Ένα βαλιτσάκι που δεν ταξίδεψε ποτέ

 Καθισμένη η γιαγιά στη βαθιά πολυθρόνα.
 -Σας παρακαλώ παιδάκια μου,φέρτε μου εκείνο το βαρύ βαλιτσάκι με τις φωτογραφίες!
 Καθίστε δίπλα μου , θα σας διηγηθώ μια ιστορία.

                          Το βαλιτσάκι που δεν ταξίδεψε ποτέ!

   Κάποτε , πολλά χρόνια πριν , με τον παππού  σας είχαμε αγοράσει με δάνειο ένα μικρό σπιτάκι στη Θεσσαλονίκη.Ήταν τότε που οι γονείς σας θα ήταν φοιτητές.Το σπιτάκι αυτό δεν το γνωρίσατε ποτέ,  το πήρε πριν χρόνια η τράπεζα, αλλά τον σκοπό του τον είχε εκπληρώσει.Κι εμείς ως τότε μπορούσαμε και πληρώναμε τις δόσεις.
  Αυτό λοιπόν το μικρό σπιτάκι ήταν στην πρασιά μιας πολυώροφης παλιάς οικοδομής.
  Εκεί είχε ένα στενό μπαλκονάκι.Ίσα ίσα χωρούσε στα πλάγια μια μονή μεταλλική ντουλαπίτσα, που όταν πήγαμε εμείς είχε μέσα διάφορα μικροαντικείμενα.Ανάμεσά τους ήταν κι αυτό το βαλιτσάκι, παλιό και σκουριασμένο. Είχε μέσα καρφιά, πιάστρες μαλλιών,χαρτάκια και διάφορα άλλα άσχετα μεταξύ τους, μικροαντικείμενα.
  Να, δες τε!εκείνο το μικρό μπρούντζινο κηροπήγιο δίπλα στις φωτογραφίες σας στη τραπεζαρία, εκεί μέσα ήταν κι αυτό!
  Σ΄αυτό το μικρό μπαλκονάκι, έβαλα τότε γλάστρες, πάντα σε όλους μας άρεσαν το πράσινο και τα λουλούδια.Τα χρόνια που έλειπαν τα παιδιά για στρατό ή σπουδές,τύχαινε η μεγάλη γλάστρα να έχει μόνο τσουκνίδες ή τίποτα,, όταν όμως έμεναν εκεί, τις πρόσεχαν.
  Δες τε τη χρονιά που γράφει στο χερουλάκι!
  Εκείνη τη χρονιά, ο δικός σου πατέρας, είχε  έρθει  από την Αθήνα και είχε φέρει μαζί του, ένα ανοιχτό σακουλάκι με ηλιόσπορους.Στην Αθήνα όταν έμενε,δεν είχε μπαλκόνι, παρά μόνο στο άνοιγμα της πόρτας, ένα μικρό καγκελάκι, ίσα που χωρούσε στενά στενά μια μικρή γλάστρα κι εκεί είχε μόνος του φυτέψει μερικούς σπόρους όταν ξεράθηκε ο βασιλικός.Ένας σπόρος μόνο φύτρωσε και μεγάλωσε και τον φρόντιζε  και κάθε πρωί, αυτός έστρεφε το πρόσωπό του προς τον ήλιο και την Ακρόπολη.Είχα ετοιμάσει κι εγώ διάφορα για το μικρό λευκό τραπεζάκι με θέμα ηλίανθους,κι έτσι το ηλιοτρόπιο είχε παρέα.
