Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Το αποχαιρετιστήριο ενός εκπαιδευτικού που θαυμάζω

αποχαιρετιστήριο γράμμα στους μαθητές μου…

Δημοσιευμένο από ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΡΗΝΙΔΩΝ στην κατηγορία Χωρίς κατηγορία
 
Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να γράψω για τελευταία φορά σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο…
Από 1η Σεπτέμβρη δεν  ανήκω πια στη δύναμη του ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΡΗΝΙΔΩΝ.
Νιώθω πως αφήνω ένα κομμάτι της καρδιάς μου σε αυτό το σχολείο. Καμαρώνω για αυτό, είμαι περήφανος που υπήρξα κομμάτι του οργανικό. Καμαρώνω για τους συναδέλφους μου, τους φίλους και συνεργάτες, που από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασαν και με ενέταξαν στη δύναμη του σχολείου, σαν δικό τους άνθρωπο.  Για τον καθένα θα ήθελα ξεχωριστά να πω μια ιδιαίτερη κουβέντα, αλλά θα σωπάσω…..θα προτιμήσω να μιλήσω στο Μεγάλο μου Φίλο το Θεό μου για αυτούς…στην προσευχή μου…
Αλλά θα μιλήσω περήφανα και για τους μαθητές μου….για το σχολείο μου… «την διακονίαν σου πληροφόρησον» λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος!!!
Η ευτυχία δεν ανεβαίνει στα ρετιρέ επειδή λαχανιάζει. Και βέβαια προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές από ένα που βγάζει νευρωτικούς επιστήμονες, σήμερα που έχουμε έλλειμμα ευτυχίας και πλεόνασμα επιστημόνων (…) Το ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ είναι ευτυχισμένο γιατί πολλές φορές τελειώναμε το μάθημα και δεν φεύγαμε (από τον συνήθη τόπο του εγκλήματος) μέναμε στον χώρο του σχολείου, συζητούσαμε, φτιάχναμε σαπούνια, στήσαμε μετεωρολογικό σταθμό, ετοιμάσαμε γιορτές, εκδηλώσεις, ατέλειωτες μουσικές και θεατρικές  πρόβες, άλλοτε περιμένατε τους φίλους σας από άλλα τμήματα, νιώθατε δικό σας τον χώρο του σχολείου. Αυτό το γεγονός με συγκινεί, το εκλαμβάνω ως βαρόμετρο υγείας κι ευτυχίας, ως άμυνα συλλογικότητας που τόσο τη χρειαζόμαστε.
 Το καλύτερο σχολείο δεν είναι εκείνο που έχει τις περισσότερες επιτυχίες, αν και πάντοτε είχαμε πολλές, (οι στατιστικές είναι σαν τα μαγιώ, δείχνουν πολλά αλλά κρύβουν τα ουσιωδέστερα). Το καλύτερο σχολείο είναι εκείνο που οι μαθητές του το μισούν λιγότερο. Σ’ αυτό ήθελα να το κρίνετε.
Σπαταλήστε τη μισή νιότη σας σε ουτοπίες, δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα…Αλλά τα όνειρα υφαίνονται με πόνο! Την υπόλοιπη σας νιότη επενδύστε την στα έργα της θάλασσας, στα έργα της αγάπης.
Ανοίξτε πανιά στο Αδύνατο. Για να φτάσετε στο δυνατό.
Αριστοκράτες στην τέχνη, στους τρόπους. Δημοκράτες στη ζωή. Ή αλλιώς μάγκες στα αλώνια, κύριοι στα σαλόνια. Το επαναλαμβάνω. Κανείς δεν ψήλωσε κονταίνοντας τους άλλους. Μόνο ασκήσεις σε μονόζυγο δίνουν πόντους “για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και θα δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”.  Ψηλά τις καρδιές .
Σπαταλήστε χρόνο, αλλιώς πώς θ’ ανακαλύψετε τη ζωή; Η ζωή είναι ωραία αλλά τα ’χει φτιάξει με άλλον; Μπα, είναι ωραία γιατί το t είναι ΜΟΝΟΜΕΤΡΟ και άρα κάθε στιγμή ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Επιμένετε και θα σας  δώσει. Αλλά επιμένετε (“επιμένετε και στον εαυτό σας να σας απαντήσει. Μην του επιτρέπετε υπεκφυγές”).
Μην εμπιστεύεστε τα «εύκολα» γιατί απογοητεύουν ευκολότερα.  Για όλα να αμφιβάλλετε εκτός από ένα (“γιατί και η αμφιβολία πρέπει κάπου να πατάει”,  Δεν σας επιτρέπω να αμφιβάλλετε για την Αγάπη (η αμφιβολία στην αγάπη είναι αμαρτία)…
Να λέτε τα άσχημα μπροστά στους φίλους σας. Τα καλά τους πίσω τους. Αντιγράψτε τα καλά του Μείζονος Ελληνισμού, διαγράψτε τα άσχημα του Μίζερος Ελληνισμού. Μην κόβετε φλέβες, κόψτε λ.χ. το κάπνισμα, τη βλακεία, το πολύ αλκοόλ, εν ανάγκη χτυπήστε το κεφάλι σας στον τοίχο, ίσως πάρει μπροστά. Μην τα βάζετε με το γείτονα-συμμαθητή ή καθηγητή. Δεν είναι εχθρός αλλά συνοδοιπόρος. Ο εχθρός είναι μέσα μας, τα ελαττώματά μας. Αυτά πολεμήστε και περιορίστε.
Μην καίτε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς. Μυρίζει καμμένη σάρκα, καμμένα μυαλά από Αουσβιτς και Νταχάου μεριά, σαν το φετινό πρόγραμμα που τρέξαμε με την κυρία Σαμαρά. Κάψτε καλύτερα προλήψεις, προκαταλήψεις. Τα βιβλία είναι για να φωτίζουν. Φωτιστείτε και αυτοαναναφλεχθείτε οι ίδιοι με βιβλία. “Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια φως; (Χικμέτ). Εκεί που καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε ανθρώπους” (Τόμας Μαν το 1933 δηλ. το 1943 ήταν κοντά).
 “Πάρε τη λέξη μου Δος μου το χέρι σου» Μακρύς ο δρόμος απ’ την ανία-πλήξη της εκπαίδευσης στη μαγεία της πραγματικής Παιδείας!!!  Διανύστε τον όμως αυτόν τον μακρύ δρόμο!!!  Εν ανάγκη με τα γόνατα, και ματωμένα. Αξίζει!
Μην περιορίζετε την πραγματικότητα στα 50cm της TV (έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή), όταν η πραγματικότητα είναι απεριόριστη και κυρίως υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες μπορείς να φανταστείς. Φτιάξε τη δική σου, ομορφότερη από όλες τις άλλες. Είπαν την TV μηχανισμό αχρήστευσης του ανθρωπίνου βλέμματος. Μην αχρηστεύετε το πολυτιμότερο. Αναγνώστε πρόσωπα, το πιο συναρπαστικό και ωραίο ανάγνωσμα που υπάρχει. Ο μόνος ιερός τόπος που υπάρχει, μάλλον ο πιο ιερός, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό στην Κόλαση οι άνθρωποι είναι δεμένοι οπισθάγκωνα πλάτη με πλάτη. Υπάρχει κόλαση/τιμωρία μεγαλύτερη από τη στέρηση του βλέμματος του άλλου;
Η ζωή είναι μιγαδική και μαγική. Εμπεριέχει και τη φαντασία.
Εσείς είστε το αλάτι της γης, αλίμονο αν επιτρέψετε την αλλοίωση σας…πώς τότε θα νοστιμέψει ο κόσμος μας;  Οξυγονώστε τη ζωή σας συχνότερα.
Έκανα για σας λιγότερα από όσα ήθελα και περισσότερα από όσα μπορούσα. Ο Αρχάγγελος ας σας έχει όλους καλά και ας σκεπάζει τα βήματα της Ζωής σας!
θα ήθελα οι μαθητές μου να μην έχουν ημερομηνία λήξης!!! Πάντα ψηλά…..πάντα ψηλότερα!
Ευχαριστώ από καρδιάς για την συνοδοιπορία….
ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ ΜΑΚΗΣ!!!

