Καλή σχολική χρονιά!

 

               Πώς μια λέξη μπορεί να πληγώσει την  καρδιά ενός μικρού παιδιού.

 

         Ας ξεκινήσω απ΄ την αρχή.

        1959

        Προς το τέλος και τότε τα μωρά τα βάφτιζαν ακόμα και πριν σαραντίσουν.

      Στο μικρό χωριό μου, η δασκάλα κυρία Νίκη είχε μάθει πως είχα γεννηθεί και μια μέρα συνάντησε στον δρόμο την αδερφή μου , τεσσάρων χρονών τότε.

-Λευτερίτσα, έμαθα πως έχετε κοριτσάκι! Σε παρακαλώ πες την μαμά σου πως θέλω να την βαφτίσω εγώ και να της δώσω το όνομα Αικατερίνη!

-Εμείς την λέμε Βαρβάρα, είπε το τετράχρονο κοριτσάκι κι άφησε την δασκάλα να πει:

-Ε, αφού την λέτε Βαρβάρα…

  Και κάπως έτσι κύλησε ο καιρός και η Ελευθερία ήταν στην Τρίτη τάξη κι εγώ αν υπήρχε νηπιαγωγείο θα πήγαινα στα μεγάλα νήπια.

  Επειδή όμως νηπιαγωγείο ιδρύθηκε πολλά χρόνια αργότερα, η ίδια δασκάλα, άτυπα είπε στην μητέρα μου πως αφού είχα μεγαλύτερη αδερφή μαθήτρια , θα μπορούσα να παρακολουθώ τα μαθήματα μικρών τάξεων ως εθελόντρια επί ένα χρόνο και τον επόμενο χρόνο θα πήγαινα στην πρώτη δημοτικού κανονικά.

  Αυτή η λέξη εθελόντρια πολύ μου είχε αρέσει κι έτσι η μητέρα μας, μου έραψε μια μικρούλα υφασμάτινη καφέ τσάντα, την οποία θα κρατούσα στον ώμο μου. Μέσα δεν γνωρίζω τι θα είχε υποθέτω όμως πως σίγουρα θα είχε κι ένα καλοδιπλωμένο χρωματιστό μαντηλάκι μύτης.

  ΄Ηρθε η μέρα του Αγιασμού, η αδερφή μου είχε πάει νωρίτερα με την συμμαθήτριά της κι η μητέρα μας, κρατώντας εμένα από το χέρι, την μικροσκοπική ενθουσιασμένη εθελόντρια, ξεκίνησε για το σχολείο!

 Στα μισά της διαδρομής και κοντά στην πλατεία του χωριού, υπήρχε και υπάρχει η κοινοτική βρύση, με το όνομα Οντάς.

 Στον Οντά λοιπόν, με το πλακόστρωτο καλντερίμι και το τσιμεντένιο σκέπαστρο , ένας νέος, κοντά στα είκοσι, υπολογίζοντας την σημερινή του ηλικία και γνωστός αφού στο χωριό όλοι γνωριζόμαστε, είπε κάτι που στέρησε το σχολείο μου από μια εθελόντρια!

-Τι; κι αυτή η ψείρα θα πάει στο σχολειό;

‘Όχι ότι είχε άδικο ο άνθρωπος, αλλά ας το έλεγε από μέσα του!

Εκεί ακριβώς, στον Οντά η χαρά μου καταστράφηκε και δυστυχώς… γυρίσαμε πίσω από αυτή την τόσο άστοχη κουβέντα.

Στερήθηκα μια χρονιά εθελοντισμού! Αν και πιστεύω πως θα ήμουν η μοναδική εθελόντρια 😭😂

...................................................................................................................... 

  Απέναντί μου σήμερα και κάθε μέρα, βλέπω το σχολείο των παιδιών μας.

  Αναλογίζομαι πως τα χρόνια είναι δύσκολα, για παιδιά , γονείς και εκπαιδευτικούς.

  Οι λέξεις…οι λέξεις…που πληγώνουν…

  Και αποτυπώνονται στην τρυφερή καρδιά των παιδιών, ας είμαστε όλοι προσεκτικοί μικροί και μεγάλοι.