  Όταν έφυγε, ήταν χειμώνας ,  η γλάστρα έμεινε εκεί. Όμως το σακουλάκι με τους υπόλοιπους σπόρους το πήρε μαζί του. Κι εδώ στο στενό μπαλκονάκι, σε όλες τις γλάστρες, παράλληλα με τα άλλα λουλούδια, έσπειρε και ηλίανθους...φύτρωσαν οι εφτά και μεγάλωναν πολύ γρήγορα.Στην αρχή,έμπηξαν στο χώμα δίπλα τους χρωματιστά πολύχρωμα καλαμάκια αναψυκτικών  για στήριξη.Αργότερα στήριξαν τα ηλιοτρόπια στα κάγκελα.Και τα πότιζαν κι αυτά μεγάλωναν πολύ γρήγορα και προσπαθούσαν να ψηλώσουν πολύ, γιατί ήλιο δεν έβλεπαν παρά μόνο φως.Ίσως την ώρα που ο ήλιος έκανε την μεσημεριανή του διαδρομή, ίσως κάποια ακτίνα να τους χαμογελούσε.Δεν το είδα όμως ποτέ.Αφήνουμε τους ηλίανθους και γυρνάμε στο μικρό βαλιτσάκι!
   Μια μέρα, τότε που γράφει η ημερομηνία, μου έφεραν οι γονείς σας, ένα χαρτόκουτο γεμάτο με μικροαντικείμενα, χρήσιμα και μη, όπως διάφορα γυάλινα βάζα, κάποια διακοσμητικά κεριά,ανθοδοχεία, μαζί με αυτό το σκουριασμένο βαλιτσάκι.
  Μου είπαν αυστηρά:
 -Μαμά, αυτά εδώ εμείς θα τα πετούσαμε, αλλά δες τα και κάν΄τα ό, τι θέλεις .Αν θέλεις κάνε τα ντεκουπάζ και χάρισέ τα,ή πέταξέ τα όπως είναι τώρα.Πάντως ΜΗΝ τα βάλεις κι αυτά πίσω από το παραβάν.Βλέπετε, ποτέ δεν είχαμε χώρο αποθήκης.Κι  έτσι το σπίτι ήταν καθαρό αλλά ακατάστατο.
Ήταν πολύ αυστηροί εκείνη τη στιγμή μαζί μου, ειδικά ο πατέρας σου.
Ο δικός σου , συμφωνούσε και χαίρονταν με ό,τι έφτιαχνα γιατί ήξερε ότι θα το χάριζα κάπου.
Ξέρετε , είναι πολύ όμορφο να μπορείς να χαρίζεις!Η χαρά είναι πολύ μεγαλύτερη.Όπως το χαμόγελο.Όταν χαμογελάμε αυτό το χαμόγελο το εισπράττουν οι άλλοι και συνήθως το ανταποδίδουν.Αλλά και αν δεν το ανταποδώσουν, σίγουρα το θυμούνται.Να, δέστε αυτές τις όρθιες τεράστιες γραμμές στις άκρες των χειλιών μου, κοντά ως τα μάγουλα!Απ΄ το χαμόγελο έγιναν.Δεν μπορούσα να μην χαμογελώ,αφού ήταν πηγαίο.
Πάμε ξανά  στο βαλιτσάκι....
Σκουριασμένο ήταν, βρώμικο ήταν,  χωρίς κλειδαριά και χωρίς να εφαρμόζει το κλείσιμό του.Δεν ήξερα την ιστορία του,όμως σίγουρα θα ήταν πολύ μεγάλη ιστορία...
  Ίσως να είχε ταξιδέψει σε ωκεανούς και θάλασσες και από την υγρασία να είχε σκουριάσει.Αλλά δεν γνωρίζουμε!
  Κάθε πράγμα, ακόμα και κάθε μικροαντικείμενο, έχει τη δική του ιστορία.'Αλλά όλα τα προσπερνάμε.Είναι τόσο γρήγορη η ζωή που δίνουμε σημασία στα ουσιώδη για εμάς, και τρέχουμε και τρέχουμε και δεν προσέχουμε και προσπερνάμε.
  Τότε λοιπόν, να δέστε το καπάκι του, το βλέπετε;(ανοίγοντάς το).
  Τότε,  είχα ένα μικρό κουτί ίσα με αυτό το καπάκι ,που επικοινωνούσα με τον κόσμο.Όχι τηλέφωνο, επικοινωνία γραπτή ήταν.Βλέπετε, είχα μάθει την αλληλογραφία από πολύ μικρή, αλληλογραφώντας με τα αδέρφια μου στη Γερμανία.  Α, όταν ήμουν μικρή με γνώριζαν όλοι οι ταχυδρόμοι. Ο κ.Ζαχαρίας, ο κ.Δημήτρης, Θεός σχωρέστους.Ο κ.Γιώργος,ζει ακόμα..
