Δεν βλέπω το πρόσωπό μου, όμως διακρίνω τα χέρια μου, το φόρεμά μου, τα πόδια μου και τις ξανθές μου μακριές κοτσίδες. Και δίπλα μου, γύρω μου, όσο φτάνει το μάτι μου δηλαδή, χάνομαι σε ένα παραλογισμό ίδιων μορφών.
Οι μόνες λέξεις που ακούγονται ανάμεσα σε μεγάλους θορύβους, είναι: Γερανός, φόρτωση, κοντέινερ , πάνινες κούκλες. Καιρό τώρα η ίδια επανάληψη.
Τι δηλαδή, αυτό είναι όλο; Η ίδια ρουτίνα κι οι ίδιες μυρωδιές σκόνης και κλεισούρας;
Σάμπως ξέρω και τίποτα άλλο;
Αν όμως υπάρχει, αν;
Ας βρω τον τρόπο να το ανακαλύψω.Τι έχω να χάσω; Κανείς δεν θα καταλάβει την απουσία μου.
Α, το μόνο που καταλαβαίνω, είναι το φως και το σκοτάδι.
Πω, πω, έχω τόσα ερωτήματα αν φύγω τελικά από εδώ.Πού να βρω εξηγήσεις...
.............................................................................................................................
Κι έτσι μόλις νύχτωσε και οι πόρτες της αποθήκης έκλεισαν , μια απ΄ όλες αυτές τις όμοιες πάνινες κούκλες σκαρφάλωσε στο μέσα μέρος της μεγάλης ρόδας, του μηχανήματος που έκανε τις φορτώσεις.Εκείνου που έστελνε τα κοντέινερς πρωί πρωί για το άγνωστο.
Την επόμενη μέρα και χωρίς να την αντιληφθεί κανείς, βρέθηκε σε ένα παντελώς άγνωστο φωτεινό περιβάλλον! Όλα μα όλα, της ήταν άγνωστα.
Προσπάθησε να περπατήσει.Δεν το είχε συνηθίσει και στην αρχή δυσκολευόταν.Όμως δεν γινόταν κι αλλιώς.
Σε λίγο ένοιωθε τα πόδια της να δυναμώνουν.Ήταν μακριά και ευλύγιστα και πολύ μαλακά κι έτσι δεν πονούσε το κάθε της βήμα , όπου και αν άγγιζαν τα πέλματά της.
Είχε βγει πρωί και είχε όλη τη μέρα μπροστά της.
Όλα όσα έβλεπαν τα ματάκια της, ήταν άγνωστα.Όμως δεν φοβόταν.Δεν γνώριζε τι είναι φόβος, δεν γνώριζε τίποτα.
Κάποια στιγμή κουράστηκε και ακούμπησε την πλάτη της σε ένα κορμό δέντρου να ξεκουραστεί.
Δεν πρόλαβε όμως.
Από μακριά, ένας υπέροχος σταυραετός, την είχε εντοπίσει.
Πέταξε κοντά της και άρχισε τη συνομιλία:
- Ποιο είναι το όνομά σου;
- Πώς βρέθηκες εδώ;
-Το ξέρουν οι γονείς σου πως έφυγες;
Και πολλές άλλες ερωτήσεις...
- Δεν έχω όνομα!Τι είναι το όνομα;
-Όνομα είναι κάτι χαρακτηριστικό που έχει ο καθένας μας στη γη για να τον αναγνωρίζουν!
Είσαι πολύ όμορφη!
-Πως είμαι; δεν ξέρω τη μορφή μου!
-Θα σου πω εγώ: Είσαι μια πανέμορφη γαλανομάτα ξανθιά, πάνινη κούκλα!Έχεις όμορφα χαρακτηριστικά, ροζ μαγουλάκια και όμορφα χρώματα στο καπέλο σου, στο φόρεμά σου και στα παπούτσια σου. Αν θέλεις να σου δώσω ένα όνομα για να μπορούμε να συνομιλούμε πιο εύκολα.
Θα σε ονομάσω Μοβένια, σου αρέσει;
- Μα δεν γνωρίζω πως είναι τα ονόματα!Καλό ή κακό, ας είναι αυτό το όνομά μου.Τώρα ήρθα εδώ.
