Αχ αυτό το παρελθόν!

       Σας έχει τύχει ποτέ να σας καρφωθεί στο μυαλό μια ιδέα και να σας παιδεύει μέρες και νύχτες;

      Αυτό συνέβη σε μένα και δεν θα ηρεμήσω αν δεν εκφραστώ!

....................................................................................................................................................

      Φθινόπωρο 1969.

      Με είχε στείλει ο πατέρας μου να του αγοράσω τσιγάρα από το μοναδικό περίπτερο του χωριού, στην πλατεία με το πολυώροφο σπίτι, μετά την ανηφόρα, και  εκείνη την ώρα στο τηλεφωνείο του χωριού εκεί στην πλατεία , έφτανε ένα τηλεγράφημα με δύο λέξεις: Το τηλεγράφημα έγραφε:-   

'Εχουμε γυιό!

  Ακόμα θυμάμαι τον γραφικό χαρακτήρα του,στο παιδικό μυαλό μου, νόμιζα πως ήταν ο γραφικός χαρακτήρας του αδερφού μου.

     Για πότε έφτασα στο σπίτι πετώντας ούτε που το κατάλαβα. Το κατάλαβα σε λίγο, όταν από τη χαρά μου είχα ξεχάσει να αγοράσω τα τσιγάρα του μπαμπά και ξανάκανα το ίδιο δρομολόγιο.Είχα πάρει την πιο μεγάλη χαρά της ζωής μου!είχα γίνει για πρώτη φορά θεία!

   Μόνο που το παιδάκι θα ζούσε πολύ μακριά μας! Γερμανία!

   Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και η απόφαση πάρθηκε!Το αγοράκι θα μεγάλωνε με τη γιαγιά και τον παππού στο χωριό για να μπορούν οι γονείς να εργάζονται στο εργοστάσιο.

   Ήταν χειμώνας ακόμα όταν το έφερε η μητέρα του να το αφήσει στους παππούδες, για τους οποίους ήταν πρωτόγνωρη η χαρά αφού ήταν το πρώτο τους εγγόνι, από τον μεγάλο τους γιο . Μόνο που η δική μου γιαγιά που περίμενε πως και πως το δισέγγονο και μιλούσε καθημερινά γιαυτό, έφυγε ένα μήνα πριν έρθει . Το ίδιο συνέβη και αργότερα όταν οι δικοί μου γονείς, έφυγαν πριν γνωρίσουν το δικό τους δισέγγονο, από το πρώτο τους εκείνο εγγόνι που είχαν μεγαλώσει! Πόσο γρήγορα..αλλάζουν οι γενιές...

   Μεγαλώναμε μαζί σαν αδελφάκια! Μας χώριζαν μόνο  δέκα χρόνια!

  Η μέριμνά μου, η χαρά μου, η απασχόλησή μου, τα πάντα ήταν το μικρό αγοράκι, το πρώτο ανηψούδι μου!Κι όχι  μόνο για μένα!Αλλά για όλους μας!Η γιαγιά και ο παππούς έφεραν την ευθύνη,αλλά ευθύνη όλων μας ήταν να μεγαλώνει το παιδάκι με πολλή αγάπη , να αντισταθμίζει -γίνεται ποτέ αυτό; - την έλλειψη των γονιών του.

 Μεγαλώνοντας, όταν το ρωτούσαν που είναι η μαμά και ο μπαμπάς με το χεράκι του έδειχνε τη φωτογραφία πάνω στη σιφονιέρα.

