Μια υπεύθυνη αποστολή

  - Τι κόσμος κι αυτός!
    Να θέλουν να χωρέσουν εμένα  ένα γνήσιο χνουδωτό αρκουδάκι, μέσα σε ένα  τόσο δα  καροτσάκι!






   Αφήστε με ελεύθερο!Αρκετό στριμωξίδι ένοιωθα στο πολυκατάστημα!Έβλεπα τα πρόσωπα που περνούσαν μπροστά μου καθημερινά  και μέσα μου ευχόμουν να απλώσουν σε μένα το  χέρι τους!
Όμως χθες ήταν αλλιώς!Ευτυχώς εδώ κάτι όμορφο διαισθάνομαι! με βλέπουν με ξαναβλέπουν, με πιάνουν με τρυφερότητα, βλέπουν πως φορώ τα καλά μου, και το πλεκτό μου κόκκινο παπιγιόν και αποφάσισαν!
Είμαι το κατάλληλο αρκουδάκι να μου αναθέσουν μια υπεύθυνη αποστολή!Το καταλαβαίνω από αυτά που λένε μεταξύ τους...
 Δεν γνωρίζω τις προθέσεις τους, όμως τα χαμογελαστά πρόσωπά τους με προδιαθέτουν ευχάριστα.
 Δυο χαμογελαστά πρόσωπα με πλησιάζουν.Μετά από σκέψη δευτερολέπτων η όμορφη κοπέλα απλώνει το χέρι της και με ξεχωρίζει από τους φίλους μου στα πολύχρωμα ράφια.Αφήνομαι απαλά μέσα στο καρότσι όπου υπάρχουν διάφορα όμορφα πράγματα.Πράγματα όμορφα αλλά ...πράγματα.
 Εγώ είμαι κάτι ξεχωριστό!
 Είμαι ένα λευκό αρκουδάκι που νοιώθω πως θα μου αναθέσουν κάτι πολύ δύσκολο!Όμως δεν θα τους απογοητεύσω.

..........................................................................................................................................................
   Στο σπίτι που πέρασα για λίγο , υπάρχουν διάφορα αντικείμενα.
   Σε μια γωνιά ,διακρίνω ένα παρόμοιο με μένα θάλεγα, καφετί αρκουδάκι.
   Δεν το έχω ξαναδεί.
  Πλησιάζω δειλά αλλά αυτό χαρούμενα με καλωσορίζει!
-Γεια σου!είμαι ο Μπούμπυ! αλλά λέγε με όπως θέλεις.
 Καλώς όρισες!Μπούμπης η Μπούμπυ δεν ξέρω πως γράφεται το όνομά μου γιατί δεν ξέρω να γράφω αλλά έτσι με φώναζαν πάντα.Έχω μεγαλώσει πια, έχω περάσει τις τρεις δεκαετίες μόνο σ΄αυτό το σπίτι. Όλοι με αγαπούν!Θα σε αγαπήσουν και σένα, μην ανησυχείς...
-Μα εγώ δεν θα μείνω πολύ!Κάτι πήραν τα αυτιά μου απ΄ τη συνομιλία τους στο δρόμο.
-Κρίμα!Αν έμενες εδώ,θα κάναμε καλή παρέα.Θα σου μάθαινα πολλά πράγματα και θα σου έλεγα πολλές ιστορίες από τη ζωή μου!Είναι όμορφο να ακούς τους μεγάλους!Οι μεγάλοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.Μερικές φορές τους δικαιολογώ.Και για πού με το καλό, μικρό λευκό αρκουδάκι;
- Θα με στείλουν κάπου μακριά, όχι πολύ μακριά όμως, να κάνω παρέα σε ένα νεογέννητο κοριτσάκι! Θα σου εμπιστευτώ, κάτι....εμπιστευτικό...
 -Όχι, όχι, να μην μου το πεις τότε...
-Μα πρέπει να ξέρεις γιατί δεν θα με ξαναδείς....
 - Όμως  άκου : ας βγάλουμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες!Να κρατήσω κι εγώ να θυμάμαι το πέρασμά σου και να πάρεις μαζί σου κάποιες κι εσύ.....Κι αν τα βρεις δύσκολα, να θυμάσαι:κάθε φορά που θα βλέπεις τη φωτογραφία μας ,εγώ θα σου στέλνω με τον αέρα και τα πουλιά μήνυμα πως σε σκέφτομαι, και συ θα παίρνεις δύναμη να συνεχίζεις!

