Να ξανάρθεις...

 

Κάπου  από εδώ, αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι,

ξεκίνησε το πρώτο μου παραμύθι...χρόνια πριν.....που είχα μοιραστεί μαζί σας....... η μωβ πεταλούδα...

  Ο χρόνος περνά και μια ιδέα ήταν να διαμορφωθεί το παραμύθι εκείνο, να αλλάξει τίτλο για τις ανάγκες μιας παρουσίασης σε λιλιπούτειο κοινό!

  Σίγουρα το κοινό όταν αποτελείται απο παιδικά ματάκια και παιδικές ψυχούλες, έχει πολύ βάρος ψυχολογικό, στην έκθεσή σου.Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία και αρκετό άγχος.

 Όμως είναι τόσο όμορφο πάλι, όταν αποφασίσεις να :εκτεθείς! 

   Κι εσείς με ξέρετε χρόνια τώρα!

  Ας σας διηγηθώ λοιπόν το παραμύθι μου...περίπου όπως το άκουσαν οι μικροί μας φίλοι και οι μικρές φιλεναδίτσες...

  Το παραμύθι μου λοιπόν, ήταν προφορικό, όμως....θα προσπαθήσω να τους το χαρίσω πριν κλείσει ο παιδικός σταθμός, γραμμένο. 

Είχα αποφασίσει πώς θα ξεκινούσα και πώς θα έκλεινα το δικό μου παραμύθι, και μάλιστα την προηγούμενη μέρα, καθώς παρακολουθούσα μια παρουσίαση βιβλίου, άκουσα τη φράση:  την ιστορία την σώζουν οι δευτεραγωνιστές! πως λέμε...οι πρωταγωνιστές; Κάπως έτσι!

Μα αυτό είχα ήδη κάνει...στην δική μου ιστορία, χωρίς να γνωρίζω ακόμα, πως υπάρχει τέτοια έκφραση.

Ξεκινώ λοιπόν την αφήγησή μου, για σας, εδώ τις φίλες μου και τους αγαπημένους μου φίλους, και σίγουρα αυτό το παραμύθι, θα το θυμούνται, όσοι περνούν από τις έξι βρύσες!Διότι ήθελα να είναι υπαρκτό.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, οι γονείς μου με έπαιρναν παντού μαζί τους.Βλέπετε, ήμουν το στερνοπαίδι τους, το όγδοο παιδάκι τους με διαφορά ηλικίας από τα μεγάλα αδέρφια μου.Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου πήγαιναν στις αγροτικές δουλειές ή στο σχολείο τους κάποια, όμως εμένα , με έπαιρναν ακόμα μαζί τους.

Ήταν η εποχή που ακόμα δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ο τόπος μας. Αυτό σημαίνει πως το βράδυ υπήρχε σκοτάδι στους δρόμους, έφεγγε μόνο το φεγγάρι και στα σπίτια, δεν είχαν ψυγεία, τηλεοράσεις, τηλέφωνα, τάμπλετ και όλα αυτά που έχουμε σήμερα.

Ούτε αυτοκίνητα στα σπίτια υπήρχαν.Μόνο ένα παλιό λεωφορείο, στα δικά μας μέρη έχει αφήσει ιστορία ο γνωστός σε όλους <<πειρατής>>.Αυτό λοιπόν το λεωφορείο , έπαιρνε τους ανθρώπους το πρωί από τα χωριά τους να τους μεταφέρει στην πρωτεύουσα , τον Πολύγυρο και το μεσημέρι να τους ξαναπάει στο χωριό.

Όμως κάποιοι προτιμούσαν να μετακινηθούν με τα δικά τους άλογα, ή μουλάρια ή γαιδουράκια , με ό,τι είχε η κάθε οικογένεια.

'Ετσι μια μέρα λοιπόν, ξεκινήσαμε κι εμείς, με το άλογο και το γαιδουράκι, να πάμε στην πρωτεύουσα για διάφορες δουλειές που είχαν να κάνουν οι γονείς μου.