  Στη δική μου φροντίδα, ήταν η μεταφορά του αγελαδινού γάλακτος, δεν μπορώ να θυμηθώ αν το δρομολόγιο μου ήταν καθημερινό ή μέρα παρά μέρα, μέσα σε ένα μεταλλικό οβάλ δοχείο με χερουλάκι, που χωρούσε 750ml. Ξυπνούσα πολύ πρωί και τρέχοντας μι του αρμιγούδ΄, κατέβαινα την πλαγιά από το σπίτι, ανέβαινα απέναντι στο βουνό, ξανά κατηφόρα και ξανά... μικρή ανηφόρα μετά τη στροφή να προλάβω το φρεσκοαρμεγμένο γάλα από τις μοναδικές λίγες αγελάδες που κρατούσε μια οικογένεια στην πέρα γειτονιά. Κόβοντας δρόμο από εκεί, ήταν πιο κοντά η έτσι τουλάχιστον μας φαινόταν και με παρακολουθούσε πολλές φορές και η μητέρα από το μπαλκόνι, όσο έφτανε το μάτι της. Έφερνα το γάλα για του πιδούδ΄και έφευγα ήσυχη για το σχολείο, με τη σκέψη μου πάντα όμως αφημένη στον μικρό μου κολλητό , στον δικό μου ξανθό  πρίγκιπα, που θα μπορούσε να είχε εμπνεύσει τον Αντουάν Εξυπερί...αν προυπήρχε...

 Είχαμε δικές μας λίγες κατσίκες, αλλά η εντολή για τον πρώτο χρόνο τουλάχιστον ήταν το αγελαδινό γάλα.

 Θα μπορούσα να γράφω να γράφω...ατέλειωτες θύμησες...

  Αχ αυτή η ξενιτειά..

Για τους τυχερούς που δεν την γνώρισαν, είναι χαρακτηριστικά τα επόμενα τραγούδια, μαζί με κείνο:το ψωμί της ξενητειάς είναι πικρό...

https://www.youtube.com/watch?v=CaW79CcoZTs

https://www.youtube.com/watch?v=E6KErMeNFd4 

  Σε κάθε γράμμα που έστελνε η μητέρα μου στα αδέρφια μου, σχημάτιζε το περίγραμμα από το χεράκι του μικρού, δείγμα ότι μεγάλωνε..

  Ήταν το πρώτο παιδάκι της οικογένειας που σημάδεψε τη καρδιά μου με μια αγάπη ιδιαίτερη , δυνατή , ανεξίτηλη.

   Μεγαλώνοντας, μου έκανε ζαβολιές, μου μουντζούρωνε τα τετράδια κάποιες φορές, με αποτέλεσμα πολλές φορές να γράφω στα διαλείμματα, καθισμένη στο περβάζι του ισόγειου παραθύρου, στο σχολείο.Δεν θα ξεχάσω πως με έσωσε η παιδική μου φίλη και συμμαθήτρια και γειτόνισσά μου, όταν από μόνη της πήρε την πρωτοβουλία να με υπερασπιστεί στον δάσκαλό μου αφού έδειχνα σημεία όχι επιμέλειας, με μουντζούρες. Εξήγησε, τι συμβαίνει στο σπίτι μας μι του πιδούδ΄  κι έτσι ο δάσκαλος δεν ξανάκανε παρατήρηση για το συγκεκριμένο θέμα.

Λίγα χρόνια μετά, στην θέληση των γονιών του να πάει να ζήσει μαζί τους το παιδί, ξενιτεύτηκε μαζί του και η άλλη αδερφή μου, για το καλό του παιδιού. Περίπου θα κόντευε  χρόνος και ο μικρός ταξιδιώτης, με την θεία του, περιχαρείς  , επέστρεφαν με το τραίνο στην Ελλάδα!

 Αργότερα, ήρθαν στη ζωή και τα δίδυμα αδελφάκια του, με την ίδια περίπου τύχη.

 Όσοι έτυχε να έχουν δικούς τους ξενιτεμένους την εποχή της μετανάστευσης, καταλαβαίνουν καλύτερα τι εννοώ.

Δεν  θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, θα δώσω μόνο μια εικόνα της ευθύνης των παππούδων σε αδιαθεσίες των παιδιών.

