Να ξανάρθεις...

 

Κάπου  από εδώ, αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι,

ξεκίνησε το πρώτο μου παραμύθι...χρόνια πριν.....που είχα μοιραστεί μαζί σας....... η μωβ πεταλούδα...

  Ο χρόνος περνά και μια ιδέα ήταν να διαμορφωθεί το παραμύθι εκείνο, να αλλάξει τίτλο για τις ανάγκες μιας παρουσίασης σε λιλιπούτειο κοινό!

  Σίγουρα το κοινό όταν αποτελείται απο παιδικά ματάκια και παιδικές ψυχούλες, έχει πολύ βάρος ψυχολογικό, στην έκθεσή σου.Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία και αρκετό άγχος.

 Όμως είναι τόσο όμορφο πάλι, όταν αποφασίσεις να :εκτεθείς! 

   Κι εσείς με ξέρετε χρόνια τώρα!

  Ας σας διηγηθώ λοιπόν το παραμύθι μου...περίπου όπως το άκουσαν οι μικροί μας φίλοι και οι μικρές φιλεναδίτσες...

  Το παραμύθι μου λοιπόν, ήταν προφορικό, όμως....θα προσπαθήσω να τους το χαρίσω πριν κλείσει ο παιδικός σταθμός, γραμμένο. 

Είχα αποφασίσει πώς θα ξεκινούσα και πώς θα έκλεινα το δικό μου παραμύθι, και μάλιστα την προηγούμενη μέρα, καθώς παρακολουθούσα μια παρουσίαση βιβλίου, άκουσα τη φράση:  την ιστορία την σώζουν οι δευτεραγωνιστές! πως λέμε...οι πρωταγωνιστές; Κάπως έτσι!

Μα αυτό είχα ήδη κάνει...στην δική μου ιστορία, χωρίς να γνωρίζω ακόμα, πως υπάρχει τέτοια έκφραση.

Ξεκινώ λοιπόν την αφήγησή μου, για σας, εδώ τις φίλες μου και τους αγαπημένους μου φίλους, και σίγουρα αυτό το παραμύθι, θα το θυμούνται, όσοι περνούν από τις έξι βρύσες!Διότι ήθελα να είναι υπαρκτό.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, οι γονείς μου με έπαιρναν παντού μαζί τους.Βλέπετε, ήμουν το στερνοπαίδι τους, το όγδοο παιδάκι τους με διαφορά ηλικίας από τα μεγάλα αδέρφια μου.Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου πήγαιναν στις αγροτικές δουλειές ή στο σχολείο τους κάποια, όμως εμένα , με έπαιρναν ακόμα μαζί τους.

Ήταν η εποχή που ακόμα δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ο τόπος μας. Αυτό σημαίνει πως το βράδυ υπήρχε σκοτάδι στους δρόμους, έφεγγε μόνο το φεγγάρι και στα σπίτια, δεν είχαν ψυγεία, τηλεοράσεις, τηλέφωνα, τάμπλετ και όλα αυτά που έχουμε σήμερα.

Ούτε αυτοκίνητα στα σπίτια υπήρχαν.Μόνο ένα παλιό λεωφορείο, στα δικά μας μέρη έχει αφήσει ιστορία ο γνωστός σε όλους <<πειρατής>>.Αυτό λοιπόν το λεωφορείο , έπαιρνε τους ανθρώπους το πρωί από τα χωριά τους να τους μεταφέρει στην πρωτεύουσα , τον Πολύγυρο και το μεσημέρι να τους ξαναπάει στο χωριό.

Όμως κάποιοι προτιμούσαν να μετακινηθούν με τα δικά τους άλογα, ή μουλάρια ή γαιδουράκια , με ό,τι είχε η κάθε οικογένεια.

'Ετσι μια μέρα λοιπόν, ξεκινήσαμε κι εμείς, με το άλογο και το γαιδουράκι, να πάμε στην πρωτεύουσα για διάφορες δουλειές που είχαν να κάνουν οι γονείς μου.

'Αφησε ο πατέρας μου τα ζώα εκεί κοντά, τότε ήταν μόνο αμπέλια και άδειοι κήποι, και πήγαμε στην πόλη. Η μητέρα μου κι εγώ μείναμε στο σπίτι της αγαπημένης της αδερφής, και ο μπαμπάς, όταν τελείωνε τις υποχρεώσεις του, θα ερχόταν να μας πάρει.

Και εκεί...ξεκινάει το παραμύθι..........

  Έχει ένα φοβερό αέρα, θα μας έπαιρνε όλους μακριά.

  Ο μπαμπάς μου λοιπόν, αποφασίζει να σταματήσουμε , στο πάρκο των έξι βρύσεων, εκεί κοντά στο ξύλινο σπιτάκι που μέχρι πριν λίγα χρόνια φιλοξενούσε 5-6 παγώνια, αυτά τα όμορφα φανταχτερά πουλιά, που οι ουρές τους όταν ανοίγουν μοιάζουν σαν βεντάλιες! Εκεί λοιπόν, όταν παλιότερα τα παιδιά ήθελαν να προσδιορίσουν το μέρος , έλεγαν: στα παγώνια.  Τώρα είναι μόνο του και άδειο το ξύλινο σπιτάκι, δίπλα στην παιδική χαρά που και αυτή έχει...διαλυθεί, όπως και όλες οι παιδικές χαρές όταν δεν υπάρχει πιστοποίηση για ευθύνες ατυχημάτων. (Αυτό το λέω σε σας, δεν το είπα στα παιδάκια, αλλά σίγουρα όλα τα παιδάκια θα απορούν γιατί ο τόπος μας δεν έχει πλέον , εδώ και λίγο καιρό, κούνιες, τραμπάλες , τσουλήθρες και ό,τι άλλο τα χαροποιεί σαν παιδιά).

Κρατώντας με λοιπόν στην αγκαλιά του ο πατέρας μου και δίπλα μας η μητέρα μου, ακουμπήσαμε όλοι, στον κορμό ενός πεύκου, (τώρα είναι τεράστια τα πεύκα εκεί), μέχρι να σταματήσει ο δυνατός αέρας.Εγώ έβλεπα τα πάντα, αφού ήμουν πιο ψηλά! 

Απέναντι ακριβώς, υπάρχει ένα σπίτι που από τότε, είναι το πιο όμορφο σπίτι με τον πιο όμορφο και περιποιημένο κήπο, στον τόπο μου.Αλλά από τότε άρχισαν να φυτρώνουν οι τουλίπες του, κάθε χρόνο!

