Αγαπημένες μου φίλες
αγαπημένοι μου φίλοι
Την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου,είθισται να γιορτάζεται η γιορτή του πατέρα.
Δεν θα έγραφα ποτέ αφιέρωμα στον πατέρα μου, αν και δεν είναι μέρα να μην τον σκεφτώ.
Αφορμή μου έδωσε ένας παλιός του γνώριμος,
που λίγες μέρες πριν, μιλώντας με γνωστούς μου που συνάντησα και έχουμε κοινούς συγγενείς στην Αυστραλία, από άλλη πλευρά ο καθένας, τυχαία περνώντας δίπλα ο κ.Νίκος, κοντοστάθηκε και μου είπε:
-Όταν θα μιλάς για τον πατέρα σου
να τονίζεις ότι ήταν ένας υ π έ ρ ο χ ο ς άνθρωπος!
με συγκίνησε η φράση του.Δεκαεννιά χρόνια μετά και τυχαία να ακούς μια τέτοια φράση, ναι , είναι τιμή!
Άρχισα να σκέφτομαι τις λέξεις του μία προς μία!
Άλλωστε ο ΙΟΥΝΙΟΣ είναι και ο μήνας που έφυγε ο πατέρας μας.Του χρωστώ
την επί πλέον σκέψη μου.
Στον Θεό, στον πατέρα και στη μητέρα και στους δασκάλους μας οφείλουμε το ποιοι είμαστε σήμερα.
Για τον δάσκαλό μου έχω γράψει επανειλημμένα και θα συνεχίζω να τον σέβομαι να τον εκτιμώ και να τον λατρεύω.
Αλλά σκεφτόμουν ότι όσο καλοί και άξιοι να είναι οι δάσκαλοι, το σπίτι και η οικογένεια είναι η βασική αρχή μας.
.........................................................................
Τα αδέρφια μου, θα μπορούσαν να γράψουν πολλά περισσότερα, αφ ΄ενός επειδή τον έζησαν περισσότερα χρόνια, και αφ' ετέρου επειδή έχουν το χάρισμα να μπορούν να γράφουν.
Εγώ απλά θα προσπαθήσω ένα συνοπτικό αποτέλεσμα.Συνοπτικό αλλά όχι μικρό γιατί πως να περιγραφεί μια ζωή με λίγες λέξεις.....
Η ζωή του φάνηκε πόσο εύκολη θα του χαριζόταν από τη στιγμή της γέννησής του.
Η γιαγιά μας, γεννημένη το 1887 η μεσαία από τρία ορφανά από πατέρα κορίτσια, παντρεύτηκε στα 14 της με διαφορά ηλικίας του παππού μου.
Αργότερα , απέκτησε και δύο ετεροθαλείς αδερφούς, από την ίδια μητέρα, που ποτέ δεν ξεχώρισε για αδέρφια της.
Πολύ δύσκολη ζωή.Όταν μετά από χρόνια, μια κόρη της τη ρώτησε:μάνα γιατί δεν έφευγες;η απάντησή της ήταν:
γιατί ήμουν ορφανό.
Η γιαγιά μου λοιπόν, έκανε δεκατέσσερις γέννες.Στα πρώτα οχτώ παιδιά της, όταν γεννιόταν το δεύτερο, πέθαινε το πρώτο της παιδί.Έζησαν και μεγάλωσαν μόνο τα τελευταία έξι παιδιά της, τρίτος από το τέλος( δηλ.το δωδέκατο παιδί) ήταν ο πατέρας μου , με τρεις μεγαλύτερες αδερφές, ένα μικρότερο αδερφό στην Αυστραλία και την λατρεμένη μου θεία που μου εύχεται πάντα:Βe happy, και είχα γράψει παλιότερα. . Ίσως επειδή και το βαφτιστικό της όνομα είναι ΕΥΤΥΧΊΑ.Το όνομα αυτό δόθηκε από τον νονό της από μια πολύ όμορφη και τρυφερή ιστορία, ίσως να το συμπεριλάβει η αδερφή μου στα γραπτά της.
Σήμερα το θέμα είναι το δωδέκατο παιδί , από τα έξι τελευταία που έζησαν, που είναι ο Βασίλης (Βασιλικός το βαφτιστικό του) ο
πατέρας μου.
Ζούσαν στην περιοχή - που σας έχω αναφέρει στις 27 Σεπτεμβρίου του 2013-στην ευλογημένη εκείνη εύφορη περιοχή.
