Μια αξέχαστη βόλτα

 

    ΝΕΟΣ

Τι σημαίνει νέος; Σημαίνει άπειρος κι αν πρόκειται για οδήγηση, δυο φορές νέος και αδαής.

Κάπου μετά το 1980.

Καλοκαίρι, Κυριακή εκλογών.

Ενθυμούμενη σε συγκεκριμένες ημερομηνίες το θαύμα που έγραψα πολλά χρόνια πριν , σε αφιέρωμα στη χάρη Της 15 Αυγούστου, κάτι άλλο θυμήθηκα πρόσφατα, που σίγουρα ήταν για μένα θαύμα πλην όμως ουδέποτε το σκέφτηκα έτσι ως σήμερα.

Ανασκαλεύοντας μνήμες, βρέθηκα μια καλοκαιρινή Κυριακή στο πατρικό μου.

Το δίπλωμα οδήγησης από χρόνια πριν, καμάρωνε στη ζελατίνα του, αχρησιμοποίητο.

Είχαμε πάει στο χωριό  να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και θα ανηφορίζαμε για το γειτονικό χωριό για το ίδιο δικαίωμα του συζύγου.

Ήταν λίγο πριν τον γάμο μας.

Η αγάπη μου ήταν τα ανηψούδια μου.

Ήμουν η μικρότερη θεία τους και μάλιστα με διαφορά ηλικίας που με κάποια θα μπορούσαμε να ήμασταν και αδερφάκια.

Εκείνη τη στιγμή στο σπίτι των γονιών μου, υπήρχαν: το πρώτο μου ανηψούδι, ανάρτηση

 https://kerinapoiimata.blogspot.com/2016/12/blog-post.html 

 τα δίδυμα αδερφάκια του και τα μεγαλύτερα παιδιά της αδερφής μου.

Η βόλτα, θα γινόταν ερήμην του… ιδιοκτήτη του οχήματος .

Έδωσα εντολή στον γαμπρό μου, να βάλει το αυτοκίνητο στο ίσιωμα κοντά στο σπίτι και να το αφήσει έτοιμο για την βόλτα την ώρα που τα μπατζανάκια με τον πατέρα μου  , θα απολάμβαναν ένα κουμαρίσιο , πριν το γεύμα μας που είχε ετοιμάσει η μητέρα.

Κρυφά λοιπόν πήρα το κλειδί του αυτοκινήτου, έβαλα όλα τα ανηψούδια μου που παρευρίσκονταν εκείνη την ώρα στο πατρικό μου,  στο πίσω κάθισμα .

Τότε οι ζώνες ασφαλείας δεν ήταν στα υποχρεωτικά στοιχεία του οχήματος, αν και υπήρχαν στο συγκεκριμένο, σαν…αξεσουάρ .

Πόσο μάλλον στη συνείδησή μας ότι σώζουν ζωές!

Όλα τα ανηψούδια λοιπόν στο πίσω κάθισμα, γνώριζα ότι μπροστά δεν βάζουμε ποτέ παιδιά.

Τώρα που το γράφω, το αδίκημα έχει παραγραφεί έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια και το γράφω για να το θυμηθούν, όχι ότι το έχουν ξεχάσει και ποτέ!

Σίγουρα θα το ζηλεύουν τα ανηψούδια που γεννήθηκαν αργότερα, ή έλειπαν την συγκεκριμένη ώρα από το σπίτι των παππούδων τους.

Θα τα πήγαινα ως τους Αγίους Αναργύρους, ένα υπέροχο εξωκκλήσι όπου η πίστη της μητέρας μας εκεί εναπόθετε τα θέματα υγείας της οικογένειας και συνεχίζουμε όλοι και σήμερα.

Ο δρόμος ήταν συνεχόμενα ανηφορικός.

Μηχανικά δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγηθεί, όμως έχει συμβεί και η ηλικία  των μικρών συνεπιβατών μου, επιτρέπει μνήμες.

  Ξεκινήσαμε μες την τρελή χαρά, τα ανηψούδια χαίρονταν στριμωγμένα στο πίσω κάθισμα κι η θεία τους περιχαρής, τα οδηγούσε στην πρώτη τους κοινή βόλτα.

Το αυτοκίνητο βαριανάσαινε αλλά η αδρεναλίνη της χαράς της οδηγού , κρυφά από τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου , μας είχε συνεπάρει.