'Αφησε ο πατέρας μου τα ζώα εκεί κοντά, τότε ήταν μόνο αμπέλια και άδειοι κήποι, και πήγαμε στην πόλη. Η μητέρα μου κι εγώ μείναμε στο σπίτι της αγαπημένης της αδερφής, και ο μπαμπάς, όταν τελείωνε τις υποχρεώσεις του, θα ερχόταν να μας πάρει.

Και εκεί...ξεκινάει το παραμύθι..........

  Έχει ένα φοβερό αέρα, θα μας έπαιρνε όλους μακριά.

  Ο μπαμπάς μου λοιπόν, αποφασίζει να σταματήσουμε , στο πάρκο των έξι βρύσεων, εκεί κοντά στο ξύλινο σπιτάκι που μέχρι πριν λίγα χρόνια φιλοξενούσε 5-6 παγώνια, αυτά τα όμορφα φανταχτερά πουλιά, που οι ουρές τους όταν ανοίγουν μοιάζουν σαν βεντάλιες! Εκεί λοιπόν, όταν παλιότερα τα παιδιά ήθελαν να προσδιορίσουν το μέρος , έλεγαν: στα παγώνια.  Τώρα είναι μόνο του και άδειο το ξύλινο σπιτάκι, δίπλα στην παιδική χαρά που και αυτή έχει...διαλυθεί, όπως και όλες οι παιδικές χαρές όταν δεν υπάρχει πιστοποίηση για ευθύνες ατυχημάτων. (Αυτό το λέω σε σας, δεν το είπα στα παιδάκια, αλλά σίγουρα όλα τα παιδάκια θα απορούν γιατί ο τόπος μας δεν έχει πλέον , εδώ και λίγο καιρό, κούνιες, τραμπάλες , τσουλήθρες και ό,τι άλλο τα χαροποιεί σαν παιδιά).

Κρατώντας με λοιπόν στην αγκαλιά του ο πατέρας μου και δίπλα μας η μητέρα μου, ακουμπήσαμε όλοι, στον κορμό ενός πεύκου, (τώρα είναι τεράστια τα πεύκα εκεί), μέχρι να σταματήσει ο δυνατός αέρας.Εγώ έβλεπα τα πάντα, αφού ήμουν πιο ψηλά! 

Απέναντι ακριβώς, υπάρχει ένα σπίτι που από τότε, είναι το πιο όμορφο σπίτι με τον πιο όμορφο και περιποιημένο κήπο, στον τόπο μου.Αλλά από τότε άρχισαν να φυτρώνουν οι τουλίπες του, κάθε χρόνο!

Την μέρα της παρουσίασης και λίγη ώρα πριν, πέρασα να δω τον κήπο του παραμυθιού μου, αλλά ήταν πανέμορφος, μόνο που είχε περάσει η εποχή της τουλίπας και είχε πανέμορφους χρωματιστούς πανσέσες και τριανταφυλλιές!Όλο τον χρόνο, έχει υπέροχο περιποιημένο κήπο.΄Ισως, όταν εκτυπώσω την αφήγησή μου, ένα αντίγραφο, να χαρίσω στον κάτοχο του παραμυθένιου μου κήπου.Αφού όλα από εκεί ξεκίνησαν.

Εκεί που περπατούσαμε και οι γονείς μου με κρατούσαν από τα χέρια μου με τα χέρια τους, ο αέρας ήταν τόσο δυνατός… θα μας έπαιρνε όλους… μαζί , μακριά..και ο πατέρας μου αποφάσισε να σταματήσουμε, μέχρι να σταματήσει ο δυνατός αέρας.

Και τότε… είδαμε..αυτό που θα σας διηγηθώ!

Μια μεγάλη πεταλούδα, σαν άσπρη έμοιαζε αλλά δεν ήταν ολόλευκη, είχε και κάποια σημαδάκια στα φτερά της σε άλλο χρώμα… πετούσε εδώ κι εκεί και την παράσερνε ο αέρας!

