να κινούνται στον ουρανό τις νύχτες, και νόμιζες πως είναι αστεράκια, εκεί μέσα υπάρχουν πάρα πολλοί   άνθρωποι που ταξιδεύουν!Αλλά, άλλη φορά θα σου εξηγήσω πώς λειτουργούν τα αεροπλάνα.Και πώς πετάνε.
Απλά να ξέρεις, πως όταν θα βλέπεις ένα τέτοιο φωτεινό σημαδάκι στον ουρανό να κινείται, να εύχεσαι, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα του, να φτάσουν στον προορισμό τους ασφαλείς.
Έχουν αφήσει πίσω τους, συγγενείς, φίλους και εκεί που θα πάνε τους περιμένουν επίσης, φίλοι ή συγγενείς.
Πολλές φορές όμως, δεν τους περιμένει κανένας.Ή, δεν άφησαν  πίσω τους κανέναν.
Είναι παράξενη η ζωή...Η τύχη του καθενός ανθρώπου, είναι ένα διαφορετική.
-Μήπως αυτοί που δεν άφησαν πίσω τους κανέναν, ταξιδεύουν με αεροπλάνα για να είναι πιο κοντά στα δικά τους αστεράκια;
Γιατί, έχω ακούσει πολλές φορές, ότι οι άνθρωποι που φεύγουν, γίνονται αστεράκια και μας βλέπουν τη νύχτα και τα βλέπουμε και με τη σκέψη μας ανταλλάσσουμε αγάπη.
-Όχι, όχι, δεν ταξιδεύουν γιαυτό.Γιατί όσο ψηλά και αν ανέβει το αεροπλάνο,πάλι τα αστεράκια είναι πολύ πολύ μακριά κι ύστερα, η σκέψη ενώνει, όχι η απόσταση.
-Πες μου για τ΄αεροπλάνα!
-Σαν τι άλλο να σου πω;Να, όπως θα τα ξεχωρίζεις τη νύχτα, αν είναι πολύ ψηλά, εσύ θα τα βλέπεις  πραγματικά σαν φωτεινά σημαδάκια,όπως τα μικρά αστέρια.Αν όμως είναι πιο χαμηλά μπορείς ακόμα και να διακρίνεις το χρώμα από  τα φώτα τους!
Από το χρώμα των φώτων, μπορείς να καταλάβεις  αν το αεροπλάνο πλησιάζει ή αν απομακρύνεται.
Αλλά αυτό μόνο αν είναι χαμηλά και μπορείς να διακρίνεις το πράσινο ή το κόκκινο.
-Ναι, αλλά εσένα, πώς να σε ξεχωρίζω εγώ;Εγώ, νομίζω πως είστε όλα ίδια!
-Γιαυτό ήρθα στο προσκεφάλι σου απόψε!
 Θα σου χαρίσω αυτό το μαγικό καλαμάκι, με την κωνική άκρη.Αυτό θα σε βοηθά να με εντοπίζεις μέσα στον ουρανό. Αυτό βέβαια, μόνο όταν έχεις να με εμπιστευτείς κάτι δικό σου.Εσύ θα χρησιμοποιείς το μαγικό καλαμάκι σαν τηλεσκόπιο να με εντοπίζεις, κι εγώ, θα σου ανταποδίδω με την μουσική μου, ας πούμε το καλαμάκι θα χρησιμεύει σαν  μαγικός αυλός κι εσύ θα ξέρεις πως από κει και μετά , θα πρέπει να βρω την ευκαιρία και να ζητήσω την άδεια από το στερέωμα,  να έρθω κοντά σου!
-Α! Τι είναι στερέωμα;Και γιατί να ζητήσεις άδεια; Ποιος σε εξουσιάζει;
-Όλοι οι άνθρωποι, όπως και όλα τα αστέρια στον ουρανό, αλλά και τα αεροπλάνα που ανέφερα πριν, όλα μα όλα, υπόκεινται σε νόμους!
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει τους νόμους,όλα έχουν τον δικό τους σκοπό στην πλάση και αλίμονο αν κάνουν του κεφαλιού τους...
Τα αστεράκια θα συγκρουστούν, τ΄αεροπλάνα το ίδιο και οι άνθρωποι....ω...άστο καλύτερα.....Οι άνθρωποι...είναι μια λυπητερή ιστορία...
Δεν υπακούν σε νόμους.Δεν συμβιβάζονται με κανόνες...Έστω και με τους νόμους της φύσης.
Βέβαια, αν το ψάξεις πιο βαθιά, σε βάθος χρόνου, θα δεις πως οι άνθρωποι, πάντα έτσι κάνουν. Σαν πως θα ζήσουν για πάντα.Δεν μπορούν να καταλάβουν πως και αυτοί θα γίνουν για τους δικούς τους, αστεράκια στο στερέωμα.Φωτεινά ή τρεμάμενα, ορατά ή μη.
Όλα ξεκινούν από την ανθρώπινη κακία.
-Κακία; Τι είναι κακία;
-Καλύτερα να μην ξέρεις και να μην μάθεις ποτέ!
-Μίλησέ με,σε παρακαλώ, μίλησέ με!
-Καλύτερα να μάθεις μόνο για την αγάπη!
Αγάπη, καλοσύνη, αλληλεγγύη, ευγνωμοσύνη, συγγνώμη!
Αν διδαχθείς αυτές τις αρετές και τις βάλεις μέσα στη ζωή σου, τότε δεν θα έχει χώρο η καρδιά σου και η ζωή σου για τίποτα άλλο.