Την μέρα της παρουσίασης και λίγη ώρα πριν, πέρασα να δω τον κήπο του παραμυθιού μου, αλλά ήταν πανέμορφος, μόνο που είχε περάσει η εποχή της τουλίπας και είχε πανέμορφους χρωματιστούς πανσέσες και τριανταφυλλιές!Όλο τον χρόνο, έχει υπέροχο περιποιημένο κήπο.΄Ισως, όταν εκτυπώσω την αφήγησή μου, ένα αντίγραφο, να χαρίσω στον κάτοχο του παραμυθένιου μου κήπου.Αφού όλα από εκεί ξεκίνησαν.

Εκεί που περπατούσαμε και οι γονείς μου με κρατούσαν από τα χέρια μου με τα χέρια τους, ο αέρας ήταν τόσο δυνατός… θα μας έπαιρνε όλους… μαζί , μακριά..και ο πατέρας μου αποφάσισε να σταματήσουμε, μέχρι να σταματήσει ο δυνατός αέρας.

Και τότε… είδαμε..αυτό που θα σας διηγηθώ!

Μια μεγάλη πεταλούδα, σαν άσπρη έμοιαζε αλλά δεν ήταν ολόλευκη, είχε και κάποια σημαδάκια στα φτερά της σε άλλο χρώμα… πετούσε εδώ κι εκεί και την παράσερνε ο αέρας!

Να ξέρετε πως οι πεταλούδες δεν πετούν πολύ ψηλά, μόνο αν τις παρασύρει ο αέρας. Τις αρέσει να πετούν χαμηλά, κοντά στα λουλούδια και στους ανθρώπους.

Αλλά δεν ήταν μόνη της… Όπως πέταξε ψηλά, είδε πολλές μικρές πεταλούδες, άλλες εδώ κι άλλες εκεί, να τις

παρασύρει ο αέρας. Θα χανόταν όλες. Δεν μπορούσαν να σωθούν. Είχε πολλές πεταλούδες από όλα τα χρώματα. Κίτρινες, καφέ, σιέλ μικρούλικες, άσπρες, ροζ, πορτοκαλί και άλλα χρώματα, δεν τα θυμάμαι όλα, πέρασαν πολλά χρόνια!

Τότε λοιπόν αυτή η μεγάλη πεταλούδα, που ήταν η πιο μεγάλη απ ΄ όλες τους… έκανε κάτι..που δεν θα το

ξεχάσω ποτέ! Αντιστάθηκε στον αέρα! Για λίγο κοντοστάθηκε σε ένα σημείο και μετά άρχισε να πετά δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας μια κρυψώνα για να σώσει τις φίλες της τις πεταλούδες! Όλες οι πεταλούδες ήταν φίλες της, όπως είστε κι εσείς τα παιδάκια μεταξύ σας.

Έψαξε από δω. Έψαξε από εκεί , δεν μπορούσα να καταλάβω τι έψαχνε!

Και τότε… είδα!

Εκεί σε μια άκρη του κήπου, υπήρχε ένα λουλούδι, μια κίτρινη μαργαρίτα, πάνω σε ένα μίσχο ψηλό, πράσινο!

Πέρασε από κοντά, την είδε, ακούμπησε για λίγο πάνω στον μίσχο και μετά άρχισε να πετά πιο γρήγορα. Μάλλον είχε πάρει την απόφασή της. Θα καλούσε όλες τις φίλες της να προστατευθούν εκεί μέχρι να σταματήσει ο αέρας. Και αυτό έκανε! Με τη δική τους γλώσσα, τις προσκαλούσε !

Και μέσα σε λίγα λεπτά είδαμε , με τους γονείς μου, αυτό που δεν

θα ξεχάσω ποτέ!

Όλες οι πεταλούδες, πάρα πολλές μικρές , μεγαλύτερες , ακόμα μεγαλύτερες αλλά και κάποιες πολύ μικρούτσικες, όλες είχαν κρυφτεί κάτω από τα πέταλα της κίτρινης μαργαρίτας, και είχαν σκαρφαλώσει και στο κοτσάνι, τον μίσχο της.

Ήταν ένα υπέροχο θέαμα, δεν ήθελα να φύγουμε, ούτε ήθελα να σταματήσει ο αέρας. Αν  φεύγαμε , δεν θα έβλεπα το καλύτερο!

Το υπέροχο λουλούδι, όταν ένοιωσε πως στον κορμό της , σώθηκαν από τη δύναμη του αέρα, τόσες πολλές πεταλουδίτσες, με τόσο όμορφα χρώματα, από την μεγάλη χαρά του , στο κέντρο του, πάνω στο κίτρινο, έβγαλε ένα ολόλευκο λαμπρό μαργαριτάρι, σαν αυτό που φοράνε πολλές φορές οι μαμάδες στον λαιμό τους

σαν κολιέ.

Ήταν το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης και της αγάπης!

‘Όμως οι πεταλούδες δεν το είχαν καταλάβει. Ήταν ζαρωμένες και φοβισμένες τόσο πολύ, από τον δυνατό αέρα που τις παράσερνε πριν, και φοβόταν, μην πέσουν από την κρυψώνα τους. Κάποια στιγμή η μεγάλη πεταλούδα, άπλωσε μια κεραία της, να δει αν φυσάει ακόμα, και ακούμπησε το μαργαριτάρι. Ξαφνιάστηκε και σιγά σιγά πέταξε πάνω στην μαργαρίτα! Το μαργαριτάρι ήταν εκεί, κολλημένο , λαμποκοπούσε! ΄Ηταν  ένα δάκρυ χαράς!

Ήταν ένα όμορφο μήνυμα!

Τότε η μεγάλη πεταλούδα που ήταν αρχηγός , δηλαδή δεν ήταν αρχηγός, όλες φιλενάδες ήταν αλλά στην ανάγκη του κινδύνου, κάποια έπρεπε να κάνει στον αρχηγό και τώρα πια την είχαν όλες οι πεταλούδες απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί τις έσωσε με την πράξη που έκανε.

Έδωσε το σύνθημα, να ανεβούν όλες οι πεταλούδες πάνω στα φτερά της!

Θα τις μετέφερε σε πιο ζεστά μέρη , όπως κάνουν οι πελαργοί, που στα μεγάλα τους φτερά, μεταφέρουν πολλά μικρότερα πουλάκια, μακριά σε ζεστά μέρη, μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Μετά επιστρέφουν στις φωλιές τους.

