Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Η πρώτη μας κλήρωση!

Ναι ναι ναι !!!είναι γεγονός!
Σας το υποσχέθηκα και έβλεπα το ημερολόγιο καθημερινά, μήπως μου ξεφύγει η ημερομηνία!
Έχουμε και λέμε:
Στις δυο συγκεκριμένες αναρτήσεις μου, σχόλια ...
έλαβαν μέρος κατά σειρά:

ΔΎΝΑΜΗ:      Όλοι οι φίλοι μου, οι φίλες μου και η οικογένειά μου
Παρόντες:        ΌΛΟΙ
Ψήφισαν:         27
    ΥΠΈΡ:         27
    ΚΑΤΆ:          --
Λευκά/'ακυρα: --
ΠΑΡΌΝ : Η ΑΓΆΠΗ και Η ΦΙΛΙΆ


με αρώματα του βουνού
και ανθισμένο περιβάλλον έστω και μόνο για τη φωτογράφιση τόσο συνοπτικά,

 

                                                                                αυτά         λέγονται φλόγες,
αριστερά στη vintage γλάστρα βιγόνιες,





Μετράμε τα σχόλια, διαγραμμίζουμε, γράφουμε,κόβουμε, τυλίγουμε, χρυσοδένουμε,αραδιάζουμε,
φωτογραφίζουμε, εμ...πρώτη φορά μας κάνουμε κλήρωση, ας απολαύσουμε τη διαδικασία,ελέγχουμε
να είναι όλα σωστά σύμφωνα με τους όρους και.....

τα γνωστά χάλια του φακού μας, αλλά ο σκοπός είναι ιερός....και δεν έχουμε πολυτέλεια χρόνου να καθαρίσουμε τις εικόνες




α, ναι, παράλληλα κάναμε και χαρτοκοπτική, αφού οι διαδικασίες έλαβαν μέρος κοντά  στο βαλιτσάκι, και όχι μόνο κάναμε διαφορετικά ανθρωπάκια, αλλά ράψαμε και το  βιβλίο απουσιών όπως ακριβώς στο σχέδιο από το βαλιτσάκι!
 


 Η ώρα μας ξέφυγε λίγο.....


   Λαμβάνουμε τον δίσκο της δικαιοσύνης:
ακουμπάμε πάνω τη διάφανη κανάτα για να είναι διαφανείς οι διεργασίες :)



γεμίζουμε με αγαπημένες συμμετοχές:
Ένα χεράκι ανακατεύει:
και..................
ταραμ ταραμ το πρώτο τυχερό χαρτάκι που κληρώνει!
τραβάμε, λύνουμε, ξετυλίγουμε,διαβάζουμε , φωτογραφίζουμε:

Βουτιά για δεύτερο τυχερό χαρτάκι:

και

ταραμ ταραμ

τραβάμε, λύνουμε, ξετυλίγουμε,  διαβάζουμε,  φωτογραφίζουμε:

ΤΥΧΕΡΕΣ: το 15
Mairi Crasia
  http://merrymarystories.blogspot.gr/
και το 9
         nikol                         http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr/

    Αγαπημένοι μου φίλοι
    αγαπημένες μου φίλες
    ΣΑΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤOYME!
Μόλις ετοιμαστούν τα κληρωτέα,
θα σας ενηρώσουμε!
ΝΑ ΈΧΕΤΕ ΜΙΑ ΌΜΟΡΦΗ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΣΑΣ!
                    και  ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ:                    Be HAPPY!!! με τις απλές καθημερινές στιγμές μας!
Η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πραγματάκια, στις συνηθισμένες μας στιγμές αν τις δούμε με άλλο μάτι και αν εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και όχι αυτά που νομίζουμε πως μας λείπουν!

                    Και όταν συμβαίνουν και έρχονται ακόμα πιό όμορφα  θέματα στη ζωή μας,  η έννοια happy παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις στη καρδιά και την ψυχή μας!!!!!!!!!!!
ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ!!!

εν τω μεταξύ ήρθε η βροχή, προσέξτε τις σταγόνες που προσπαθώ να αποτυπώσω στον φακό μου,
το εκλαμβάνουμε σαν δάκρυα εξ ουρανού!
ΌΛΑ ΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΛΩΣ! 
όταν ελπίζουμε στον Θεό!

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Ένα βαλιτσάκι που δεν ταξίδεψε ποτέ

 Καθισμένη η γιαγιά στη βαθιά πολυθρόνα.
 -Σας παρακαλώ παιδάκια μου,φέρτε μου εκείνο το βαρύ βαλιτσάκι με τις φωτογραφίες!
 Καθίστε δίπλα μου , θα σας διηγηθώ μια ιστορία.

                          Το βαλιτσάκι που δεν ταξίδεψε ποτέ!

