Αν...

   Σκέφτομαι πως, κάθε που κάνω μια ανάρτηση, αυτομάτως μου βγαίνει το επόμενο θέμα.
Αυτή τη φορά, αφορμή στάθηκε ένα ταξίδι αστραπή στη συμπρωτεύουσα με θέμα υγρό γυαλί για το θέμα το γραμμένο στην άμμο,  που σας είχα προαναγγείλει.
  Θα ζητήσω συγγνώμη που εκείνο το θέμα μου ,θα ακολουθήσει αυτού εδώ, αλλά μερικές φορές, εσωτερική ανάγκη μας πιέζει.
  Άλλωστε χρειάζομαι λίγο ακόμα χρόνο για εκείνο, που θα φροντίσω να πάρει τη σειρά του αμέσως μετά, όταν θα είναι έτοιμο.
  Σήμερα θεωρώ έκτακτη την ανάρτησή μου, με θέμα την επερχόμενη γιορτή της Παναγίας μας.
  Ξέρετε, όταν βρίσκομαι μέσα στο λεωφορείο, θεωρώ ότι τότε μόνο, είμαι εγώ κι ο εαυτός μου κι οι σκέψεις μου.Σε ένα σημείο λοιπόν της διαδρομής, χθες,  εκεί που εδώ και χρόνια ο δρόμος έχει μείνει σε αχρηστία αφού έγινε νέος δρόμος για να αποφευχθούν οι πολλές στροφές,εκεί έζησα το δικό μου θαύμα ακριβώς 29,5 χρόνια πριν.Οι δικοί μου το γνωρίζουν, εσείς που γίνεστε καθημερινά δικοί μου, οφείλετε να το μάθετε.
Θεωρώ πως είναι η δική μου μαρτυρία, στην επέμβασή Της, και το αναφέρω σαν δείγμα ελάχιστης ευγνωμοσύνης στη χάρη Της.

 Θα ήταν μία από τις πρώτες μας εξόδους αμέσως μετά την γέννηση του πρώτου μας παιδιού.
Αποστολή μας ο γάμος πολυαγαπημένου μου ξαδέρφου στη Θεσσαλονίκη.Γύρω στα εβδομήντα χιλιόμετρα τότε η απόσταση, και ο καιρός...ζόρικος.

Αφήσαμε το μωρό μας από νωρίς στην αδερφή της μητέρας μου, που μας υπεραγαπούσε όλους.
Δεν είχαν δικά τους παιδιά και ήταν ένας λόγος παραπάνω να απολαμβάνει τις στιγμές μας.Έτυχε δε προσωπικά να ζώ από το 1971 σαν μαθήτρια στο σπίτι τους, και να είμαστε κοντά πάντα, ως το τέλος τους.
 Ο καιρός ήταν άσχημος αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο άσχημη θα γινόταν η επιστροφή μας.
 .................................
  Η επιστροφή ήταν πολλή αργή, με πολύ χιόνι και ορατότητα μηδέν.Δεν θυμάμαι πόσες ώρες κάναμε να γυρίσουμε.Ο δρόμος ήταν γνωστός, αλλά με τέτοια καιρικά φαινόμενα, φάνταζε άγνωστος.Καλυμμένος με πολύ και απάτητο για ώρες, χιόνι.Ο άντρας μου, κολλημένος στο τιμόνι,προσπαθούσε να διακρίνει τα μη ευδιάκριτα  όρια, για να μπορέσουμε να  γυρίσουμε  σώοι.
Περίπου στις 3,30΄ξημερώματα, σε ένα σημείο με δεξιά στροφή πέταλο,αλλά δεν φαινόταν η στροφή, το αυτοκίνητο συνέχισε την ευθεία πορεία του , οι μπάρες σπρωχνόταν παράλληλα με το αυτοκίνητο και γλυστρούσαμε αργά αλλά σταθερά μαζί με τις μπάρες, στη γέφυρα.Στην ουσία, έξω από τη γέφυρα.Ο άντρας μου κατάλαβε ότι πέφταμε κι εγώ πρόλαβα και ψέλλισα:ΠΑΝ......
χωρίς καν να ολοκληρώσω το όνομα της Παναγιάς μας.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ορθώθηκε μπροστά μου ένα ΑΔΙΑΠΈΡΑΣΤΟ ΤΕΊΧΟΣ, (ακόμα το βλέπω με το νου)και το αυτοκίνητο κοκάλωσε!

 -Δόξα τω Θεώ, μας έσωσε το ΤΕΊΧΟΣ!
-Ποιο τείχος Βαρβάρα, δεν υπάρχει τείχος!

Όμως εγώ το έβλεπα.Ένα αδιαπέραστο τείχος μου θύμιζε τα κάστρα στην πόλη των Ιωαννίνων.
Η Παναγία μου, στα μάτια μου ύψωσε την προστασία Της σαν...αδιαπέραστο τείχος.Αυτή η εικόνα μου θυμίζει αυτό που έζησα.
Δεν θυμάμαι, πως βγήκαμε ούτε πως το επαναφέραμε στο δρόμο του.Για χρόνια οι μπάρες ήταν τσακισμένες.
Όταν όμως φτάσαμε και παραλάβαμε το παιδί μας, η θεία μου που ξενυχτούσε- (κινητά δεν υπήρχαν)-μας είπε πως το μωρό έκλαιγε συνέχεια.
Ίσως προαισθανόταν το: αν....
Πολλές φορές αναλογίστηκα τι θα γινόταν αν...
αν πέφταμε αν μας σκέπαζε το χιόνι  αν αφήναμε ένα νεογέννητο ορφανό.........
που θα κατέληγε...
Όμως η Παναγία μας με το αδιαπέραστο τείχος, ήθελε να συνεχίσει η ζωή μας...και 29,5 χρόνια μετά,σας το αναφέρω,αφού χθες στη διαδρομή μου το ξανάζησα....