 



Δεν θα χαθούμε ποτέ!Οι ψυχές χάνονται μόνο όταν ξεχνιούνται!Μου το υπόσχεσαι;
-Υπόσχομαι , απάντησα, προσπαθώντας να κρύψω ένα δάκρυ...Μα εσυ γιατί κλαις Μπούμπυ;Τα δάκρυα αυλάκωσαν τα μάγουλά σου, γιατί κλαις;

-Είναι από συγκίνηση.Χαίρομαι γιατί ξέρω πως θα ζήσεις όμορφα.Είναι όμορφη η αγάπη.Είναι το πολυτιμότερο δώρο πάνω στη γη.
΄Ελα ας γλυκαθούμε για τον ερχομό της πριγκιπέσας και ας χωριστούμε μετά.Είπες ότι έχεις να κάνεις μεγάλη διαδρομή και δεν θέλω να  καθυστερήσεις.Να πάρεις και λίγα γλυκά για το δρόμο.

-Αλλά τι ακριβώς σου έχουν αναθέσει;Ξέρεις;

- Επίσημα τίποτα αλλά κάτι διαισθάνομαι...Θα έχω το πιο υπεύθυνο καθήκον!είναι πολύ προσωπικό .
Είναι...εμπιστευτικό..Θα στενογραφώ στιγμές της ζωής της!
-Τι είναι στενογραφία;πρώτη μου φορά ακούω αυτή τη λέξη.
-Στενογραφία είναι να καταγράφεις με σύμβολα ,λέξεις που αλλιώς δεν προλαβαίνεις να γράψεις όταν τις ακούς.Κατάλαβες; Ξέρεις,  χωρίς να το γνωρίζουν, είμαι το μοναδικό αρκουδάκι που θυμάται ακόμα στενογραφία. Είναι κάτι που σιγά σιγά θα ξεχαστεί...
-Κι ύστερα;
-Ύστερα,ίσως κάποια απ΄αυτά τα κείμενα, μπορεί και να τα δακτυλογραφήσω , να υπάρχουν για να τα διαβάσει όταν θα μεγαλώσει!Δεν μπορούμε να καταγράψουμε όλες τις στιγμές μας ,ούτε όλη τη ζωή, κατάλαβες;
Κι ύστερα μη ξεχνάς πως είμαι και αρκουδάκι!Η εξοχή είναι το στοιχείο μου, η ψυχική μου γαλήνη, πως να στο πω;Θα αφήνω προσεχτικά δίπλα στην παλιά μου γραφομηχανή το κόκκινο παπιγιόν μου και θα τρέχω!Το γράψιμο μπορεί και να με κουράζει.
                                  