   Κάποτε , πολλά χρόνια πριν , με τον παππού  σας είχαμε αγοράσει με δάνειο ένα μικρό σπιτάκι στη Θεσσαλονίκη.Ήταν τότε που οι γονείς σας θα ήταν φοιτητές.Το σπιτάκι αυτό δεν το γνωρίσατε ποτέ,  το πήρε πριν χρόνια η τράπεζα, αλλά τον σκοπό του τον είχε εκπληρώσει.Κι εμείς ως τότε μπορούσαμε και πληρώναμε τις δόσεις.
  Αυτό λοιπόν το μικρό σπιτάκι ήταν στην πρασιά μιας πολυώροφης παλιάς οικοδομής.
  Εκεί είχε ένα στενό μπαλκονάκι.Ίσα ίσα χωρούσε στα πλάγια μια μονή μεταλλική ντουλαπίτσα, που όταν πήγαμε εμείς είχε μέσα διάφορα μικροαντικείμενα.Ανάμεσά τους ήταν κι αυτό το βαλιτσάκι, παλιό και σκουριασμένο. Είχε μέσα καρφιά, πιάστρες μαλλιών,χαρτάκια και διάφορα άλλα άσχετα μεταξύ τους, μικροαντικείμενα.
  Να, δες τε!εκείνο το μικρό μπρούντζινο κηροπήγιο δίπλα στις φωτογραφίες σας στη τραπεζαρία, εκεί μέσα ήταν κι αυτό!
  Σ΄αυτό το μικρό μπαλκονάκι, έβαλα τότε γλάστρες, πάντα σε όλους μας άρεσαν το πράσινο και τα λουλούδια.Τα χρόνια που έλειπαν τα παιδιά για στρατό ή σπουδές,τύχαινε η μεγάλη γλάστρα να έχει μόνο τσουκνίδες ή τίποτα,, όταν όμως έμεναν εκεί, τις πρόσεχαν.
  Δες τε τη χρονιά που γράφει στο χερουλάκι!
  Εκείνη τη χρονιά, ο δικός σου πατέρας, είχε  έρθει  από την Αθήνα και είχε φέρει μαζί του, ένα ανοιχτό σακουλάκι με ηλιόσπορους.Στην Αθήνα όταν έμενε,δεν είχε μπαλκόνι, παρά μόνο στο άνοιγμα της πόρτας, ένα μικρό καγκελάκι, ίσα που χωρούσε στενά στενά μια μικρή γλάστρα κι εκεί είχε μόνος του φυτέψει μερικούς σπόρους όταν ξεράθηκε ο βασιλικός.Ένας σπόρος μόνο φύτρωσε και μεγάλωσε και τον φρόντιζε  και κάθε πρωί, αυτός έστρεφε το πρόσωπό του προς τον ήλιο και την Ακρόπολη.Είχα ετοιμάσει κι εγώ διάφορα για το μικρό λευκό τραπεζάκι με θέμα ηλίανθους,κι έτσι το ηλιοτρόπιο είχε παρέα.
  Όταν έφυγε, ήταν χειμώνας ,  η γλάστρα έμεινε εκεί. Όμως το σακουλάκι με τους υπόλοιπους σπόρους το πήρε μαζί του. Κι εδώ στο στενό μπαλκονάκι, σε όλες τις γλάστρες, παράλληλα με τα άλλα λουλούδια, έσπειρε και ηλίανθους...φύτρωσαν οι εφτά και μεγάλωναν πολύ γρήγορα.Στην αρχή,έμπηξαν στο χώμα δίπλα τους χρωματιστά πολύχρωμα καλαμάκια αναψυκτικών  για στήριξη.Αργότερα στήριξαν τα ηλιοτρόπια στα κάγκελα.Και τα πότιζαν κι αυτά μεγάλωναν πολύ γρήγορα και προσπαθούσαν να ψηλώσουν πολύ, γιατί ήλιο δεν έβλεπαν παρά μόνο φως.Ίσως την ώρα που ο ήλιος έκανε την μεσημεριανή του διαδρομή, ίσως κάποια ακτίνα να τους χαμογελούσε.Δεν το είδα όμως ποτέ.Αφήνουμε τους ηλίανθους και γυρνάμε στο μικρό βαλιτσάκι!
   Μια μέρα, τότε που γράφει η ημερομηνία, μου έφεραν οι γονείς σας, ένα χαρτόκουτο γεμάτο με μικροαντικείμενα, χρήσιμα και μη, όπως διάφορα γυάλινα βάζα, κάποια διακοσμητικά κεριά,ανθοδοχεία, μαζί με αυτό το σκουριασμένο βαλιτσάκι.
  Μου είπαν αυστηρά:
 -Μαμά, αυτά εδώ εμείς θα τα πετούσαμε, αλλά δες τα και κάν΄τα ό, τι θέλεις .Αν θέλεις κάνε τα ντεκουπάζ και χάρισέ τα,ή πέταξέ τα όπως είναι τώρα.Πάντως ΜΗΝ τα βάλεις κι αυτά πίσω από το παραβάν.Βλέπετε, ποτέ δεν είχαμε χώρο αποθήκης.Κι  έτσι το σπίτι ήταν καθαρό αλλά ακατάστατο.
Ήταν πολύ αυστηροί εκείνη τη στιγμή μαζί μου, ειδικά ο πατέρας σου.
Ο δικός σου , συμφωνούσε και χαίρονταν με ό,τι έφτιαχνα γιατί ήξερε ότι θα το χάριζα κάπου.
Ξέρετε , είναι πολύ όμορφο να μπορείς να χαρίζεις!Η χαρά είναι πολύ μεγαλύτερη.Όπως το χαμόγελο.Όταν χαμογελάμε αυτό το χαμόγελο το εισπράττουν οι άλλοι και συνήθως το ανταποδίδουν.Αλλά και αν δεν το ανταποδώσουν, σίγουρα το θυμούνται.Να, δέστε αυτές τις όρθιες τεράστιες γραμμές στις άκρες των χειλιών μου, κοντά ως τα μάγουλα!Απ΄ το χαμόγελο έγιναν.Δεν μπορούσα να μην χαμογελώ,αφού ήταν πηγαίο.
Πάμε ξανά  στο βαλιτσάκι....
Σκουριασμένο ήταν, βρώμικο ήταν,  χωρίς κλειδαριά και χωρίς να εφαρμόζει το κλείσιμό του.Δεν ήξερα την ιστορία του,όμως σίγουρα θα ήταν πολύ μεγάλη ιστορία...
  Ίσως να είχε ταξιδέψει σε ωκεανούς και θάλασσες και από την υγρασία να είχε σκουριάσει.Αλλά δεν γνωρίζουμε!
  Κάθε πράγμα, ακόμα και κάθε μικροαντικείμενο, έχει τη δική του ιστορία.'Αλλά όλα τα προσπερνάμε.Είναι τόσο γρήγορη η ζωή που δίνουμε σημασία στα ουσιώδη για εμάς, και τρέχουμε και τρέχουμε και δεν προσέχουμε και προσπερνάμε.
  Τότε λοιπόν, να δέστε το καπάκι του, το βλέπετε;(ανοίγοντάς το).
  Τότε,  είχα ένα μικρό κουτί ίσα με αυτό το καπάκι ,που επικοινωνούσα με τον κόσμο.Όχι τηλέφωνο, επικοινωνία γραπτή ήταν.Βλέπετε, είχα μάθει την αλληλογραφία από πολύ μικρή, αλληλογραφώντας με τα αδέρφια μου στη Γερμανία.  Α, όταν ήμουν μικρή με γνώριζαν όλοι οι ταχυδρόμοι. Ο κ.Ζαχαρίας, ο κ.Δημήτρης, Θεός σχωρέστους.Ο κ.Γιώργος,ζει ακόμα..
Δεν υπήρχε βδομάδα που δεν θα λάμβανα ή θα έστελνα γράμματα.Ήμασταν ίσως η μόνη οικογένεια με τόσο πολλούς δικούς μας ανθρώπους στη ξενιτειά.Τρία αδέρφια μου, η θεία και ο θείος με τις οικογένειές τους, όλοι οι ξενητεμένοι μαζί , δώδεκα άτομα.
  Μετά έφυγα και γω από το χωριό μου.Δεν το ξέχασα ποτέ όμως.Για δες τε, στο καπάκι της βαλιτσούλας το χωριό μου είναι.Να, κάτω απ'  τον δρόμο, το σπίτι μου.Το σπίτι του προπάππου σας.Εκεί μεγάλωσα.
  Ίσα μ΄αυτό το καπάκι λοιπόν, ήταν το κουτί που επικοινωνούσα με τους ανθρώπους.Το στήριζα πάνω στην τραπεζαρία.Πάντα εμείς κρατούσαμε ότι έμενε από τα παιδιά, όταν άλλαζαν τους δικούς τους υπολογιστές με πρώτο, να,  εκείνη τη μικρή οθόνη,πάνω εκεί ψηλά, το 1995.Από τότε και μετά ούτε καν θυμάμαι...
  Το θέμα μας είναι το βαλιτσάκι.
  Εκείνο τον καιρό λοιπόν, πάνω στην τραπεζαρία, εκεί που είναι το ανθοδοχείο με τα φρέσκα λουλούδια και τις φωτογραφίες σας, τότε, ήταν το αγαπημένο μου σημείο.Κάθε μέρα, για ώρες, χανόμουν να διαβάζω.Όμως ο υπολογιστής μας ήταν παλιός.Είχαμε για κεντρική μονάδα ένα πολύ καλό λαπ τοπ, που σε ένα ταξίδι του πατέρα σου στην Αθήνα, μόλις κατέβαινε από το λεωφορείο, του έσπασε η οθόνη, και μετά πήρε άλλον.Τον κρατήσαμε εμείς  αφού είχαμε οθόνη από τον προηγούμενο.Ο  πατέρας σου όμως,τα ένωσε αυτά τα διάφορα και  δόξα τω Θεώ, για χρόνια λειτουργούσαν.Δίπλα είχαμε έναν εκτυπωτή και πολλά καλώδια.
Κάθε που ερχόταν οι γονείς σας, ο υπολογιστής μεταφερόταν και τρώγαμε εκεί.Τις άλλες μέρες τρώγαμε στο άλλο τραπέζι.
   Εκείνη την εποχή λοιπόν,από αυτό το κουτί, ίσα με το καπάκι από το βαλιτσάκι, είχα επικοινωνία.
   Πάντα ήμουν της επικοινωνίας.
   Ωχ!τώρα τι θυμήθηκα....
   Όταν οι γονείς σας ήταν μικρά παιδιά, μια γιορτή, τα πήρα μαζί μου να εκκλησιαστούμε στο χωριό μου.Στο χωριό μου, όπως ξέρετε η εκκλησία είναι πάνω σε λόφο.
Όταν γυρίζαμε πίσω στο σπίτι μας, μου είπαν:
-Δεν ξαναρχόμαστε μαζί σου! Από το αυτοκίνητο ως την εκκλησία μετρήσαμε  πενήντα δύο καλημέρες..............
-Αχ παιδάκια μου, μα γι αυτές τις καλημέρες αγαπώ το χωριό μου!
Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν ποτέ, σίγουρα όμως έπαψαν να μετρούν........
...............
   Είχα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους.
   Ο καθένας  είχε το δικό του χώρο στο σύννεφο κι είχαμε τάχα σπιτάκια.Να, όπως βλέπετε εδώ τα σπιτάκια στην εικόνα, στο χωριό μου.Αλλά ήμασταν πολύ μακριά.Απλωμένοι σε όλον τον κόσμο.
Όμως ο καθένας μπορούσε να επισκεφτεί  όποιο σπιτάκι ήθελε,όταν είχε χρόνο.Το ίδιο και οι άλλοι.Και γνωρίστηκαν πολλοί άνθρωποι και έγιναν φίλες και φίλοι.Κι εγώ με κάποια πρόσωπα δέθηκα τόσο πολύ και νοιαζόμουν σαν να ήταν μέλη της οικογένειάς μου.Το ίδιο όμως συνέβαινε και με κείνους.Και ναι, νοητά ήταν μέλη.Και νοιαζόμουν και νοιαζόταν και ανταλλάσσαμε επισκέψεις και σκέψεις.Με κάποιες φίλες είχαμε γνωριστεί και από κοντά. Εγώ δεν μπορούσα εκείνα τα χρόνια να κάνω ταξίδια,, βλέπετε προτεραιότητα ήταν τα δάνεια κι οι υποχρεώσεις, θέλαμε με τον παππού σας να  μην χρωστάμε σε κανέναν.
  Αυτό το βαλιτσάκι αποδείχτηκε όμως πολύ ταξιδιάρικο!Μ ΄αυτό ταξίδεψα πολύ όταν το διακόσμησα και αποφάσισα να το κρατήσω.Ξέχασα να σας πω,  καλά μου εγγονάκια, πως νομίζω ακόμα και όταν κοιμόμουν, σκεφτόμουν πως θα διακοσμήσω κάτι άχρηστο, πως θα του αλλάξω τα φώτα σ΄ότι έπεφτε στα χέρια μου, αρκεί να είχα τα υλικά.Όταν είχα υλικά, ένοιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!Και μάλλον ήμασταν δυο Αλίκες στη χώρα των θαυμάτων!Είχα τη μικρή μου φίλη, αυτή την όμορφη κοπέλα που μας επισκέπτεται κάπου, κάπου.Τότε όλα τα κάναμε μαζί.Ήταν και είναι μέλος και μέρος της ζωής και της οικογένειάς μας.ΤΊΠΟΤΑ δεν έφευγε  από τα χέρια μου ,αν δεν έβαζε τη πινελιά της.
Αλλού κολλούσε μια χάντρα, αλλού ενα κοχύλι, αλλού λίγη ασημόσκονη, ή μόνο ενα χάδι.Για όλα είχε λόγο.Και το βαλιτσάκι αυτό μαζί το είχαμε κάνει Παντού έδινε την ευλογία της, ευλογημένη να είναι η ζωή της.Τα προσωπικά μου έξοδα, για χρόνια, είχαν περιοριστεί σ΄αυτά τα υλικά που μου άνοιγαν τη σκέψη και γέμιζαν δημιουργικά και με χαρά τον χρόνο μου , α ! και το σπίτι.....παντού...Είχαμε και διαφωνίες κάποιες φορές με τον παππού σας, όταν όλο το σπίτι σχεδόν ήταν εργαστήριο.Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη!
Πάντα ήμουν ευτυχισμένη!Και κάποιες φορές ακόμα και στην εκκλησία τις Κυριακές, τα μάτια μου έτρεχαν.Κι η μύτη μου μαζί, γιατί όταν τα μάτια δακρύζουν, και η μύτη παραστέκεται.Αλλά αυτά τα δάκρυα πάντα ήταν δάκρυα ευγνωμοσύνης.Είναι σπάνιο να το δείτε , αλλά σας εύχομαι να το ζείτε!
Αχ, συγχωρέστε με, όλο ξεχνώ που η ιστορία είναι για το βαλιτσάκι.
Δεν θα σας πω πολλά, τα πιο πολλά σας τα είπα.
Μια πολύ καλή μου φίλη λοιπόν τότε, που πάντα έλεγε πως η ζωή είναι ωραία, http://princess-airis.blogspot.gr/και είναι ωραία,αποφάσισε να κάνει ένα διαγωνισμό.Δεν είχα λάβει ποτέ μέρος σε διαγωνισμό.Μήπως θα ήταν λοιπόν μια ευκαιρία; αφού έτσι κι αλλιώς και αυτό το παλιό σκουριασμένο βαλιτσάκι δεν θα το πέταγα.
Και μετά το γέμισα με φωτογραφίες!Όσες είχαν ξεκολλήσει από παλιά άλμπουμ, άλλες ασπρόμαυρες κι άλλες με χρώμα,  κι όσες είχα εδώ κι εκεί σε φακέλους.Κι όσο πρόσθετα φωτογραφίες στο βαλιτσάκι, τόσο ταξίδευα στις στιγμές των φωτογραφιών.Σε κάποιες φωτογραφίες σταματούσα περισσότερο, σε άλλες λιγότερο, άλλες απλά τις στοίβαζα.Όμως αυτό το βαλιτσάκι, χώρεσε ως τότε, τέσσερις  γενιές.Να δες τε με εδώ με τη δική μου γιαγιά, εδώ που κάνω κούνια, παιδί, εδώ που θερίζουμε με το δρεπάνι,εδώ που ο προπάππος σας κουβαλάει στην πλάτη άχυρο για τα ζώα, εδώ εγώ που τάιζα τις κότες. Α, να κι εδώ, το άρμεγμα,κι εδώ με τα μουλάρια, όταν πηγαίναμε στον Ασκητή. Α, για δες τε εδώ!εδώ η δική μου μητέρα φτιάχνει τα κεριά της οικογένειας για την εκκλησία.Κι εδώ, όταν ήρθαμε σ΄αυτό το σπίτι και το σχολείο ήταν απέναντι, γυμνό από δέντρα, και χωρίς περίφραξη...
  Ωχ, τι θυμήθηκα πάλι....
  Κάποτε ο πατέρας σου, στη σχολή του , στις  αρχές, σχεδίασε ένα σχολείο.Χωρίς περίφραξη.Και ο καθηγητής του τον επέπληξε:-μα, είναι δυνατόν, σχολείο χωρίς περίφραξη;έχεις δει πουθενά;
και ο μπαμπάς σου απάντησε: -ΝΑΙ, το δικό μου!
Έτσι ήταν τότε...
 Αλλά σας κούρασα εγγονάκια μου, κουράστηκα κι εγώ, αλλά είμαι χαρούμενη που τα θυμήθηκα όλα αυτά.
 Απ'  ότι καταλάβατε, το βαλιτσάκι αυτό μπορεί να μην ταξίδεψε στα δικά μας χέρια, όμως έχει μέσα του ταξίδια από τέσσερις  γενιές.Τους δικούς μας παππούδες,τους δικούς μας γονείς, εμάς -τους δικούς σας παππούδες- , τους γονείς σας και τα δικά τους χρόνια  όταν ήταν παιδιά!να αυτή εδώ τη φωτογραφία, δεν τη ξεχνώ με τίποτα και με συγκινεί πάντα....ήταν η μέρα που τελείωνε το δημοτικό το πρώτο μου παιδί.
Δες τε, οκτώ παιδάκια φίλοι και συμμαθητές, από τότε ως και τα σήμερα....Αγκαλιασμένα παιδάκια στα  δώδεκα, με μπλε παντελόνια, άσπρα πουκαμισάκια και γαλανόλευκη κορδελίτσα κάτω απ΄τον γιακά..Παιδιά που εκείνη τη μέρα θα νόμιζαν πως τα γνώριζαν όλα, ήταν τελειόφοιτοι..Κι ύστερα, κι ύστερα...και έτσι είναι η ζωή.
Α, και μια από το δικό μου σχολείο.Όταν,  εκείνη την ημερομηνία που γράφει στο χερουλάκι, το σχολείο στο χωριό μου, έκλεισε τα 100 του χρόνια...'Ήταν μια συγκινητική βραδιά.Με τα ονόματα όλων των δασκάλων που πέρασαν από τη αρχή, με.  με, με.......Πόσα πάλι είχα θυμηθεί τότε.........
 Α, να εδώ, ο δικός σου μπαμπάς, κρυώνει την κρέμα του με τον ανεμιστήρα....Γέλια που κάναμε....
 Κι αυτή εδώ, όλα τα αδέρφια μου κι εγώ , μαζί ,σε ώριμη ηλικία.Η μοναδική φωτογραφία και των εφτά στον γάμο της θείας σας της Ελένης. Τις άλλες φορές που ανταμώναμε δεν ήταν για χαρές.
  Ποια φωτογραφία μου δείχνεις ψυχούλα μου; α,  αυτό το σπιτάκι δεν υπάρχει, κατεδαφίστηκε για να περάσει ο δρόμος.Ήταν τόσο μικρό, χώρεσε όλο στο δρόμο με τον κήπο του μαζί.Εκεί έμενα όταν γνώρισα τον παππού σας, να ,δίπλα από το σπίτι της γιαγιάς μας με το υπέροχο περιβόλι και τη κληματαριά.Τίποτα δεν υπάρχει τώρα πια,ούτε περιβόλι, ούτε αμυγδαλιές ούτε κληματαριά,  μόνο τσιμέντο.Ευτυχώς που  πάντα έβγαζα φωτογραφίες.Αγαπημένη γειτονιά.Ποτέ δεν άλλαξα τη γειτονιά του.Κάθε πέτρα του, κάθε εκατοστό του, έχει χιλιοπατηθεί από μένα... Να ακριβώς εκεί μεγάλωσαν και οι γονείς σας όταν ήταν μικρά παιδιά. Ευλογία Θεού η γυναίκα που τα μεγάλωσε, ας την έχει καλά ο Θεός , έχει τη θέση που της αξίζει στη καρδιά μας..........