Την ώρα της γέννας του πατέρα μου, η γιαγιά μου μόνη-ο παππούς έλειπε στο κοπάδι-, ένα από τα μεγαλύτερα κοριτσάκια έτρεξε λαχανιασμένο να ειδοποιήσει ότι μια αγελάδα, είχε μπει στον κήπο με τα φυτευτά (φασόλια) και τα κατέστρεφε και δεν μπορούσε να τη κουμαντάρει να βγει από τον κήπο.Ναι, αλλά αυτά τα φασόλια αποτελούσαν τη σοδειά για την υπόλοιπη χρονιά..Αρχές Ιουλίου ήταν.
Η γιαγιά μου, άφησε το νεογέννητο λεπτών, δίπλα, έκοψε μόνη της τον ομφάλιο λώρο, τον τύλιξε στον μηρό της ψηλά, και έτρεξε να γλυτώσει τη συμφορά............Γλύτωσαν και τα φασόλια και επέζησε και ο γιος.
Τώρα που το σκέφτομαι, 75 χρόνια μετά και την ώρα που έφυγε η ψυχή του στο χωράφι, έφτιαχνε φασουλόξυλα, για να δεντρώσει τον κήπο....΄Ιδια εποχή, καλοκαιρινή.Τόση σύμπτωση....
Έτσι ξεκίνησε η ζωή του πατέρα μου.
Τι να πρωτοθαυμάσω σ΄αυτόν τον άνθρωπο.
Την εργατικότητα, την τιμιότητα, την ανθρωπιά, τη βαθιά πίστη του, την καλοσύνη του, ή την αγάπη για την πατρίδα και την οικογένειά του;
Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, γνωρίζετε ότι σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις βγάζω τα προσωπικά μου.Ας κάνω μια μικρή εξαίρεση.
Δύσκολο:από πού να ξεκινήσω;
Ούτε και ο ίδιος θα ήθελε να ακούει επαίνους.Ήταν πολύ ταπεινός,συγχρόνως περήφανος στο θέμα αξιοπρέπειας,και πολύ μα πολύ εργατικός ' διέθετε και ένα όμορφο χιούμορ που δεν του φαινόταν.Ήταν άνθρωπος της παρέας.Σεβόταν πάντα τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, και το Δόξα τω Θεώ, και το:
θα δώσω λόγο στον Θεό, δεν έλειπε στην καθημερινότητά του.Ήταν ένας
ακέραιος άνθρωπος.
Αυτό που μας δίδαξε και κρατάμε φυλαχτό είναι οι δύο έννοιες:
Δουλειά και Αλήθεια
'Ηξερε μόνο να προσφέρει.
Δεν θα αναφερθώ στη ζωή του ούτε στις πράξεις του.Το ότι μεγάλωσε οχτώ παιδιά( το δεύτερο μας περιμένει στον ουρανό από πολλά χρόνια, εδώ και κάποια χρόνια μαζί με τον μεγάλο μας αδερφό),αυτό και από μόνο του στα μάτια μου έχει στοιχεία ηρωισμού .
Ελιές (λάδι για όλους μας),κηπευτικά, μελίσσια, καμίνια για κάρβουνα, οικόσιτα ζώα, ακόμα και δίχτυα για ψάρεμα στους λάκκους είχε, από όλα για όλους μας ,ήταν μέσα στις ασχολίες του.
Στην ΣΤ' Γυμνασίου, γυρίζοντας με το λεωφορείο στο σπίτι μου, βρήκα να με περιμένει ένα όμορφο γυναικείο ρολόι parker.Το είχαν από μόνοι τους παραγγείλει, γιατί φανταζόταν ότι μου ήταν χρήσιμο.Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μου έλειπε κάτι.Η αγάπη μέσα στο σπίτι αλλά και παντού, υπερκάλυπτε τα πάντα.
Το πορτοφόλι της οικογένειας πάνω στο τζάκι, και η ρήση για όλους μας η
ίδια:πάρτε όσα θέλετε, όποτε θέλετε,αρκεί να μου το πείτε.
Εκεί που
ήταν μόνο δικός του χώρος, ήταν ένα κουτί από πουκάμισο, στο δεξιό πάνω μέρος της δίφυλλης ντουλάπας, όπου φύλαγε τα χαρτιά του συνεταιρισμού.