Αφού λοιπόν… επιβιβάστηκαν πάνω στη ράχη της πεταλούδας και στα απλωμένα της φτερά, η ίδια, με μια έξυπνη κίνηση, πήρε το λαμπρό μαργαριτάρι από το λουλούδι και το στερέωσε προσεκτικά ανάμεσα στις κεραίες της, σαν στέμμα  κι άρχισε να πετά!

Μαζί της πετούσαν, δηλαδή, μεταφέρονταν μακριά και όλες οι άλλες πεταλούδες, που ακουμπούσαν στα φτερά της.

Παρακολουθήσαμε όσο μπορέσαμε με τους γονείς μου,   αυτό το πανέμορφο θέαμα, όμως χάθηκε από τα μάτια μας κάποια στιγμή, αφού οι πεταλούδες έφευγαν μακριά.

Θα πήγαιναν σε άλλα μέρη ,πιο ζεστά, μέχρι την επόμενη άνοιξη! Τότε θα ξαναγύριζαν πίσω!

΄Εμαθα όμως πως εκεί που θα φτάσει η μεγάλη πεταλούδα, και σε όποιο λουλούδι κι αν ακουμπήσει το μαργαριτάρι της αγάπης και της χαράς, εκεί θα ανθίσει ένα όμορφο λουλούδι, έτοιμο να δεχθεί κάτω από τα φύλλα του, άλλες πεταλουδίτσες στο πρώτο φύσημα του αέρα!

Από τότε, εκεί σε αυτό το σπίτι, φυτρώνουν πάρα πολλές τουλίπες και σε μια άκρη, πολλές μεγάλες λευκές μαργαρίτες, και περιμένουν τις πεταλούδες!

Σκέφτομαι..μήπως  οι μαργαρίτες πήραν το όνομά τους από εκείνο το μαργαριτάρι; Δεν ξέρω!

Πάντως είναι ένα πολύ όμορφο λουλούδι και φυτρώνει παντού και στην εξοχή και στους κήπους. Και όταν βρίσκουμε μαργαρίτες στην εξοχή, να μην τις κόβουμε… ίσως… ίσως… σε κάποια από αυτές να διαλέξει κάποτε να φυτρώσει ένα δάκρυ χαράς και αγάπης, ένα αληθινό μαργαριτάρι!

Τι λέτε;

Και οι τουλίπες που είναι πανέμορφα λουλούδια, αλλά τα χρωματιστά πέταλά τους είναι υψωμένα προς τα πάνω, πιστεύουν όμως πως αν κάποια πεταλούδα ακουμπήσει εκεί στο κέντρο του λουλουδιού το μαργαριτάρι της αγάπης , τότε και τα δικά τους πέταλα θα απλωθούν και θα μοιάσουν στις μαργαρίτες! Κι έτσι θα μπορέσουν κάποιες πεταλούδες να σωθούν κάτω από τα πέταλά τους, όταν θα έχει δυνατό αέρα!

Ως εδώ, θα μπορούσε να ήταν το τέλος του παραμυθιού μου, αλλά θέλω να σας πω κάτι που έγινε πολύ πολύ μακριά.

Κάπου στην Κρήτη, γνωρίζετε τι είναι η ΚΡΗΤΗ; Είναι το πιο μεγάλο νησί της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν έχω μια πολύ καλή μου φιλενάδα..

Και κάποια στιγμή που της έλεγα αυτό που θυμόμουν από μικρή, μου είπε Κάτι ΥΠΈΡΟΧΟ!

Μια μέρα εκεί που καθόταν στην αυλή του σπιτιού τους και κεντούσε,(ξέρετε τι είναι το κέντημα);Η φίλη μου λοιπόν, κεντούσε -μα τόση σύμπτωση πια-,ένα κάδρο με πεταλούδες για το εφηβικό της δωμάτιο.

Εκεί λοιπόν, είδε να έρχεται μια πολύ κουρασμένη, αποκαμωμένη, εξαντλημένη μεγάλη πεταλούδα, σαν να ήταν φορτωμένη της φάνηκε…

Και με τις κεραίες της προσπαθούσε να κρατήσει κάτι που γυάλιζε πολύ…

Δεν ήξερε τι ήταν, παράτησε το κέντημά της η φιλενάδα μου, και παρακολουθούσε. Στην άκρη της αυλής είχε μερικές τουλίπες…

Η πεταλούδα, έφτασε σε μια από τις τουλίπες και σωριάστηκε από την κούραση πάνω στο λουλούδι… αφήνοντας να της πέσει το μαργαριτάρι από τις κεραίες της. Κι αμέσως αποκοιμήθηκε. ΄Ηταν εξαντλημένη. Είχε κουραστεί πάρα πολύ.

Τότε, άνοιξαν τα πέταλα από την τουλίπα, έγιναν σαν ένα

μαλακό κρεβάτι και η πεταλούδα εκεί, κοιμήθηκε για πολλές μέρες….

Από την πλάτη της, οι άλλες πεταλούδες, που δεν ήταν τόσο κουρασμένες, άρχισαν να πετούν γύρω γύρω. Αλλά δεν ήταν μόνες τους.

Είχαν φέρει μαζί τους και μία παρέα από φωτεινές πυγολαμπίδες, που στο δρόμο συγκινήθηκαν από τη

θυσία της μεγάλης πεταλούδας, που ήθελε να σώσει από τον αέρα και από τον χειμώνα τις φιλενάδες της.

Λοιπόν, τη μέρα οι πυγολαμπίδες ακολουθούσαν την πεταλούδα, να μην της εμποδίζουν τη διαδρομή, τον δρόμο και να προσέχουν μην πέσει κάποια μικρή πεταλουδίτσα στη θάλασσα  και τη νύχτα, κάθονταν πάνω στα φτερά της, η μία κοντά στην άλλη σαν να ήταν αναμμένα φωτάκια για να προχωρά η πεταλούδα. Καταλαβαίνετε πόσο όμορφο θέαμα ήταν αυτό, στον ουρανό; Ακόμα και τη νύχτα..

Λοιπόν παιδιά, η φίλη μου μου είπε, πως από τότε η αυλή της και ο κήπος τους έχει πολλές πεταλούδες και πολλές πυγολαμπίδες. ΕΜΕΙΝΑΝ εκεί για πάντα.

Όταν θα εικονογραφήσουμε το παραμύθι αυτό, το πρώτο μέρος που σας διηγήθηκα θα το ζωγραφίσω εγώ όπως το θυμάμαι, και το τελευταίο μέρος, με την κουρασμένη πεταλούδα, το κέντημα και τις πυγολαμπίδες, η φίλη μου, που το είδε!

