Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός!!!
Ανοίγουν τα σχολεία και σκέφτηκα να ξεσκονίσω το blogoσπιτάκι μου, για να μην ανησυχείτε!!!
Δεν θα σταθώ στα συμβάντα του καλοκαιριού αλλά θα προσπαθήσω να απαλύνω το κλίμα μέσα από φωτογραφίες!
...........
Τον πρόλογο τον είχα γράψει πριν τις φονικές πυρκαγιές.
Τώρα που το ξαναδιαβάζω , είναι οι μέρες που έχουν ...παγώσει στην καρδιά όλοι οι άνθρωποι...
Προβληματίζομαι πολύ αν πρέπει ή όχι να γράψω...(Σεπτέμβρης).
............................................................................
Και κάπως έτσι ένα μεσημέρι ανεβαίνοντας στην ταράτσα της οικοδομής να δω τον καπνό για την φωτιά της περιοχής μας, ατένισα ένα ατελείωτο ουράνιο τόξο!
Λίγες μέρες νωρίτερα, είχε διαμορφωθεί με χρώματα το δάπεδο της εξωτερικής αυλής του σχολείου των παιδιών μας, αυτή η έκφραση θα συνοδεύει πάντα αυτό το σχολείο, όσα χρόνια κι αν πέρασαν και θα περάσουν ακόμα!
Σαν να ήταν χθες, που σε αυτό το παγκάκι, οκτώ παιδάκια δωδεκάχρονα, οι φίλοι και συμμαθητές του μεγάλου μας γιου , είχαν τελειώσει την αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου τους κι εγώ ζήτησα να βγάλω αυτή την φωτογραφία στην πλάγια πλευρά του σχολείου.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε η ζωή του καθενός είχε άλλη πορεία, όμως η αγάπη η φιλία και οι μνήμες τους είναι κοινές από το όμορφο σχολείο τους!
Ένα ουράνιο τόξο λοιπόν σχεδιάστηκε, μόνο σιέλ και μπλε στην αρχή, με τα υπόλοιπα χρώματα την επόμενη μέρα και με τα συννεφάκια του τα όμορφα την μεθεπομένη!!!
Πάντα αγαπώ τους όμορφους ζωγραφισμένους τοίχους, αλλά για την συγκεκριμένη ζωγραφιά, είμαι ευγνώμων σε όλους, που συνέβαλαν σε αυτό!
Λες και ζωγραφίστηκε για μένα!
Να ξυπνώ βλέποντας ακόμα ανάμεσα στις αναμμένες λάμπες το ουράνιο τόξο και η μέρα να προχωρά ως αργά τη νύχτα με αυτή την οπτική!
Μάλιστα σε δυο διαδοχικές βροχούλες, περίμενα εις μάτην...να σχηματιστεί το αληθινό ουράνιο τόξο στον ουρανό για να βγει η τέλεια φωτογραφία!
Δεν έτυχε, θα τύχει πολλές φορές στο μέλλον το ξέρω!
Την επόμενη μέρα θέλησα από κοντά να το δω!
Παρέα μου η Αθηνά και ο Φοίβος, αφού διάβασα την ιστορία τους και το τί συμβολίζουν ως μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 , αλλά και τί συμβολίζουν ως παιδιά - κούκλες , ο Φοίβος (Φως) , η Αθηνά (Σοφία) αλλά και οι δυο μαζί, παιχνίδι χαρά γνώση, τί καλύτερο λοιπόν να εγκαινιάσουν αυτή την όμορφη χρωματιστή γωνιά!!!
Συμφώνησαν στα χρώματα που επιλέχτηκαν για τα παιχνίδια του εξωτερικού δαπέδου, όχι μόνο στο αν θα είναι ακρυλικά αλλά σε ποια θέση θα είναι οι κύκλοι και συνεργάστηκαν άψογα με την ζωγράφο
κ.Ελένη Παπαδοπούλου!!!