Δεν υπήρχε βδομάδα που δεν θα λάμβανα ή θα έστελνα γράμματα.Ήμασταν ίσως η μόνη οικογένεια με τόσο πολλούς δικούς μας ανθρώπους στη ξενιτειά.Τρία αδέρφια μου, η θεία και ο θείος με τις οικογένειές τους, όλοι οι ξενητεμένοι μαζί , δώδεκα άτομα.
  Μετά έφυγα και γω από το χωριό μου.Δεν το ξέχασα ποτέ όμως.Για δες τε, στο καπάκι της βαλιτσούλας το χωριό μου είναι.Να, κάτω απ'  τον δρόμο, το σπίτι μου.Το σπίτι του προπάππου σας.Εκεί μεγάλωσα.
  Ίσα μ΄αυτό το καπάκι λοιπόν, ήταν το κουτί που επικοινωνούσα με τους ανθρώπους.Το στήριζα πάνω στην τραπεζαρία.Πάντα εμείς κρατούσαμε ότι έμενε από τα παιδιά, όταν άλλαζαν τους δικούς τους υπολογιστές με πρώτο, να,  εκείνη τη μικρή οθόνη,πάνω εκεί ψηλά, το 1995.Από τότε και μετά ούτε καν θυμάμαι...
  Το θέμα μας είναι το βαλιτσάκι.
  Εκείνο τον καιρό λοιπόν, πάνω στην τραπεζαρία, εκεί που είναι το ανθοδοχείο με τα φρέσκα λουλούδια και τις φωτογραφίες σας, τότε, ήταν το αγαπημένο μου σημείο.Κάθε μέρα, για ώρες, χανόμουν να διαβάζω.Όμως ο υπολογιστής μας ήταν παλιός.Είχαμε για κεντρική μονάδα ένα πολύ καλό λαπ τοπ, που σε ένα ταξίδι του πατέρα σου στην Αθήνα, μόλις κατέβαινε από το λεωφορείο, του έσπασε η οθόνη, και μετά πήρε άλλον.Τον κρατήσαμε εμείς  αφού είχαμε οθόνη από τον προηγούμενο.Ο  πατέρας σου όμως,τα ένωσε αυτά τα διάφορα και  δόξα τω Θεώ, για χρόνια λειτουργούσαν.Δίπλα είχαμε έναν εκτυπωτή και πολλά καλώδια.
Κάθε που ερχόταν οι γονείς σας, ο υπολογιστής μεταφερόταν και τρώγαμε εκεί.Τις άλλες μέρες τρώγαμε στο άλλο τραπέζι.
   Εκείνη την εποχή λοιπόν,από αυτό το κουτί, ίσα με το καπάκι από το βαλιτσάκι, είχα επικοινωνία.
   Πάντα ήμουν της επικοινωνίας.
   Ωχ!τώρα τι θυμήθηκα....
   Όταν οι γονείς σας ήταν μικρά παιδιά, μια γιορτή, τα πήρα μαζί μου να εκκλησιαστούμε στο χωριό μου.Στο χωριό μου, όπως ξέρετε η εκκλησία είναι πάνω σε λόφο.
Όταν γυρίζαμε πίσω στο σπίτι μας, μου είπαν:
-Δεν ξαναρχόμαστε μαζί σου! Από το αυτοκίνητο ως την εκκλησία μετρήσαμε  πενήντα δύο καλημέρες..............
-Αχ παιδάκια μου, μα γι αυτές τις καλημέρες αγαπώ το χωριό μου!
Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν ποτέ, σίγουρα όμως έπαψαν να μετρούν........
...............
   Είχα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους.
