ένα ζευγάρι κάλτσες....

μια αντιγραφή ακόμα που την φύλαγα χρόνια τους σελιδοδείκτες μου!

αντιγραφή απο το blog φιλοξενείο!
διαβάστε το :

15.2.07

ΚΑΛΤΣΕΣ ..

Προαύλιο γηροκομείου. Μια ηλικιωμένη κάθεται στο παγκάκι της αυλής κοιτώντας με απλανές βλέμμα μπροστά της. Ένας νεαρός επισκέπτης την πλησιάζει.

1η μέρα

-Πάλι εδώ κάθεσαι γιαγιάκα;
-Ναι
-Μόνη;
-Από τότε που μ’ έφεραν
-Ποιος;
-Δεν θυμάμαι πια
-Την άλλη φορά είπες η κόρη σου;
-Κόρη μου ήταν;
-Και τα εγγόνια σου
-Ερχόντουσαν. Τώρα όχι πια
-Είχατε μεγάλο σπίτι
-Με αυλή. Και δέντρα. Και τραγούδια
-Κι εδώ έχει αυλή και δέντρα
-Αλλά όχι πια τραγούδια
-Ο άντρας σου;
-Έφυγε πια. Πάει
-Σε παράτησαν
-Τι να προσφέρω πια;
-Έρχονται συχνά;
-Είναι μακριά. Δουλεύουν. Δεν μπορούν να’ ρχονται
-Και τα εγγόνια σου;
-Τα μεγάλωσα. Δεν τους αρέσει εδώ
-Εσένα;
-Καλά είναι.
-Τι περιμένεις πάντα εδώ έξω;
-Τίποτα. Κανείς δεν θα’ ρθει πια
-Γιατί μιλάς έτσι;
-Ένας μόνο θα’ ρθει, αλλά θα με βρει όπου και να’ μαι (μορφασμός πόνου)
-Πονάς;
-Τα πόδια μου.
-Τι έχουν;
-Φουσκώνουν
-Πως σε λένε γιαγιάκα; Δεύτερη φορά κι ακόμα να συστηθούμε.
-Δεν θυμάμαι.

Δυο μέρες μετά

-Παίζουμε ένα παιχνίδι;
-Πάει καιρός που σταμάτησα να παίζω.
-Πόσος;
-Πολύς. Έπαιζα μικρή με μια πάνινη κούκλα.
-Πάνινη;
-Δεν είχαμε κανονικές τότε. Την είχε φέρει ο πατέρας μου απ’ τη Ρουμανία. Το κεφάλι της και τα πόδια της ήταν από γύψο. Μια μέρα πήγα να την πλύνω στη βρύση και την χάλασα. Δεν ήξερα, ήμουνα μικρή.
-Δεν πειράζει
-Η γιαγιά μου μ’ έσπασε στο ξύλο. Ήταν η κακιά γιαγιά αυτή. Από τότε έγινε ακόμα πιο κακιά.
-Άστα τώρα αυτά. Έλα να παίξουμε
-Τι παιχνίδι;
-Ένα τυχερό παιχνίδι
- Φέρνει τύχη;
-Αν είσαι τυχερός, ναι
-Τι κάνεις εκεί;
-Έχω δυο χαρτάκια με αριθμούς. Στο ένα θα βάλω εγώ έξι νούμερα, στο άλλο εσύ -άλλα έξι. Ο καθένας θα γράψει το όνομα του πάνω και μετά θα τα δώσουμε στο μαγαζί που είναι έξω από δω, στη γωνία.
-Θα έρθω κι εγώ;
-Μα ναι, δεν απαγορεύεται να βγαίνεις
-Πονάνε τα πόδια μου όμως. Πρήζονται.
-Επειδή κάθεσαι όλη μέρα
-Επειδή γέρασα μια ζωή
-Θα σου κάνει καλό να περπατήσεις λίγο. Έλα. Θα σε βοηθήσω εγώ.


