φιλία

-Γεια σου Μπούμπυ!
-Γεια σου, πως γνωρίζεις το όνομά μου;
-Από κοντά όχι!Αλλά άκουσα το όνομά σου όταν περνούσα κάτω στον δρόμο.Εκείνη την ώρα σας είδα να φωτογραφίζεστε με ένα λευκό αρκουδάκι που μου έμοιαζε.
-Α, λες για το λευκό αρκουδάκι με το κόκκινο παπιγιόν 
-Δεν είδα αν είχε παπιγιόν , ήμουν μακριά.Πάντως λευκό ήταν σίγουρα
-Και πως ήρθες, πως γνώριζες που μένω;
-Μα γνώριζε η μικρή ξανθιά μου αγαπημένη.Η Κατερινούλα μου!Εκείνη με έφερε ως εδώ, μαζί της.Έτυχε να δει τον αποχαιρετισμό με τον φίλο σου και στεναχωρήθηκε που κλαίγατε και οι δυο.
-Μα...δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τον φίλο μου...οι φίλοι δεν αντικαθίστανται...Η κάθε φιλία είναι μοναδική...
-Πως, το γνωρίζω αυτό που μου λες .Αλλά γνωρίζω επίσης πως αν έχεις περισσότερους φίλους, μπορείς να μοιράζεσαι διαφορετικά πράγματα.Και να γνωρίζεις πως εγώ μένω εδώ κοντά.Μπορείς αν θέλεις να κάνουμε παρέα.
-Παρέα... χμμμ ...Να σου πω την αλήθεια μου.Εγώ είμαι ένα μοναχικό αρκουδάκι.Συνήθισα τη ζωή μου.Όμως ναι, χαίρομαι πάρα πολύ όταν γνωρίζω φίλους.Είπες πως μένεις εδώ κοντά;
-Ναι δεν με θυμάσαι; δεν με έχεις προσέξει άλλη φορά;Η μικρή μου ξανθιά Κατερινούλα με αγαπά και με έχει πάντα στην αγκαλιά της όταν βγαίνει βόλτα.Δηλαδή, όχι πάντα.Στις βόλτες της προτιμά περισσότερο την κούκλα της την Αμαλία!
-Αμαλία, τι όμορφο όνομα!!!
-Ναι, είναι όμορφο και έχει και όμορφη ιστορία πως πήρε το όνομά της..Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.Πάντως κι εγώ δεν έχω παράπονο.
Με αγαπάει η μικρή Κατερινούλα.Εσύ πως τα περνάς;
-Αχ, τι να σου πω..
Έχω συνηθίσει τη μοναξιά μου.Τώρα τελευταία πειραματίζομαι με κάτι καινούργιο αλλά απαιτείται πολλή προσπάθεια.Έχω γεράσει πια  και δεν μαθαίνω νέους τρόπους να γράφω...
-Τι εννοείς Μπούμπυ;
-Να, ο λευκός μου φίλος, το αρκουδάκι με το κόκκινο παπιγιόν, με έδειξε τα βασικά για να στενογραφώ κείμενα.Αλλά δεν συγκράτησε πολλά το μυαλό μου και τώρα ότι και να γράψω μοιάζουν ορνιθοσκαλίσματα.Άκρη δεν θα βγάλει από τα γραπτά μου.Βγαίνουν κενά στα γραπτά μου και νομίζω πως αποτυπώνω τα κενά της μνήμης μου. Θα νομίζει πως έπαθα Αλσχάιμερ..
-Τι είναι αυτή η δύσκολη λέξη που  είπες;
-Ακριβώς δεν ξέρω.Αλλά την ακούω συχνά από τους ανθρώπους. Λένε μεταξύ τους πως αν έρθει αυτή η ασθένεια στους ανθρώπους ,  ξεχνούν πολλά πράγματα.Ακόμα και σημαντικά γεγονότα από τη ζωή τους.Κι όσο προχωρά αυτό στο μυαλό,θυμούνται όλο και παλιότερα γεγονότα και καταστάσεις.
΄Ωσπου γυρνούν πίσω μακριά στον χρόνο και θυμούνται καταστάσεις της παιδικής τους ηλικίας.Ξεχνώντας όλα τα άλλα της τωρινής.Ακούγεται τραγικό.
-Μα...είναι τραγικό αν είναι έτσι...
-Τι μπορεί να γίνει λες; Τι να κάνουν οι άνθρωποι  να βοηθήσουν την κατάσταση;
-Ξέρω κι εγώ;Τι να σου πω...Όμως νομίζω πως βοηθά η φιλία. Είναι πολύ καλό να έχουν φίλους.Να έχουν επικοινωνία μεταξύ τους.Να μοιράζονται γνώσεις, σκέψεις.Να ανταλλάσσουν μηνύματα.
Αν κάποιος ζει μόνος και ξεχασμένος , όσο και να το σκεφτείς , είναι πολύ δύσκολο.Θα ζει μόνο με τις δικές τους σκέψεις....Δεν θα έχει να μοιραστεί με κανέναν ούτε καν ένα πρόβλημά του, ούτε να μιλήσει σε κάποιον.Θα ξεχάσει και να μιλά.Μπορεί οι άνθρωποι να μην δίνουν λύσεις αλλά η επικοινωνία προσφέρει θετικά σ΄αυτό.