Το μαργαριτάρι, δεν είχε βάρος, ήταν από συναισθήματα: ΧΑΡΑ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΛΟΣΥΝΗ! Τα συναισθήματα δεν έχουν βάρος, μόνο η λύπη έχει βάρος, αλλά σήμερα στο παραμύθι μας πουθενά δεν έχει λύπη.

Λοιπόν ….οι μικρές πεταλούδες, όταν αποκοιμήθηκε η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΟΔΗΓΟΣ τους, για να της αποδείξουν την ευγνωμοσύνη τους τι έκαναν?

ΑΦΟΥ ξεμούδιασαν λίγο, από το πολύ μεγάλο ταξίδι, κάποιες ήταν και ζαλισμένες,,,

΄Αρχισαν να πετούν στα γειτονικά χωράφια για να βρουν γύρη από τα λουλούδια, στο χρώμα των φτερών της μεγάλης πεταλούδας. ΗΘΕΛΑΝ να αποκασταστήσουν τη χρωματιστή άχνη, στα φτερά της, εκεί που ακουμπούσαν

τα ποδαράκια τους. Κι έτσι όταν η πεταλούδα ξυπνούσε, θα ήταν ξεκούραστη χαρούμενη και πάλι τα φτερά της θα ήταν τέλεια, ακριβώς όπως είχε ξεκινήσει από τον ΠΟΛΥΓΥΡΟ. Κοντά Στις έξι βρύσες…

Όμως δεν θα ξαναέκανε αυτό το μεγάλο ταξίδι, για δυο λόγους …ΗΤΑΝ πολύ μεγάλο και πολύ κουραστικό και δεύτερον, η ΚΡΗΤΗ ήταν τόσο όμορφη και αποφάσισαν να ζήσουν για πάντα εκεί.

Μαζί με τις πυγολαμπίδες, ζουν όμορφα και ειρηνικά.

...................................................................................................

Οπως καταλάβατε φίλες μου bloggers, η φίλη στης οποίας την αυλή έφτασε αυτή η κουρασμένη πεταλούδα, φορτωμένη από αγάπη με τις πεταλούδες που έσωσε, έφτασε λοιπόν, στην αυλή της....Σμαραγδένιας μας! http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/

Υπολείπονται, όσα διαδραματίστηκαν εκεί , να αποτυπωθούν με χρωματιστά μολυβάκια! 

Το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης και της αγάπης, κάπου κοντά στο τωρινό συντριβάνι, θα έχει καλυφτεί από αφρικανική σκόνη, αλλά ίσως σε ανασκαφές να βρεθεί!

Κλείνοντας , θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τις νηπιαγωγούς του 2ου παιδικού Σταθμού Πολυγύρου, για την πρόσκλησή τους, με έκαναν να νοιώσω και πάλι παιδί, και να ευχαριστήσω, όλες αυτές τις παιδικές ψυχούλες, που μπορεί να μην κατάλαβαν όλο το παραμύθι, όμως...στην μοναδική φωτογραφία για τις δράσεις του παιδικού, ένα μικρό παιδάκι, ακουμπώντας με στον ώμο, την ώρα της φωτογράφισης, (στο παιδικό καρεκλάκι), μου είπε:Να ξανάρθεις! 

Και η υπόσχεση της νηπιαγωγού πως μια μέρα θα πάνε εκδρομή να δούνε αυτό το σπίτι! Που ο κήπος του κάθε εποχή, έχει την ομορφιά του! Από τότε!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη, από αυτή την φράση:Να ξανάρθεις!

Είναι η φράση που με γεμίζει χαρά και ζωγραφίζω τον χρόνο με όμορφα μοτίβα, έστω κι αν είναι με τεχνική ντεκουπάζ....

 

και

                                               Να έχετε μιά όμορφη μέρα κάθε μέρα!
σημ. στις κατασκευές μου υπολείπεται ακόμα το υγρό γυαλί, πιθανόν να αλλάξουν και οι μηχανισμοί τους για να ταιριάζουν, αλλά δεν μπορεί να καθυστερεί ο χ ρ ό ν ο ς !
Να είστε όλοι και όλες καλά!
Και ν ΄αγαπάτε!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Το συννεφένιο προβατάκι

Μπούμπυ: Λίνα , σε παρακαλώ, εξήγησέ μου, γιατί συνομιλούν θλιμμένοι οι φίλοι σου;
Μήπως δεν έχουν ευχαριστηθεί τη φιλοξενία μου; μήπως να κάνω κάτι να διορθώσω;
Λίνα:Όχι αγαπημένε μας Μπούμπυ, δεν συντρέχει κανένας τέτοιος λόγος.Μην ταράζεσαι.
Μιλούν για το σύννεφο.
- Μιλούν για το σύννεφο; τι είναι πάλι τούτο; Από πότε τα σύννεφα μας απασχολούν, παρά μόνο όταν σκουραίνουν και προμηνύουν βροχή;
-Μα τι να σου λέω τώρα..έχεις χρόνο;
-Όσο θέλεις και ξέρεις πως χαίρομαι να μου μιλούν!
-Θα σου μιλήσω αλλά να με ακούσεις ως το τέλος.Δεν θέλω να γελάσεις με ό,τι σου πω...
-Σε ακούω προσεκτικά.Μίλησέ με!
-Να , όπως ερχόμασταν να σε συναντήσουμε, στο δρόμο , ο μηχανοδηγός του τραίνου έκανε στάση να ξεκουραστεί ο ίδιος και να απολαύσουμε την όμορφη φύση κι εμείς.

  Κάπου σ΄αυτά τα μέρη λοιπόν, παρακολουθούσαμε ένα κοπάδι από πρόβατα, να βόσκει στο πλούσιο χορτάρι.

 Ήταν όμως όλα τους στεναχωρημένα.Κάτι σαν να απασχολούσε.Δεν ξέραμε τη γλώσσα τους, αλλά το καταλαβαίναμε...

  Προσπαθήσαμε τότε, όλη η παρέα με τα ζωάκια να συνομιλήσουμε μαζί τους, γιατί σαν από διαίσθηση, ξέραμε την αιτία του πόνου τους...

-Προβατάκια γιατί είστε λυπημένα; είπαμε όλα τα ζωάκια της παρέας μαζί!

-Χάθηκε κάποιο αρνάκι από το κοπάδι μας, πολύ καιρό τώρα. Και ψάχνουμε τη γη και οσφριζόμαστε χορταράκι χορταράκι, μήπως έχει αφήσει   κάποιο ίχνος της....

