Το συννεφένιο προβατάκι

Μπούμπυ: Λίνα , σε παρακαλώ, εξήγησέ μου, γιατί συνομιλούν θλιμμένοι οι φίλοι σου;
Μήπως δεν έχουν ευχαριστηθεί τη φιλοξενία μου; μήπως να κάνω κάτι να διορθώσω;
Λίνα:Όχι αγαπημένε μας Μπούμπυ, δεν συντρέχει κανένας τέτοιος λόγος.Μην ταράζεσαι.
Μιλούν για το σύννεφο.
- Μιλούν για το σύννεφο; τι είναι πάλι τούτο; Από πότε τα σύννεφα μας απασχολούν, παρά μόνο όταν σκουραίνουν και προμηνύουν βροχή;
-Μα τι να σου λέω τώρα..έχεις χρόνο;
-Όσο θέλεις και ξέρεις πως χαίρομαι να μου μιλούν!
-Θα σου μιλήσω αλλά να με ακούσεις ως το τέλος.Δεν θέλω να γελάσεις με ό,τι σου πω...
-Σε ακούω προσεκτικά.Μίλησέ με!
-Να , όπως ερχόμασταν να σε συναντήσουμε, στο δρόμο , ο μηχανοδηγός του τραίνου έκανε στάση να ξεκουραστεί ο ίδιος και να απολαύσουμε την όμορφη φύση κι εμείς.

  Κάπου σ΄αυτά τα μέρη λοιπόν, παρακολουθούσαμε ένα κοπάδι από πρόβατα, να βόσκει στο πλούσιο χορτάρι.

 Ήταν όμως όλα τους στεναχωρημένα.Κάτι σαν να απασχολούσε.Δεν ξέραμε τη γλώσσα τους, αλλά το καταλαβαίναμε...

  Προσπαθήσαμε τότε, όλη η παρέα με τα ζωάκια να συνομιλήσουμε μαζί τους, γιατί σαν από διαίσθηση, ξέραμε την αιτία του πόνου τους...

-Προβατάκια γιατί είστε λυπημένα; είπαμε όλα τα ζωάκια της παρέας μαζί!

-Χάθηκε κάποιο αρνάκι από το κοπάδι μας, πολύ καιρό τώρα. Και ψάχνουμε τη γη και οσφριζόμαστε χορταράκι χορταράκι, μήπως έχει αφήσει   κάποιο ίχνος της....

-Μήπως ήταν λευκό;

-Το ξέρετε; το έχετε δει; πες τε μας!Ναι ήταν ολόλευκο, το πιο όμορφο στο δικό μας κοπάδι!

Την αγαπούσαμε όλοι!Ήταν ολόλευκη, ξεχώριζε από μας! Να , δες τε! βλέπετε άλλο λευκό στο κοπάδι; 

-Ναιιιιι, νομίζουμε πως ξέρουμε...απάντησαν διστακτικά αλλά σχεδόν άψυχα ,όλα μαζί τα ζωάκια...

-Πού βρίσκεται; ο βοσκός μας κουράστηκε να την ψάχνει...

-Το είδαμε από μακριά!ήταν σαν από αφράτο βαμβάκι!

-Ναι, ναι, έτσι είναι!Πες τε μας πού βρίσκεται; που την είδατε;

- ................................

-Μα γιατί δεν μας λέτε; κινδυνεύει; πόσο μακριά είναι;

-Είναι πολύ μακριά...Στα σύννεφα......

-Μα πως έφτασε ως εκεί; εξηγήστε μας καλά μας ζωάκια. Φίλοι είστε και νοιώθετε και τον δικό μας πόνο..πες τε μας όσες πληροφορίες γνωρίζετε....σας ικετεύουμε.......

Και δάκρυα αγωνίας κυλούσαν από τα υγρά ματάκια τους...

-Με παρακολουθείς Μπούμπυ;

-Συνέχισε σε παρακαλώ, έχω κι εγώ αγωνία... 

- Να δες εδώ Μπούμπυ μου...δεν σου μοιάζει με ένα αρνάκι αφράτο σαν βαμβάκι;

Και τότε Μπούμπυ μου, αναγκαστήκαμε, δηλαδή είχαμε καθήκον να πούμε ότι γνωρίζαμε για το συννεφάκι στον ουρανό...