Αλλά να σου πω, Μπούμπυ!Είναι τόσο ενδιαφέρον!είναι....πως να σου το εξηγήσω...σαν μια φωτογραφία!Δεν έχεις ακούσει να λένε:μια φωτογραφία χίλιες λέξεις; Εγώ θα προλαβαίνω τις λέξεις!
Τα άλλα θα μένουν στα συρτάρια μου και κανείς δεν θα μπορέσει να τα καταλάβει, ιδίως από τα αρκουδάκια, γιατί αυτή η μέθοδος χάνεται...
Δεν ξέρω αλλά έχω πολλά να σκεφτώ...Τώρα είναι άνοιξη!Τον χειμώνα όμως; ίσως να με παρασύρει η χειμερία νάρκη...ποτέ δεν ξέρεις με τα αρκουδάκια....
-Λευκό μου αρκουδάκι, πόσο χαίρομαι που σε γνώρισα!Να πας στο καλό!και να μην ξεχάσεις την αγάπη και την καλοσύνη!
Ξεκουράσου όσο μπορείς πριν ξεκινήσεις!
Και μην ξεχάσεις να παρατηρείς!Να προσέχεις!
Οι άνθρωποι τρέχουν σαν τα σύννεφα.Δεν προσέχουν.Δεν προλαβαίνουν να προσέξουν γύρω τους.
'Ομως η διαδρομή η δική σου, είναι μια εκδρομή!Να τη ζήσεις σαν μια πελώρια εκδρομή χωρίς
τέλος!Σαν να κάνεις τον γύρο του κόσμου με τα πόδια.Και όταν κουράζεσαι να σταματάς.Χρειάζεται και η ξεκούραση.Όπως και τα μωρά.Ιδίως τα μωρά.
Η συμβουλή μου κι αν θέλεις ακολούθησέ την,τώρα στην αρχή να ξεκουράζεσαι περισσότερο.Δεν θα έχεις να γράψεις και πολλά.Και η πριγκιπέσα θα κοιμάται περισσότερο για να μεγαλώσει.Ο ύπνος είναι απαραίτητος στα μωρά!
-Και στα αρκουδάκια!
-ναι, ναι και στα αρκουδάκια....
 Να έχεις την ευχή μου μικρό μου λευκό αρκουδάκι!
 Και να ακούς τις μοίρες!
-Τι είναι μοίρες;
-Τι να σου εξηγώ...δεν έχεις χρόνο...
Είναι κι αυτό ένα ανεξάντλητο κεφάλαιο!προλαβαίνεις να μου μάθεις και μένα να στενογραφώ;
Σε παρακαλώ!Τότε ίσως κι εγώ μπορέσω να καταγράψω στα χαρτιά μου κάποια εξήγηση...Θα τα φυλάγω σαν πολύτιμα έγγραφα στο παλιό βαλιτσάκι κι αν κάποια φορά στο μέλλον περάσεις από δω και δεν με βρεις, να θυμάσαι θα είναι κρυμμένα για σένα και μόνο για σένα!Εσύ ανέλαβες τη ζωή της, ας αναλάβεις και τις σημειώσεις μου.Αν μου μάθεις έστω και τα πιο βασικά θα αποκτήσει και η δική μου ζωή περισσότερο ενδιαφέρον!
....................................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................
Πράξη 2η

   Αφήστε με να συνοδεύω ή να οδηγώ αν θέλετε το μικρό καροτσάκι προς την εξοχή!
   Αφού ξέρετε την πόλη δεν την ανέχομαι!
   Τι, δεν με εμπιστεύεστε; καλά...Δεν θυμώνω.Αλλά επιτρέψτε με λίγο τόσο δα λίγο να νιώσω χρήσιμος  . Θα δείτε  ότι μπορώ να κρατήσω σταθερό το καροτσάκι!Θα είμαι προσεκτικός!
Αχ, τι βλέπω! πούδρα, καλτσάκια, κουβερτούρα, σεντονάκι, σαλιάρα με καμηλοπάρδαλη..., αυτή να δούμε   αν θα χωρούσε ο λαιμός της να καθίσει στο καροτσάκι....

 Ω,  και άλλο καφετί αρκουδάκι!μου μοιάζει!
ΩΡΑΊΑ!
Εγώ ο λευκός αρκούδος θα οδηγήσω αυτά τα άκακα ζωάκια  στο κοριτσάκι σας!εντάξει?
θέλω να την προϋπαντήσουν όταν γυρίσει στο σπίτι της!

Γι αυτό  έχω βάλει και το καλό μου  παπιγιόν   γι αυτή τη συνάντηση.
Εκεί στην εξοχή!
Ελάτε πάμε!!!
Έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε!
Αλλά αν έχω την  ελευθερία μου δεν με νοιάζει!δεν θα κουραστώ καθόλου!