-Μήπως ήταν λευκό;

-Το ξέρετε; το έχετε δει; πες τε μας!Ναι ήταν ολόλευκο, το πιο όμορφο στο δικό μας κοπάδι!

Την αγαπούσαμε όλοι!Ήταν ολόλευκη, ξεχώριζε από μας! Να , δες τε! βλέπετε άλλο λευκό στο κοπάδι; 

-Ναιιιιι, νομίζουμε πως ξέρουμε...απάντησαν διστακτικά αλλά σχεδόν άψυχα ,όλα μαζί τα ζωάκια...

-Πού βρίσκεται; ο βοσκός μας κουράστηκε να την ψάχνει...

-Το είδαμε από μακριά!ήταν σαν από αφράτο βαμβάκι!

-Ναι, ναι, έτσι είναι!Πες τε μας πού βρίσκεται; που την είδατε;

- ................................

-Μα γιατί δεν μας λέτε; κινδυνεύει; πόσο μακριά είναι;

-Είναι πολύ μακριά...Στα σύννεφα......

-Μα πως έφτασε ως εκεί; εξηγήστε μας καλά μας ζωάκια. Φίλοι είστε και νοιώθετε και τον δικό μας πόνο..πες τε μας όσες πληροφορίες γνωρίζετε....σας ικετεύουμε.......

Και δάκρυα αγωνίας κυλούσαν από τα υγρά ματάκια τους...

-Με παρακολουθείς Μπούμπυ;

-Συνέχισε σε παρακαλώ, έχω κι εγώ αγωνία... 

- Να δες εδώ Μπούμπυ μου...δεν σου μοιάζει με ένα αρνάκι αφράτο σαν βαμβάκι;

Και τότε Μπούμπυ μου, αναγκαστήκαμε, δηλαδή είχαμε καθήκον να πούμε ότι γνωρίζαμε για το συννεφάκι στον ουρανό...

-Τι γνωρίζατε;

-Άκου...όταν ήμασταν ακόμα στην αρχή του ταξιδιού μας, προσέχαμε τα πάντα γύρω μας...

Όταν βρίσκαμε ομίχλη, προσέχαμε τα πουλιά στα κλαδιά των δέντρων...

Ακόμα και στη δυνατή ομίχλη, καθόταν παρέες παρέες πάνω στα σύρματα ή στα κλαδιά!

Όταν όμως ο καιρός ήταν καθαρός, τότε χαζεύαμε τα σύννεφα ή τα λουλούδια..
Και τότε την είδαμε!
Είδαμε το ολόλευκο αρνάκι στα σύννεφα αλλά πως να συνομιλήσουμε μαζί του;
Θέσαμε το θέμα στην ολομέλεια, μόνο το ροζ γουρουνάκι δεν μπορούσε να δει τα σύννεφα αλλά εμείς του εξηγήσαμε. Δεν ήταν σωστό από μια παρέα να απομονωθεί επειδή δεν είχε τη δυνατότητα να ατενίσει τον ουρανό... Και αμέσως αναζητήσαμε τρόπους επικοινωνίας με το λευκό αρνάκι εκεί ψηλά στον καταγάλανο ουρανό.
- Και τι βρήκατε;
-Ήταν δύσκολο...Κάποια από μας πρότειναν να γράψουμε τις ερωτήσεις μας στην μια πλευρά ενός μπαλονιού και να το αφήσουμε να κατευθύνεται σιγά σιγά στο λευκό προβατάκι, αλλά....σκεφτήκαμε πως ακόμα κι αν απαντούσε στην άλλη πλευρά του μπαλονιού...αν κοβόταν η κλωστούλα που θα το συγκρατούσε στα χέρια μας, θα χανόταν τα δεδομένα και οι απαντήσεις του. Και καταλήξαμε άμεσα να επικοινωνήσουμε με τις σκέψεις μας.Ήταν πίστεψέ με Μπούμπυ μου, ο πιο σωστός τρόπος.
-Και σας απάντησε;
-Ναι, ναι, και είναι τόσο διδακτική η αλήθεια της...
Δεν χάσαμε καθόλου  χρόνο και μάθαμε τόσα πολλά!
Άκου λοιπόν, όπως θυμάμαι τον μονόλογό της.
Αλλά σου μεταφέρω με δικά μου λόγια αυτά που θυμάμαι.Ήταν βλέπεις στην αρχή του ταξιδιού μας.
-Ήταν λέει στη γη σε ένα μεγάλο κοπάδι από πρόβατα.Ήταν όλοι φίλοι.Υπάκουοι!Συνεχώς σκυμμένοι στο χορτάρι, και στους θάμνους ,όλα άκακα προβατάκια.Όμως το λευκό αρνάκι είχε περιέργεια.Δεν ένοιωθε τόσο καλά, παρ΄ όλο που ήταν το πιο όμορφο!ήταν ένα ολόλευκο αρνάκι σαν βαμβάκι μέσα σε ένα κοπάδι σκουρόχρωμα, σαν λευκό λερωμένο, προβατάκια. Όμως μέσα του, το λευκό αρνάκι , είχε την επιθυμία να εξερευνήσει τον τόπο, πιο γρήγορα από όσο προχωρούσε όλο το κοπάδι.
Και σιγά σιγά, διέφυγε της προσοχής του βοσκού τους και απομακρύνθηκε.
 Αρχικά, κρύφτηκε  στους κοντινότερους θάμνους.
Βράδυασε, ο βοσκός κατάλαβε ότι έλειπε το λευκό αρνάκι κι άρχισε να το  ψάχνει...
Το καλούσε με το όνομά του:Συννεφένια την έλεγαν!
Όμως αυτό, δεν αποκρινόταν.Είχε κρυφτεί και είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την τύχη του.
Αλλά το όνομά του, πού να το ήξερε τότε πως το είχε στιγματίσει.Ήταν  η μοίρα του...
Και με το ξημέρωμα, έφευγε , έφευγε ανάμεσα στους θάμνους και προχωρώντας στα βουνά κι όλο απομακρυνόταν.
Σαν από αντίλαλο, άκουγε το όνομά του πολλές φορές, αλλά είχε τολμήσει να φύγει και αγνοούσε τις εκκλήσεις του βοσκού.
Ευτυχώς που δεν κινδύνεψε από λύκους. Ήταν όλα τόσο όμορφα στην περιοχή τους.
Στην αρχή, το είχε δει σαν περιπέτεια και ένοιωθε δυνατή και ηρωική την απόφασή της.Όταν όμως ο καιρός περνούσε και πλησίαζε ο χειμώνας, κι ήρθαν τα χιόνια και κάλυψαν τα πάντα, ούτε τον εαυτό της δεν διέκρινε μέσα στο λευκό. Παντού άσπρο.Και τροφή πουθενά.
Τότε σήκωσε το βλέμμα της στον καθαρό ουρανό κι είδε τα όμορφα σύννεφα!
Και τότε παρακάλεσε τον Θεό να τη μεταμορφώσει σε συννεφάκι!΄Ενοιωθε τόσο οικεία εκεί.
Κι αυτό έγινε!
Όμως , όταν ανέβηκε στον ουρανό το μετάνοιωσε...
Είδε κάτω το δικό της κοπάδι, να είναι στο χώρο του στάβλου και να έχει άφθονη τροφή, προστατευμένο απ΄τους ανέμους και το κρύο. Οι φίλοι της δεν θα πέθαιναν της πείνας, όπως η ίδια της.
Ήταν όμως πολύ αργά.Δεν είχε δεύτερη ευκαιρία.
-Τώρα μάλιστα, είστε οι τελευταίοι που συνομιλώ, μας είπε, αν συναντήσετε το κοπάδι μου, πες τε του να μην ανησυχούν ακόμα για μένα.Ήθελα την ελευθερία μου και την πλήρωσα. Τόλμησα να κυνηγήσω το όνειρό μου!Να τους πείτε  αν τους συναντήσετε, να μη λυπούνται για μένα!Έχω βρεί την απόλυτη γαλήνη!Αλλά να μη με πετάξουν στη λήθη!Όταν σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό, κάπου ανάμεσα στα όμορφα σχήματα των σύννεφων θα υπάρχω και θα τους χαμογελώ!
Να μην πάψουν με με αγαπάνε επειδή τους εγκατέλειψα!
Σε λίγα λεπτά ούτε το σχήμα μου δεν θα υπάρχει στον ουρανό.
Χαρείτε, χαρείτε, χαρείτε εσείς στη γη, όμορφά μου ζωάκια!Τώρα βλέπω κι εγώ από ψηλά όλη την ομορφιά της.Βλέπω παντού τρυφερά χορταράκια, τα αγαπημένα μου.Όμως δεν μπορώ να επιστρέψω.
Θα ζήσω στο απόλυτο  γαλάζιο!
-Αυτή ήταν η δική του ιστορία Μπούμπυ μου.Πώς σου φάνηκε;
- Πίστευτή σαν όλα τα παραμύθια!
Όλα είναι όμορφα .Το καθετί μπορεί να γίνει παραμύθι.
Από το πιο ταπεινό λουλουδάκι, αυτό το μπλε που οι άνθρωποι ονόμασαν μη με λησμόνει,