Θυμάμαι τη μητέρα μου, ένα βαρύ χειμώνα που το πρώτο εγγόνι είχε  πάθει βρογχοπνευμονία,  να το μεταφέρει κατατυλιγμένο στην πλάτη της με την τρόκνια, εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σπίτι  στο κοινοτικό ιατρείο, καθημερινά για τη θεραπεία του και με τεράστια αγωνία και προσευχή και προσοχή. Μάλιστα για να μη γλιστρά στο χιόνι, φορούσε χοντρές κάλτσες πάνω από τα παπούτσια της γιατί κάθε βήμα ήταν επικίνδυνο.

Οι φωτογραφίες της τρόκνιας, δανεισμένες σήμερα από ..ανηψούδια  :)

   Α, στα δίδυμα, φορτωνόταν στην πλάτη, μέσα στο σπίτι , και ο παππούς και η γιαγιά, στην τρόκνια, από ένα παιδάκι, από τα δίδυμα, γιατί υπήρχαν και οι παιδικές ζήλιες μερικές φορές.

   Για τα ανηψάκια μου αυτά δεν θα γράψω άλλα, παρά μόνο, όταν έφυγαν  οριστικά από την Ελλάδα, ήμουν μαθήτρια τετάρτης Γυμνασίου. Εκείνη τη μέρα θα γράφαμε Μαθηματικά, για εξιτήριες εξετάσεις .

    Η καρδιά μου, η ψυχή μου, η σκέψη μου, ταξίδευε μαζί με τα ανηψούδια στο δρόμο για τη Γερμανία, και αυτό αποτυπώθηκε στην κόλλα μου.

   'Εδωσα τη μοναδική μου ...λευκή κόλλα, αφού και το μυαλό μου είχε φύγει μαζί τους.

.........................................................................................................

 Πέρασαν  τα χρόνια, το πρώτο μου ανηψούδι, είναι ο ίδιος πολύτεκνος πατέρας, και τα δίδυμα, έχουν τις δικές τους υπέροχες οικογένειες.

 Πρόσφατα, σε μια οικογενειακή σύναξη απ΄αυτές που γίνεται συνήθως για καλωσόρισμα ξενιτεμένων, το πρώτο μου αυτό ανηψούδι, με παιδική αθωότητα με θαυμασμό και ενθουσιασμό, άρχισε να περιγράφει το πρώτο του play mobil, ένα μικρό ανθρωπάκι , πού έλεγε πως του είχα χαρίσει εγώ.  Που να θυμάμαι; Το περιέγραφε δε με τέτοια γλαφυρότητα, σαν εκείνη τη στιγμή να το είχε στα χέρια του.Με έφερε  πολλά χρόνια πίσω.

........................................................................................................

 Τελείως τυχαία, μια μέρα εδώ κοντά, ξαναβρήκα την Αννούλα μου! 

 

 Την μοναδική δική μου κούκλα, που σας είχα αναφέρει παλιότερα.Αυτή ήταν και η αφορμή της σκέψης που σας έγραψα αρχικά.

  Δεν γνωρίζω πως δόθηκε από τη μητέρα μου το όνομα Αννούλα, ίσως από τη μικρότερη αδερφή της.

  Στη ζωή μου όμως πορεύτηκα όμορφα με δυο Αννούλες, τώρα δεν ζει καμμιά.

 Αννούλα λοιπόν η γιορτή της τον Δεκέμβριο.

 'Όμως είχαμε κι άλλη γιορτή τον Δεκέμβριο, τη γιορτή του Νικόλα.

 Στα μικρά χρόνια των παιδιών μου, η γιαγιά τους έραψε ένα είδος κούκλας, με ύφασμα από ριγέ πουκάμισο, που άγνωστο γιατί, το ονόμασαν Νικόλα. Ίσως εκείνη τη μέρα της γιορτής να τους το χάρισε, πάντως έχουμε και φωτογραφία με λεζάντα : η γιορτή του Νικόλα, όπου τα παιδιά τον κρατούν από τα χέρια του με  χαρά.