   Ο καθένας  είχε το δικό του χώρο στο σύννεφο κι είχαμε τάχα σπιτάκια.Να, όπως βλέπετε εδώ τα σπιτάκια στην εικόνα, στο χωριό μου.Αλλά ήμασταν πολύ μακριά.Απλωμένοι σε όλον τον κόσμο.
Όμως ο καθένας μπορούσε να επισκεφτεί  όποιο σπιτάκι ήθελε,όταν είχε χρόνο.Το ίδιο και οι άλλοι.Και γνωρίστηκαν πολλοί άνθρωποι και έγιναν φίλες και φίλοι.Κι εγώ με κάποια πρόσωπα δέθηκα τόσο πολύ και νοιαζόμουν σαν να ήταν μέλη της οικογένειάς μου.Το ίδιο όμως συνέβαινε και με κείνους.Και ναι, νοητά ήταν μέλη.Και νοιαζόμουν και νοιαζόταν και ανταλλάσσαμε επισκέψεις και σκέψεις.Με κάποιες φίλες είχαμε γνωριστεί και από κοντά. Εγώ δεν μπορούσα εκείνα τα χρόνια να κάνω ταξίδια,, βλέπετε προτεραιότητα ήταν τα δάνεια κι οι υποχρεώσεις, θέλαμε με τον παππού σας να  μην χρωστάμε σε κανέναν.
  Αυτό το βαλιτσάκι αποδείχτηκε όμως πολύ ταξιδιάρικο!Μ ΄αυτό ταξίδεψα πολύ όταν το διακόσμησα και αποφάσισα να το κρατήσω.Ξέχασα να σας πω,  καλά μου εγγονάκια, πως νομίζω ακόμα και όταν κοιμόμουν, σκεφτόμουν πως θα διακοσμήσω κάτι άχρηστο, πως θα του αλλάξω τα φώτα σ΄ότι έπεφτε στα χέρια μου, αρκεί να είχα τα υλικά.Όταν είχα υλικά, ένοιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!Και μάλλον ήμασταν δυο Αλίκες στη χώρα των θαυμάτων!Είχα τη μικρή μου φίλη, αυτή την όμορφη κοπέλα που μας επισκέπτεται κάπου, κάπου.Τότε όλα τα κάναμε μαζί.Ήταν και είναι μέλος και μέρος της ζωής και της οικογένειάς μας.ΤΊΠΟΤΑ δεν έφευγε  από τα χέρια μου ,αν δεν έβαζε τη πινελιά της.
Αλλού κολλούσε μια χάντρα, αλλού ενα κοχύλι, αλλού λίγη ασημόσκονη, ή μόνο ενα χάδι.Για όλα είχε λόγο.Και το βαλιτσάκι αυτό μαζί το είχαμε κάνει Παντού έδινε την ευλογία της, ευλογημένη να είναι η ζωή της.Τα προσωπικά μου έξοδα, για χρόνια, είχαν περιοριστεί σ΄αυτά τα υλικά που μου άνοιγαν τη σκέψη και γέμιζαν δημιουργικά και με χαρά τον χρόνο μου , α ! και το σπίτι.....παντού...Είχαμε και διαφωνίες κάποιες φορές με τον παππού σας, όταν όλο το σπίτι σχεδόν ήταν εργαστήριο.Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη!
Πάντα ήμουν ευτυχισμένη!Και κάποιες φορές ακόμα και στην εκκλησία τις Κυριακές, τα μάτια μου έτρεχαν.Κι η μύτη μου μαζί, γιατί όταν τα μάτια δακρύζουν, και η μύτη παραστέκεται.Αλλά αυτά τα δάκρυα πάντα ήταν δάκρυα ευγνωμοσύνης.Είναι σπάνιο να το δείτε , αλλά σας εύχομαι να το ζείτε!
Αχ, συγχωρέστε με, όλο ξεχνώ που η ιστορία είναι για το βαλιτσάκι.
Δεν θα σας πω πολλά, τα πιο πολλά σας τα είπα.