ως τη μοναχική παπαρούνα ή την αγριομέλισσα, ή το σχήμα κάθε σύννεφου ή τα πουλιά που διασχίζουν τον ουρανό, όλα μπορούν να μετατραπούν σε παραμύθι...
-Μπούμπυ μου, περνούμε τόσο όμορφα μαζί σου!
-Μα κι εμένα μου αρέσουν οι ιστορίες σας!Κάθε σας λέξη, ομορφαίνει τη μέρα μου!Αυτό είναι η επικοινωνία...
-Αυτά ανταλάχτηκαν από τις δυο πλευρές Μπούμπυ μου, από το κοπάδι που έψαχνε ακόμα το λευκό αρνάκι και από την ταξιδιάρικη παρέα μου, σε μια στάση εκεί στις ρεματιές.
Αλλά χωρίστηκαν με γαλήνη και θλίψη!Μάλλον με θλίψη και γαλήνη...
Είναι υπέροχη η γαλήνη!Θυμίζει τον ουρανό  όταν είναι γαλήνιος και τη γαληνεμένη θάλασσα.
Μια όμορφη ηρεμία...
Πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν υπάρχει γαλήνη!
Σημείωση:
Μη νομίζετε πως πετώ στα σύννεφα επειδή προσέχω τον ουρανό...Ούτε πιστεύω πως γράφω παραμύθια επειδή καταγράφω μερικές  σκέψεις μου.Αλλά καλό είναι όλοι να ζούμε το παραμύθι μας,  τη ζωή, όπως αυτή μας χαρίζεται!Γιατί είναι τόσο μικρή και τόσο λίγη!
Άλλοτε Άνοιξη, άλλοτε χειμώνας, άλλοτε ομίχλη η γαλάζιος ουρανός, όλα αλλάζουν.'Ολα όμως έχουν τον λόγο στην ύπαρξή τους.
Να είστε καλά και να αγαπάτε!
Τι μένει στο τέλος; Η μνήμη και η λήθη!Και αν η μνήμη χαθεί...τότε....

......................................................................................................................................................
Ένα τηλεφώνημα και σημείωσα τους στίχους που άκουγα από την άλλη άκρη της γραμμής ξενητειάς:

        Όνειρο
Ήρθες απόψε στο όνειρό μου
σαν να υπήρχες στη ζωή
κι ήταν τόση αχ η χαρά μου
μαμά,  μου λείπεις τόσο πολύ!

Κι είχες λουλούδια λέει στον κήπο
φρούτα κι ακόμα λαχανικά
μα όταν ξύπνησα, βγήκε ο ήλιος
έσβησε τ΄ όνειρο, μόνη ξανά.

Και  χωρίς να ξέρω το όνειρο  της αδερφής μου και το ποίημα που έγραψε χάριν του ονείρου, προς χάριν της φίλης Μάγδας https://magdax.blogspot.gr/2018/03/blog-post.html
που χθες έκανε αφιέρωμα στο χωριό μας το αγαπημένο, πέρασα σήμερα από τον κήπο της μαμάς...
Αν και μας λείπουν οι γονείς  δεκαετίες, η έκπληξη με περίμενε!
Πολύχρωμες τουλίπες, δίπλα στις αγριοβιολέτες μας!Από αυτές που η μητέρα γέμιζε πανέρια,πρωί πρωί Μεγάλης  Παρασκευής  για τον Επιτάφιο. Στην ώρα τους κάθε χρόνο!Το έθιμο δεν γίνεται, όμως ο κήπος είναι έτοιμος για το Πάθος, που προμηνύει την Ανάσταση.
Από τα ζουμπούλια, λίγα ήταν ανθισμένα.Όμως όλα δηλώνουν την παρουσία της απουσίας.
Οι δενδρομολόχες θα μεγαλώσουν και μαζί με τις μωβ ορχιδέες, μαχαίρες τις λέμε στο χωριό, επειδή τα φύλλα τους μοιάζουν με κοφτερά μαχαίρια, έχουν γεμίσει ήδη και το χώμα της αυλής.
Πλεγμένα λουλούδια και συναισθήματα!.Όχι δεν είναι απουσία!Η παρουσία τους είναι διαρκής στη μνήμη μας.