 ....................................................................................................................................

  Σας παραθέτω σημερινές φωτογραφίες:

  Μια φωλιά χελιδονιών, κτισμένη γύρω από το καλώδιο ρεύματος και κάτω από τον Σταυρό της εκκλησίας, μου έφερε  όμορφες σκέψεις!

  Γιατί διάλεξαν εκείνο το σημείο τα χελιδόνια;

 

 Γυρίζοντας λοιπόν αντίκρισα μια πανέμορφα χαριτωμένη εικόνα: ένα πρωτάκι , ζωγράφιζε την άσφαλτο. Σε αδιέξοδο μέρος, άρα χωρίς αυτοκίνητα. Είχε μπροστά του ένα κουτί με κιμωλίες που όμως το σχήμα τους έμοιαζε σαν ζαχαρωτά αφρού κι από όλα τα χρώματα που είχε κοντά του διάλεξε το ροζ!

 Και σχημάτιζε μια μακριά ροζ γραμμή για αρκετά μέτρα!

Μάλιστα μου είπε πως θα βάλει και πράσινο κι άμα βρέξει ο δρόμος θα γίνει χρωματιστός!

Συγκινήθηκα!

Αφ΄ενός γιατί θυμήθηκα την ασημί γραμμή του σαλιγκαριού της κ. Βάσιας Ακαρέπη που έγινε γνωστό σε μας από την ζωγραφιά της Χαράς

https://kantomagapi.blogspot.com/2015/02/blog-post.html

και αφ΄ετέρου γιατί ευχήθηκα μακάρι οι ζωές των παιδιών να είναι έτσι χρωματιστές και ροζ σαν παραμύθι!

Το απόγευμα ξαναπέρασα να δω αν πρόσθεσε χρώματα και ναι:

Το πλατύσκαλο είχε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και ο δρόμος πινελιές με χρώματα και προσωπάκια με χαμόγελα 😀 και ήλιους!

Μακάρι ή σχολική ζωή τους να είναι τόσο όμορφη !

 

   Μικρά περιστεράκια τα παιδιά που πέραν την κατάκτησης της μάθησης, πρωτεύει η αγάπη!

   Μακάρι οι σχολικές τους αναμνήσεις και η ζωή τους γενικά, να μοιάζει....αρκετά μακριά σαν αυτό το όμορφο ηλιοβασίλεμα.

  Ζητώ συγγνώμη για την πολύμηνη απουσία μου, όχι πως δεν είχα κάτι να γράψω, απλά χρειαζόμουν την αφορμή!

  Σήμερα δε, μαζί με όλα αυτά, υπάρχει ένα όμορφο αφιέρωμα στον δικό μου Δάσκαλο, στον δικό μας Δάσκαλο!

  Είναι όμορφο πενήντα και πλέον χρόνια μετά , το αποτύπωμα που άφησε στις παιδικές καρδιές μας να  γεννά  μόνο σεβασμό και αγάπη.

 Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι τόσο τυχερά!

 https://www.youtube.com/watch?v=LsSjLB5Sm4M

 https://mikrospodosfairistis.blogspot.com/2022/09/blog-post.html?spref=fb&fbclid=IwAR3rnwRIcWzOqqOYDzQP4AIU1lbKNxFrYOaMh91JBs9bWDo8SvOJV3v8MlM

   με την άδεια του δημιουργού συμμαθητή μου, το επισυνάπτω.

           Καλή σχολική χρονιά λοιπόν σε όλους!

        Παιδιά , γονείς, εκπαιδευτικούς και είθε τα παιδιά να τύχουν δασκάλους σαν τον δικό μας Δάσκαλο!

   Να είστε όλοι καλά!

   Χρόνια πολλά στον Αριστείδη στην Αριστέα στην Κορνηλία σήμερα για την γιορτή τους και καλό Φθινόπωρο!

Και σημείωση:προσπαθείτε όσο γίνεται στη ζωή σας να βάζετε χρωματιστές πινελιές!

Με αγάπη!