 Βλέπω λοιπόν, πως οι περισσότερες από τις γιορτές μας είναι εδώ κοντά!Ω, αν μιλήσουμε για γενέθλια, εκεί καλύπτουμε όλο το φάσμα του χρόνου, αφού στην αρχική πολύτεκνη οικογένεια των γονιών μου, τα ανηψούδια είναι ευλογία με μοναδική αμφίδρομη σχέση αγάπης από και προς το καθένα! Είναι η μεγάλη χαρά που έχουν οι πολύτεκνες οικογένειες.

...............................................................................................................

    Πριν λίγες μέρες , πήρε το μάτι μου φευγαλέα σε ένα τοπικό κατάστημα μια φάτνη play mobil.

    Προσπέρασα αλλά δεν το προσπέρασε το μυαλό μου.

    Συνέδεσα την φάτνη με το πρώτο μικρό πλαστικό ανθρωπάκι του ανιψιού μου, που τόσο ζωντανά μου το περιέγραψε.

Προσπάθησα να θυμηθώ , αν ανάμεσα στα παιχνίδια των παιδιών μας υπήρχε σαν άκουσμα η λέξη play mobil.Δεν μου θύμιζε τίποτα.Ανασκάλεψα τη μνήμη μου, έψαξα τις παιδικές φωτογραφίες, τίποτα. Ρώτησα τον πατέρα τους, όχι, δεν θυμόταν.

Άρα τα παιδιά μας, δεν είχαν ποτέ ανάμεσα στα παιχνίδια τους, ούτε καν ένα μοναδικό πλαστικό ανθρωπάκι του είδους.

 Άγνωστο γιατί , ίσως δεν μπορούσαμε, ίσως δεν το ζήτησαν, ίσως δεν έτυχε, ίσως , ίσως...

 Όχι δεν θεωρώ πως έλειπαν τα παιχνίδια, όμως σίγουρα  απουσίαζε ένα play mobil από τα παιχνίδια τους.

 Το ζύγισα από δω, τα μέτρησα από κει, ..υπολόγισα...πως αν  η γενιά είναι κοντά στα τριάντα χρόνια, άρα είμαι στο τσακ συν πλην της γενιάς να προλάβω!

 Έτρεξα και αγόρασα τις δυο φάτνες! Με συγκίνησε το θέμα τους και είναι Χριστούγεννα ! 

 Μια φάτνη για τον καθένα τους, τυλιγμένη σαν δώρο, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο πρώτο δέντρο στο καινούργιο για το κάθε παιδί σπιτικό του. 

  Με  τις ευχές μας, την αγάπη μας και τη συγγνώμη μας για όλα αυτά που άθελά μας, ίσως στερήθηκαν.

  Ποτέ δεν είναι αργά για ένα παιχνίδι σε παιδιά!

  Ή μήπως είναι;

                 

                                

                                 ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!!

Υ.Γ.

Όσο για το  πρώτο ανηψούδι, μόλις θα κλείσει τα πενήντα του, θα φροντίσω έγκαιρα να ταχυδρομήσω ένα τόσο δα μικρούλικο ανθρωπάκι play mobil, με τα ακόλουθα: Χρόνια σου πολλά! Τι 5  , τι  50 !

........................................................................................................................................

Αφού όλοι μέσα μας κρύβουμε πάντα ένα μικρό παιδί!

.......................................................................................................................................................................

       Ευχαριστήριο μήνυμα προς όλους και όλες εσάς που περνάτε από εδώ!

  ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΌΛΟΥΣ ΚΑΙ ΌΛΕΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΤΉΡΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΉ ΜΟΥ!

 ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΈΡΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΧΑΡΆ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΎΧΟΜΑΙ ΝΑ ΈΧΕΤΕ ΤΗ ΧΑΡΆ ΠΟΥ ΜΕ ΈΧΕΤΕ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ, ΣΤΙΣ ΔΙΚΈΣ ΣΑΣ ΚΑΡΔΙΈΣ!!!

Και να είναι η ζωή σας όμορφη σαν μια μέρα γιορτής!

Και...ας παραμείνουμε πάντα παιδιά, αφού όλο και κάτι παιδικό υπάρχει στις ψυχές μας!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!!!!!!!!!!!!!!!