Θα πω μόνο ότι μέσα στα καθήκοντά του από το 1963 ως και το θάνατό του, ήταν στον συνεταιρισμό του χωριού μας πρόεδρος και ταμίας μαζί, κάτι που τον γέμιζε ευθύνη.Ταγμένος λες στον συνεργατισμό και στο κοινό καλό των συγχωριανών του.Απ ' ότι θυμάμαι, μέσα στις ευθύνες του ήταν οι καταστάσεις και το μοίρασμα των λιπασμάτων, τα αγροτικά και κτηνοτροφικά δάνεια για τα μέλη, σπόροι, και η απόδοση λογαριασμού στην οικεία Ένωση και τα χαρτιά και ο έλεγχος του ταμείου στον λογιστή του συν/μού .Πάντα πριν από μια τέτοια απόδοση ή και τη συμφωνία των καταστάσεων, επιζητούσε τον έλεγχο από τη μητέρα μου, και την επαλήθευσή της, να είναι απόλυτα βέβαιος ότι είναι σωστός.
Σε μια τέτοια λοιπόν επίσκεψη στον λογιστή τους, όταν τελείωσε , πέρασε να μας δει.Άλλοτε ένα καφεδάκι ή ένα κουμαρίσιο που ήταν η αδυναμία του,(άλλωστε δικό του και αυτό ήταν) με ότι απλό υπήρχε συνοδευτικό,και μετά ο άντρας μου τον πήγαινε το χωριό μας περίπου 15' λεπτά μακριά. Εκείνη τη μέρα,ο οδηγός είχε μια τόσο δύσκολη μέρα που μου είπε:
-όταν θελήσει να φύγει ο πατέρας σου, παρήγγειλέ του ταξί θα το πληρώσουμε εμείς, αλλά δεν έχω αντοχές να οδηγήσω.
Πώς όμως να πληρώσουμε εμείς; ήξερα τον πατέρα μου!δεν θα δεχόταν με τίποτα τη προσφορά μας.
Θα καταδεχόταν να πάρει χρήματα από τα παιδιά του;Ήταν αδύνατον, τον ήξερα.
Του εξήγησα ότι θα πήγαινε στο χωριό με ταξί, χωρίς όμως να αναφέρω...τη σκέψη μας.
Και την ώρα που μπήκε στο μπάνιο να ετοιμαστεί για να φύγει, άνοιξα την τσάντα που είχε πάντα τα χαρτιά του συνεταιρισμού, και έριξα ένα διπλωμένο πεντοχίλιαρο, ήταν περίπου το κόστος της διαδρομής με ταξί.
΄Ηταν εκ των υστέρων το λάθος μου.
.......................................
Όταν έφυγε από τη ζωή, λίγες μέρες μετά, η μητέρα μου κάλεσε τον άντρα μου να ρωτήσει διευκρινιστικά πού να παραδώσει τα χαρτιά των ευθυνών του.
- ΄Ακου παιδί μου.Τον πατέρα σας τον ήξερες.
Εδώ και καιρό έχουμε χάσει τον ύπνο μας.Ελέγχουμε, ξαναελέγχουμε, κάτι πρέπει να μας ξεφεύγει.Όσους ελέγχους και να κάναμε, μας βγαίνει ένα στρόγγυλο πεντοχίλιαρο πλεόνασμα.Τόσα χρόνια ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα με το ταμείο.
ΑΧ ΒΡΕ ΠΑΤΈΡΑ!
Δώσε λόγο στον ΘΕΌ!
το πεντοχίλιαρο... ένα δρομολόγιο ταξί ήταν
κι αυτό....
το ΆΦΗΣΕΣ ΣΤΗ ΓΗ
Π Λ Ε Ό Ν Α Σ Μ Α !!!!!!!!!!!!!!
...................................................................................................................................................................................
Παρακάτω σας παραθέτω ένα ποίημα της δεύτερης αδερφής μου, που ναι μεν είναι γραμμένο στο βιβλίο της Ασημίνας με αφιέρωση:στον πατέρα μου που πρόσφατα έχασα,
πλήν όμως παρότι έχει πολύ όμορφη κατ΄ εμέ γραφή, θέλει η ίδια να μένει στην αφάνεια.
΄Εχει γράψει υπέροχα ποιήματα, αν μου το επιτρέψει στο μέλλον θα ήθελα να βάλω δικά της.Αυτό όμως αφού είναι ήδη δημοσιευμένο, το χρησιμοποιώ.
ΣΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΠΟΥ 'ΕΦΥΓΕ
Εσύ που ήσουν στη ζωή, ακούραστος σαν βράχος
πέθανες έτσι ξαφνικά, στην ερημιά μονάχος.
Κανείς δεν βρέθηκε εκεί ,τα μάτια να σου κλείσει
και στο στερνό ταξίδι σου να σε ξεπροβοδίσει.
Ο χάρος βγαίνει νικητής με όποιον κι αν τα βάλει
κανείς ποτέ δεν νίκησε σε μιά τετοια πάλη'
καμμιά φορά μα σπάνια μας δίνει προσθεσμία
όμως ποτέ δεν έκανε εξαίρεση καμμία.