 

Φτάσαμε στους αγίους Αναργύρους χωρίς να σταματήσουμε και εκεί θυμήθηκα μια διαδρομή που σαν παιδιά , μας είχαν πάει κάποτε στο δημοτικό μια εκδρομή. Δεκαετίες πριν.

Όμως ο δρόμος είχε παρατηθεί , είχε νεροπλυθεί με αποτέλεσμα το ανώμαλο του εδάφους και οι θάμνοι και από τις δύο πλευρές, σχεδόν είχαν ενωθεί και δυσκόλευαν την ορατότητα.

Να κάνω όπισθεν αδύνατον.

Συνεχίσαμε μέσα στις στοές των κλαδιών και η μοναδική μου φράση:

- Προσεύχεστε ανηψιούδια μου!!!!

Μια φορά μόνο την είπα αλλά ήταν αρκετή.

Θέλεις η προσευχή των παιδιών θέλεις η θεία Πρόνοια, μετά κόπων και βασάνων, βγήκαμε στα βόρεια του χωριού, όπου εντάξει…συναντήσαμε κανονικό δρόμο. Από εκεί θα είχαμε μόνο κατηφόρα.

Δεν θυμάμαι πώς ένοιωθα, απολαμβάναμε την διαδρομή μας σίγουρα με πολλά γέλια γιατί …δεν είχαμε καταλάβει τι συνέβαινε…

Την ώρα που με καμάρι περνούσαμε μπροστά από το Δημοτικό Σχολείο, εκλογικό κέντρο, ένας γνωστός μου, λίγο πιο μεγάλος από μένα στο σχολείο, καλόν παράδεισο να έχει δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, μου έκανε νοήματα να σταματήσω γιατί έσερνα με το αυτοκίνητο μια κλαδούρα από  άρειο.

 

  Σίγουρα, θα ήταν αρκετή για τροφή μιας κατσίκας σε μια μέρα  ή

για προσάναμμα στον πέτρινο φούρνο μας.

Απάντησα ανοίγοντας το παράθυρο : Δεν μπορώ να σταματήσω!

Και συνέχισα τον κεντρικό δρόμο του χωριού γιατί το σπίτι μας ήταν στην άλλη άκρη.

Λογικό επίσης ότι  θα σκούπισα την μια πλευρά του δρόμου, κρίμα που η προσωπική εργασία είχε σταματήσει προ πολλού.

Στο σπίτι όλοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν γιατί η ώρα περνούσε.

Όταν μας είδαν από την στροφή, ήταν όλοι στο μπαλκόνι από ανησυχία κι έτρεχαν αλαφιασμένοι φωνάζοντας:

- Καπνός! Καπνός!

 Από παντού έβγαιναν καπνοί τους οποίους προφανώς η άπειρη  οδηγός, ουδόλως είχε αντιληφθεί.

 Το μεγαλύτερο ανηψούδι και οι μεγάλοι έτρεχαν με γεμάτους κουβάδες νερό κι έριχναν στα πυρακτωμένα λάστιχα εμένα μ΄ είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο και τα μικρότερα από αυτά, παρακολουθούσαν μαζί μου με αγωνία.

Θυμάμαι μόνο την ερώτηση από τον γαμπρό μου:

-Το χειρόφρενο , το κατέβασες;

- Μα αφού σου είπα να είναι το αυτοκίνητο έτοιμο …..

 Ε, ήθελα να προσφέρω στα λατρεμένα μου ανηψούδια, μια αξέχαστη βόλτα την οποία προφανώς πέτυχα.

Γιατί μετά από αυτό το πάθημα, την ίδια μέρα έπρεπε να κάνουμε άλλα δεκαπέντε χιλιόμετρα ανηφορικά για το εκλογικό δικαίωμα του ιδιοκτήτη του οχήματος…

…………………………………………………………………………

Στον Βασίλη τον Κώστα και την Ελένη, στον Βασίλη και την Στέλλα με αγάπη.

Θυμάται και ο Μάκης την ιστορία σαν να την έζησε, αλλά δεν τον αναφέρω μήπως φανεί…υπεράριθμος, στο πίσω κάθισμα !

Ευτυχώς, που τόσα χρόνια μετά, ζούμε όλοι και σήμερα ένα από αυτά τα ανηψούδια, έχει γενέθλια.

Προ ημερών και τα διδυμάκια μας.

 

 https://www.youtube.com/watch?v=OlKZN_OUans

 

 

 Αγαπημένα μου <<ανηψούδια>>, σας αγαπώ Πάντα!