-Τι γνωρίζατε;

-Άκου...όταν ήμασταν ακόμα στην αρχή του ταξιδιού μας, προσέχαμε τα πάντα γύρω μας...

Όταν βρίσκαμε ομίχλη, προσέχαμε τα πουλιά στα κλαδιά των δέντρων...

Ακόμα και στη δυνατή ομίχλη, καθόταν παρέες παρέες πάνω στα σύρματα ή στα κλαδιά!

Όταν όμως ο καιρός ήταν καθαρός, τότε χαζεύαμε τα σύννεφα ή τα λουλούδια..
Και τότε την είδαμε!
Είδαμε το ολόλευκο αρνάκι στα σύννεφα αλλά πως να συνομιλήσουμε μαζί του;
Θέσαμε το θέμα στην ολομέλεια, μόνο το ροζ γουρουνάκι δεν μπορούσε να δει τα σύννεφα αλλά εμείς του εξηγήσαμε. Δεν ήταν σωστό από μια παρέα να απομονωθεί επειδή δεν είχε τη δυνατότητα να ατενίσει τον ουρανό... Και αμέσως αναζητήσαμε τρόπους επικοινωνίας με το λευκό αρνάκι εκεί ψηλά στον καταγάλανο ουρανό.
- Και τι βρήκατε;
-Ήταν δύσκολο...Κάποια από μας πρότειναν να γράψουμε τις ερωτήσεις μας στην μια πλευρά ενός μπαλονιού και να το αφήσουμε να κατευθύνεται σιγά σιγά στο λευκό προβατάκι, αλλά....σκεφτήκαμε πως ακόμα κι αν απαντούσε στην άλλη πλευρά του μπαλονιού...αν κοβόταν η κλωστούλα που θα το συγκρατούσε στα χέρια μας, θα χανόταν τα δεδομένα και οι απαντήσεις του. Και καταλήξαμε άμεσα να επικοινωνήσουμε με τις σκέψεις μας.Ήταν πίστεψέ με Μπούμπυ μου, ο πιο σωστός τρόπος.
-Και σας απάντησε;
-Ναι, ναι, και είναι τόσο διδακτική η αλήθεια της...
Δεν χάσαμε καθόλου  χρόνο και μάθαμε τόσα πολλά!
Άκου λοιπόν, όπως θυμάμαι τον μονόλογό της.
Αλλά σου μεταφέρω με δικά μου λόγια αυτά που θυμάμαι.Ήταν βλέπεις στην αρχή του ταξιδιού μας.
-Ήταν λέει στη γη σε ένα μεγάλο κοπάδι από πρόβατα.Ήταν όλοι φίλοι.Υπάκουοι!Συνεχώς σκυμμένοι στο χορτάρι, και στους θάμνους ,όλα άκακα προβατάκια.Όμως το λευκό αρνάκι είχε περιέργεια.Δεν ένοιωθε τόσο καλά, παρ΄ όλο που ήταν το πιο όμορφο!ήταν ένα ολόλευκο αρνάκι σαν βαμβάκι μέσα σε ένα κοπάδι σκουρόχρωμα, σαν λευκό λερωμένο, προβατάκια. Όμως μέσα του, το λευκό αρνάκι , είχε την επιθυμία να εξερευνήσει τον τόπο, πιο γρήγορα από όσο προχωρούσε όλο το κοπάδι.
Και σιγά σιγά, διέφυγε της προσοχής του βοσκού τους και απομακρύνθηκε.
 Αρχικά, κρύφτηκε  στους κοντινότερους θάμνους.
Βράδυασε, ο βοσκός κατάλαβε ότι έλειπε το λευκό αρνάκι κι άρχισε να το  ψάχνει...
Το καλούσε με το όνομά του:Συννεφένια την έλεγαν!
Όμως αυτό, δεν αποκρινόταν.Είχε κρυφτεί και είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την τύχη του.
Αλλά το όνομά του, πού να το ήξερε τότε πως το είχε στιγματίσει.Ήταν  η μοίρα του...
Και με το ξημέρωμα, έφευγε , έφευγε ανάμεσα στους θάμνους και προχωρώντας στα βουνά κι όλο απομακρυνόταν.
Σαν από αντίλαλο, άκουγε το όνομά του πολλές φορές, αλλά είχε τολμήσει να φύγει και αγνοούσε τις εκκλήσεις του βοσκού.
Ευτυχώς που δεν κινδύνεψε από λύκους. Ήταν όλα τόσο όμορφα στην περιοχή τους.
Στην αρχή, το είχε δει σαν περιπέτεια και ένοιωθε δυνατή και ηρωική την απόφασή της.Όταν όμως ο καιρός περνούσε και πλησίαζε ο χειμώνας, κι ήρθαν τα χιόνια και κάλυψαν τα πάντα, ούτε τον εαυτό της δεν διέκρινε μέσα στο λευκό. Παντού άσπρο.Και τροφή πουθενά.
Τότε σήκωσε το βλέμμα της στον καθαρό ουρανό κι είδε τα όμορφα σύννεφα!
Και τότε παρακάλεσε τον Θεό να τη μεταμορφώσει σε συννεφάκι!΄Ενοιωθε τόσο οικεία εκεί.
Κι αυτό έγινε!
Όμως , όταν ανέβηκε στον ουρανό το μετάνοιωσε...
Είδε κάτω το δικό της κοπάδι, να είναι στο χώρο του στάβλου και να έχει άφθονη τροφή, προστατευμένο απ΄τους ανέμους και το κρύο. Οι φίλοι της δεν θα πέθαιναν της πείνας, όπως η ίδια της.
Ήταν όμως πολύ αργά.Δεν είχε δεύτερη ευκαιρία.
-Τώρα μάλιστα, είστε οι τελευταίοι που συνομιλώ, μας είπε, αν συναντήσετε το κοπάδι μου, πες τε του να μην ανησυχούν ακόμα για μένα.Ήθελα την ελευθερία μου και την πλήρωσα. Τόλμησα να κυνηγήσω το όνειρό μου!Να τους πείτε  αν τους συναντήσετε, να μη λυπούνται για μένα!Έχω βρεί την απόλυτη γαλήνη!Αλλά να μη με πετάξουν στη λήθη!Όταν σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό, κάπου ανάμεσα στα όμορφα σχήματα των σύννεφων θα υπάρχω και θα τους χαμογελώ!
Να μην πάψουν με με αγαπάνε επειδή τους εγκατέλειψα!
Σε λίγα λεπτά ούτε το σχήμα μου δεν θα υπάρχει στον ουρανό.
Χαρείτε, χαρείτε, χαρείτε εσείς στη γη, όμορφά μου ζωάκια!Τώρα βλέπω κι εγώ από ψηλά όλη την ομορφιά της.Βλέπω παντού τρυφερά χορταράκια, τα αγαπημένα μου.Όμως δεν μπορώ να επιστρέψω.
Θα ζήσω στο απόλυτο  γαλάζιο!
-Αυτή ήταν η δική του ιστορία Μπούμπυ μου.Πώς σου φάνηκε;
- Πίστευτή σαν όλα τα παραμύθια!
Όλα είναι όμορφα .Το καθετί μπορεί να γίνει παραμύθι.
Από το πιο ταπεινό λουλουδάκι, αυτό το μπλε που οι άνθρωποι ονόμασαν μη με λησμόνει,