Και το λευκό αρκουδάκι, ανέβηκε στο αυτοσχέδιο ποδηλατάκι του ,

κράτησε σταθερά  με τα χέρια του  το λιλιπούτειο καροτσάκι, που δημιουργήθηκε με πάνες  και ξεκίνησε με την όμορφη παρέα του για την εξοχή!
Ήξερε πως εκεί που θα έφθανε, θα τον περίμενε ένα όμορφο περιβάλλον!Θα βίωνε την απόλυτη αγάπη!

.....................................................................................................................................................................
Περνούσε δίπλα από τα ανθισμένα σπάρτα, και μεθούσε με το άρωμά τους,
 
 Χάζευε με το πόσο γρήγορα αλλάζουν μορφή τα σύννεφα,και σαν να πρόσεξε πως κάποιο απ΄ αυτά,του έμοιαζε σαν πολυθρόνα να ξαποστάσει!

Μια αιώρα στα σύννεφα!  Να δει το πράσινο της γης από ψηλά! Όμως  η αποστολή του δεν του επέτρεπε πολυτέλειες και όνειρα!Έπρεπε να προχωράει...
Αν διψούσε , αυτομάτως κάποια φυτά του πρόσφεραν τη δροσιά τους να ξεδιψάσει

 ΌΝΕΙΡΑ!μα η  διαδρομή του είναι ονειρεμένη! τόσα άγρια τριαντάφυλλα. τόσες παπαρούνες ποτέ δεν φανταζόταν!δεν γνώριζε καν την ύπαρξή τους!Πόσο τυχερός ένοιωθε!!!Και άλλα άγνωστα φυτά!
Και κάποια που όταν φυσούσε αέρας τα έβλεπε να σκορπούν και να αιωρούνται και να χάνονται!


 

Ήταν ευγνώμων που από εκατοντάδες ζωάκια , αυτός ήταν ο τυχερός της ημέρας να φύγει από τη μεγαλούπολη!


 Έφευγε από την πόλη!

΄Ηταν γιαυτό η υπέρτατη ευτυχία!
 Θα κατοικούσε πλέον μόνιμα στην εξοχή! στον καθαρό ουρανό, και θα άκουγε τα παιδάκια
 στις γειτονιές να παίζουν! Θα έκανε παρέα στο νεογέννητο κοριτσάκι και όταν αυτό θα κοιμόταν , θα ξέφευγε λίγο λίγο κάθε μέρα να εξερευνήσει τον τόπο. Να έχει να διηγείται στους φίλους του τι έκανε και πού πήγε.Θα είναι τέλεια !!!Πόση ευτυχία!
Και συνέχισε να κρατά σταθερά το καροτσάκι στον δρόμο για την εξοχή, κάνοντας όνειρα.

Το θαύμα της ζωής

    Μάιος! ο ομορφότερος μήνας!
   Ο μήνας των λουλουδιών, των χελιδονιών, και των χρωμάτων!Ο ήλιος τα κάνει όλα πανέμορφα , ο μήνας που  πάντα συνοδεύει τη γιορτή της μητέρας!
   Αυτόν τον μήνα διάλεξε και η μικρή μας πεταλουδένια να έρθει σ΄αυτόν τον πανέμορφο κόσμο!
  Γιατί ο κόσμος μας είναι όμορφος και μεις βλέπουμε μόνο την ομορφιά του.Γιατί βλέπουμε  μόνο με τη ψυχή!
  Την  μεγάλη πεταλούδα ακολουθεί  άμαξα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, να έχει η ζωή της χρωματιστές αποχρώσεις , γλυκιές σαν τα αρώματα του Μαγιού και χρώματα σαν τα πολύχρωμα λιβάδια του. Σαν τις μελωδικές φωνές των πουλιών που τριγυρίζουν τους αιθέρες!Και φως, πολύ φως!Αυτό που ο Θεός μας χαρίζει απλόχερα.Κάθε πρωί και κάθε στιγμή που ζούμε και αναπνέουμε!
Απαιτήθηκαν 150 παμπερς ,  και πλήθος από κορδέλες και τούλια σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, τα οποία στήριξα σε κομμάτι ξύλου 70Χ40 εκ., τυλιγμένο σε ροζ σατέν.
Περιμετρικά σε κάθε φτερό πεταλούδας, πρόσθεσα όγκο με σούρα που έβαλα σε ρόζ τούλι  πάνω στη φαρδια σατέν κορδέλα ώστε να δοθεί το ζικ ζακ των φτερών.
Για να στηριχτεί η γιγάντια πεταλούδα  και να σύρει το άρμα της, στην βάση καθώς και στο ύψος των φτερών της, τοποθέτησα διάφανο αυτοκόλλητο διπλής όψης. Οι πίσω ρόδες είναι ρολά από φαρδιές κορδέλες, επίσης πάνω σε διάφανο αυτοκόλλητο για σταθερότητα.
 Οι άξονες της άμαξας είναι το χάρτινο εσωτερικό ρολό από ζελατίνες που χρησιμοποιώ στις λαμπάδες μου.
Ροζ ανθοπέταλλα σκορπισμένα παντού και όλο μαζί τυλίχτηκε σε φούξια οργάντσα  Μια μικρή κουκλίτσα στην κορυφή της τούρτας και σαν πέπλα , τούλια σε παλ χρώματα.