 ..................................................................................................................
Ξημερώματα!

 Σχεδόν ίδια ώρα με τότε, και δεν με πιάνει ύπνος.Σηκώθηκα να γράψω σημειώσεις μήπως και το ξεχάσω το πρωί.
Νομίζω πως ο τίτλος που έβαλα τότε στη συμμετοχή μου στης Αριστέας, μ΄έβγαλε σε άλλα μονοπάτια...Πολύ ξεδίπλωσα από τον ουρανό μου, αλλά απόψε χαίρομαι!

Χαίρομαι γιατί μόλις θυμήθηκα πως μια μικρή εικόνα Παναγιάς,  ξύλινη, ήταν σφηνωμένη  τότε, μπροστά στην εσοχή του ταμπλώ με το τζάμι.Πρωί πρωί θα πάω να τη ψάξω.Εδώ και χρόνια πρέπει να βρίσκεται στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.Ήταν χαρισμένη από τη μητέρα του άντρα μου, στον γιο της, στο πρώτο του αυτοκίνητο.Το πρώτο του, ούτε ο ίδιος το χάρηκε παρά μόνο λιγότερο από μια βδομάδα.Κάποιος τον χτύπησε στον ίδιο δρόμο πλαγιομετωπικά.Το αυτοκίνητο καταστράφηκε αλλά ο ίδιος δεν έπαθε τίποτα.Και τότε η ίδια Παναγιά τον έσωσε.
Αυτή λοιπόν την ξύλινη Παναγία, ήταν το μόνο που κρατήσαμε όταν δώσαμε για απόσυρση το πρώτο για μας  αυτοκίνητο.Εκεί όπου με τα παιδιά μας πήγαμε τις πρώτες μας διακοπές.
 Αυτή η εικόνα, κρατήθηκε και από το επόμενο, όταν  δόθηκε για απόσυρση για ένα μικρότερο μεταχειρισμένο, που στο πρώτο του ΚΤΕΟ, μάθαμε πως μας είχαν αποκρύψει σαράντα χιλιάδες χιλιόμετρα στην αγορά του.
 Δεν πειράζει.Μας εξυπηρετεί.
Από την ώρα που σκέφτηκα πως η εικόνα είναι μέσα στο ντουλαπάκι, περιμένω το ξημέρωμα, να την τοποθετήσω ξανά εκεί που της αξίζει, όπως 29,5 χρόνια πριν.

 

 Της το οφείλουμε της Παναγιάς μας.

Αγαπημένες μου φίλες
αγαπημένοι μου φίλοι
 Πόσα οφείλουμε στην Παναγία Μητέρα ΌΛΩΝ μας;
Και αναλογίζομαι, πως στη μετάστασή της, τη ζώνη της την άφησε στα χέρια του άπιστου Θωμά, του μόνου που δεν πίστεψε στην Ανάσταση.Για να ζήσει και να πιστέψει με τα μάτια της ψυχής του.
 http://www.agiosthomas.gr/o-bios-tou-agiou/e-agia-zone


.....................................................
Πως να κρυφτείς απ ΄τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.....
Πριν από χρόνια,ο μικρότερος γιος μας, φοιτητής Αρχιτεκτονικής, συνόδεψε ένα φίλο του και συμφοιτητή του,σε κάποιο νηπιαγωγείο,όπου ο φίλος του, είχε κληθεί να απαντήσει σε απορίες των νηπίων.
Αφού ρωτήθηκαν από τα παιδιά σε απορίες για το πως ξεκινάει να κτιστεί ένα κτήριο, κ.α.
ένα παιδάκι σήκωνε το χέρι του, λέγοντας:
-κύριε αρχιτέκτονα, κύριε αρχιτέκτονα!Εγώ ξέρω γιατί οι άνθρωποι βάζουν νερό κάτω από τις γέφυρες!
-γιατί  βάζουν  νερό  κάτω  από  τις  γέφυρες;
-Για να πέφτουν τα αυτοκίνητα στο νερό και να μην σκοτώνονται οι άνθρωποι..............

και στο δικό μας γεφύρι, οι άνθρωποι δεν είχαν προλάβει να βάλουν νερό πάνω στις παγωμένες και μυτερές πέτρες,γιαυτό η Παναγία φρόντισε και μας κράτησε στη ζωή.

Γιατί αν....

 ....απλά κάποια στιγμή πολύ αργότερα, θα γινόταν η αναγνώριση:
Δυο σκελετοί σε ένα λευκό αυτοκίνητο.Αριθμός κυκλοφορίας ΝΗ 7430
και  κάπου μακριά ένα ορφανό αγοράκι..........

ΑΝ ..........................

..................................................................................................................................................................................

 Υ.Γ.
στην πίσω όψη της θα γράψω και τις ημερομηνίες.
Ίσως να την καλύψω και με υγρό γυαλί.
Να μου θυμίζει που το θυμήθηκα...

χθες γιόρταζε η αγία Θεοδώρα Θεσσαλονίκης. Αυτή την εικόνα(παρόμοια, υπερμεγέθη) την είδα στον αύλιο χώρο, αλλά το ταξιδι ήταν απρογραμμάτιστο χωρίς φωτ.μηχανή.
.https://antexoume.wordpress.com/2013/08/03/%CE%B7-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B8%CF%85%CE%B3/