Μια πολύ καλή μου φίλη λοιπόν τότε, που πάντα έλεγε πως η ζωή είναι ωραία, http://princess-airis.blogspot.gr/και είναι ωραία,αποφάσισε να κάνει ένα διαγωνισμό.Δεν είχα λάβει ποτέ μέρος σε διαγωνισμό.Μήπως θα ήταν λοιπόν μια ευκαιρία; αφού έτσι κι αλλιώς και αυτό το παλιό σκουριασμένο βαλιτσάκι δεν θα το πέταγα.
Και μετά το γέμισα με φωτογραφίες!Όσες είχαν ξεκολλήσει από παλιά άλμπουμ, άλλες ασπρόμαυρες κι άλλες με χρώμα,  κι όσες είχα εδώ κι εκεί σε φακέλους.Κι όσο πρόσθετα φωτογραφίες στο βαλιτσάκι, τόσο ταξίδευα στις στιγμές των φωτογραφιών.Σε κάποιες φωτογραφίες σταματούσα περισσότερο, σε άλλες λιγότερο, άλλες απλά τις στοίβαζα.Όμως αυτό το βαλιτσάκι, χώρεσε ως τότε, τέσσερις  γενιές.Να δες τε με εδώ με τη δική μου γιαγιά, εδώ που κάνω κούνια, παιδί, εδώ που θερίζουμε με το δρεπάνι,εδώ που ο προπάππος σας κουβαλάει στην πλάτη άχυρο για τα ζώα, εδώ εγώ που τάιζα τις κότες. Α, να κι εδώ, το άρμεγμα,κι εδώ με τα μουλάρια, όταν πηγαίναμε στον Ασκητή. Α, για δες τε εδώ!εδώ η δική μου μητέρα φτιάχνει τα κεριά της οικογένειας για την εκκλησία.Κι εδώ, όταν ήρθαμε σ΄αυτό το σπίτι και το σχολείο ήταν απέναντι, γυμνό από δέντρα, και χωρίς περίφραξη...
  Ωχ, τι θυμήθηκα πάλι....
  Κάποτε ο πατέρας σου, στη σχολή του , στις  αρχές, σχεδίασε ένα σχολείο.Χωρίς περίφραξη.Και ο καθηγητής του τον επέπληξε:-μα, είναι δυνατόν, σχολείο χωρίς περίφραξη;έχεις δει πουθενά;
και ο μπαμπάς σου απάντησε: -ΝΑΙ, το δικό μου!
Έτσι ήταν τότε...
 Αλλά σας κούρασα εγγονάκια μου, κουράστηκα κι εγώ, αλλά είμαι χαρούμενη που τα θυμήθηκα όλα αυτά.
 Απ'  ότι καταλάβατε, το βαλιτσάκι αυτό μπορεί να μην ταξίδεψε στα δικά μας χέρια, όμως έχει μέσα του ταξίδια από τέσσερις  γενιές.Τους δικούς μας παππούδες,τους δικούς μας γονείς, εμάς -τους δικούς σας παππούδες- , τους γονείς σας και τα δικά τους χρόνια  όταν ήταν παιδιά!να αυτή εδώ τη φωτογραφία, δεν τη ξεχνώ με τίποτα και με συγκινεί πάντα....ήταν η μέρα που τελείωνε το δημοτικό το πρώτο μου παιδί.
Δες τε, οκτώ παιδάκια φίλοι και συμμαθητές, από τότε ως και τα σήμερα....Αγκαλιασμένα παιδάκια στα  δώδεκα, με μπλε παντελόνια, άσπρα πουκαμισάκια και γαλανόλευκη κορδελίτσα κάτω απ΄τον γιακά..Παιδιά που εκείνη τη μέρα θα νόμιζαν πως τα γνώριζαν όλα, ήταν τελειόφοιτοι..Κι ύστερα, κι ύστερα...και έτσι είναι η ζωή.
Α, και μια από το δικό μου σχολείο.Όταν,  εκείνη την ημερομηνία που γράφει στο χερουλάκι, το σχολείο στο χωριό μου, έκλεισε τα 100 του χρόνια...'Ήταν μια συγκινητική βραδιά.Με τα ονόματα όλων των δασκάλων που πέρασαν από τη αρχή, με.  με, με.......Πόσα πάλι είχα θυμηθεί τότε.........