 

                           

  Και η δικαίωση  που  τοποθετήθηκε στην είσοδο της πόρτας, κάτω απ΄την καρδούλα για τον πατέρα της πρώτης ανάρτησής μου , σαν προειδοποίηση στους εισερχομένους.

 

  Θα μπορούσε δυνητικά να γράφει: μπορεί να έχουν ..., αλλά κρατώ την τρίτη σειρά της ατάκας και χαίρομαι!Έτσι ήταν όταν το πρωτοείδαμε, χαμογελάσαμε και παρέμεινε έτσι. Δεν μας νοιάζει...Ποτέ δεν σταθήκαμε στους τύπους.Η ουσία είναι αλλού.
...........................................................................................................................................................

Καλώς ήρθες κοριτσάκι!

Να είσαι γερή καλοφωτισμένη και καλότυχη!
Γεννήθηκες από αγάπη!
Να ζήσεις μέσα στην αγάπη
και να χαρίζεις αγάπη!
Καλώς ήρθες στον κόσμο!
Σ΄αυτόν τον κόσμο που στα χέρια Του τον κρατάει μόνο ο Θεός!
Ο δικός μας Θεός, ο Δημιουργός μας! 
Με απέραντη αγάπη
ο παπούς και η γιαγιά σου!

..........................................................................................................
 Αγαπημένες μου φίλες
 αγαπημένοι μου φίλοι 

Στο πρώτο άκουσμα πως θα γίνω γιαγιά, η δεύτερη σκέψη μετά την απροσδόκητη χαρά, ήταν:πρέπει να μάθω να πλέκω! 
Το σκέφτηκα από δω το σκέφτηκα από κεί και το επόμενο πρωί με όλη την μεγαλοπρέπεια και με τρυφερή ιεροτελεστία, που έχω αποτυπώσει σε φωτογραφίες αφού πρόκειται για οδοιπορικό ζωής,
αγόρασα όλα τα χρώματα του πρώτου μου πλεχτού ,σαράντα χρόνια μετά! 
 Γιατί σαράντα χρόνια;
 Γιατί ακριβώς τότε, στις ελεύθερες ώρες μου  είχα αποφασίσει να πλέξω για μένα , μία μακριά ζακέτα. Αυτοσχεδίασα, όπως κάνω πάντα, αλλά τη θυμάμαι έντονα.
Γκρι μονόχρωμη, με βελονάκι,  με ρεγκλάν μανίκι γυριστό στις μανσέτες, γυριστός γιακάς, τσέπες , τρία ξύλινα μεγάλα  κουμπιά  βαρελάκια, με θηλυκάκια, και όμορφα τελειώματα στην πλέξη παντού.
 Τα απογεύματα που έπλεκα το κομμάτι της πλάτης, καθισμένη στη σκάλα του οικοτροφείου της Χ.Ε.Ν.Θ. μια άλλη οικότροφος, περνώντας δίπλα μου, λέει:- πλέκεις σφουγγαρόπανο;
Θα πρέπει να είχε τόση σχέση με την πλεκτική, όσο εγώ με τον νοικοκυριό μου, αλλά μου έκανε πολύ καλό η  σκέψη της που την είπε...μεγαλόφωνα και προκλητικά.
-όχι, πλέκω ζακέτα!
και...μειδίασε....
 Πείσμωσα και βιάστηκα  να τελειώσω πολύ γρήγορα τη ζακέτα,  να της δείξω την πλάτη της  που θεώρησε...σφουγγαρόπανο...
Αχ αχ αχ, τραύματα που έχει η ζωή, μακάρι  όλα τα τραύματα  των ανθρώπων να ήταν τέτοια... 
.........................................................................................................................................................
 Έκτοτε το βελονάκι ξεχάστηκε...
 Για το κέντημα θα σας μιλήσω άλλη φορά... 
............................................................................................................................................................ 
Και να που ήρθε η είδηση πως θα γίνω γιαγιά και το  κλικ του μυαλού μου, επανέφερε το βελονάκι στη σωστή του διάσταση. 
Τι θα μπορούσα να πλέξω να εκφράσω τη χαρά μου; 
Θα έπλεκα σε λευκό  του χιονιού ,  το  ουράνιο τόξο !