 Αχ ψυχούλες μου, κάθε φωτογραφία, όταν τη βλέπουμε μετά από χρόνια, είναι ένα όμορφο μεγάλο ταξίδι στο χρόνο και στη ψυχή μας...
  Κι αυτό ήταν ένα μικρό ...δικό μου ...ταξίδι μαζί σας!
..............................................................................................................................
Αγαπημένες μου φίλες,
αγαπημένοι μου φίλοι,
συγχωρήστε με τον φανταστικό (ως προς τον χρόνο )διάλογο.Ευχηθείτε αν θέλει ο Θεός να πραγματοποιηθεί κάποτε.
............................................................................................................................................................
Πήρα την αφορμή, και την ευχαριστώ γιαυτό, από το σχόλιο της πεταλούδαςhttp://butterflysstories.blogspot.gr/ στον διαγωνισμό 'ΑΛΛΑΞΕ΄ ΤΟ: Αυτή τη βαλίτσα τη θελωωωω!!!!!
ΣΗΜΕΊΩΣΗ:ήθελα να δικαιολογήσω γιατί την ..κράτησα...

2η σημείωση:ευχαριστώ για μια ακόμα φορά τη πεταλούδα, γιατί μούβγαλε αυτό το θέμα,και χάρηκα το ταξίδι μου.Όμως σου δηλώνω, πως αν βρεις παρόμοιο βαλιτσάκι, ευχαρίστως κάνω τα υπόλοιπα και προσθέτεις τον δικό σου ουρανό!Σημείωση υπ.αρ. 3 :τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αφού από εδώ και μετά επισκέπτομαι πλέον το δικό της σπίτι, και την ευχαριστώ γιατί ποτέ δεν είχε τύχει να περάσω.
Κι επειδή έχω μείνει ευχάριστα έκπληκτη ήδη , από τον γραπτό της λόγο,
σας προσκαλώ, γνωρίστε την!


     Αγαπημένες μου φίλες
     αγαπημένοι μου φίλοι
κάν ' τε καραβάκια τα όνειρά σας και αφήστε τα να σας ταξιδέψουν μακριά.......
Γιατί σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός, όπως είχα διαβάσει κάπου κάποτε...