Αφού παρενέβησαν σε κάποια θέματα, λογικό είναι ως παιχνιδιάρικα παιδιά, φωτογραφήθηκαν κάτω από το ουράνιο τόξο κι ευχήθηκαν όλα τα παιδιά που χαίρονται αυτό το σχολείο, να έχουν τις πιο όμορφες αναμνήσεις, από φίλους και συμμαθητές, από δασκάλους και γονείς, από γιορτές και διακοπές!
Γιατί και στις διακοπές η αυλή του σχολείου και το γήπεδο του σχολείου, έχει μόνιμα παιδιά όλων των ηλικιών!
Και στις επαρχίες ζούμε την ευλογία της ήρεμης ζωής, χωρίς κινδύνους.
Κάπου εκεί λοιπόν, μια καλή μου φίλη, έστειλε την φωτογραφία της συγκέντρωσης των χελιδονιών, στο χωριό μου, λίγο πριν το μεγάλο τους ετήσιο ταξίδι προς τις ζεστές χώρες!
Θα ήθελα να ζήσω από κοντά αυτές τις μοναδικές αληθινές στιγμές, ίσως... του χρόνου.
Η ώρα της φωτογραφίας είναι πρωινή.
Δώστε προσοχή!
Στο βίντεο δε, που το είδα και το ξαναείδα, πραγματικά το παρομοίασα με τους μικρούς μαθητές , με τα διαλείμματα και τα παιχνίδια, αλλά...μετά, όλα συγκεντρωμένα στις αίθουσες και στα θρανία τους!
Αγαπημένη μου Άννα, σε ευχαριστώ για το μοναδικό στιγμιότυπο!!!
Παλαιότερα, θυμάμαι μια ανάρτηση, μικρά γλαράκια, φέτος είμαστε στα μικρά χελιδονάκια!
Από την μια η ζωντάνια του φτερουγίσματος κι απ΄την άλλη ο αποχαιρετισμός!
Όπως και η ζωή!!!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Θέλω λοιπόν με αυτή την ανάρτηση να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά καλή σχολική χρονιά αλλά ιδιαίτερα στους δασκάλους και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του συγκεκριμένου σχολείου, ένα προσωπικό ευχαριστώ για την επιλογή της αξιοποίησης αυτού του σχολικού τοίχου!
Μακάρι όλα τα παιδιά να ζουν με αυτή τη χαρά που εμπνέουν τα χρώματα! Και στο μέλλον, να είναι φόντο των φωτογραφιών τους!!!
Βέβαια, κάποια στιγμή στο παγκάκι που ζωγραφίστηκε , αρχές διακοπών ήταν και τυχαία είδα μια παρέα παιδιών, έξι εφτά το ένα δίπλα στο άλλο, θυμίζοντάς με την φωτογραφία της αποφοίτησης!
Στις φωτογραφίες μου προτιμώ πάντα τοπία και ποτέ ανθρώπους εν αγνοία τους. Είναι αρχή μου.
Όμως τη συγκεκριμένη στιγμή,έμοιαζε τόσο η παρεούλα των παιδιών με την παλιά φωτογραφία και προβληματίστηκα να φωτογραφίσω επιφυλακτικά από μακριά, την οποία φωτογραφία όμως έσβησα αμέσως , γιατί...όταν την έφερα κοντά, ένοιωσα έντρομη, γιατί... το κάθε παιδί, ήταν σκυμμένο και αφοσιωμένο στο κινητό του!!!
Καμία μεταξύ τους επικοινωνία κι ας ακουμπούσε το ένα στο άλλο!
Δεν υπήρχε σύγκριση!!
Το εμπιστεύτηκα στην δασκάλα, που ήταν δασκάλα και των παιδιών μας.
................................................................................................................................................
Κι ένα ακόμα Ευχαριστώ στην αγαπημένη μας Σμαραγδένια, που από φέτος, ένα βιβλίο της με 115 παιδικά τιτιβίσματα, θα υπάρχει στην σχολική βιβλιοθήκη του συγκεκριμένου σχολείου, ως βοήθημα παιδιών και εκπαιδευτικών!