Να ξέρετε πως οι πεταλούδες δεν πετούν πολύ ψηλά, μόνο αν τις παρασύρει ο αέρας. Τις αρέσει να πετούν χαμηλά, κοντά στα λουλούδια και στους ανθρώπους.

Αλλά δεν ήταν μόνη της… Όπως πέταξε ψηλά, είδε πολλές μικρές πεταλούδες, άλλες εδώ κι άλλες εκεί, να τις

παρασύρει ο αέρας. Θα χανόταν όλες. Δεν μπορούσαν να σωθούν. Είχε πολλές πεταλούδες από όλα τα χρώματα. Κίτρινες, καφέ, σιέλ μικρούλικες, άσπρες, ροζ, πορτοκαλί και άλλα χρώματα, δεν τα θυμάμαι όλα, πέρασαν πολλά χρόνια!

Τότε λοιπόν αυτή η μεγάλη πεταλούδα, που ήταν η πιο μεγάλη απ ΄ όλες τους… έκανε κάτι..που δεν θα το

ξεχάσω ποτέ! Αντιστάθηκε στον αέρα! Για λίγο κοντοστάθηκε σε ένα σημείο και μετά άρχισε να πετά δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας μια κρυψώνα για να σώσει τις φίλες της τις πεταλούδες! Όλες οι πεταλούδες ήταν φίλες της, όπως είστε κι εσείς τα παιδάκια μεταξύ σας.

Έψαξε από δω. Έψαξε από εκεί , δεν μπορούσα να καταλάβω τι έψαχνε!

Και τότε… είδα!

Εκεί σε μια άκρη του κήπου, υπήρχε ένα λουλούδι, μια κίτρινη μαργαρίτα, πάνω σε ένα μίσχο ψηλό, πράσινο!

Πέρασε από κοντά, την είδε, ακούμπησε για λίγο πάνω στον μίσχο και μετά άρχισε να πετά πιο γρήγορα. Μάλλον είχε πάρει την απόφασή της. Θα καλούσε όλες τις φίλες της να προστατευθούν εκεί μέχρι να σταματήσει ο αέρας. Και αυτό έκανε! Με τη δική τους γλώσσα, τις προσκαλούσε !

Και μέσα σε λίγα λεπτά είδαμε , με τους γονείς μου, αυτό που δεν

θα ξεχάσω ποτέ!

Όλες οι πεταλούδες, πάρα πολλές μικρές , μεγαλύτερες , ακόμα μεγαλύτερες αλλά και κάποιες πολύ μικρούτσικες, όλες είχαν κρυφτεί κάτω από τα πέταλα της κίτρινης μαργαρίτας, και είχαν σκαρφαλώσει και στο κοτσάνι, τον μίσχο της.

Ήταν ένα υπέροχο θέαμα, δεν ήθελα να φύγουμε, ούτε ήθελα να σταματήσει ο αέρας. Αν  φεύγαμε , δεν θα έβλεπα το καλύτερο!

Το υπέροχο λουλούδι, όταν ένοιωσε πως στον κορμό της , σώθηκαν από τη δύναμη του αέρα, τόσες πολλές πεταλουδίτσες, με τόσο όμορφα χρώματα, από την μεγάλη χαρά του , στο κέντρο του, πάνω στο κίτρινο, έβγαλε ένα ολόλευκο λαμπρό μαργαριτάρι, σαν αυτό που φοράνε πολλές φορές οι μαμάδες στον λαιμό τους

σαν κολιέ.

Ήταν το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης και της αγάπης!

‘Όμως οι πεταλούδες δεν το είχαν καταλάβει. Ήταν ζαρωμένες και φοβισμένες τόσο πολύ, από τον δυνατό αέρα που τις παράσερνε πριν, και φοβόταν, μην πέσουν από την κρυψώνα τους. Κάποια στιγμή η μεγάλη πεταλούδα, άπλωσε μια κεραία της, να δει αν φυσάει ακόμα, και ακούμπησε το μαργαριτάρι. Ξαφνιάστηκε και σιγά σιγά πέταξε πάνω στην μαργαρίτα! Το μαργαριτάρι ήταν εκεί, κολλημένο , λαμποκοπούσε! ΄Ηταν  ένα δάκρυ χαράς!