Σημ.: την κουβερτούλα ουράνιο τόξο, θα την ξαναδείτε, όταν ολοκληρωθεί.

Έκανα με μεγάλη χαρά και μεγαλύτερη βιασύνη το δημιούργημά μου, αλλά από τη βιασύνη μου ξέχασα να δώσω πόντους δεξιά και αριστερά , και έτσι...το τόξο...δημιουργούσε μια καμπύλη....που μάλλον ούτε στο σιδέρωμα θα διορθωνόταν... 
Έστειλα τις φωτογραφίες του στην έμπειρη  σμαραγδένια μας,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/ και  μου είπε:
-Ωραία!η κουβερτούλα σου είναι ειδικού σκοπού!Θα τυλίγεις το κεφαλάκι του με το στενό μέρος και με το πιο πλούσιο μέρος  θα καλύπτει  το  σωματάκι του, όταν το κρατάς αγκαλιά!
Με χιούμορ λοιπόν, κράτησα το πρώτο μου πλεκτό κουβερτάκι, πλεγμένο με συναισθήματα πλούσια όπως και τα έντονα χρώματά του! 
Κι εκεί που τάπαιξα....ήταν  μια μέρα που ήρθαν οι αδερφές μου, και  είπα να δείξω το πλεκτό! 
-κλείστε τα μάτια!!!
-παραμ παπαμ !!ανοίξτε τα!
 Κι τότε  ακριβώς η μεσαία αδερφή μου, είπε:
- Μα, το πρώτο σου κέντημα ήταν ουράνιο τόξο! Σαν να το βλέπω μπροστά μου!Σου είχε δώσει η μαμά  κλωστές και έβαλες το πορτοκαλί το μπλε και το κόκκινο, σε ένα κομματάκι τόσο δα! 
-Πόσων χρονών ήμουν;
-Ίσα που μπορούσες να κρατήσεις τη βελόνα..... 
Εκεί...απλά....συγκινήθηκα... 
................................................................................................................. 
Σε επόμενο εγχείρημα φίλες  μου, φαντάζομαι πως δίνοντας πόντους σαν στάχυ,στην κάθε σειρά, δεξιά και αριστερά, μπορεί να πετύχει η καμπύλη. 

2η απόπειρα:
  Αυτοσχεδίασα πάλι!
Είπα να εμπλουτίσω  τα σκέτα ροζ ποδαράκια, με φυλλαράκια  εδώ κι εκεί αλλά στην πορεία...το πλεκτό άλλαξε ρότα  κι έτσι αν το διπλώσω πολλές φορές ...δημιουργούνται κλος φουστίτσες....Δεν θα το ξηλώσω, κάτι θα χρησιμεύσει ίσως στο μέλλον...