Ένα παιδί...ξεδιπλώνει τον ουρανό του !

                  Αγαπημένες μου φίλες
                  αγαπημένοι μου φίλοι

      Παρ' όλο που δεν έμεινα σε καμιά τάξη σχολική, η  ίδια η  <<τάξη>> δεν θέλησε να με ακολουθήσει στην προσωπική μου ζωή!
     Προσπαθώντας να βάλω μια τάξη στον χώρο μου, σημειωτέον ότι δεν τόχω με το νοικοκυριό όσο θάπρεπε , βρήκα στη βιβλιοθήκη μου ένα τετράδιο του ' 83, με πρωτοσέλιδο:
                                                     


Αποφάσεις που πρέπει να τηρήσω σ ' αυτή τη   χρονιά!
.........................
  Τελικά ο άνθρωπος μάλλον δεν αλλάζει, γιατί διαβάζοντας τον δεκάλογο του τότε, ελάχιστα αποκλίνει αν γραφόταν όποια χρονιά στις δεκαετίες που έχουν περάσει...
  Κρατώ μία εξ αυτών:
  την 7.
  που έγραφα με κεφαλαία:
Θα αφήνω τακτοποιημένο το σπίτι μου πριν κλείσω την εξώπορτα βγαίνοντας, για ....να μην ντρέπομαι....μπαίνοντας....
     Δυστυχώς -με ελάχιστα φωτεινά διαστήματα- το 7 δεν πέτυχε, ευτυχώς  το αντιμετωπίζουν οι στενοί συγκάτοικοί μου με περίσσιο χιούμορ του τύπου:
-Αν κάποιοι μπουν στο σπίτι με κακό σκοπό, θα πουν:πάμε να φύγουμε, εδώ μπήκαν...άλλοι.....
ή
- μαμά, αν συμβεί κάτι και καλέσεις την αστυνομία, μπαίνοντας θα σου πούν:-πω πω, πώς σας έκαναν το σπίτι!
κι εσύ ατάραχη θα απαντήσεις:-μην ανησυχείτε, έτσι ήταν!!!!!!!!
............................................................................................................................................................
 Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, αποφάσισα.....όψιμα, αλλά άντε να κάνω μια προσπάθεια διόρθωσης....
 Κατ΄αρχήν, αγόρασα πολλές σακκούλες
 διαφόρων μεγεθών που εξοικονομούν χώρο εως και 75% όπως γράφουν, και...θα συρρικνώσω δραστικά το....παρελθόν μου.Ο χώρος είναι πάντα το ζητούμενο και όταν δεν υπάρχει αποθηκευτικός χώρος, το θέμα είναι....θέμα.....
.............................................................................................................................................
 Το θα είναι <<θα>>, αλλά κάτι έγινε....
  Και όχι μόνο στα περίσσια κυβικά (στην αίσθηση) αέρα που έμειναν ελεύθερα ,ίσως ένα κυβικό πραγματικά να εξοικονομήθηκε, αλλά και σ΄όλη τη βιβλιοθήκη που ανέπνευσε, απ'άκρη σ΄άκρη μετά απο καιρό.Αλλά εκεί βρήκα ατάκτως εριμένα, φακέλους, κουτιά, φακέλους φακέλους , με φωτογραφίες όλων των εποχών που δεν πρόφθασαν και δεν μπορούν να καταχωρηθούν σε άλμπουμ , πάλι λόγω χώρου και χρόνου.
Αυτές οι δύο έννοιες απο παλιά έχουν θέμα μαζί μου.

Βλέπω και την φίλη μας Αριστέα να έχει διαγωνισμό.ΆΛΛΑΞΕ ΤΟ Ο διαγωνισμός αφορά φίλες (και φίλους;) του μπλογκ
και γίνεται για τη χαρά και το κίνητρο πρωτίστως
να δημιουργήσουμε!
Χωρίς άγχος και άλλα ψυχολογικά τερτίπια!
http://princess-airis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_22.html 
 
Ουδέποτε έλαβα  μέρος.Το θέμα γνώριμο, κάτι παλιό να γίνει νέο, και αρχίζω να..σκέφτομαι.....
Ένα παλιό βαλιτσάκι,που με τη σκέψη μου το προόριζα για τις κορδέλες μου και τα σιρίτια, ή για μέρος των ραπτικών μου,έχει αρκετό χώρο να χωρέσουν φωτογραφίες ώστε τουλάχιστον να μην είναι σκόρπιες εδώ κι εκεί.






Έτσι ήταν πριν!






και έτσι έγινε μετά!






στο πίσω μέρος από το χερούλι, έγραψα και την ημερομηνία, για τις μελλοντικές γενιές !   :)

και..δώστε προσοχή στην πινακίδα μινιατούρα, κοντά στο νούμερο πέντε της χρονολογίας, ε, μα φυσικά, ο δικός μου ουρανός!οι ρίζες μου, το χωριό μου!



Ψάχνοντας τα ριζόχαρτα μου, βρήκα αυτό το κοριτσάκι '  δεν τα πολυσυμπαθώ αυτά τα πρόσωπα που μόνο βλέπουν και δεν μιλούν αφού οι εικόνες δεν έχουν στόμα,που ξεδιπλώνει ανθρωπάκια χαρτοκοπτικής. Αυτά τα πρόσωπα μου βγάζουν μια μελαγχολία!
Άλλωστε είχα σκεφτεί πως αν  έβαζα σχετικά με κοπτική θέματα,στην επιφάνεια,  τίτλος θα ήταν :το κόψε ράψε της ζωής μου.Και αυτό θα μου ταίριαζε, αφού αυτό έχουν οι φωτογραφίες.Είναι κομμάτια της ζωής μας.
Βρήκα και τον δικό μου ουρανό, από τότε με τους χαρταετούς μας ,τι άλλο από το:ένα παιδί ξεδιπλώνει τον ουρανό του!







Ασταρώθηκε δυο φορές, περάστηκε με ακρυλικό λευκό, όχι ιδιαίτερη κάλυψη αλλά βιαζόμουν
και ταίριαξα στην επιφάνεια τα σχέδια.
Για το μοτίβο γύρω γύρω διάλεξα πεταλούδες,ς πολλές πεταλούδες, γιατί κι  οι ζωές μας, είναι τόσο βραχύπνοες, όσο οι πεταλούδες στη φύση.
Μερικές νότες σκόρπιες εδώ κι εκεί,ένα σιρίτι μπλε -λευκό γύρω γύρω, και στο χερούλι όπως και
στην κλειδαριά, πατίνα αντικέ και η ημερομηνία για να το θυμούνται ...
Εσωτερικό, τουρκουάζ σατέν με λευκές δαντέλες δίνει μια όμορφη εικόνα.
Εξωτερικά,  σπρέι διάφανο και έτοιμο να λάβει μέρος στον διαγωνισμό: ΆΛΛΑΞΕ ΤΟ!
Ένα παιδί ξεδιπλώνει τον ουρανό του , μέσα από όγκο φωτογραφιών!