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

σαν σήμερα...σαν θύμηση δυό χρόνια μετά

   Αφιερωμένο στους ανθρώπους μας στην Αυστραλία, με αγάπη. 

       

η συνέχεια του καλοκαιριού στη καρδιά μας!

Αγαπημένες μου φίλες, καλοί μου φίλοι,
σ΄αυτό που θα καταθέσω σήμερα , θα μπορούσα να διαλέξω πολλούς τίτλους!
Το σκέφτομαι πολλές μέρες τώρα, να γράψω ή να μη γράψω!
Το θέμα είναι προσωπικό-οικογενειακό-οικουμενικό!με την έννοια ότι αφορά μακρινή ήπειρο την Αυστραλία!
Αλλά τι είναι ο  κόσμος μας; Μια απόφαση και η εκτέλεση της!
Φέτος το καλοκαίρι,το μάθαμε κάποιους μήνες πριν,θα ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα,η εγγονή της αδερφής του πατέρα μου, που το 1955 οικογενειακώς, μαζί με τόσες άλλες οικογένειες είχαν φύγει για το άγνωστο, και μετά από ενάμιση μήνα ταξίδι, έφτασαν σε κείνη τη γη όπου έχουν ριζώσει!
 Το κορίτσι αυτό, ήθελε να δει, να ζήσει για λίγο και να μάθει τον τόπο απ΄ όπου 'εφυγε ο πατέρας της ενάμιση χρονών και επίσης τον τόπο όπου γεννήθηκε και έζησε η λατρεμένη  γιαγιά της!
   ΄ Ήταν το πρώτο ταξίδι τους στην Ευρώπη!
    Κάποιες μέρες από το μεγάλο εγχείρημα-ταξίδι,  αφορούσε και αυτό το προσκύνημα, θάλεγα εγώ, γιατί για πολλά μέλη της οικογένειάς μου που συμμετείχαμε σ ΄αυτή τη μεγάλη χαρά,  ήταν    προσκύνημα  . Ο τόπος   καταγωγής της γιαγιάς, αφού είναι και ο ιδιαίτερος τόπος καταγωγής μας! Οι περισσότεροι   συμμετέχοντες πήγαιναν για πρώτη φορά , όπως τα παιδιά μας.πχ. και εγώ η ίδια είχα να πάω πάνω από σαράντα χρόνια!                                                                             

    ΄Ενας οικισμός κοντά στο χωριό μου, με τέσσερις καλύβες όλες κι όλες, που όλοι όμως στην οικογένεια στο άκουσμά της μιλάμε με σεβασμό και μέσα μας -κι όχι μόνο μέσα μας- κυλάνε κάποια δάκρυα νοσταλγίας και ευγνωμοσύνης στους ανθρώπους μας -παππούδες και γονείς-που έζησαν εκεί τη ζωή τους ή όσα χρόνια έζησαν εκεί.
    Πάνω σ΄αυτό το θέμα, θα καταλάβετε περισσότερα από την κατηγορία<<αγαπημένα γραπτά>>, όπου στο θέμα <<ο τόπος που αγάπησα, >>αναφέρεται όπως εγώ δεν μπορώ να το περιγράψω.