ως τη μοναχική παπαρούνα ή την αγριομέλισσα, ή το σχήμα κάθε σύννεφου ή τα πουλιά που διασχίζουν τον ουρανό, όλα μπορούν να μετατραπούν σε παραμύθι...
-Μπούμπυ μου, περνούμε τόσο όμορφα μαζί σου!
-Μα κι εμένα μου αρέσουν οι ιστορίες σας!Κάθε σας λέξη, ομορφαίνει τη μέρα μου!Αυτό είναι η επικοινωνία...
-Αυτά ανταλάχτηκαν από τις δυο πλευρές Μπούμπυ μου, από το κοπάδι που έψαχνε ακόμα το λευκό αρνάκι και από την ταξιδιάρικη παρέα μου, σε μια στάση εκεί στις ρεματιές.
Αλλά χωρίστηκαν με γαλήνη και θλίψη!Μάλλον με θλίψη και γαλήνη...
Είναι υπέροχη η γαλήνη!Θυμίζει τον ουρανό  όταν είναι γαλήνιος και τη γαληνεμένη θάλασσα.
Μια όμορφη ηρεμία...
Πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν υπάρχει γαλήνη!
Σημείωση:
Μη νομίζετε πως πετώ στα σύννεφα επειδή προσέχω τον ουρανό...Ούτε πιστεύω πως γράφω παραμύθια επειδή καταγράφω μερικές  σκέψεις μου.Αλλά καλό είναι όλοι να ζούμε το παραμύθι μας,  τη ζωή, όπως αυτή μας χαρίζεται!Γιατί είναι τόσο μικρή και τόσο λίγη!
Άλλοτε Άνοιξη, άλλοτε χειμώνας, άλλοτε ομίχλη η γαλάζιος ουρανός, όλα αλλάζουν.'Ολα όμως έχουν τον λόγο στην ύπαρξή τους.
Να είστε καλά και να αγαπάτε!
Τι μένει στο τέλος; Η μνήμη και η λήθη!Και αν η μνήμη χαθεί...τότε....