Τον χάρο τον αντίκρυσες κάτω απο μία λεύκα
μόνος σου μέσ΄την ερημιά, απέναντι απ τα πεύκα
χωρίς προειδοποίηση ήρθε για να σε πάρει
να σ΄αλαφρώσει απ ΄της ζωής, τα πολλαπλά τα βάρη.
Έφυγες τόσο αθόρυβα, σαν νάσουν παλληκάρι,
άφησες μέσα στο μπαξέ, δεμένο το μουλάρι,
τα τρόφιμά σου άθικτα μέσα εις το ταγάρι,
πέθανες πάνω στη δουλειά, που λένε, στο ποδάρι.
Σε ψάχνανε οι χωριανοί με την αστυνομία.
σε βρήκαν τα μεσάνυχτα, θάταν η ώρα μία'
στο χέρι σου ένα κλαδί , στο άλλο το τσεκούρι,
λίγο πιο κεί τα χάπια σου μαζί με το παγούρι.
Σαν αστραπή κατέφθασε η είδηση σε μένα
και σύξυλη με άφησε εδώ μακριά στα ξένα.
Στ΄αυτιά μου ακόμα αντηχεί , η ζωηρή φωνή σου
και κεί σ' αποχαιρέτησα πριν χάσεις τη ζωή σου.
Αντί γι αντίο απάντησα, πατέρα καλημέρα
και έδωσες τ΄ακουστικό αμέσως στη μητέρα.
Ήσουνα τόσο βιαστικός, μούδωσες τη μητέρα
μού ΄πες θα πάω για δουλειά , να μη χαθεί η μέρα.
Τις μέρες τις λυπόσουνα να μην πάνε χαμένες
<<δουλεύετε>>μας έλεγες, γιατ΄είναι μετρημένες.
Μα να που βγήκε αληθινή αυτή σου η προφητεία
σαν τέλειωσε εδώ στη γη, απρόοπτα η θητεία.
Βιασόσουνα και μ' άφησες τον χάρο ν άνταμώσεις
και τη ψυχή στα χέρια του γρήγορα να του δώσεις.
Το τέλος σου θα σκέφτομαι σε όλη τη ζωή μου,
το <<καλημέρα>> θ΄αντηχεί, παντοτινά στ' αυτί μου.
Δεν έχει δρομολόγιο κοντά σου για να φτάσω
την υστερνή αυτή φορά κι εγώ να σ΄αγκαλιάσω.
Τα δάκρυα είναι άφθονα μα πια δεν ωφελούνε,
δεν σβήνουν την απόσταση κι οι ώρες πια περνούνε.
Απίστευτο μου φαίνεται πως τόσο ξαφνικά
μας άφησες παντοτινά και δεν υπάρχεις πια.
Προσωρινοί πως είμαστε κι οι χωριανοί θα πούνε,
το αδειανό στασίδι σου στην εκκλησιά σαν δούνε.
Το βράδυ της κηδείας σου σε είδα σ΄όνειρό μου
που μακριά σου έμεινα, μένει παράπονό μου.
Μούστειλες ένα μήνυμα επάνω στον καυμό μου
ήτανε τόσο αληθινό, μούμεινε στο μιαλό μου.
Μα εύχομαι εκεί ψηλά που πήγες να θυμάσαι
τ΄όνομα το τιμήσαμε κι ήσυχος να κοιμάσαι.
Εφτά παιδιά μεγάλωσες με κόπους με θυσία
μέσ΄τα Βραστά η μνήμη σου να μείνει αιωνία.
Θωμαή....
......28-06-1996
σαν υ. γ.
ευχαριστώ απο καρδιάς τον κ.Νίκο, που μου έδωσε την αφορμή.
και δεν θα περιμένω καν τη γιορτή του πατέρα.
ο ΧΡΌΝΟΣ μας και η ΖΩΉ μας δεν είναι δεδομένα.
ΣΑΣ ΕYΧΑΡΙΣΤΏ!
τεκμήρια:το ρολογάκι των 18 μου, που δεν γνωρίζω πότε σταμάτησε να δουλεύει, όμως δείχνει την ώρα που έδειχνε το δικό του ρολόι στο χέρι του την ώρα που εγώ έφτασα κοντά του, και από τότε αποτελεί την ώρα που ποτέ νωρίτερα δεν κοιμάμαι,και το βιβλίο που γράφτηκε εκεί κοντά.
Σημείωση:
κι εδώ το βουνό σε όλο του το μεγαλείο χρωμάτων και αποχρώσεων!