3η και...τυχερή!
Σκέφτηκα κάτι σε πολύ απλό, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις - που δεν  έχω άλλωστε-, που όμως να έχει κάτι από εμένα...Μια ευχή, τι άλλο;
Κι έτσι άμεσα πάλι και με μεγάλη ευκολία, σε απαλό ροζ , με άριχτα γαϊτανάκια, και περίγραμμα τρεις σειρές λευκό, δημιούργησα ένα μικρό κουβερτάκι ίσα ίσα για τον πρώτο καιρό.Αγόρασα και έραψα γύρω γύρω λευκή κορδελίτσα, και με μια σειρά από μαργαρίτες, που έραψα προσεκτικά κάθε πέταλό τους, σχημάτισα μια μεγάλη καρδιά, όπου έγραψα την ευχή μας με γαϊτανάκι που μετρούσα και έπλεκα χωριστά για κάθε γράμμα της λέξης. Με κρυφές βελονιές σταθεροποίησα και το γαϊτανάκι μου, και είμαι πολύ χαρούμενη που επί τέλους μπορώ να σας δείξω ένα όχι ημιτελές έργο μου!!!

Κι έτσι  μου άρεσε η ιδέα και η συνέχειά της!μπορεί να γίνει σε σιέλ, ή με ονόματα! είναι ένα πολύ προσωπικό δωράκι, που θέλει τον χρόνο του, αλλά πιστεύω πως αποζημιώνει η χαρά της δημιουργίας!

Αγαπημένες μου φίλες
αγαπημένοι μου φίλοι
Ως εδώ ήταν όλα γραμμένα από πριν από το μεγάλο γεγονός του θαύματος της ζωής.
Η γέννηση ενός παιδιού!Το μεγαλύτερο θαύμα!
Από εδώ και μετά σίγουρα θα χάνω τα λόγια μου και τη λογική μου και θα αργήσετε να με ξαναδείτε.
Θα έρχομαι συχνά , θα σας επισκέφτομαι, θα χαίρομαι τα σχόλιά σας, όπως κάνω πάντα, αλλά θα σας γράφω όλο και λιγότερο γιατί ο δεξιός καρπός του χεριού μου, έχει κάποιο θέμα.
Τόσο..βελονάκι σαράντα χρόνια μετά και τόσο κόλλημα στο πληκτρολόγιο ....βγήκαν αντιδράσεις.
Είναι και ότι μεγάλωσα αφού έγινα πλέον γιαγιά!
Άλλωστε πρέπει να βρω τον χρόνο να ασχοληθώ με το σπίτι εν όψει επικείμενου έτερου γάμου
που εννοείται θα χαρείτε στη χαρά μας γιατί όπως έγραψα και παλιότερα, φίλοι είναι ιδίως αυτοί που χαίρονται στη χαρά σου!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ και ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!
ΌΛΕΣ και ΌΛΟΥΣ!

Εύχομαι από καρδιάς αυτές οι χαρές να δίνονται απλόχερα απο τον Θεό μας σε όλους σας!
Είναι τόσο μικρή η ζωή!
Ας την κάνουμε μεγάλη ζώντας έντονα τις στιγμές της!
ΚΑΛΌ ΚΑΛΟΚΆΙΡΙ!!!!

 Κυριακή, 14 Μαίου 2017!
Η ΓΙΟΡΤΉ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ!
και παράλληλα η μνήμη Αγ.Θεράποντα http://www.saint.gr/4018/saint.aspx
και εδώ στο τόπο μας είχαμε εκδηλώσεις για την επανάσταση της Χαλκιδικήςμας!

Αυτήν την τόσο όμορφη πλούσια και όμορφη μέρα διάλεξε να έρθει στον κόσμο, η εγγονούλα μας!
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!Δώρο πολύτιμο , δώρο Θεού!
Έχω χάσει τα λόγια μου...
Ευτυχώς που όλα τα άλλα ήταν γραμμένα από πριν  

ΚΑΛΩΣ ΉΡΘΕΣ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ!!!!!!!!!!!!!!!!