 Α, να εδώ, ο δικός σου μπαμπάς, κρυώνει την κρέμα του με τον ανεμιστήρα....Γέλια που κάναμε....
 Κι αυτή εδώ, όλα τα αδέρφια μου κι εγώ , μαζί ,σε ώριμη ηλικία.Η μοναδική φωτογραφία και των εφτά στον γάμο της θείας σας της Ελένης. Τις άλλες φορές που ανταμώναμε δεν ήταν για χαρές.
  Ποια φωτογραφία μου δείχνεις ψυχούλα μου; α,  αυτό το σπιτάκι δεν υπάρχει, κατεδαφίστηκε για να περάσει ο δρόμος.Ήταν τόσο μικρό, χώρεσε όλο στο δρόμο με τον κήπο του μαζί.Εκεί έμενα όταν γνώρισα τον παππού σας, να ,δίπλα από το σπίτι της γιαγιάς μας με το υπέροχο περιβόλι και τη κληματαριά.Τίποτα δεν υπάρχει τώρα πια,ούτε περιβόλι, ούτε αμυγδαλιές ούτε κληματαριά,  μόνο τσιμέντο.Ευτυχώς που  πάντα έβγαζα φωτογραφίες.Αγαπημένη γειτονιά.Ποτέ δεν άλλαξα τη γειτονιά του.Κάθε πέτρα του, κάθε εκατοστό του, έχει χιλιοπατηθεί από μένα... Να ακριβώς εκεί μεγάλωσαν και οι γονείς σας όταν ήταν μικρά παιδιά. Ευλογία Θεού η γυναίκα που τα μεγάλωσε, ας την έχει καλά ο Θεός , έχει τη θέση που της αξίζει στη καρδιά μας..........

 Αχ ψυχούλες μου, κάθε φωτογραφία, όταν τη βλέπουμε μετά από χρόνια, είναι ένα όμορφο μεγάλο ταξίδι στο χρόνο και στη ψυχή μας...
  Κι αυτό ήταν ένα μικρό ...δικό μου ...ταξίδι μαζί σας!
..............................................................................................................................
Αγαπημένες μου φίλες,
αγαπημένοι μου φίλοι,
συγχωρήστε με τον φανταστικό (ως προς τον χρόνο )διάλογο.Ευχηθείτε αν θέλει ο Θεός να πραγματοποιηθεί κάποτε.
............................................................................................................................................................
Πήρα την αφορμή, και την ευχαριστώ γιαυτό, από το σχόλιο της πεταλούδαςhttp://butterflysstories.blogspot.gr/ στον διαγωνισμό 'ΑΛΛΑΞΕ΄ ΤΟ: Αυτή τη βαλίτσα τη θελωωωω!!!!!
ΣΗΜΕΊΩΣΗ:ήθελα να δικαιολογήσω γιατί την ..κράτησα...

2η σημείωση:ευχαριστώ για μια ακόμα φορά τη πεταλούδα, γιατί μούβγαλε αυτό το θέμα,και χάρηκα το ταξίδι μου.Όμως σου δηλώνω, πως αν βρεις παρόμοιο βαλιτσάκι, ευχαρίστως κάνω τα υπόλοιπα και προσθέτεις τον δικό σου ουρανό!Σημείωση υπ.αρ. 3 :τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αφού από εδώ και μετά επισκέπτομαι πλέον το δικό της σπίτι, και την ευχαριστώ γιατί ποτέ δεν είχε τύχει να περάσω.
Κι επειδή έχω μείνει ευχάριστα έκπληκτη ήδη , από τον γραπτό της λόγο,
σας προσκαλώ, γνωρίστε την!

     Αγαπημένες μου φίλες
     αγαπημένοι μου φίλοι
κάν ' τε καραβάκια τα όνειρά σας και αφήστε τα να σας ταξιδέψουν μακριά.......
Γιατί σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός, όπως είχα διαβάσει κάπου κάποτε...