Ήταν ένα όμορφο μήνυμα!

Τότε η μεγάλη πεταλούδα που ήταν αρχηγός , δηλαδή δεν ήταν αρχηγός, όλες φιλενάδες ήταν αλλά στην ανάγκη του κινδύνου, κάποια έπρεπε να κάνει στον αρχηγό και τώρα πια την είχαν όλες οι πεταλούδες απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί τις έσωσε με την πράξη που έκανε.

Έδωσε το σύνθημα, να ανεβούν όλες οι πεταλούδες πάνω στα φτερά της!

Θα τις μετέφερε σε πιο ζεστά μέρη , όπως κάνουν οι πελαργοί, που στα μεγάλα τους φτερά, μεταφέρουν πολλά μικρότερα πουλάκια, μακριά σε ζεστά μέρη, μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Μετά επιστρέφουν στις φωλιές τους.

Αφού λοιπόν… επιβιβάστηκαν πάνω στη ράχη της πεταλούδας και στα απλωμένα της φτερά, η ίδια, με μια έξυπνη κίνηση, πήρε το λαμπρό μαργαριτάρι από το λουλούδι και το στερέωσε προσεκτικά ανάμεσα στις κεραίες της, σαν στέμμα  κι άρχισε να πετά!

Μαζί της πετούσαν, δηλαδή, μεταφέρονταν μακριά και όλες οι άλλες πεταλούδες, που ακουμπούσαν στα φτερά της.

Παρακολουθήσαμε όσο μπορέσαμε με τους γονείς μου,   αυτό το πανέμορφο θέαμα, όμως χάθηκε από τα μάτια μας κάποια στιγμή, αφού οι πεταλούδες έφευγαν μακριά.

Θα πήγαιναν σε άλλα μέρη ,πιο ζεστά, μέχρι την επόμενη άνοιξη! Τότε θα ξαναγύριζαν πίσω!

΄Εμαθα όμως πως εκεί που θα φτάσει η μεγάλη πεταλούδα, και σε όποιο λουλούδι κι αν ακουμπήσει το μαργαριτάρι της αγάπης και της χαράς, εκεί θα ανθίσει ένα όμορφο λουλούδι, έτοιμο να δεχθεί κάτω από τα φύλλα του, άλλες πεταλουδίτσες στο πρώτο φύσημα του αέρα!

Από τότε, εκεί σε αυτό το σπίτι, φυτρώνουν πάρα πολλές τουλίπες και σε μια άκρη, πολλές μεγάλες λευκές μαργαρίτες, και περιμένουν τις πεταλούδες!

Σκέφτομαι..μήπως  οι μαργαρίτες πήραν το όνομά τους από εκείνο το μαργαριτάρι; Δεν ξέρω!

Πάντως είναι ένα πολύ όμορφο λουλούδι και φυτρώνει παντού και στην εξοχή και στους κήπους. Και όταν βρίσκουμε μαργαρίτες στην εξοχή, να μην τις κόβουμε… ίσως… ίσως… σε κάποια από αυτές να διαλέξει κάποτε να φυτρώσει ένα δάκρυ χαράς και αγάπης, ένα αληθινό μαργαριτάρι!

Τι λέτε;

Και οι τουλίπες που είναι πανέμορφα λουλούδια, αλλά τα χρωματιστά πέταλά τους είναι υψωμένα προς τα πάνω, πιστεύουν όμως πως αν κάποια πεταλούδα ακουμπήσει εκεί στο κέντρο του λουλουδιού το μαργαριτάρι της αγάπης , τότε και τα δικά τους πέταλα θα απλωθούν και θα μοιάσουν στις μαργαρίτες! Κι έτσι θα μπορέσουν κάποιες πεταλούδες να σωθούν κάτω από τα πέταλά τους, όταν θα έχει δυνατό αέρα!

