Ένας ουρανός μ ΄αστέρια

 

     Τα Χριστούγεννα  πλησίαζαν.

     Οι μεγάλοι άγγελοι, οι υπεύθυνοι των χορωδιών ανάμεσα στη νοητή σκάλα της Φάτνης της Γέννησης και του ουρανού, είχαν αγχωθεί.

     Κρατώντας πολύ προσεκτικά τα ντοσιέ με τις παρτιτούρες των ύμνων, 

   έκαναν πρόβες στις χορωδίες  με μελωδίες την Γέννησης και κάπου υπήρχε κενό.

     Άλλαξαν την θέση σε κάποια αγγελούδια, ανεβοκατέβαιναν με τις

σάλπιγγές τους  πάνω κάτω, υπήρχε μια εγρήγορση προετοιμασίας, όλα έπρεπε στην ώρα τους να είναι έτοιμα.

                      
 

                   

 Τους έλειπε ένα μικρό αγγελούδι να ακουμπάει στην φάτνη.

 Να είναι το πρώτο που θα δει τον νεογέννητο Χριστούλη.

  Γύρισαν όλη τη Γη και κάπου είδαν να ετοιμάζονται χάρτινα χρυσά αστέρια.

 

 

Πολλά αστέρια, σαν αυτά που φωτίζουν το βράδυ τον ουρανό.

Εκεί κοντά υπήρχαν και λουλούδια από αυτά που λέγονται σάλπιγγες των αγγέλων.

 

   Σε πολλά χρώματα, λευκά, κίτρινα , ροζ.

   Έπρεπε να προλάβουν.

 

           

 

                 

 

   Οι χορωδίες ήταν πολλές , με αγγέλους όλων των ηλικιών.

  Τα πιο μικρά αγγελούδια , πιο κοντά στη Φάτνη κι όσο ανέβαιναν προς τον Ουρανό, όλο και μεγαλύτερες φτερούγες και σάλπιγγες.

  Ο άγγελος ο υπεύθυνος της βρεφικής χορωδίας, απευθύνθηκε στο νεοφερμένο ροζ αγγελουδάκι:

  -Για πρώτη φορά τα νεοφερμένα αγγελουδάκια τα αφήνουμε κοντά στη Φάτνη, να ζήσουν από κοντά το Θαύμα!

  Αργότερα, μοιράζονται οι  σάλπιγγες , έχουν όμως το δικαίωμα να παραμείνουν στο στερέωμα του ουρανού σε όποια θέση διαλέξουν.

   Ανάμεσα στην απεραντοσύνη του και στον αστεροχώρο.

 

   Έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται  τα Χριστούγεννα κοντά στη Φάτνη και την υπόλοιπη χρονιά, αστεράκια, ανάμεσα στα μυριάδες φωτεινά αστέρια του ουρανού.

 

Αυτή την

σχεδόν ψιθυριστή συνομιλία, βασικά, μονόλογος ήταν, την έπιασαν οι κεραίες της καρδιάς μας και την μοιραστήκαμε με γαλήνη και αποδοχή.

 .........................................................................................................................

   Ο ουρανός με τα άστρα που από πέρυσι σας είχα υποσχεθεί, ετοιμαζόταν σιγά σιγά και τώρα πια έχω έναν λόγο ακόμα να μην αλλάξω ποτέ τον κεντρικό διάκοσμο.

  Απλά θα προσθέτω κάθε χρόνο χάρτινα αστεράκια, αφού ακόμα και το πιο μικρό περίσσευμα χαρτονιού, με πατρόν ένα φωσφορούχο μικρό αστέρι, μπορεί να γεμίζει τον εσωτερικό ουρανό μας (κοινόχρηστο χώρο).

   Για να συγκρατηθούν τα αστέρια μετέωρα, χρησιμοποίησα πετονιά σε θηλιά κολλημένη ανάμεσα στην διπλή όψη κάθε αστεριού και άκρη με άκρη στα κάγκελα της σκάλας, δέσαμε με την άψογη συνεργασία μιας υπέροχης συγκατοίκου, διπλή γραμμή πετονιάς, συγκρατημένη στο τελείωμα με ταινία σελοτέιπ.

  Η σιέλ γάζα δημιουργεί την αίσθηση του ουρανού και διάφορα αστέρια και φωτάκια, βοηθούν στην γιορτινή ατμόσφαιρα.

 

 ........................................................................................................................................

  Για το μικρό αγγελούδι μας - εν καιρώ- έχω προγραμματισμένη ανάρτηση, το παραμύθι που της είχα γράψει.

  Θα παρακαλούσα στα σχόλια ας υπάρχουν μόνο ευχές για τα Χριστούγεννα.

  Εδώ θα προσθέσω το υπέροχο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, δεν το γνώριζα, μου το έστειλε άμεσα τότε, η φίλη καρδιάς Ιουλία Ζαφειράκη , της είμαι ευγνώμων για όλα. Η αντιγραφή της γραμματοσειράς, έγινε από το σπιτάκι της Μέλιας.

Ἀπὸ τὴ γῆ δυὸ δάκρυα, θερμὰ μαργαριτάρια,

ἀνέβηκαν καὶ στάλαξαν στοῦ Πλάστη τὰ ποδάρια.

Κι εἶπε τὸ πρῶτο τρέμοντας ἐμπρὸς στὸ θεῖο θρόνο:

«᾽Εμένα μ’ ἔβγαλε ἡ καρδιὰ γιὰ τὸ δικό της πόνο».

Κι ὁ Πλάστης ἀποκρίθηκε: «Οὔτε στιγμὴ μὴ χάνης!

Σύρε νὰ γίνης βάλσαμο, τὸν πόνο της νὰ γιάνης».

Κι εἶπε καὶ τ’ ἄλλο τρέμοντας ἐμπρὸς στὸ θεῖο θρόνο:

«᾽Εμένα μ’ ἔβγαλε ἡ καρδιὰ γιὰ κάποιον ξένο πόνο!»

Κι ὁ πλάστης ἀποκρίθηκε: «᾽Εσὺ μαζί μου μεῖνε!

Τῆς εὐσπλαχνίας τὰ δάκρυα δικά μου δάκρυα εἶναι».

Ι. Πολέμης

 

 

 

                  Και φυσικά το πλεκτό αγγελούδι, της Σμαραγδένιας μας.

Οι επίκαιρες εικόνες, αντιγραφή από το διαδίκτυο, για το αγγελούδι της Φάτνης.

 

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!!