ΣΗΜ. αυτά τα γραπτά στα αγαπημένα, θα αναρτηθούν αργότερα, , αλλά όχι πολύ μακριά χρονικά, ενώ
έπρεπε να ξεκινήσω από εκεί.
    ΄Ομως σίγουρα έχετε δει στις αναρτήσεις  μου, ακόμα και στην αρχική, τις λέξεις <<το γιασεμί της γιαγιάς!>>
   Και η δική μας γιαγιά έφτασε εκεί το 1901, σε ηλικία μόλις 14 ετών.Δεν γνωρίζουμε αν το βρήκε  ή  αν το φύτεψε αργότερα, όμως αν   και λείπουμε από τον συγκεκριμένο τόπο, πάνω από 50 χρόνια, εν τούτοις  φέτος, μας περίμενε ανθισμένο.
Το σπίτι μας;
Δεν υπάρχει...
Υπάρχουν κάποια ερείπια στη μεριά του φούρνου, και ο ιερός μας χώρος είναι σκεπασμένος από βάτους !
Όμως εκεί γεννηθήκαμε, ζήσαμε, είναι η καταγωγή μας και δεν θα το αρνιόμουν ποτέ, με τίποτα στον κόσμο.
Είναι τα ΓΕΡΑΚΑΡΙΑ μας!
Σήμερα ερείπια, κάποτε  ΖΩΉ   και φωνούλες παιδιών!
Είχανε ενημερωθεί κάποιοι από τους συγγενείς, διότι αφού είμαστε από πολυμελείς οικογένειες,δεν είναι εύκολο όλοι να ταυτιστούμε στον χρόνο, παρ΄ όλα αυτά, στη συνάντησή μας συμμετείχαμε με την παρουσία μας και την καρδιά μας είκοσι πέντε άτομα, νοερά όμως με τη ψυχή τους με τα τηλέφωνα και την έννοια τους πολύ περισσότερα!
Όταν λέω οικογένεια, εννοώ με την έννοια αδερφών και των δικών τους οικογενειών, διότι Δόξα τω ΘΕΩ, με κανέναν δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε!απλά πολλές φορές μας χωρίζει η απόσταση, που όμως το διαδίκτυο και ο ΟΤΕ, μας φέρνει πιο κοντά! ΑΥΤΌΣ είναι Ο ΧΡΥΣΌΣ μας, και όχι ο χρυσός της γνωστής διαφήμισης.
΄Ηταν για μας το γεγονός του φετινού καλοκαιριού, όμως να τονίσω, ότι είχαμε και ένα άλλο καλοκαίρι έναν εξ ίσου όμορφο ερχομό μέλους της οικογένειάς μας! 
   Σημ. υπάρχει μια εσωτερική πόρτα στο σπίτι, που σε τέτοιους ερχομούς, όχι μόνο μετριέται το ύψος,(όπως στα παιδάκια που μεγαλώνουν), αλλά κολλάμε και το χαρτάκι του ημερολογίου,για να μην ξεχνάμε τα θαύματα! γιατί θαύματα είναι και αυτά!


  
Μη ρωτάτε αν τη βάφουμε!αυτό το σημείο δεν είναι απαραίτητο να βαφεί.Έτυχε δε, δίπλα από την κάσα της συγκεκριμένης πόρτας, που δεν βάφεται για να μην χαθούν τα λατρεμένα ίχνη, υπάρχει και το κάδρο η σκάλα της ζωής, πιστά αντίγραφα που έχουμε όλοι στα σπίτια μας, από το πρωτότυπο που είχε το πατρικό μας!Είναι στα γαλλικά,και σίγουρα αποτελεί κειμήλιο για όλους μας!

    Όμως  το ζωντανό κειμήλιο είναι το <<γιασεμί μας>>.

      Κάποια στιγμή  πριν  από χρόνια, είχα σχεδιάσει και  είχα στείλει το γενεαλογικό μας δέντρο,σ΄ αυτό το κορίτσι, από τη μεριά της γιαγιάς της. Εδώ γιαγιά αναφέρω την αγαπημένη μου θεία, αδερφή του πατέρα μου, και η εγγονή της θα είχε να γνωρίσει  στην Ελλάδα  αν ποτέ ερχόταν,σαράντα οχτώ 48 δεύτερα ξαδέρφια!Μεταξύ αυτών και τα παιδιά μου.
Όλα αυτά τα χρόνια,υπήρχε η επικοινωνία των παιδιών, οπότε ωρίμασε η ιδέα.
Δεν είναι και λίγο στην άλλη μεριά του ωκεανού να έχεις τόσους συγγενείς εξ αίματος!
 Το ραντεβού  δόθηκε στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, ήταν το ίδιο σχολείο της γιαγιάς και επίσης πολλών από εμάς , όπου μετά από θερμούς εναγκαλισμούς συστάσεις  και επί μέρους φωτογραφίες ,και συγκίνηση μαζί με χαρά , καλά το σκεφτήκαμε  και βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία!
                            
φυσικά όλο το οδοιπορικό μας,  καλυπτόταν φωτογραφικά και ζωντανά, όμως θα βάλω τα απολύτως απαραίτητα!