Ως εδώ, θα μπορούσε να ήταν το τέλος του παραμυθιού μου, αλλά θέλω να σας πω κάτι που έγινε πολύ πολύ μακριά.

Κάπου στην Κρήτη, γνωρίζετε τι είναι η ΚΡΗΤΗ; Είναι το πιο μεγάλο νησί της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν έχω μια πολύ καλή μου φιλενάδα..

Και κάποια στιγμή που της έλεγα αυτό που θυμόμουν από μικρή, μου είπε Κάτι ΥΠΈΡΟΧΟ!

Μια μέρα εκεί που καθόταν στην αυλή του σπιτιού τους και κεντούσε,(ξέρετε τι είναι το κέντημα);Η φίλη μου λοιπόν, κεντούσε -μα τόση σύμπτωση πια-,ένα κάδρο με πεταλούδες για το εφηβικό της δωμάτιο.

Εκεί λοιπόν, είδε να έρχεται μια πολύ κουρασμένη, αποκαμωμένη, εξαντλημένη μεγάλη πεταλούδα, σαν να ήταν φορτωμένη της φάνηκε…

Και με τις κεραίες της προσπαθούσε να κρατήσει κάτι που γυάλιζε πολύ…

Δεν ήξερε τι ήταν, παράτησε το κέντημά της η φιλενάδα μου, και παρακολουθούσε. Στην άκρη της αυλής είχε μερικές τουλίπες…

Η πεταλούδα, έφτασε σε μια από τις τουλίπες και σωριάστηκε από την κούραση πάνω στο λουλούδι… αφήνοντας να της πέσει το μαργαριτάρι από τις κεραίες της. Κι αμέσως αποκοιμήθηκε. ΄Ηταν εξαντλημένη. Είχε κουραστεί πάρα πολύ.

Τότε, άνοιξαν τα πέταλα από την τουλίπα, έγιναν σαν ένα

μαλακό κρεβάτι και η πεταλούδα εκεί, κοιμήθηκε για πολλές μέρες….

Από την πλάτη της, οι άλλες πεταλούδες, που δεν ήταν τόσο κουρασμένες, άρχισαν να πετούν γύρω γύρω. Αλλά δεν ήταν μόνες τους.

Είχαν φέρει μαζί τους και μία παρέα από φωτεινές πυγολαμπίδες, που στο δρόμο συγκινήθηκαν από τη

θυσία της μεγάλης πεταλούδας, που ήθελε να σώσει από τον αέρα και από τον χειμώνα τις φιλενάδες της.

Λοιπόν, τη μέρα οι πυγολαμπίδες ακολουθούσαν την πεταλούδα, να μην της εμποδίζουν τη διαδρομή, τον δρόμο και να προσέχουν μην πέσει κάποια μικρή πεταλουδίτσα στη θάλασσα  και τη νύχτα, κάθονταν πάνω στα φτερά της, η μία κοντά στην άλλη σαν να ήταν αναμμένα φωτάκια για να προχωρά η πεταλούδα. Καταλαβαίνετε πόσο όμορφο θέαμα ήταν αυτό, στον ουρανό; Ακόμα και τη νύχτα..

Λοιπόν παιδιά, η φίλη μου μου είπε, πως από τότε η αυλή της και ο κήπος τους έχει πολλές πεταλούδες και πολλές πυγολαμπίδες. ΕΜΕΙΝΑΝ εκεί για πάντα.

Όταν θα εικονογραφήσουμε το παραμύθι αυτό, το πρώτο μέρος που σας διηγήθηκα θα το ζωγραφίσω εγώ όπως το θυμάμαι, και το τελευταίο μέρος, με την κουρασμένη πεταλούδα, το κέντημα και τις πυγολαμπίδες, η φίλη μου, που το είδε!

Το μαργαριτάρι, δεν είχε βάρος, ήταν από συναισθήματα: ΧΑΡΑ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΛΟΣΥΝΗ! Τα συναισθήματα δεν έχουν βάρος, μόνο η λύπη έχει βάρος, αλλά σήμερα στο παραμύθι μας πουθενά δεν έχει λύπη.