Το μόνο που άκουγα εκεί που ήμουν όλο αυτόν τον καιρό, ήταν μηχανές,άγνωστες λέξεις βουητά και θόρυβο.
-Όταν σε ρωτάνε, να απαντάς ότι σε λένε Μοβένια!Να το θυμάσαι!
-Θα το συνηθίσω.Δεν έχει και πολλά το μυαλό μου, θα χωρέσει ένα όνομα .
-Μόνο όνομα; Αν θέλεις έλα να σε ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο!
-Κόσμος; τι είναι κόσμος;
-Ωχ, κατάλαβα. Έχω πολλή δουλειά μ΄αυτό που είπα, αλλά χαλάλι σου.΄Εχω απεριόριστη υπομονή.
Θα προσπαθήσω να σε διδάξω.Έλα, ανέβα στα φτερά μου προσεκτικά!
-Σε ποιο φτερό ν΄ανέβω;
-Όπου θέλεις , αρκεί να νιώθεις ασφαλής..Θα πετάω σταθερά.
Όποτε είσαι έτοιμη, ξεκινάμε!
-Έτοιμη είμαι!
-Πάμε!Καλό μας ταξίδι!
Όλα αυτά η Μοβένια τα έβλεπε σαν να ήταν όνειρο, αλλά δεν ήταν.Όμως δεν μπορούσε να ξέρει τι είναι όνειρο και τι όχι.
Πετούσε ο σταυραετός με την Μοβένια στη ράχη του, πετούσε , πετούσε...
Όμως θαρρείς και ακολουθούσε κάτι παράξενο που έβλεπε κάτω, σαν μια μεγάλη πλατιά τεθλασμένη γραμμή με πολλά πολλά σημαδάκια πάνω της , που κινούνταν σκόρπια.
-Τι παράξενο, αυτό είναι ο κόσμος; Φώναξε τον σταυραετό της.
-Όχι Μοβένια μου,τώρα ξεκινούμε!Αυτό είναι το Σινικό τείχος!Είναι ορόσημο για να μη χάνω τον προσανατολισμό μου.Για σήμερα μόνο αυτό θα βλέπεις.Είναι το πιο μεγάλο ανθρώπινο δημιούργημα και είναι ορατό και από το φεγγάρι!Όταν θα το περάσουμε, θα έχεις κι άλλα να δεις!Θα δεις τόσα πολλά και θα ρωτάς τόσα πολλά που δεν θα προλαβαίνω να σου απαντώ.
Για σήμερα, πρώτη μέρα του ταξιδιού μας, ας σταματήσουμε κάπου.Πρέπει κι εγώ να ξεκουραστώ και να ψάξω την τροφή μου.
Αύριο το πρωί, πάλι θα ξεκινήσουμε!Είπε κι απομακρύνθηκε, αφού την άφησε στην άκρη του οικοδομήματος να ξεκουραστεί και εκείνη και να αφομοιώσει όσα παράξενα είδε.
Η Μοβένια είχε μια πρωτόγνωρη χαρά!
Πρώτον, είχε όνομα!Καμιά κούκλα από τις όμοιές της δεν ήξερε τι είναι να έχεις όνομα και να σε αναγνωρίζουν μ΄αυτό. Είχε μεγάλη χαρά που έφυγε! Κανένας δεν θα αντιλαμβανόταν την έλλειψή της.Και οι χιλιάδες όμοιες με εκείνη πάνινες κούκλες, θα περίμεναν εκεί στον σωρό, να έρθει η μέρα να φορτωθούν για το άγνωστο.Όλες τους με ένα χαρτάκι όμοιο , ραμμένο στο χέρι τους (ετικέτα), με τα ίδια χαρακτηριστικά.
Ένοιωθε τόσο τυχερή που τη βρήκε ο σταυραετός της και τώρα ταξιδεύοντας θα μάθαινε τα πάντα!
Τα πάντα;
Το επόμενο πρωί , το ταξίδι συνεχίστηκε.
Η Μοβένια απορούσε με όσα έβλεπε και ρωτούσε.Ρωτούσε και μάθαινε. Ο αετός της, άκουγε και της απαντούσε.