    Περίπου μισή ώρα δρόμος μακριά από το χωριό μου,βλ. δεύτερη ανάρτηση, άλλη φορά θα σας το αναφέρω αυτό, πάντα ξεκινάμε από τις πραγματικές ρίζες,   συνοδεία αρκετών αυτοκινήτων
είχαμε προνοήσει   να  ζητήσουμε να προσέχουν τα σκυλιά που φύλαγαν τα κοπάδια εκεί γύρω, μην συνέβαινε  κάποιο απρόβλεπτο, στρατοπεδεύσαμε ...κοντά στις αυλές......
  Εδώ θα αναφέρω μόνο κάποια δικά μου συναισθήματα, ή μάλλον, δεν μπορούσα να πιστέψω, πως οι μεγάλες αποστάσεις για ένα κοριτσάκι τριών ετών, τότε φύγαμε οριστικά από εκεί, ήταν...μια δρασκελιά τόπος...
    Και το σπίτι μας, η καλύβα, όπως τη λέγαμε και τη λέμε ακόμα, που χώραγε τόσους ανθρώπους, είχε απομείνει ένας χώρος γεμάτος βάτους, όμως κάπου εκεί μπροστά, ήταν,  ναι, ήταν ανθισμένο το γιασεμί!δεν είναι γιασεμί, εμείς το ονομάζουμε έτσι!

    Μεσημέριαζε και αφού σκορπίσαμε να βρούμε τις πέτρες και τις ημερομηνίες και τα  αρχικά ονομάτων, με κατεύθυνση τηλεφωνική από τον αδερφό μου, είπαμε,όλοι συμμετείχαμε , ο καθένας όπως μπορούσε, βρήκαμε μια πέτρα ριζιμιά, αυτές που είναι χωμένες μέσα στο έδαφος και προεξέχουν, με ένα  πέλμα μικρού παιδιού.Αυτό είναι από φυσικό του.Από εκεί και μετά....ήταν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού.ΌΛΟΙ, μικροί και μεγάλοι, διασκορπιστήκαμε και ψάχναμε όλες τις πέτρες.Γιατί υπάρχουν πολλές πέτρες που μιλάνε εκεί!
 Επιφωνήματα χαράς, κάθε που έβρισκε κάποιος κάτι, τρέχαμε, φωτογραφίζαμε, ζούσαμε, κλαίγαμε, όλα μαζί.....και όλοι μαζί!

                              
                                   



  Ο ήλιος έκαιγε όμως και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε σε μια σκιά ,λίγο πιο κάτω εκεί που άλλοτε ήταν τα ..ποτιστικά μας.....
  Τεράστια πλατάνια, καρυδιές, άγρια σταφύλια ροζακί,και χίλια δυο καλούδια υπήρχαν τότε που ζούσαμε εκεί.Συκιές, δαμασκηνιές αχλαδιές, μηλιές, τα πάντα είχαμε!Συν το κοπάδι με τα κατσίκια, τα σκυλιά, τα άλογα και τις κότες! Υπήρχε και το νερό που ανάβλυζε  και φαινόταν τα σημεία του στο βυθό, ήταν ρηχά,  ήταν πόσιμο τότε,σε περιποιημένο πηγαδάκι-πηγή, με το τσίγκινο κουπάκι κρεμασμένο δίπλα,  σήμερα   θολό και παρατημένο,και το περίσσευμά του τότε, γέμιζε παρακάτω δυο στέρνες, για πότισμα στις καλλιέργειες με τα λαχανικά μας. 

Θα πείτε κάποιοι:μα γιατί παρατήσατε αυτόν το τόπο;
Ας όψεται η μετανάστευση!

Αλλά το θέμα είναι το οδοιπορικό μας!

  Εδώ θα πω ότι εξηγήσαμε στους συγγενείς την ανιψιά μας και τον φίλο της, ότι δεν γίνεται συχνά αυτό, και δεν ζούμε έτσι στην Ελλάδα πάντα, μην νομίσουν πως η ζωή όλων μας, είναι εκδρομές και προσεγμένα πικ νικ, χα χα,  με συμμετοχή όλων, με γέλια χαρές και τραγούδια, υπήρχαν και αυτοσχέδια τραγούδια, καθώς επίσης και μελοποιημένα σε στίχους της αδερφής μου και θέμα ξενιτειά.......ένα μόνο στίχο γράφω:
...νάναι γιορτές και νάσαι μόνος, είναι αβάσταχτος ο πόνος.....
Όλα τα άλλα ήταν με ευχάριστο περιεχόμενο , φαίνεται στα πρόσωπα όλων,
και αφού εκεί σε αυτή τη πανδαισία συναισθημάτων μας βρήκε το τηλεφωνικό σήμα από την Αυστραλία, διότι η ψυχή της γιαγιάς ήταν εκεί,με αγωνία για το πώς θα περάσει η εγγονή της...


 Το  σχέδιό μας περιελάμβανε και κάτι ακόμα!
Είχαμε αγοράσει δυο φυτά, δέντρα, μηλιές για την ακρίβεια,(για να είναι ανθεκτικές) από γεωπόνο, μια κόκκινη και μια πράσινη,να τις φυτέψουν τα παιδιά μπροστά στην καλύβα, κοντά στο γιασεμί,έτσι για να έχουν και κάτι να θυμούνται ακόμα!