Σας ευχαριστώ!
...............................................................................................................................................................................................................................
   Αγαπημένες μου φίλες
   αγαπημένοι μου φίλοι
Απόλαυσα τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό( και μέχρι να εκπνεύσει η προθεσμία του, είχα ετοιμάσει τα δύο θέματά μου,αυτό και το επόμενο)
αλλά...συγκινήθηκα ξαναδιαβάζοντας ένα μικρό εικονογραφημένο παραμύθι που βρήκα στη  βιβλιοθήκη μου.

Στα παιδιά αρέσουν τα παραμύθια, και σαν που νοιώθουμε παιδιά
 σας το αντιγράφω, αφού δεν βρίσκω κάπου τον σύνδεσμό του να παραπέμψω. 
Ο τίτλος είναι:
Ένα αστέρι ...στη γη                Ντίνα Βίκυ
εκδόσεις Μαλλιάρης παιδεία. 
 Όλα τα παιδάκια ξέρουν πως ψηλά στον ουρανό κατοικούν τ΄αστέρια,που κάθε νύχτα βγαίνουν και περπατούν πάνω στα σύννεφα για να δουν όσα γίνονται κάτω στη γη.
Απόψε ένα από τα αστεράκια θα μας πάρει μαζί του, θα μας πάει βόλτα και θα μας δείξει μερικά από τα πράγματα που βλέπει τις νύχτες, όταν εμείς κοιμόμαστε.
Το αστέρι μας, τόσα χρόνια κάθε νύχτα, βγαίνει στον ουρανό, πάνω στο μπλε του σύννεφο.
Από κει ακούει τις ευχές των ανθρώπων.
Κοιτά από ψηλά κάτω στη γη, μα χαίρεται πιο πολύ ν΄αγναντεύει την υπέροχη ζωγραφιά που σχηματίζουν οι γαλαξίες.
Μια νύχτα αποφάσισε να κατέβει στη γη για να δει από κοντά όλα όσα παρακολουθεί από ψηλά.
Και κατέβηκε σιγά σιγά την πελώρια σκάλα που χωρίζει τη γη από τον ουρανό κι όλα τα μυστικά του.
 'Αρχισε να περπατά πάνω στους δρόμους της γης.
Και καθώς περπατούσε, είδε κομμένα δέντρα εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται όμορφα δάση.
Είδε μολυσμένες λίμνες, εκεί που κάποτε κολυμπούσαν περήφανοι κύκνοι.
Στεναχωρήθηκε πολύ.
-Τι κρίμα , σκέφτηκε, να καταστρέφουν οι άνθρωποι τόσο ωραία πράγματα!
Περπάτησε πολύ.Κουράστηκε.Σταμάτησε να ξεκουραστεί και τότε σκέφτηκε:
-Δεν πηγαίνω στα σπίτια των ανθρώπων, να μπω στα όνειρά τους;
Έτσι έκανε.Και είδε αυτά που ονειρεύονταν οι άνθρωποι.
Άλλοι ονειρεύονταν πλούτο.
Το αστέρι χαμογέλασε μελαγχολικά...
Ήθελε να τους πει:
-Μα δεν ξέρετε πως ο πλούτος βρίσκεται κιόλας μέσα σας;
Άλλοι πάλι και μέσα στα όνειρά τους ακόμα,έψαχναν τρόπο να βοηθήσουν τον κόσμο.
Ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του αστεριού! 
-Θα τους δώσω όση μπορώ από τη λάμψη μου, σκέφτηκε, και από τη σοφία μου, για να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους!
Μερικοί ανάδευαν μέσα στο όνειρό τους τη σκέψη ότι κάτι θά'θελαν να προσφέρουν και αυτοί, κάτι να κάνουν, μα πίστευαν ότι δεν ήταν αρκετά δυνατοί για μια τόσο μεγάλη προσπάθεια.
Το αστέρι έσκυψε με στοργή και ψιθύρισε στο αφτί τους κάποια από τα μυστικά του ουρανού που από αιώνες γνώριζε,με την ελπίδα ότι θα θυμηθούν τη φωνή του όταν ξυπνήσουν.
Πιστέψατε ότι ο περίπατος του αστεριού πάνω στη γη είχε τελειώσει;
Το ίδιο πίστεψε και κείνο.Γι ' αυτό αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο σύννεφό του, κάνοντας την ευχή να γίνουν οι άνθρωποι καλύτεροι, σαν τα μικρά παιδιά.
-Πόσο θάθελα να μιλήσω τώρα σ΄ενα μικρό παιδί!
ευχήθηκε για τον εαυτό του.Τι ωραία που θα ένιωθα!
Επειδή όμως είναι αστέρι, η ευχή του πραγματοποιήθηκε αμέσως!Πώς; Θα δείτε!
Πρόσεξε ότι σε κάποιο παράθυρο έφεγγε φως!
-Ποιος ξαγρυπνά;αναρωτήθηκε.Ας σκύψω στο παράθυρο να δω!
Αυτό έκανε.
Είδε λοιπόν ότι αυτός που ξαγρυπνούσε ήταν ένα μικρό κοριτσάκι!Φαινόταν σκεφτική.
-Θα τη ρωτήσω τι έχει, σκέφτηκε.
Χτύπησε το τζάμι και το κορίτσι έτρεξε ν΄ανοίξει το παράθυρο.
-Τι έχεις;
-Θέλω να δω τον κόσμο!αποκρίθηκε εκείνη.Αλλά πώς;Είμαι τόσο μικρή!Να γινόταν να μ΄επαιρνες μαζί σου,πάνω  στον ουρανό, να δω από ψηλά τη γη!
-Μα είναι εύκολο!της απάντησε.Δεν ξέρεις ότι μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν να κάνουν παρέα με τ' αστέρια;'Ελα!Θα πάμε μια μεγάλη βόλτα να δεις της γη!
Η μικρούλα γλίστρησε από το δωμάτιό της έξω στο δρόμο και συνάντησε το αστέρι.Εκείνο την πήρε στην αγκαλιά του.
Ταξίδεψαν ώρα πολλή μέσα από τα πολύχρωμα σύννεφα.Το μικρό κορίτσι σάστισε απο την ομορφιά του σύμπαντος, αλλά όταν έστρεφε το βλέμμα του στη γή, απορούσε που οι άνθρωποι, με τα έργα τους, κατέστρεφαν τον πλανήτη!
Όμως, η ώρα πέρασε και άρχισε να ξημερώνει.
-Πρέπει να γυρίσεις σπίτι σου, μικρή μου, είπε το αστέρι.(αυτή η φράση, τη σμαραγδένια μου μου θυμίζει)
Έλα!Τώρα θα σε κατεβάσω απο τη σκάλα του ουρανού!
Κατέβηκαν λοιπόν απο την πελώρια ουράνια σκάλα!
Όταν βρέθηκαν στο τελευταίο σκαλί, λέει το αστέρι:
-Εμπρός τώρα!Μ ένα δυνατό σάλτο, θα βρεθείς στο δωμάτιό σου!
Αλήθεια!Μ ΄ένα δυνατό πλαφ!, βρέθηκαν πίσω στο δωμάτιό της!
-Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ, αστέρι, για την όμορφη βόλτα!είπε το κοριτσάκι.
-Γεια σου, της απάντησε το αστέρι.Τις νύχτες που ο ουρανός είναι καθαρός, μπορείς να με βλέπεις εκεί πάνω.Και εγώ θα σε βλέπω!Μα θα σου δώσω ένα δώρο και μια συμβουλή!Το δώρο μου είναι λίγη απο τη λάμψη μου, για να φωτίζεις τους άλλους γύρω σου!
-Και η συμβουλή σου, ποιά είναι;
-Να θυμάσαι πάντα ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό αστέρι που έχει τη δική του λάμψη!