Όμως, είχε μάθει να πετά ελεύθερος. Αυτή η συμβίωση , του ήταν μεγάλη δέσμευση για τη δική του ελευθερία.Θα προτιμούσε να τελείωνε γρήγορα αυτή την βιαστική απόφασή του.Μέσα του είχε κιόλας μετανοιώσει.
Εκεί που πετούσε λοιπόν πάνω από την πυκνή βλάστηση που φαινόταν από ψηλά σαν ένα ενιαίο πράσινο χαλί, στη λέξη χαλί του ήρθε μια ιδέα.Ήξερε πως κατά καιρούς είχε συναντήσει χαλίφηδες να αιωρούνται κάτω από τα σύννεφα, καθισμένοι αναπαυτικά στα μαγικά χαλιά τους.
Αλλά δεν θα εγκατέλειπε τη Μοβένια του, παρά μόνο αν έβρισκε τον Χαλίφη Σιανγσίν!Το όνομά του σήμαινε εμπιστοσύνη!
Με τη σκέψη αυτή, κινήθηκε κατά μήκος μιας νοητής γραμμής, ήξερε πού θα τον συναντούσε!
Η λογική του αμφιταλαντευόταν και ευτυχώς στην πλάτη του η Μοβένια είχε αποκοιμηθεί.Ή μπορεί να ένοιωθε την ψυχή του και δεν του ήταν καθόλου ενοχλητική ή βάρος.Στο κάτω κάτω, είχαν ταξιδέψει και μαζί!Δεν της είχε ερμηνέψει και λίγα...Η ελευθερία της την είχε αποκοιμίσει.
Αυτό θα διευκόλυνε τη συνάντηση με τον χαλίφη Σιανγσίν , αν τον έβρισκε στη γνωστή του θέση.
Ο χαλίφης Σιανγσίν, ξεχώριζε από τους άλλους χαλίφηδες, μόνο αν διέθετε κάποιος αυξημένη παρατηρητικότητα.
Μόνο στην μια άκρη του χαλιού του, είχε αντί για κρόσσια, πλεκτά κομπάκια, σε ένα χρώμα ασυνήθιστο για την Ανατολή!Να δεις πως το έλεγαν, πως το έλεγαν, ω, ναι, το έλεγαν μοβ!Μοβ; είπε στον εαυτό του και χαμογέλασε! Μα τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο; Αυτό το χρώμα είχε και η πάνινη κούκλα που μετέφερε στην πλάτη του.Εύχομαι να μην μου αρνηθεί...
Έκανε μερικούς ελιγμούς ανάμεσα σε άλλα ιπτάμενα χαλιά και εντόπισε τον χαλίφη που αν δεχόταν την πρότασή του, μόνο σ΄αυτόν θα εμπιστευόταν την Μοβένια του.
Ο χαλίφης, μόλις τον είδε, με μια κίνηση του αριστερού του χεριού, σαν κύμα, άπλωσε το χαλί του προς τη μια μεριά και κάλεσε τον σταυραετό να ξαποστάσει.Ευτυχώς η Μοβένια, κοιμόταν ακόμα...
-Καλώς τους!Σταυραετέ μου, τι είναι αυτό που μεταφέρεις;(Όχι ότι δεν ήξερε, αλλά δοκίμαζε τον αετό).
Δεν σε έχω συνηθίσει να πετάς με παρέα στα ύψη μας.
-Ούτε κι εσένα σε έχω συνηθίσει να δέχεσαι επισκέψεις χαλίφη μου, αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.
Η Μοβένια λοιπόν από δω, απέδρασε από ένα εργοστάσιο παιχνιδιών της Κίνας. Της πρότεινα να ταξιδέψει μαζί μου, αλλά δυσκολεύει την ελευθερία μου, η απόφασή μου.Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου, γιατί η Μοβένια δεν γνωρίζει τίποτα.