-Να , πάρε παράδειγμα εμάς τους δυο.Δεν γνώριζε ο ένας την ύπαρξη του άλλου και είπαμε τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο.Σκέψου το...
-Ναι  ....έχεις δίκιο...
-Όμως πρέπει να τολμούν..Ας πάρουμε παράδειγμα  εμένα.Σας είχα δει τότε στο μπαλκόνι και το θυμόμουν.Αλλά αν δεν τολμούσα να  σ΄επισκεφτώ, πως θα γνωριζόμασταν;
Εσύ μόνος σου το είπες  πως έχεις γεράσει και δεν  φεύγεις απ΄τη γωνιά σου.Αν κάποιος δεν έρθει εδώ, πως θα έχεις τη δυνατότητα να ανταλλάξεις δυο κουβέντες;
-Όπως τα λες είναι....Θα...ξαναέρθεις λευκό αρκουδάκι;
-Δεν ξέρω.'Ομως νομίζω πως ναι. Αφού μένουμε τόσο κοντά.Θα προσπαθώ κάποιες φορές που ετοιμάζεται η μικρή μου ξανθούλα να φύγει για τη βόλτα της, θα  προσπαθώ να επιβιβάζομαι από μόνος μου στο καλαθάκι του καροτσιού της..Δεν με πειράζει...Σαν αποσκευή.Δεν με πειράζει καθόλου.Ίσα ίσα που από εκεί ανενόχλητος θα παρακολουθώ όλη την κίνηση.
Θα βλέπω τις  ρόδες να κυλούν, το δρόμο να φεύγει, τα μικρά παιδάκια να τρέχουν, θα βλέπω τα λουλουδάκια από πιο κοντά μου.Ναι, αν μπορούσα και προλάβαινα θα έκοβα και μερικά λουλουδάκια...αλλά αυτό...όχι...το είχε κάνει το μικρό λευκό αρκουδάκι ο φίλος σου...Δεν θέλω να είμαστε το ίδιο....
-Μα τι λες; Δεν θα είσαι το ίδιο, αν θα μαζέψεις μερικά λουλουδάκια και τα κρατήσεις στο καλαθάκι του καροτσιού.Άλλο εσύ, άλλο εκείνος.
Σου το είπα από την αρχή.Ο κάθε ένας - είτε αρκούδος είτε άνθρωπος -  είναι διαφορετικός.Τίποτα δεν είναι το ίδιο και κανένας όμοιος με κανένα!Αυτή είναι η ομορφιά του κόσμου.Να ψάξεις μέσα σ΄αυτόν τον κόσμο, να βρεις ανθρώπους ή αρκούδους που έχεις κάποια κοινά. Όσα περισσότερα είναι τα κοινά σας στοιχεία , τόσο καλύτερα.Γίνεται καλύτερη η επικοινωνία.
-Ξέρεις τώρα που το σκέφτομαι....
-Τι σκέφτεσαι; τι σε προβληματίζει;
-Να τώρα που γνωριστήκαμε, ξέχασα , ναι...ναι...δεν θα έρχομαι τόσο συχνά..
Το κοριτσάκι μεγάλωσε..Σε λίγο δεν θα χρησιμοποιεί ούτε το καροτσάκι...Αλλά ναι, και το ποδήλατο έχει καλαθάκι, κάτι θα κάνω...
Αφού ετοιμάζεται να πάει στον παιδικό...
-Ω!!!Τι μου θύμισες τώρα....Για δες τι θυμήθηκα....
Παιδικός!Ω!Λες να έχω πάθει κιόλας Αλσχάιμερ;...αφού θυμήθηκα  τον παιδικό σταθμό των παιδιών σ΄αυτό το σπίτι....Ήταν και για μένα η παιδική μου ηλικία τότε...
Τότε που λες, η μαμά τους μερικές φορές, έβγαζε κρυφά το καλώδιο που συνέδεε την πρίζα με την τηλεόραση γιατί αλλιώς δεν ξεκολλούσαν τα ματάκια τους από τα παιδικά...και τα πήγαινε στον παιδικό...πω πω πω..λες να έχω πάθει Αλσχάιμερ;
-'Οχι , όχι...δεν είναι αυτό Μπούμπυ !Απλά έκανες μια αναδρομή στο παρελθόν...Δεν είναι κακό...Αυτό λέγεται ανάμνηση!Και...όλοι έχουμε αναμνήσεις....
Κι όταν είναι όμορφες, όσες φορές και να το θυμόμαστε, μας φέρνουν συγκίνηση και γλυκά συναισθήματα..
Είδες για πόσα μιλήσαμε σήμερα;
-Ναι,σ΄ευχαριστώ που ήρθες!
-Μια φωτογραφία σου μπορείς να μου χαρίσεις;
-Μα ας βγούμε μια αναμνηστική μαζί!Γιατί όχι; Έχεις αποκτήσει κιόλας  δυο φίλους, λευκά αρκουδάκια...Ποιος ξέρει  πως θα είναι η συνέχεια....ποιος ξέρει;