......................................................................................................................................................
Ένα τηλεφώνημα και σημείωσα τους στίχους που άκουγα από την άλλη άκρη της γραμμής ξενητειάς:

        Όνειρο
Ήρθες απόψε στο όνειρό μου
σαν να υπήρχες στη ζωή
κι ήταν τόση αχ η χαρά μου
μαμά,  μου λείπεις τόσο πολύ!

Κι είχες λουλούδια λέει στον κήπο
φρούτα κι ακόμα λαχανικά
μα όταν ξύπνησα, βγήκε ο ήλιος
έσβησε τ΄ όνειρο, μόνη ξανά.

Και  χωρίς να ξέρω το όνειρο  της αδερφής μου και το ποίημα που έγραψε χάριν του ονείρου, προς χάριν της φίλης Μάγδας https://magdax.blogspot.gr/2018/03/blog-post.html
που χθες έκανε αφιέρωμα στο χωριό μας το αγαπημένο, πέρασα σήμερα από τον κήπο της μαμάς...
Αν και μας λείπουν οι γονείς  δεκαετίες, η έκπληξη με περίμενε!
Πολύχρωμες τουλίπες, δίπλα στις αγριοβιολέτες μας!Από αυτές που η μητέρα γέμιζε πανέρια,πρωί πρωί Μεγάλης  Παρασκευής  για τον Επιτάφιο. Στην ώρα τους κάθε χρόνο!Το έθιμο δεν γίνεται, όμως ο κήπος είναι έτοιμος για το Πάθος, που προμηνύει την Ανάσταση.
Από τα ζουμπούλια, λίγα ήταν ανθισμένα.Όμως όλα δηλώνουν την παρουσία της απουσίας.
Οι δενδρομολόχες θα μεγαλώσουν και μαζί με τις μωβ ορχιδέες, μαχαίρες τις λέμε στο χωριό, επειδή τα φύλλα τους μοιάζουν με κοφτερά μαχαίρια, έχουν γεμίσει ήδη και το χώμα της αυλής.
Πλεγμένα λουλούδια και συναισθήματα!.Όχι δεν είναι απουσία!Η παρουσία τους είναι διαρκής στη μνήμη μας.

Τα λευκά σημαδάκια στα φύλλα, είναι πέταλα από τα λουλούδια της δαμασκηνιάς.

Αυτό το φυτό που βγάζει λευκά λουλουδάκια σαν μιγκέ έχει γεμίσει και με άλλες ρίζες το μικρό κηπάκι, δίπλα στο δρόμο.
Ποιός λέει πως δεν πιστεύει στα όνειρα;
.............................................................................................................................................................
Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι
που ο δρόμος σας περνάει από εδώ,
Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
Να είστε όλες και όλοι καλά
Και να βιώσουμε όπως αρμόζει τα Άγια Πάθη που προμηνύουν την Ανάσταση!
Και τα ΆΓΙΑ ΠΑΘΗ και η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Είναι Α Γ Α Π Η!
.................................................................................................................................................................