Λοιπόν ….οι μικρές πεταλούδες, όταν αποκοιμήθηκε η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΟΔΗΓΟΣ τους, για να της αποδείξουν την ευγνωμοσύνη τους τι έκαναν?

ΑΦΟΥ ξεμούδιασαν λίγο, από το πολύ μεγάλο ταξίδι, κάποιες ήταν και ζαλισμένες,,,

΄Αρχισαν να πετούν στα γειτονικά χωράφια για να βρουν γύρη από τα λουλούδια, στο χρώμα των φτερών της μεγάλης πεταλούδας. ΗΘΕΛΑΝ να αποκασταστήσουν τη χρωματιστή άχνη, στα φτερά της, εκεί που ακουμπούσαν

τα ποδαράκια τους. Κι έτσι όταν η πεταλούδα ξυπνούσε, θα ήταν ξεκούραστη χαρούμενη και πάλι τα φτερά της θα ήταν τέλεια, ακριβώς όπως είχε ξεκινήσει από τον ΠΟΛΥΓΥΡΟ. Κοντά Στις έξι βρύσες…

Όμως δεν θα ξαναέκανε αυτό το μεγάλο ταξίδι, για δυο λόγους …ΗΤΑΝ πολύ μεγάλο και πολύ κουραστικό και δεύτερον, η ΚΡΗΤΗ ήταν τόσο όμορφη και αποφάσισαν να ζήσουν για πάντα εκεί.

Μαζί με τις πυγολαμπίδες, ζουν όμορφα και ειρηνικά.

...................................................................................................

Οπως καταλάβατε φίλες μου bloggers, η φίλη στης οποίας την αυλή έφτασε αυτή η κουρασμένη πεταλούδα, φορτωμένη από αγάπη με τις πεταλούδες που έσωσε, έφτασε λοιπόν, στην αυλή της....Σμαραγδένιας μας! http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/

Υπολείπονται, όσα διαδραματίστηκαν εκεί , να αποτυπωθούν με χρωματιστά μολυβάκια! 

Το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης και της αγάπης, κάπου κοντά στο τωρινό συντριβάνι, θα έχει καλυφτεί από αφρικανική σκόνη, αλλά ίσως σε ανασκαφές να βρεθεί!

Κλείνοντας , θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τις νηπιαγωγούς του 2ου παιδικού Σταθμού Πολυγύρου, για την πρόσκλησή τους, με έκαναν να νοιώσω και πάλι παιδί, και να ευχαριστήσω, όλες αυτές τις παιδικές ψυχούλες, που μπορεί να μην κατάλαβαν όλο το παραμύθι, όμως...στην μοναδική φωτογραφία για τις δράσεις του παιδικού, ένα μικρό παιδάκι, ακουμπώντας με στον ώμο, την ώρα της φωτογράφισης, (στο παιδικό καρεκλάκι), μου είπε:Να ξανάρθεις! 

Και η υπόσχεση της νηπιαγωγού πως μια μέρα θα πάνε εκδρομή να δούνε αυτό το σπίτι! Που ο κήπος του κάθε εποχή, έχει την ομορφιά του! Από τότε!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη, από αυτή την φράση:Να ξανάρθεις!

Είναι η φράση που με γεμίζει χαρά και ζωγραφίζω τον χρόνο με όμορφα μοτίβα, έστω κι αν είναι με τεχνική ντεκουπάζ....

 

και

                                               Να έχετε μιά όμορφη μέρα κάθε μέρα!
σημ. στις κατασκευές μου υπολείπεται ακόμα το υγρό γυαλί, πιθανόν να αλλάξουν και οι μηχανισμοί τους για να ταιριάζουν, αλλά δεν μπορεί να καθυστερεί ο χ ρ ό ν ο ς !
Να είστε όλοι και όλες καλά!
Και ν ΄αγαπάτε!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!