Τα λευκά σημαδάκια στα φύλλα, είναι πέταλα από τα λουλούδια της δαμασκηνιάς.

Αυτό το φυτό που βγάζει λευκά λουλουδάκια σαν μιγκέ έχει γεμίσει και με άλλες ρίζες το μικρό κηπάκι, δίπλα στο δρόμο.
Ποιός λέει πως δεν πιστεύει στα όνειρα;
.............................................................................................................................................................
Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι
που ο δρόμος σας περνάει από εδώ,
Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
Να είστε όλες και όλοι καλά
Και να βιώσουμε όπως αρμόζει τα Άγια Πάθη που προμηνύουν την Ανάσταση!
Και τα ΆΓΙΑ ΠΑΘΗ και η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Είναι Α Γ Α Π Η!
.................................................................................................................................................................

Η συνάντηση

-Μη με γελούν τα μάτια μου;
Μην είναι στ΄ονειρό μου;
Τι είναι αυτό που διακρίνω από μακριά Θεέ μου;
Σαν να βλέπω τον φίλο μου, το λευκό αρκουδάκι με το κόκκινο παπιγιόν!
Μπα, η λαχτάρα μου σίγουρα μου δημιουργεί στο μυαλό αυτή την εικόνα!Μακάρι να ήταν αλήθεια!
Μα αν είναι έτσι, δεν είναι μόνος του!έχει πολύ μεγάλη παρέα!Πόσο τυχερός είναι!
Σαν να πηγαίνουν μια μεγάλη εκδρομή!
Για να πάρω τα κιάλια μου!
.........Θεέ μου, είναι ο φίλος μου!Το λευκό αρκουδάκι!
Που να πηγαίνει άραγε; Είναι πολύ μακριά και να φωνάξω δεν θα με ακούσει.Δεν έχει πλέον δύναμη η φωνή μου...Γέρασα...πρέπει να το παραδεχτώ....
Μα δεν είναι μόνος του!Βλέπω κοντά του ένα πολύχρωμο καραβάνι!
Κρατούν βαλίτσες , καλαθάκια με τρόφιμα, και...
-Τι και...αγαπημένε μου Μπούμπυ;Τι βλέπεις και έχεις συγκινηθεί;
Ρωτάει το ανοιχτόχρωμο ArGoodaki!

Aχ...ΑrGoodaki   μου!Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μαντήλι να σκουπίσω τα δάκρυά μου..Αν είναι αλήθεια...είναι δάκρυα χαράς...

-Mα τι βλέπεις σε παρακαλώ;γιατί κρατάς σταθερά τα κιάλια σχεδόν στην ίδια κατεύθυνση;
-Έλα δες κι εσύ!Τι διακρίνεις εκεί βορειοανατολικά;Βλέπεις μια παρέα να κινείται αργά, η με γελούν τα μάτια μου;
-ΝΑΙ!ΝΑΙ!!!Είναι μια μεγάλη παρέα όπως κι εμείς!Ένα λευκό στην αρχή και πίσω του πολλά χρώματα...Τι παράξενη παρέα...Που να πηγαίνουν;
-Κι αν λέω..αν θέλουν να με δουν; κι αν έχουν ξεχάσει που μένω;
-Αγαπημένε μου Μπούμπυ, λέει το ArGoodaki, θέλεις να γίνω ο αγγελιοφόρος σου; Μπορώ ακούραστα να τρέξω ως εκεί και να σου φέρω μήνυμα.Τι λες; να ξεμουδιάσω κιόλας..Ξεχνάς ότι κοιμόμουν  δίπλα σου,στη χειμερία νάρκη;
-Δεν ξεχνώ γιατί σε έβλεπα να κοιμάσαι.Εγώ αυτόν τον χειμώνα δεν είχα ύπνο.Είχα πολλά να σκεφτώ.Θα σου είμαι ευγνώμων αν μπορείς να τρέξεις , να τους φτάσεις και να ρωτήσεις που πηγαίνουν. Και άκου:όπου και αν πηγαίνουν, πες στο λευκό αρκουδάκι να κάνουν μια στάση εδώ!Είναι φίλος μου, δεν πιστεύω να με έχει ξεχάσει...Του έστειλα γράμματα...τα πήρε τάχα η μήπως δεν τα πήρε;
-Τρέχω, τρέχω, μπορείς να με παρακολουθείς.Τα κιάλια σου είναι καλά.Καλύπτουν την απόσταση που θα διανύω.'Εφυγα!!!!!!
......................................................
--Σου φέρνω ευχάριστα νέα αγαπημένε μου Μπούμπυ!Σήμερα είναι μια πολύ όμορφη μέρα για σένα!Δεν σε γελούν τα μάτια σου!Το λευκό αρκουδάκι, θυμόταν τα σημεία και έρχονται προς τα εδώ!
Χάρηκαν όλα τα ζωάκια όταν είπα πως είμαι αγγελιοφόρος σου!Ναι πήρε τα γράμματά σου και ήρθε με τους φίλους του , να σου κάνουν έκπληξη!'Εχει λέει πολλούς φίλους!Και έρχονται μαζί να στους γνωρίσει!Στο δρόμο, προστέθηκαν στη παρέα και άλλα ζωάκια που ζούσαν μοναχικά! Τι να κάνω; Δώσε μου οδηγίες!
---Στρώσε τραπέζι!Με ό,τι έχουμε!Γρήγορα! τις καρώ πετσετούλες και σερβίτσια!