Όμως η κατάσταση της καλύβας και του γύρω χώρου δεν το επέτρεπε αυτό , άρα.........
κάποιος έριξε την ιδέα του,μια άλλη επιλογή, πολύ καλύτερη του αρχικού μας σχεδίου!
Για να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τα ΓΕΡΑΚΑΡΊΑ, -μην το ψάχνετε, ίσως να μην είναι στον χάρτη του google Earth,, όμως  όλοι εμείς ς το έχουμε εντοπίσει και μας οδηγεί με μια κίτρινη καρφίτσα αμέσως,
   Έπρεπε να ανεβούμε στην κορυφή του λόφου, όπου υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, κτισμένη πολύ πριν το 1900 για πρώτη φορά και ανακαινισμένη πολλές φορές από τότε, (εδω θα σας παραπέμψω πάλι  σε κείμενο των αγαπημένων γραπτών,με τον τίτλο: Το θαύμα, εκεί οφείλω κι εγώ τον όνομά μου).
   Ανεβήκαμε με ευχαρίστηση,αφήνοντας πίσω μας τη καρδιά μας......
και ακόμα μεταφέροντας τα δυο φυτά καθώς επίσης και τρία μπιτόνια νερό που γεμίσαμε από τον τόπο όπου γεννήθηκε ο πατέρας της ανιψιάς μας!  Η σκέψη περιείχε  : Νερό από τις έξι βρύσες , γειτονιά όπου γεννήθηκε ο πατέρας, και φύτεμα εκεί όπου γεννήθηκε και έζησε η γιαγιά.!


Η αγάπη και το συναίσθημα μας προγραμμάτιζε!



Εδώ, αφού ανάψαμε τα κεριά μας,από αγνό μελισσοκέρι, και αφού ψάλθηκε  το απολυτίκιο της Αγίας, έχουμε και ιεροψάλτη στην οικογένεια, καμαρώνουμε και γιαυτό,και αφού κεραστήκαμε από μια καραμέλα, όπως  κερνούσε πάντα η μητέρα μας στη γιορτή της Αγίας για μένα, όμολογώ οτι τελείως συμπτωματικά ειχα μαζί μας ένα σακουλάκι καραμέλες, αλλά  έδεσε, όταν είπε η αδερφή μου: η μαμά πάντα κερνούσε καραμέλες......
 ... Καραμέλες, καραμέλες, κάπου ανάμεσα στις τσάπες και στα μπιτόνια με το νερό, νάτες και οι καραμέλλες΄  μπορεί να μην ήταν της εικοσάρας, ή ΝΑΣΚΟ, όμως μας γλύκαναν την ανάμνηση κι αρχίσαμε να ψάχνουμε πού πρέπει να φυτευθούν οι μηλιές!

Ο πιο κατάλληλος τόπος κρίθηκε να είναι πίσω από το Ιερό, εκεί όπου τα νερά της βροχής θα ξεστραγγίζουν από τα κεραμίδια,για να μη  ξεραθούν.......
Έτσι και έγινε!
Ιδού!
                                        
 Σημειώνω δε, ότι από εκείνη τη μέρα έχει βρέξει τόσες φορές, που αποκλείεται να μην φυτρώσουν!
Φίλες μου σας έχω κουράσει, αλλά δεν μπορούσα να έκοβα κάτι από αυτά!
Αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση και να την αφιερώσω στην ιντερνετική νονά μου ΤΑΤΙΆΝΑ, σαν αντίδοτο στο θέμα της με τη φωτογραφία,και φυσικά είχα την έγκρισή της!Την ευχαριστώ και γιαυτό!
 Επίσης το κομμάτι που αναφέρομαι στις πέτρες, αν κάποια στιγμή διαβαστεί από τον /την blogger αντ'αυτού, κάτι έχει να πει!
   Συνεχίζοντας και προσπαθώντας να κλείσω αυτή τη μέρα χαράς για όλους μας,που καταγράφηκε σαν το γεγονός του φετινού μας καλοκαιριού στην οικογένεια, θα πω ότι την επόμενη μέρα είχε προγραμματιστεί ο περίπλους του Αγίου ΌΡΟΥΣ! Διότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι γνωρίζει την ΧΑΛΚΙΔΙΚΉ ,αν δεν έχει δει έστω από μακριά αυτή τη μοναστική πολιτεία!
  Αλλά ο χρόνος όταν είναι μετρημένος, εκπνέει γρήγορα και τα παιδιά έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι, σε άλλα πανέμορφα μέρη της χώρας μας!
και...πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ, με κατεύθυνση Μύκονο και Σαντορίνη,ήδη εμείς που μείναμε πίσω, συνθέσαμε κιόλας το τραγούδι που γράψαμε για....όταν θα ξανάρθουν!!!
Σας το παραθέτω, με πολλή αγάπη προς τα παιδιά αυτά που μας το ενέπνευσαν!

Πρέπει να πω, ότι βασίστηκε στο:

 http://www.youtube.com/watch?v=OXtMFfJMRak
 
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία 

και θα ενορχηστρωθεί ως τα ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ, από τους λάτρεις του είδους, σύνθεση- στίχο- μουσική,
φυσικά αποκλειστικά για οικογενειακή μας χρήση!
όμως θέλουμε να προλάβουμε να το στείλουμε όλο αυτό στη γιαγιά, η οποία έχει πλέον εκτυπωμένες τις φωτογραφίες του οδοιπορικού μας,για να προσθέσουμε στη χαρά της!
..............................................................
 Τα μήλα έχουν τη δική τους ιστορία
κάποτε τα φύτεψαν η Σάρα και ο Μπο.
ήρθαν στα Γερακαριά απο την Αυστραλία
να μας γνωρίσουν και να δουν πώς ζούμε εδώ

 λαλαλαλα........