..........................................................................................................................................................................

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Εν λευκώ!




                                                   ΙΟΎΝΙΟΣ
                                          αγαπημένες μου φίλες
                                          αγαπημένοι μου φίλοι



  https://www.youtube.com/watch?v=3_H0p1nFsSY


Λευκό!
η συνέχεια στο χρώμα που μ΄αρέσει!
(οι εικόνες μου δεν δείχνουν το..απόλυτο λευκό, φανταστείτε το όμως πίσω απο τον απαράδεκτο φακό μου)

ΛΕΥΚΌ τραπεζάκι, έτοιμο για τεχνική ντεκουπάζ,μετά από αστάρωμα και ακρυλικό λευκό,
λευκή ψωμιέρα, λευκός αμφορέας και λευκό βαζάκι ,αυτά τα δύο στην αρχική τους μορφή ήταν μπρούντζινα με στοιχεία οξείδωσης-πράσινα μέρη-οπότε το λευκό ήταν επιλογή μου.




 Τα δύο σκεύη δεξιά, ήταν μπρούτζινα, η φοντανιέρα καλαθάκι, ασημικό.






.............................................




 Κι εδώ για πρώτη φορά, ντύσιμο με κηρήθρα σε μεγάλα κεριά παραφίνης- οπότε να μπορούν να κολλήσουν οι γνωστές λουλουδένιες μου συνθέσεις,-ΆΓΝΩΣΤΟ το αποτέλεσμα, αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.Γνωρίζετε ότι με παραφίνη ουδέποτε ασχολήθηκα ούτε θα ασχοληθώ, λατρεία μου αποτελεί μόνο το μελισσοκέρι, οι συνθέσεις μου αποτελούν τυλιγμένη κηρήθρα,αλλά ας δούμε μια προσπάθεια, αφού το κόστος των υλικών για μασίφ κηρήθρα είναι  απαγορευτικές.
λευκά κεριά γάμου -μια πρώτη προσπάθεια να ντυθούν με λευκή κηρήθρα και  να στολιστούν με λουλουδένιες συνθέσεις,


 


                                   εδώ το πάνω μέρος ενός κεριού με τυλιγμένη κηρήθρα.
                                               κι εδώ επίσης διακρίνεται η ριγωτή επιφάνεια.

Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να έρθει η λευκή κηρήθρα και να ντύσει τα δύο μεγάλα κεριά, διότι
παραφίνη και μελισσοκέρι είναι τελείως ασύμβατα υλικά
όμως το αποτέλεσμα , τι λέτε;
Εδώ, θυμήθηκα τη μητέρα μου που μας έλεγε:κανένας δεν θα ρωτήσει-σε πόσο χρόνο το έκανες' θα δούν μόνο αν είναι καλό.
Κι αφού η επιθυμία ήταν:λευκά λουλουδάκια και ανοιχτόχρωμο πράσινο,απλά, δεν πρόσθεσα τίποτα
επιπλέον.
 





και λίγο πράσινο του βουνού μας!Ατόφιο!
Αλλά το βουνό δεν μας πρόσφερε μόνο το πλούσιο πράσινο!
Μια επίσκεψη στο πατρικό σπίτι , μου έδωσε άφθονο υλικό για ντεκουπάζ.
΄Ο, τι καλύτερο!
...............................................................................................................

Ενότητα 2η




Σε τόνους καφέ!


  Και ακριβώς εκεί που εγκαινίαζα την   μεγάλη  εκρού ομπρέλα στα κάγκελα του μπαλκονιού για μια αγαπημένη γωνιά για απογευματινό καφεδάκι,

τσουπ ένα καλαίσθητο φλυτζανάκι του καφέ από την λατρεμένη Κωνσταντινούπολη μαζί με το σταυρουδάκι και ζεστούς σχεδόν εργολάβους ,από πιό κοντά, η πρώτη φωτογραφία στο απογευματινό φόντο.
Αγαπημένη μου φίλη σ΄ευχαριστώ.




ήδη είχα προαποφασίσει ότι θα ήταν οι κατασκευές μου αυτόν τον  καιρό ,σε τόνους καφέ.
Όταν λέω καφέ, εννοώ ότι το αρχικό τους χρώμα ήταν καφέ.
Παράδειγμα αυτό εδώ το κομοδίνο, άλλης εποχής, που όμως γνώριζα ότι άρεσε σε πρόσωπο της οικογένειας.Θα χαλούσα χατήρι;

 
 Χωρίς να ρωτήσω πως ακριβώς το φανταζόταν, άρχισα να το φαντάζομαι εγώ. 
Και επειδή θα ταξίδευε για ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα, δεν θα ήταν όμορφο αν το σχέδιο περιείχε κάτι από ανάλογο περιβάλλον; Το σκέφτηκα πολύ, είδα τα αποθέματά μου σε ριζόχαρτα, κάτι θα χρειαζόμουν ακόμα,και άρχισα χωρίς να έχω συγκεκριμένη γνώμη, τη μεταμόρφωση.
Αφού περάστηκε με αστάρι δύο φορές και άλλες δύο με ακρυλικό λευκό , και αφού έκανα πολλές πρόβες - οι επιλογές ήταν πολλές-  κατέληξα εδώ:
το πάνω μέρος, ρομαντικό με λεπτομέρειες αληθινές!
Η μπροστινή πλευρά ένα μοτίβο στη θάλασσα.Η δεξιά πλευρά του, γεμάτη με δελφίνια και όστρακα,και η αριστερή ένα πλήθος παιδιών να πλατσουρίζουν το καλοκαίρι.


εδώ το λάθος μου είναι
ότι βιάστηκα και ψέκασα με σπρέι γυαλιστικό ,οπότε μετά δεν πέτυχε 
η επέκταση μοτίβου.Όχι πως ξέρω πως γίνεται, αλλά προσπάθησα σε λάθος χρόνο.
Δεν το φωτογράφισα μετά γιατί ελάχιστη είναι η διαφορά του.
Μ ΄εχει πιάσει μια βιασύνη μήπως και δεν το προλάβαινα.






Στο μικρό συρταράκι λίγα περιστέρια,και γύρω γύρω ένα σιρίτι σε μπλε -λευκό , έδωσε άλλη αύρα.
Η λεπτομέρεια ανάμεσα στα κοχύλια, είναι  λειχήνες από τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου της οικογένειας,της προηγούμενης ανάρτησης, αφού από μόνο του το παλιό κομοδίνο, κουβαλά πολύ συναίσθημα.Χερουλάκια έμειναν τα ίδια, αφού ασταρώθηκαν και έγιναν λευκά.
΄Ομως στην επιφάνεια με δυσκόλεψε πάλι το υγρό γυαλί! Ίσως να μην ήταν ολότελα επίπεδο, λόγω ετών,πάντως η όψη του πέτυχε!