Θα μπορούσες εσύ που διαθέτεις το μαγικό χαλί σου να τη φιλοξενήσεις και να συν ταξιδέψετε πιο άνετα;
Θεωρώ χαλίφη μου, πως εσύ διαθέτεις τη γνώση, τον χρόνο και την υπομονή να της δείξεις από ψηλά τον κόσμο και αν κάπου αποφασίσει να μείνει, δώσε της την ευχή σου και να το επιτρέψεις.Σίγουρα θα είναι καλύτερα από εκεί που ήταν!Αν ήταν καλά δεν θα έφευγε!
-Δεν μου έχει ξανατύχει αλλά θα πω ναι χωρίς να το καλοσκεφτώ και ας ελπίσω να μην μετανιώσω για την κατάφασή μου.
-Έλα Μοβένια, ξύπνα!
Θα βρεις ενδιαφέρον να πετάξεις μαζί μου, καθισμένη αναπαυτικά στο μαγικό μου χαλί!
Είμαι αόρατος για τον κόσμο, πετάω όσο ψηλά ή όσο μακριά θέλω και βλέπω τα πάντα.Όλα όσα συμβαίνουν.Το μόνο που δεν μπορώ να δω , είναι τι έχουν οι άνθρωποι μέσα στις ψυχές τους Τι συμβαίνει μέσα τους.Εκεί είναι αδύνατον να δω.
Έλα, ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.
Όμως κάπου, θα σου πω: Κλείσε τα μάτια σου και με τα πάνινα χεράκια σου, κλείσε ερμητικά τα αυτιά σου.
-Ω, με τρομάζεις Χαλίφη μου!Γιατί να το κάνω αυτό;
-Γιατί θα περάσουμε κοντά σε περιοχές που έχουν πόλεμο.
-Τι είναι πόλεμος;
-Πόλεμος είναι το πιο φρικτό πράγμα που μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους.Είναι κάτι που χάνεται η λογική.
-Δηλαδή είναι παράλογο;
-Είπες τη σωστή λέξη.Δεν θα επεκταθώ, δεν θέλω ούτε να το αναφέρω αλλά έπρεπε να το ξέρεις.Θα προσπαθήσω να σε προστατέψω αλλά κάποιες εικόνες του ...δυστυχώς πάλι θα τις δεις.Είναι στη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε.Μόλις βρούμε θάλασσα, θα είναι καλύτερα.
Μοβένια μου, κάθε ταξίδι, έχει τα υπέρ και τα κατά του.
Όμως θα μάθεις μαζί μου πολλά πράγματα, αλλά τα πιο πολλά θα βλέπεις και θα καταλαβαίνεις.
-Τι είναι κόσμος;
-Κόσμος είναι οι άνθρωποι και η λέξη βγαίνει από το ρήμα κοσμώ που σημαίνει στολίζω!Οι άνθρωποι λοιπόν θα έπρεπε να είναι τα στολίδια της πλάσης.Κι όμως αυτοί οι ίδιοι την καταστρέφουν με τις αποφάσεις τους.
Ρώτα με ό,τι θέλεις, θα προσπαθώ να κατανοώ και να σου εξηγώ.Το μαγικό χαλί μου έχει πολλές ιδιότητες.
Άκου Μοβένια μου:Έχω όλη την καλή διάθεση να πετάξουμε πάνω από όλη τη γη, να δεις θάλασσες, ωκεανούς και στεριές και όλες τις χώρες από πολύ κοντά, όμως θα σου πω κάτι.Θα παρατηρείς προσεκτικά και αν κάτι κεντρίσει την καρδιά σου, να μου το πεις. Να ξέρεις πως όσες φορές κι αν κάνουμε τον γύρο του κόσμου, πάλι θα γυρίσεις εκεί που ποθεί η καρδιά σου. Γιαυτό σε παρακαλώ, έχε τεντωμένη την προσοχή σου.Ίσως να μην χρειαστεί να γυρίσουμε όλη τη γη.
- Χαλίφη μου, όμως εσύ, ξέρεις όλη τη γη, έτσι δεν είναι;
-Ναι , φυσικά , αφού ταξιδεύω σ΄όλη την πλάση!
-Ξέρεις καμιά πολύ όμορφη χώρα;
Συγγνώμη, συγγνώμη Χαλίφη μου, αλλά αυτά τα τερατουργήματα πάνω μας τι είναι; Είναι τρομακτικά.