Το γιασεμί μας μας περίμενε ανθισμένο
μπροστά απ ΄τη καλύβα μας που ζούσε η γιαγιά
Μπορεί να έμειναν χαλάσματα και βάτοι
όμως για μας είναι γραμμένα όλα στη καρδιά

λαλαλαλα...............

Οι πέτρες μας μιλούσαν με τα γράμματά τους
κάποτε τις σκάλισαν χεράκια παιδικά.
Πόσες εικόνες τώρα έρχονται στο νου μας
και ας μη ζήσαμε εκεί εμείς παιδιά

λαλαλαλα..............

Αυτά που ζήσαμε εκείνη την ημέρα
χαράχτηκαν μες τη ψυχή μας για παντοτινά.
Συγκίνηση ,χαρά ,τιμή και περηφάνια
που καταγόμαστε απ΄ τα χώματα αυτά........


λαλαλαλα.............


Αυτό ήταν το φετινό μας καλοκαίρι!
θα μπορούσε να έχει τίτλο:
 I ' m happy!
Είναι το μόνο που έμαθα, και χρησιμοποιούσα σε κάθε μα κάθε φράση!!!
και φυσικά το:
I love you!
Υ.Γ.


I' m happy!!!

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Το κρυστάλλινο ελατόδασος





 "Γυναίκα τα γεμιστά είναι για μένα;;" - ΟΧΙΙΙ! είναι για το blog!
Θα έχετε χαρεί όλες και όλοι αυτή τη διαφήμιση!
 Χαριτωμένη διαφήμιση!



Πάντα αναρωτιέμαι :μα που τα βρίσκουν αυτά τα γυαλάκια της θάλασσας;
όσο κι αν έχω ψάξει....μόνο πέτρες βρίσκω, αφού η γνωστή μου παραλία αυτό μόνο διαθέτει από θαλάσσιους θησαυρούς.Ούτε καν κοχύλια!όσα έχω είναι δώρα από αγαπημένες μου φίλες.

Ε, και; λίγο είναι;
Με ό,τι έχουμε, μ΄αυτό θα εργαστούμε!

Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μεράκι και σιλικόνη!
Το γεύμα....για το blog, είναι έτοιμο

και συγγνώμη θα είναι γεύμα βαρύ, αφού οι πέτρες έχουν και ειδικό και πραγματικό βάρος!
Συνοδεύεται και από κρασάκι:λευκή πέτρα!τι λέτε ; να την ντεκουπάρω ή να την αφήσω λευκή αφού άκουγα κάποτε, την έκφραση:στην πέτρα να φυτρώνει;

...................................................................................................................................................................

                                   

 Ποιος είπε πως όλοι προτιμούν ακρογιαλιές το καλοκαίρι;

 Μήπως υπάρχουν ομορφιές και στο βουνό;
 Μια ακόμα προσπάθεια εκκαθάρισης πίσω από το γνωστό πλέον ...παραβάν, μ΄ έφερε πρόσωπο με πρόσωπο, κατακαλόκαιρο, με πλήθος  μικροσκοπικών ελάτων κομμένων από αλυσίδα με φωτάκια χριστουγεννιάτικου δένδρου.
 Πετραδάκια και έλατα!Γιατί όχι; δεν έχουμε δει κοντά σε θάλασσες, απόκρημνα βράχια καταπράσινα από τις φυλλωσιές του πεύκου και  του έλατου;
 Συνδυασμός από βράχια και έλατα που προσφέρουν νοερά τη σκιά τους,α, όχι μόνο νοερά, αλλά θα βάλω και μινιατούρες ταξιδευτών που ψάχνουν και ανακαλύπτουν τη φύση.
 Ιδού ένας χώρος με πέτρα και έλατα.
 Ξεκουραστείτε στη σκιά τους, για να ξεφεύγετε λιγάκι από τα καθημερινά προβλήματα!
 Όχι ότι τα προβλήματα μένουν στην άκρη όταν κρατάμε το πιστόλι σιλικόνης, αλλά στην έννοια μας να μην καούμε(καίει πολύ), αφήνουμε για λίγο τα προβλήματα στην άκρη, να ανασυνταχθούν στον κορμό ενός δέντρου.Κι εδώ έχουμε ολόκληρο δάσος...και προβλήματα και έλατα! διαλέχτε!!!
 Σε μια σανίδα, πετραδάκια κι έλατα περιβάλλουν το κέρινο(από μελισσοκέρι) ποταμάκι.
 Πρασινόλευκα νερά, με ένα πέρασμα υγρού γυαλιού να τονίζει τη ροή των υδάτων.
 Και κηροπήγια.Πολλά κηροπήγια  με κύριο υλικό τους τις πέτρες και τη σιλικόνη και τα έλατα και κάποια κοχύλια.






 Μου άρεσαν.
 Αυτά εδώ, έχουν για βάση τους κυλίνδρους φαρδιάς κορδέλας  . Μικρά πετραδάκια κόλλησαν πέφτοντας πάνω στην καυτή σιλικόνη, και επίσης ένα μικρός υδάτινος όγκος, στηρίζει το ρεσό.




 
εδώ ξέχασα τα ρεσό στην φωτογράφιση'
 επικάλυψη υγρού γυαλιού, και σε κάποια  άλλα, απλά βερνίκι με όμορφο όμως αποτέλεσμα.