-Πως το είπες εκείνο που δεν θέλεις να μου μιλήσεις;
-Ωχ, το ξέχασα...Και καλύτερα να το ξεχάσεις κι εσύ.Πες πως δεν υπάρχει.
-Υπάρχει;
-Δεν θα σου πω εδώ την αλήθεια, πως δεν υπάρχει.
-Δηλαδή υπάρχει ή δεν υπάρχει;
-Θα σου απαντήσω υποθετικά.Αν δεν υπήρχε, τότε όλος ο κόσμος, θα ζούσε όμορφα ειρηνικά, μόνο με αγάπη.Από τα λίγα που ξέρεις, εσύ τι λες;
...................................................................................................................................................................
-Αγαπημένο μου κοριτσάκι!
Ήρθα για να σου πω πως για καιρό, δεν θα με βλέπεις .Ούτε και τα άλλα αστέρια θα βλέπεις.
Ακόμα και το φεγγάρι, χθες για λίγο έγινε κόκκινο.Όλα είναι βουτηγμένα στη θλίψη και στον θρήνο.
Ακόμα και τα αστεράκια.Δεν μπορώ να σου εξηγήσω περισσότερα.Κάποια μέρα θα καταλάβεις.
Και τότε...θα βλέπεις περισσότερα φωτεινά αστεράκια στον ουρανό.
Έτσι είναι οι κανόνες.
Τώρα πρέπει να σε αφήσω, πρέπει να γυρίσω πριν ξημερώσει,στο στερέωμα.Θα με ψάχνουν οι φίλοι μου, τα θλιμμένα αστεράκια.Κάθε πρωί, πριν το ξημέρωμα , κάνουμε καταμέτρηση και κάθε πρωί, είναι όλο και περισσότερα.
-Σ΄ευχαριστώ, μαγικό μου αστεράκι! Δώσ΄ μου όμως μια τελευταία συμβουλή!
-Μάθε για την αγάπη!Αυτό μόνο, φτάνει!
....................................................................................................................................................
Σημείωση:
Την αφορμή την πήρα, από ένα πλαστικό καλαμάκι που είχε στα χεράκια της.
'Αλλο είχα στο νου, άλλο μου βγήκε.
Όταν σχεδόν το ολοκλήρωσα και πριν ρωτήσω:-Αννούλα, σου αρέσει;
Το πήρε από τα χέρια μου, το τσαλάκωσε και το ακούμπησε στο  μικρό πλαστικό φορτηγό της...
Η γιαγιά, είπε:
-Ωχ, κατάλαβα, είναι ένα χαρτί για ανακύκλωση.΄Η μήπως, εννοεί:γιαγιά, ταξίδεψέ το;
Το σκέφτηκα μια μέρα και μετά κράτησα τη δεύτερη εκδοχή.
Έτσι κι αλλιώς, αυτά γράφονται για την Άννα, για το προσωπικό της άλμπουμ.
Απλά, κάποια μπορώ και τα μοιράζομαι.


Κι εδώ αγαπημένοι μου φίλοι και αγαπημένες μου φίλες
θα παραθέσω με την άδειά της πάντα,
'Ενα ποίημα που γράφτηκε χθες, από τον εξαίρετο Άνθρωπο , που ναι μεν ζει στο Μόντρεαλ, όμως η καρδιά της χτυπά στην Ελλάδα,και δη στην Θράκη από την αξιότιμη κυρία Μαίρη Υπερείδου-Χατζή και δηλώνω τυχερή που με συγκαταλέγει στις φίλες της και με την πένα της, δημιουργεί εικόνες, που έζησαν και ζουν συνάνθρωποί μας..........


Με κύπελο το χρόνο
Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
για να μη δω τα τα χώματα, χωρίς ανθούς και δέντρα
ούτε πουλί για να περνά, να γλυκοτραγουδάει
να μάθει τέχνη ο βοσκός, τον ήχο στη φλογέρα
για να μη δω στάχτες παιδιών, που φύγαν στα ουράνια
μαζί με τον πατέρα τους, μάνα, γείτονα, θείο
το μπαστουνάκι του παππού ή τα γυαλιά της βάβας
καμένα τα παλιά χαρτιά, των αθλητών τις νίκες
ασημικά, κεντήματα, των κοριτσιών τις προίκες.
Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
γιατί θα δεις μακέλεμα, στα ζωντανά του δάσους
χυμένο αίμα, δάκρυα, κάνε βροχή να γίνουν
ήρθε φωτιά που μάζεψε, στα πύρινά της σπλάχνα
σπίτια χαράς και όνειρα, μ’ ελπίδες πλουμισμένα
πέτρες να γίνουν του καημού, θύμησες να στεριώσουν
για το παιδάκι τ’ άπνοο, στα χέρια πυροσβέστη
για το κουφάρι του σκυλιού, κι εκεί στο μπαλκονάκι
φέτα ψωμί αφάγωτη, δίπλα σε φλυτζανάκι
Ήλιε μου σήμερα μη βγεις, το φως σου μην απλώσεις
 για να χωθώ μες στη σκιά, κι ανήλιαγη να κλάψω.
Θέλει τη φρίκη, τον καημό στου Έλληνα τον πόνο
σπονδή να κάνω με κρασί, με κύπελο το χρόνο...
* * *
Μαίρη Υπερείδου- Χατζή
Πριν από μία ώρα το άρχισα, με της ψυχής το δάκρυ.