--Καλώς τους καλώς τους!!!Πόση συγκίνηση μου έφερες καλέ μου φίλε!!!
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!Καλώς ορίσατε!Πόση ευτυχία νοιώθω!Στ ΄αλήθεια έλαβες τα γράμματα μου;
-Ναι, και σε ευχαριστώ!Αλλιώς ακόμα θα κοιμόμουν!Καλέ μου φίλε δεν σε ξέχασα ποτέ!Νάμαι τώρα εδώ λοιπόν με όλη την παρέα μου!
-Οι φίλοι σου είναι και δικοί μου φίλοι!Να μείνετε όσο θέλετε!κι αν θέλετε να μείνετε εδώ για πάντα!
-Αχ, μη μου βάζεις δύσκολα φίλε μου!Το για πάντα ...δεν μπορώ να το υποσχεθώ!Όμως ναι αν συμφωνήσουν και οι δικοί μου φίλοι, που είναι και δικοί σου πια, θα μείνουμε όσο μπορούμε!Δεν μας δεσμεύει κανείς! Άνοιξη έρχεται ας εξερευνήσουμε τον τόπο, ας γνωρίσουμε μέρη και φίλους!
Και φυσικά όσο καιρό μείνουμε εδώ, θα μας έχεις παρέα, τι λες;
Η μεγαλύτερη χαρά μου καλοί μου φίλοι, η μεγαλύτερη χαρά μου!Απλά δεν θα μπορώ να σας ακολουθώ , όμως θα σας προτείνω μέρη να πηγαίνετε!Θα έχετε οδηγό το ArGood aki!
-Όπως θέλεις και όπως μπορείς Μπούμπυ μου!Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!
Καλώς σε βρήκαμε λοιπόν!
-Φίλοι μου, βολευτείτε, όπως νοιώθει το καθένα σας άνετα!Ο Μπούμπυ είναι και δικός σας φίλος!
..........................................................................................................................................................
- Ar Good aki, γρήγορα, φέρε βελονάκια ή άνοιξε τον αργαλειό!
-Μα, έχουμε φίλους!
-Για τους φίλους μας πρόκειται!ήρθε ο ΜΆΡΤΙΟΣ , πρέπει να τους φορέσουμε στα χεράκια τους ΜΆΡΤΗ!Να μην καούν από τον ήλιο!
-Πές μου πως γίνεται;
-Έλα πρόσεχέ με και γρήγορα!Οι φίλοι μας είναι πλέον πολλοί!
Θα πλέξουμε κορδονάκια με κόκκινο και άσπρο χρώμα και σε κάθε ένα τους , θα βάζουμε από ένα βραχιολάκι στο χεράκι τους!
-Και οχτώ για μένα, πετάχτηκε το μελωδικό χταποδάκι!
-Ω, θα το λάβω σαν χιούμορ, αυτό που άκουσα!Αν είχαμε χρόνο δεν θα είχα καμιά αντίρρηση, ακόμα κι αν έπλεκα Μάρτη για εκείνη την σαρανταποδαρούσα, αλλά χταποδάκι μου, δείξε κατανόηση!Για όλους πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη!
΄Ενα βραχιολάκι για το καθένα σας!Κι ύστερα που ξέρεις..με τη θάλασσα τόσο κοντά μας, εσύ μπορεί να επιστρέψεις στο θαλάσσιο βασίλειό σου και να μην σε βλέπει ο ήλιος!Εκεί δεν πρόκειται να καείς!
-Α, αναρωτιέμαι γιατί δεν το ξέρετε...εκεί ακριβώς είναι που κινδυνεύω περισσότερο...όταν θα κάνω ηλιοθεραπεία..Δεν έχετε ακούσει για την ωχρά κηλίδα?Είναι η ηλιακή ωχρά κηλίδα!Διαβάστε να δείτε!
-Μα..νομίζω..δεν τα λες καλά..Δεν γράφουν ηλιακή αλλά   ηλι κι α κή...
Κάποιος από τους δυο μας μάλλον κάνει λάθος!
Όπως κι αν έχει...ας αρχίσουμε δίκαια!
Έναν Μάρτη για το κάθε ζωάκι και αν μας μείνει χρόνος θα κάνουμε και περισσότερους..
Αν έχετε περισσότερους, μπορεί εκεί που θα πηγαίνετε εκδρομές, να έχετε να δωρίζετε και σε νέους φίλους...Πως σας φαίνεται;
-Πολύ καλή ιδέα, Μπούμπυ!Όμως να..θα έλεγα μόνο όσοι προλάβουν σήμερα...να φορέσουν Μάρτη..
Τα έθιμα πρέπει να τηρούνται..Σε όσα ζωάκια και φίλους γνωρίσουμε μετά το σήμερα, ας χαρίσουμε μεν βραχιολάκι αλλά ας το φορέσουν του χρόνου..Α, και για να μη σε δυσκολεύω...για μένα σκέφτηκα, μόνο ένα περιδέραιο βάλε με στον λαιμό μου.Τόσο πλοκάμια, ποιο απ όλα να διαλέξω;
Ω!!
Είπα πλοκάμια!!τη μαγική λέξη! πλοκάμι βγαίνει από την πλοκή! μπορώ να βοηθήσω!!δυο δυο, μας κάνουν τέσσερα ζεύγη!φέρτε μου βελονάκια και κλωστές ! Θα σας  φανώ χρήσιμο!!θα κάνω τετραπλή δουλειά στον ίδιο χρόνο!!!
ΓΡΉΓΟΡΑ!!!!!!!!!
-Λίνα, Λίνα, 'ελα ξεκίνα κι εσύ το πλεκτό!
-Μα...εγώ δεν ξέρω να πλέκω!
-Μα τι λες, τίποτα δεν πήρε το μυαλουδάκι σου από την κατασκευή σου; Έχεις και τα χρώματα που μας χρειάζονται!
-Α, ναι, σ΄αυτό μπορώ να βοηθήσω.Έχει μείνει ένα κουβαράκι κόκκινο, το έχω στις αποσκευές μου.Ορίστε,στη διάθεσή σας!Ο, τι μπορώ !
-Μπορείς Λίνα!όλοι μπορούμε!Προτείνω με τα χέρια σου να κάνεις πλεξούδες.Ορίστε κράτησε και το λευκό!Θα χωρίσεις τρεις κλωστούλες, δύο κόκκινες μια λευκή ή αντίστροφα.Και θα δημιουργήσεις πλεξουδίτσες!
-Ευχαριστώ, θα κάνω ότι μπορώ!
Κι έτσι η πολύχρωμη παρεούλα, αποτελούμενη από όσα ζωάκια ταξίδεψαν και από όσα ακολούθησαν στο δρόμο, φόρεσαν στα χεράκια τους από ένα Μάρτη και ετοιμάστηκαν για να υποδεχθούν την Άνοιξη!
Η φωτογραφία από το διαδίκτυο.Η παρέα είναι απασχολημένη σε πλέξιμο και εγρήγορση, δεν μένει χρόνος για φωτογραφίσεις!



                     Καλό μήνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!