......................................................
  Και αφού μιλάμε για θάλασσα, σειρά έχει το θαλασσί.
  Μια παλιά εταζέρα που είχε στη μέση ένα στερεωμένο μικρό καθρεφτάκι, και αποτελούνταν από θαλασσί φορμάικα, μου έδωσε την ιδέα αυτή η χαρτοπετσέτα που αποτελούσε δώρο στο μικρό μου πακέτο,και δεν ήταν δικής μου επιλογής..http://decomagia.gr/σας ευχαριστώ!
Το αποτέλεσμα μετά πάλι από αστάρωμα και λευκό ακρυλικό, ήταν αυτό:
Κόλλησα και λεπτή σατέν κορδελίτσα ,

                                                            κι    εδώ πάνω στην κόλλα, που ποτέ δεν αλλάζω την uhu vernich glue,http://www.art-center.gr/product-gr.php?product_id=4872 
έριξα ιριδίζουσα ασημόσκονη.

Δεν διακρίνονται οι λεπτομέρειες που αναφέρω, όμως υπάρχουν.

και θα τοποθετηθεί στο ίδιο σημείο, εκεί στο κουζινάκι που έχει θέα τη φλαμουριά.

Όταν αναφέρομαι στην φλαμουριά, που ο ανθός της αποτελεί το γνωστό τίλιο
  http://www.dolo.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=184&Itemid=51
έχω κατά νού το τραγουδάκι απο παλιά:
Στίχοι:  
Wilhelm Muller
Μουσική:  
Franz Schubert

Στη βρύση τη βουνίσια
σιμά είν’ η φλαμουριά,
στον ίσκιο της καθόμουν
να ονειρευτώ συχνά.

Εχάραζα στη φλούδα
ονόματα ιερά
και πάντα εκεί γυρνούσα
σε λύπη ή σε χαρά.

Μια μέρα ταξιδεύω
σε μέρη μακρινά,
περνώ να χαιρετήσω
στερνά τη φλαμουριά.

Βουΐζαν τα κλαδιά της
σαν να μου κράζαν:
"Ω, κοντά μου πάντα μείνε,
θα βρεις γαλήνη εδώ".

Μακριά τώρα στα ξένα
δεν έχω την χαρά
που ένοιωθα εκεί πάνω,
κοντά στη φλαμουριά.

Στο νου μου πάντα μένει
το ολόχαρο χωριό,
στ’ αυτιά μου ακούω πάντα:
"Θα βρεις γαλήνη εδώ".
.....................................................................................................................................................

Η πρώτη μου κολοκύθα!


ε, μα δεν θα μπορούσε να μην είχε κάτι από μοβ!
και το ..μοβ συνεχίστηκε σε ένα καπέλο φωτιστικού και στα μπρούντζινα και στη φοντανιέρα.
Κάποια βαζάκια αποκλειστικά με πεταλούδες, και μετά ακόμα μια μετατροπή και  μία παλιά κορνίζα κουρτίνας, την  έκανα να ταιριάζει με την εταζέρα, αφού εκεί είναι πολύ μικρός ο χώρος,
τα μοτίβα είναι συμμετρικά σκορπισμένα αλλά στη φωτογραφία αυτό δεν φαίνεται.Ήδη έχει
τοποθετηθεί.


ένας μεταλλικός δίσκος με γεωμετρικά κόκκινα σχήματα,στην ουσία απο μία χαρτοπετσέτα.









                                              μοτίβα αμυγδαλιάς και φωλιές με πουλιά
πεταλούδες και σκόρπια τριαντάφυλλα, κάποια από τα σχέδια   του μεγάλου ρολογιού.
-με αφορμή ένα μεταλλικό μπλε δίσκο από φωτιστικό παιδικού δωματίου, τόσο παλιό, που δεν θυμάμαι καν πως ήταν το φωτιστικό τότε.Κι εδώ σκέφτηκα πολλές επιλογές, με λευκό-μπλε σιρίτι γύρω γύρω, αλλά τελικά κατέληξα σε κάτι ανάλαφρο ρομαντικό.Προσάρμοσα με σιλικόνη ένα πηδάλιο από mdf, όπου για αλλού το προόριζα, αλλά φέτος το βρήκα πολύ όμορφο για καλοκαιρινό μοτίβο, και ξεκίνησα να ρίξω άγκυρα από την αγαπημένη μου Χαλκιδική.
Πάνω στον μηχανισμό του ρολογιού,μια μικρογραφία των έξι βρυσών,και η άγκυρα δυσανάλογη με το μέγεθος αλλά, όταν ρίχνουμε άγκυρα, ρίχνουμε άγκυρα.Είναι ο τόπος μας.Κέρινη άγκυρα, αλλά μόνο στην κατασκευή.







Αγαπημένες μου φίλες
αγαπημένοι μου φίλοι
σας εύχομαι από καρδιάς καλό καλοκαίρι!
Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια χορταστική ανάρτηση
κι επειδή σας υποσχέθηκα και έχω την άδεια, σας παραθέτω ένα μικρό ποιηματάκι της Θωμαής.
Έχει γραφεί πολλά χρόνια πριν αλλά είναι αληθινό.

                                                     Το μανουάλι

Σαν μανουάλι εκκλησιάς
στη γη το πέρασμά μας
ζούμε εδώ προσμένοντας
πότε θαρθεί η σειρά μας.

Ο νεωκόρος σαν περνά
κεράκια όλο σβήνει
τα παίρνει ανακατωτά
κανένα δεν αφήνει.

-άστο!του λες καμιά φορά
τώρα το έχω βάλει.
-Κουμάντο κάνω εγώ εδώ
σ΄αυτό το μανουάλι.

Σαν τις ψυχές μου μοιάζουνε
ετούτα τα κεράκια
σαν φεύγουν νέοι, γέροντες
μα και μικρά παιδάκια.

.................................
Εκείνος σαν θελήσει
στο μανουάλι της ζωής

κανένα δεν θ΄αφήσει.



υ.γ.Αν κάποιο στίχο έχω ξεχάσει που ναι, ξέχασα,  μπορεί, αλλά αυτό το έγραψα όπως το θυμόμουν.Το είχα μάθει απ΄έξω και είναι από τα πρώτα της ποιήματα.


ΚΑΛΌ ΚΑΛΟΚΆΙΡΙ!!!!!!!!
η ανάρτηση είχε όγκο ντεκουπάζ, αλλά στον επόμενο μήνα δεν θα έχω κατασκευές.
ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ και ΌΛΕΣ 
 ΚΑΛΆ!!!
Υ.Γ.
ζητώ συγγνώμη για τα στίγματα του φακού της μηχανής μου, παραβλέψτε τα σας παρακαλώ!