-Α, είναι οι δορυφόροι.Όλες οι χώρες έχουν τους δικούς τους δορυφόρους στο σύμπαν.Δηλαδή όχι στον Σύμπαν, αλλά περιμετρικά από τη Γη.
Αυτοί στέλνουν τις πληροφορίες που χρειάζονται οι χώρες και οι άνθρωποί τους.Λειτουργούν και για καλό και για κακό.Ανάλογα με τη χρήση τους.
-Μα αυτά καλύπτουν όλο τον ουρανό!
-Ναι ,έτσι είναι.Μόνο σ΄αυτή τη χώρα που ήθελα να σου πω πριν, μόνο εκεί που η χώρα, -Ελλάδα τη λένε- βρέχεται από θάλασσα και έχει ένα πλήθος νησιά δικά της, μόνο εκεί, αν υψώσουμε μια νοητή γραμμή από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, προς τα πάνω, εκεί που θα συναντηθούν αυτές οι νοητές γραμμές, μόνο εκεί δεν καλύπτεται το σύμπαν από δορυφόρο.Γιαυτό οι άνθρωποι αυτής της χώρας,αν και ζούνε δύσκολα, ελπίζουν!Γιατί έχουν μια δίοδο επικοινωνίας με τον Θεό τους. Και πιστεύουν στα θαύματα.Αλίμονο αν δεν πίστευαν...
-Χαλίφη μου, θέλεις να πετάξουμε πάνω από αυτή τη χώρα;Είναι μακριά μας;
-Όχι, όχι,άλλωστε τη διαδρομή μας εμείς την ορίζουμε.Πιστεύω πως σε λίγες βδομάδες θα είμαστε εκεί.
-Πάμε;
-Πάμε!
Ταξίδεψαν λοιπόν μέρες και νύχτες, κάτω από τον ήλιο και πάνω από τη βροχή και όλες αυτές τις μέρες, η Μοβένια παρατηρούσε, ρωτούσε και μάθαινε!Έβλεπε και ρωτούσε.
Ο χαλίφης Σιανγσίν, με μεγάλη υπομονή της εξηγούσε! Ήξερε τα πάντα.
Η Μοβένια έμαθε πολλά και θα μάθαινε ακόμα περισσότερα αν δεν..........
Η Μοβένια νόμιζε πως δεν είχε δει ως τώρα άλλη τέτοια ομορφιά.
Έβλεπαν από ψηλά παιδάκια να παίζουν , να κάνουν αθλήματα και συλλογικά παιχνίδια, να παίζουν σε παιδικές χαρές, κάπου θα έκλειναν και τα σχολεία και όλα τα παιδιά της χώρας εκείνης ήταν μέσα στην τρελή χαρά!
-Εδώ να μείνω!είπε η Μοβένια!
-Εδώ;
.....................................
Μπορούμε να ρίξουμε καραμέλες να χαρούν αυτά τα ήδη χαρούμενα παιδάκια; Ρώτησε η πάνινη κούκλα.
Ό,τι θέλεις Μοβένια μου, αλλά αφού εδώ διάλεξες να μείνεις, θα έλεγα να πάρεις παραμυθένιες καραμέλες στην ποδιά σου και να μοιράζεις μόνη σου στα παιδάκια που θα βρεις.
Πες μου τι σκέφτεσαι...
-Θα ήθελα αγαπημένε μου χαλίφη μια τελευταία χάρη!Σου είμαι τόσο ευγνώμων γι ΄αυτή την μοναδική μου εμπειρία του ταξιδιού μας.Αλλά θα μπορούσες μήπως να φτιάξεις ένα μαγικό πηγάδι πάνω στο μαγικό σου χαλί που να είναι πάντα γεμάτο με παραμυθένιες καραμέλες;Και όπου θα βλέπεις παιδάκια, να ρίχνεις μερικές απ΄αυτές για να γλυκαίνει η ζωή τους, τι λες; Και να μην τελειώνουν ποτέ!