 Σκέφτηκα να ανηφορίσουν προς Βέρμιο μεριά.Κάπου άκουσα περιοχή παραλία.'Ολο και κάποιο ποταμάκι θα έριχνε τα νερά του στη θάλασσα, όλο και κάποια κοχύλια θα είχαν βγει στα παράλιά της.Και κάποια ράφια περιμένουν να γεμίσουν.Ακόμα και με πέτρες αλλά πρέπει να γεμίσουν.Για καλό σκοπό.http://podilatisa.blogspot.gr/2015/07/blog-post_7.html
http://www.propaidigr.org/
Αγαπημένες μου φίλες
αγαπημένοι μου φίλοι
καλό υπόλοιπο καλοκαιρού!

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Λάθη ...λάθη... λάθη...και πάθη...


  Γνωρίζουμε την ιστορία της φράσης και ο σκοπός δεν είναι να καταδικάζουμε .

«Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτήν».


  Μερικές φορές όμως από κάθε κακό, φανερώνεται το καλό.
  Ο κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του, αφήνει το στίγμα του φεύγοντας απ΄αυτή τη μάταιη ζωή,
όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε καθημερινά , από τους φίλους μας , την οικογένειά μας, το περίγυρο, το περιβάλλον μας.Η πορεία μας στον κόσμο δεν κρίνεται από τα λάθη μας. Ποιος είναι...αλάνθαστος;
  Μερικές φορές, όμως ο λογισμός, μας κάνει να κρατούμε...αποδείξεις λαθών και τότε, τι γίνεται τότε;
  Κάτι ανάλογο αφορά τη σημερινή μου ανάρτηση, η οποία σημειωτέον, έχει ετοιμαστεί καιρό πριν.
  Διάβασα κάπου το εξής:
η γυναίκα παντρεύεται ένα άνδρα, ελπίζοντας ότι θα τον αλλάξει
ο άνδρας παντρεύεται μια γυναίκα πιστεύοντας ότι δεν θα αλλάξει ποτέ!
  Τελικά κανένας δεν δικαιώνεται, απλά όλους μας αλλάζουν μόνο οι συνθήκες, γιατί κάπου με τις αποφάσεις του τετραδίου του ' 83 που σας είπα,
κάπου εκεί κοντά ξεκινάει και αυτή η ιστορία!
  Απλά με το πέρασμα των χρόνων, αποστασιοποιημένα πλέον από το πρόβλημα που προϋπήρχε,
το αντιμετωπίζουμε με μια πιο δημιουργική ματιά!
                               .......................................................................
Με πολλή πολλή σκέψη και βαριά καρδιά ανεβάζω αυτό το θέμα, ακριβώς επειδή είναι πλέον μακρινό παρελθόν.
Και όπως σας προανέφερα, είναι γραμμένο...στην άμμο!
τα όμορφα που είναι ασύγκριτα πολλά, έχουν γραφεί ανεξίτηλα στην πέτρα, όπως ακριβώς το γράφει << η ΖΩΗ του Παιδιού>>.

  ..........................................................................................................


Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν:
      ΠΛΗΓΩΜΈΝΑ ΛΆΦΥΡΑ
ή    ΠΟΝΕΜΈΝΑ ΛΆΦΥΡΑ
ή..  .χρήση και κατάχρηση
ή    πονεμένες αλήθειες
ή     αρνητική διαφήμιση

ή...
        ένα κάδρο που..κόστισε πολύ!!!!!!!!!
Αλλά ακόμα και σαν αρνητική διαφήμιση έχει τους λόγους της΄ και είναι καλύτερο τα λάθη να φαίνονται  για να παραδειγματιζόμαστε για το μέλλον.




Τι άλλο μπορεί να μας αφήσει αμανάτι ένα τέτοιο μπουκάλι;
Ξέρετε; Αν είχατε συζήσει μαζί του επί σειρά ετών θα το γνωρίζατε αγαπημένες μου φίλες!
Ναι,  ναι,  τα σπάμε!
Όχι δεν τα σπάμε στο τσακίρ κέφι,αλλά σπάμε τα μπουκάλια που ξεμένουν, στον λαιμό τους, αφ΄ ενός γιατί δεν είχαμε γνωρίσει το ντεκουπάζ   τω καιρώ εκείνω ,  και αφ' ετέρου, ε, κάτι πρέπει νάχουμε να θυμόμαστε βρε αδερφέ!Τα πληρώσαμε που τα πληρώσαμε με δυο τρόπους!αφ΄ ενός από το οικογενειακό εισόδημα και αφ΄ ετέρου με την υγεία! ε, τι ; να μην το θυμόμαστε;
Θα με πείτε κακιά, αλλά, ναι ενίοτε είμαι!και το δείχνω!χωρίς λόγια! με τα έργα μου!
Χρόνια και χρόνια το είχα στο νου!
Τον κατασκευαστή αυτού του περιεχομένου και τον Καρέλια!
Εκεί να δείτε μίσος!Τι; δεν έχετε ακούσει αυτή τη λέξη από μένα; και λογικό είναι αφού δεν υπήρχε λόγος και δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου.
Στην ουσία δεν είναι μίσος, αγανάκτηση είναι!εκ των υστέρων!που υπήρχε εκ των προτέρων!
Προς τι τόση αγανάκτηση; Αφήστε το δεν το συζητώ.......
  Εδώ μιλάμε μόνο για κατασκευές και  πράσσειν άλογα, συγγνώμη,πράσινα μπουκάλια ήθελα να πω!
  Σας πληροφορώ ότι κάθε φιάλη στον λαιμό της είχε, δυο γυάλινες μπίλιες. Λέω είχε, γιατί ευτυχώς εδώ και χρόνια είναι παρελθόν!Όμως από κάποια στιγμή και μετά , τότε,  σκέφτηκα: γιατί να μην σπάμε τα μπουκάλια αφού έστω κάτι έχουν να αφήσουν; Δυο γυάλινες μπιλίτσες και στο καπάκι ένα καπάκι!Λίγο είναι;
Και αρχίζει η συλλογή.........
Σας εξομολογούμαι ειλικρινέστατα είναι η πιο ακριβοπληρωμένη συλλογή μας!
Χρόνια μετά το ξαφνικό αποχαιρετιστήριο, του πράσινου μπουκαλιού, Δόξα τω Θεώ,είχαμε την τύχη να μας ειδοποιήσει το εσωτερικό καμπανάκι -γιατί σπανίως προειδοποιεί-  είμαστε καλά και ό,τι σπάσαμε,  σπάσαμε! Χρόνια μετά λοιπόν,
ξαναβρήκα τη συλλογή μου!Πως είπατε; η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο;Μα δεν θα προσφέρουμε εκδίκηση, αλλά θα αραδιάσουμε τα...λάφυρα στο πιάτο!'Η μάλλον στον πάτο, ενός δίσκου που φτιάχτηκε για την περίσταση!Μια πρόβα , μου ήταν αρκετή για να συνθέσω τη δημιουργία μου.