Τα μικρά όμορφα ποιηματάκια της, μπορούν να επιλεγούν για σχολικές γιορτές!!!
Αγαπημένοι μου φίλοι,
αγαπημένες μου φίλες
ελπίζω η παρουσία μου μετά από τόσον καιρό να έδωσε μια νότα χρώματος και μακάρι να υπάρχουν αφορμές για περισσότερες όμορφες αναρτήσεις!
Ευγνώμων που υπάρχετε και ευγνώμων που συνεχίζετε να με αγαπάτε...όσο κι αν χάνομαι...μήνες πολλούς!
Πάντα είναι εδώ ο τόπος επιστροφής μου, όπως τα χελιδόνια την άνοιξη που επιστρέφουν ξανά στις δικές τους όμορφες χελιδονοφωλιές!!!
Η συγκεκριμένη ...στο άδειο σπίτι του χωριού...
Κι όμως τα χελιδόνια επιμένουν να κτίζουν και να το κατοικούν και να καθαρίζουν τον αέρα!
Παρόμοια αρχιτεκτονική φωλιάς και στην οροφή ενός εξωκλησιού.
Και κάπως έτσι, είτε ανάμεσα στα δέντρα ακούγοντας τα τζιτζίκια, είτε ακούγοντας τα κύματα , είτε φροντίζοντας τα λουλούδια, είτε διαβάζοντας παλιά και νέα βιβλία , αλλά με περισσότερη αφιέρωση στην οικογένεια, πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι τόσο μα τόσο γρήγορα!!!
Όμως οι χρωματιστές στιγμές αποτυπώνονται στην καρδιά μας κι αποτελούν πηγή γαλήνης για πάντα!
Κάθε χρόνο αισθάνομαι πως τα καλοκαίρια μας μικραίνουν, συρρικνώνονται!
Και δεν εννοώ το λογικό και αναπόφευκτο της σκάλας της ζωής! Απλά νιώθω πως φεύγουν ολοένα και πιο γρήγορα!
Είθε στο λιόγερμα της ζωής μας να βλέπουμε πίσω μας με ευγνωμοσύνη!
Και να αφήνουμε σαν θύμηση μόνο α γ ά π η!!!
Ένα πανέρι χρώματα!!!
Αγαπημένοι μου φίλοι αγαπημένες μου φίλες
Σας εύχομαι ολόψυχα ένα όμορφο φθινόπωρο! Να είστε καλά και να αγαπάτε!!!
Ένα φυλλαράκι, νέου φυτού, μέσα στην άμμο, δίνει ελπίδα!
Ο ήλιος πάντα, σημερινή αυτή η φωτογραφία στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολείου, δίνει ελπίδα!
Το δεντράκι στην άμμο, αν θυμάστε το πετρωτό στις κεντήστρες του πελάγους...(για τις φίλες μου από παλιά), απλά χρόνια μετά...
Σας εύχομαι καλό φθινόπωρο! Με αυτά τα κίτρινα μικροσκοπικά λουλουδάκια που μου χάρισαν αυθόρμητα παιδικά χεράκια κι εγώ τα τοποθέτησα στο κίτρινο φύλλο για να αποξηρανθούν μαζί με απύθμενα συναισθήματα αγάπης!
Με ανάμεικτα συναισθήματα και παγωμένη και σκεπτική όπως όλοι όλοι μας...
σας αποχαιρετώ με αυτό εδώ:
Κανένας δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να αρχίσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος.
(από το Γνωμικολογικόν, Maria Robinson, συγγραφέας παιδικής ψυχολογίας).
Με πίστη και ελπίδα!
Στα παιδιά καλή σχολική χρονιά, με την σκέψη στα παιδιά που δεν ξεκίνησαν σήμερα λόγω συνθηκών...
και με ένα τραγούδι που θα σας κάνει να κλάψετε...
Σας αποχαιρετώ, ως την επόμενη φορά...όποτε κι αν είναι!
Να είστε καλά και να αγαπάτε!!!