Πως σου φαίνεται η ιδέα μου;
-Γλυκιά σαν τις καραμέλες!Γιατί όχι;
Τι θα μου κοστίσει μια παραμυθένια καραμέλα για κάθε παιδί κάπου κάπου; Τίποτα!Σου το υπόσχομαι! Πάντα στο μαγικό χαλί μου, θα κρατήσω το μαγικό πηγάδι και θα το γεμίζω όπως το ζήτησες.
-Εσύ όμως, που θα πας;
-Δες ,να , εκεί που είδαμε τις πινακίδες Παράδεισος και Παρθενώνας! Δεν μου μίλησες γι αυτούς στο ταξίδι;
-Αχ, αχ, μην τα μπερδεύεις! Δεν μιλούσαμε γι αυτούς.Οι πινακίδες που είδες, αναφέρονται σε περιοχές της Χαλκιδικής, στην Σιθωνία! Ο Παρθενώνας είναι ένας παραδοσιακός οικισμός και ο Παράδεισος ένα παραθαλάσσιο μέρος , λίγο πριν τον Νέο Μαρμαρά, εκεί που ξεκινά το τρενάκι κάθε βράδυ!
-Μα το τρενάκι ζήλεψα περισσότερο!
-Καλή τύχη Μοβένια μου!
Να θυμάσαι, καλή τύχη!Την τύχη την ορίζουμε εμείς. Και τα χρώματα δεν κάνουν την διάθεση αλλά η διάθεση τα χρώματα.Το χρώμα λοιπόν που σου χάρισε το όνομά σου, είναι ένα πολύ όμορφο χρώμα!Σαν τις άγριες καμπανούλες
και σαν τις πασχαλιές της Ανάστασης εκεί που θα πας.
-Σ΄ευχαριστώ αγαπημένε μου Σιανγσίν!Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!
Κάθε φορά που θα κάνω βόλτα με το χρωματιστό τρενάκι, θα ρίχνω το βλέμμα μου ψηλά,να αναγνωρίσω τα μοβ κομπάκια στην άκρη του χαλιού σου.Αλλά κι εσύ θα έχεις κάπου κάπου την επιθυμία να με βλέπεις.
-Μοβένια μου, έλα σου χαρίζω αυτό το ασημένιο στέμμα και αυτό το μουσικό αστεράκι!Θέλω να έχεις κάτι από μένα να με θυμάσαι! Για μένα είσαι μια πριγκίπισσα!Φόρεσέ το!
-Ευχαριστώ , ευχαριστώ αγαπημένε μου Σιανγσίν!Πραγματικά το όνομά σου σημαίνει εμπιστοσύνη.
...........................................................................................................................................
-Ε, κουκλίτσα, που πας; Πως βρέθηκες μέσα στους ελαιώνες;Και τι είναι όλα αυτά που κρατάς στην αγκαλιά σου;
-Με λένε Μοβένια και έρχομαι από πολύ μακριά! Έκανα ένα μαγικό ταξίδι που κοντεύει να με κάνει να ξεχάσω τη γλώσσα μου!
-Πως σε λένε ;
-Με λένε Ιωάννη!Είμαι ο μικρός πρίγκιπας!
-Μα , την ιστορία αυτή του μικρού πρίγκιπα τη διδάχτηκα στο δρόμο, αλλά το παιδάκι δεν είχε όνομα!
-Άκου , κουκλίτσα, υπάρχουν άπειροι μικροί πρίγκιπες με τα ονόματά τους και άπειρες επίσης μικρές πριγκίπισσες με τα δικά τους ονόματα!
Να, κι μεις εδώ, περιμένουμε πως και πως μια πριγκιπισσούλα!Θα είναι η αδελφούλα μου.Θέλεις να έρθεις να γνωρίσεις την οικογένειά μου;
Θα σε παρακαλούσα μάλιστα να μείνεις για πάντα μαζί μας!
Θα είσαι η πρώτη κούκλα που θα υποδεχθεί την αδελφούλα μου!Μείνε σε παρακαλώ μαζί μας!
Βαρέθηκα να βλέπω παντού αυτοκίνητα και αγορίστικα παιχνίδια!
Θα γίνεις η αγαπημένη της, θα το δεις!