  Εδώ , κάνοντας πρόβες μέσα σε νερό,  σε υπάρχοντα δίσκο, γιατί ένα φόβο τον είχα, μήπως στο υγρό γυαλί, χαθεί το γυαλί  όταν συλλάβαμε την ιδέα.
  Εδώ, λεπτομέρεια του υπέροχα κατασκευασμένου δίσκου, που από μόνος του  είναι κομψοτέχνημα, αλλά πρέπει να συνεχίσω τον σκοπό για τον οποίο παραγγέλθηκε.








  Πλένω τα καπάκια, χρόνια στο κουτί, πλένω να γυαλίσουν οι μπιλίτσες, τις στεγνώνω, και στη βάση του ξύλινου δίσκου, αντιγράφω τα τρία γράμματα που τα έχουμε χρυσοπληρώσει εις βάρος άλλων αναγκών.Τα προσπαθώ να γίνουν και καλλιγραφικά, για να μοιάζουν!Και αφού τα κολλάω ένα ένα με απλή κόλλα, περιχύνω με τις γυάλινες μπιλίτσες, είχα δοκιμάσει ήδη ότι η ποσότητα παραήταν αρκετή.Και μετά πάνω σε τόσο γυαλί, ε, τι θα χρησιμοποιούσα, παρά υγρό γυαλί;Θα χρειαζόταν μεγάλη ποσότητα, αλλά χαλάλι της!'Επρεπε να γίνει!Μπροστά στο κόστος που είχα μπροστά μου, το κόστος του υγρού γυαλιού ήταν αμελητέο.
Εδώ κλείνοντας προσωρινά από την ανάποδη πλευρά τις ενώσεις για να μην χαθεί τυχόν γυαλί.

Κι εδώ μία φωτογραφία με φλας λίγο πριν το τελικό βήμα αφού πρόσθεσα και κίτρινη άμμο.
                                                     Και τώρα είμαστε έτοιμοι!






Ιδού το αποτέλεσμα:
Και το πουλάω!ναι!το πουλάω!να μην έχω τίποτα να θυμάμαι!
ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΘΥΜΆΜΑΙ!
Υ.Γ.
  Δεν έχω τίποτα να μοιράσω  ούτε να καταλογίσω ευθύνες στις  εταιρίες που προανέφερα.
  Ο Θεός μας χαρίζει γνώση και λογική, η ελεύθερη βούληση είναι προσόν μας.Αλλά αν  γινόταν χρήση και όχι κατάχρηση θα σας είχα αυτό το μοναδικό πανάκριβο αριστούργημα;
 μικρό υστερόγραφο:
 υ.γ.
ΔΕΝ ΠΟΥΛΆΜΕ ΤΊΠΟΤΑ!Ιδίως όταν πρόκειται για κομμάτια ζωής !
γιατί η ζωή είναι ζωή μας, με τα όμορφα και τα άσχημα , με τα εύκολα και τα δύσκολα, με τα πάνω της και τα κάτω της με τα ιάσιμα και τα μη ιάσιμά της.
Μόνο που κάποια κομμάτια της , αφαιρούν ζωή από τη ζωή μας.Αυτό να το θυμάστε.
Να προσέχετε τη ζωή σας πριν χτυπήσει το εσωτερικό καμπανάκι γιατί μπορεί να μην υπάρξει...πρόβα.
ΔΏΣΤΕ σημασία στα μικρά γράμματα, ωσάν να πρόκειται για δανειακές συμβάσεις.Γιατί κι εκεί οι μεγάλες αλήθειες παίζονται στα μικρά γράμματα.
   Αγαπημένες μου φίλες
   αγαπημένοι μου φίλοι
   να είστε καλά
   και ας μην έχετε αυτόν τον μη αναίμακτο δίσκο!


Υ.Γ.
Μόλις είδε ο γιος μου στο πρόχειρο, γραμμένα στο δίσκο τα 3 γράμματα, ακούω:
-μαμά, έκανες το μνημόσυνο του JεB ;
- ..................   (νοιώθοντας τη ψυχή μου να απαντά: καιρός δεν ήταν;)