Και στη μαμά μου θα αρέσουν τα χρώματά σου!Αφού σε μια φωτογραφία του γάμου της, το παρανυφάκι της είχε τέτοιες αποχρώσεις. Δέξου την πρότασή μου σε παρακαλώ!
Σε έχω κι εγώ ανάγκη. Θα κάνεις παρέα την αδελφούλα μου και θα μπορώ να ξεφεύγω λιγάκι με τους δικούς μου φίλους!
-Πρίγκιπα Ιωάννη, τι είναι αυτό στο χέρι σου;
-Α, είναι ένα φρούτο της εποχής μας.Είναι μια φέτα καρπούζι.Από την έκπληξή μου, ξέχασα να σου προσφέρω.Ορίστε!Ας είναι τόσο γλυκιά η γνωριμία μας και η συγκατοίκησή μας, γιατί θα το δεις!Δεν θα το μετανιώσεις!
Καλώς όρισες λοιπόν!
Κι έτσι η Μοβένια, ξέχασε τα κινέζικά της , όχι ότι ήξερε και πολλά, κι ακολούθησε τον μικρό πρίγκιπα Ιωάννη, εκεί κοντά στη θάλασσα, να ενημερώσει τη μαμά του για την άγνωστη επισκέπτρια.
Διαισθάνομαι πως αυτό είναι μόνο η αρχή της γνωριμίας τους.
Αφορμή γι αυτή την έκτακτη...χρονικά νουβέλα, στάθηκε, μια επίσκεψη χθες, σε κοντινό επαρχιακό πολυκατάστημα, για την περίσταση. Δεν βρήκα αυτό που είχα κατά νου παρά μόνο αυτή την κούκλα που με σκέψη παρατηρούσα, γιατί άλλο είχα στο νου. Εκείνη την ώρα, καταλυτικά στάθηκαν τα λόγια μιας μικρούλας: - Αυτή την κούκλα, μου την χάρισαν όταν γεννήθηκα και την έχω ακόμα.Μόνο που έχει χρώμα ροζ!
Κι έτσι οι πάνες , αντί να σχηματίσουν αυτό που είχα κατά νου, τυλίχτηκαν μία μία για τις ανάγκες του σημερινού παραμυθιού!
Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, πρέπει να δεχτώ μαθήματα για να γράφω....λιγότερα...
Σας κούρασα και το ξέρω!
Συγχωρήστε με αν θέλετε!
Σημείωση:Το όνομα του Σιανγσίν, το αναζητήσαμε σε μετάφραση να προσδίδει εμπιστοσύνη.Νομίζω την κέρδισε με την συμπεριφορά του! Ο τρόπος γραφής του, όπως ακουγόταν η λέξη....
Και τις γεωγραφικές τοποθεσίες, αν βρεθείτε κοντά , επισκεφτείτε τις! Μπορεί κάπου στους γύρους της κωμόπολης με το ολοκαίνουργιο χρωματιστό τρενάκι, κάπου να αναγνωρίσετε και την Μοβένια του παραμυθιού μας.Μάλιστα αν την δείτε να κρατά μια άκρη του καπέλου της και να στριφογυρνά το γείσο του , είναι το σύνθημα να περάσει από κοντά ο αγαπημένος της χαλίφης Σιανγσίν, με το χαλί με τα μοβ κομπάκια στη μια του άκρη.
Να είστε όλοι και όλες καλά!
Καλό καλοκαίρι!!!
Μακάρι και οι άλλες όμοιες πάνινες κούκλες να έχουν παρόμοια τύχη!Μακάρι!
Και φυσικά συνοδεύτηκε από το υπέροχα δυνατό εικονογραφημένο βιβλίο της κ. Μαρίνας Γιώτη, που μέσα σε 65 λέξεις περικλείει την μοναδική σχέση μητέρας -κόρης!
http://www.marinagioti.gr/
Σας το συνιστώ, είναι υπέροχο!
Κι εδώ, το φελιζόλ από τον δίσκο φούρνου μικροκυμάτων, που έδωσε την ιδέα να γίνει η βάση του μαγικού πηγαδιού.
Να είστε όλοι και όλες καλά και πάντα ν΄αφήνετε τη σκέψη να ονειρεύεται!