Μια εβδομάδα μετά

-Καλώς τον
-Καλημερούδια!
-Χαμογελάς
-Ναι…
-Είσαι χαρούμενος
-Υπάρχει λόγος!
-Μπράβο. Πάντα τέτοια
-Κι εσύ θα χαμογελάσεις αν σου πω
-Εγώ ξέχασα πώς χαμογελούνε
-Κέρδισες
-Τι;
-Θυμάσαι το παιχνίδι;
-……….
-Με τα νούμερα
-………..
-Που πήγαμε έξω στο μαγαζάκι
-Θυμάμαι τη βόλτα, τα δέντρα και τους ανθρώπους
-Κι εδώ έχει ανθρώπους
-Ναι, αλλά ανθρώπους που θα σταματήσουν σε λίγο
-(Γέλιο) Τι είναι για να σταματήσουν; Μηχανές;
-Μα ναι, δεν το’ μαθες στο σχολείο; Εγώ που δεν πήγα το ξέρω
-Λοιπόν, πας να με παρασύρεις με τα θλιμμένα σου κι ήρθα με εξαίσια νέα!
-……………..
-Κέρδισες γιαγιάκα!
-Εγώ;
-Ναι, εσύ. Όχι εγώ. Τα νούμερα που συμπλήρωσες. Κέρδισαν
-Α
-Λεφτά!
-Ποτέ δεν είχαμε
-Πολλά λεφτά
-Και τα λίγα μας έφταναν. Αλλά έπρεπε να μοχθήσουμε
-Πάρα πολλά λεφτά
-Λεφτά;
-Γιαγιάκα, έγινες πλούσια. Μιλάμε για αστρονομικό ποσό!
-Πλούσια;
-Δεν καταλαβαίνεις; Ναι, πλούσια
-Δεν φέρνουν την ευτυχία
-Γιαγιάκα, μπορείς τώρα να κάνεις ό, τι θέλεις
-Μα δεν μπορώ πια
-Να ζήσεις σ’ ένα άνετο, μεγάλο σπίτι, με υπηρέτες, με ό, τι ζητήσεις
-Κι εδώ καλά είναι παιδί μου
-Με ακριβά και πλούσια φαγητά
-Έχω ζάχαρο παιδί μου
-Γιαγιάκα, καταλαβαίνεις;
-(Καταφατικό κούνημα κεφαλιού)
-Τι θα τα κάνεις τόσα λεφτά; Πρέπει να σκεφτείς
-Τα παιδιά μου
-Μα αυτοί σε παρατήσαν εδώ
-Ναι
-Και δεν νοιάζονται για σένα. Δεν έρχονται ποτέ
-Θα έρθουν τώρα
-Εσύ όμως, τι θέλεις; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες ν’ αγοράσεις;
-Ναι, κάτι…
-Πες το κι έγινε. Με τόσα λεφτά…
-Ορθοπεδικές κάλτσες. Για να μην πονάνε τα πόδια μου. Πρήζονται παιδί μου και υποφέρω.

Αλεπού
__________________________________________________________________
Αφορμή για την παραπάνω θεατρική άσκηση, υπήρξε το δημοσίευμα της Άννας Δαμιανίδη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 26/8/2005. Το παραθέτω αυτούσιο:

Συνήθως, οι υπερτυχεροί των λαχείων εξαφανίζονται μαζί με τα λεφτά. Κάνουν τα πάντα για να μη μαθευτεί το όνομά τους, αλλάζουν διεύθυνση, δεν ποζάρουν για φωτογραφίες, δεν δίνουν συνεντεύξεις. Φοβούνται τόσο πολύ μήπως χάσουν τα κέρδη τους, που προτιμούν να χάσουν τη δόξα, ακόμα και συγγενείς και φίλους. Αλλά το γηραιό ζευγάρι από τον Καναδά δεν φοβήθηκε να γνωστοποιήσει ότι κέρδισε πέντε εκατομμύρια ευρώ στο λαχείο. Και τι θα τα κάνει στην ηλικία αυτή, ενενήντα ετών ο καθένας, 63 χρόνια παντρεμένοι, τρόφιμοι οίκου ευγηρίας; Θα πρέπει να τα ξοδέψει όλα σε αντικαταθλιπτικά φάρμακα, σκέφτεται κανείς, γιατί το να κερδίζεις τόσα λεφτά στα ενενήντα σου, δεν μπορεί παρά να σε μελαγχολεί για όλα όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει λίγο πιο νέος. Όμως όχι. H κ. Θέλμα, που κέρδισε το λαχείο, ξέρει τι θέλει και δεν μελαγχολεί. Δεν θέλει να αλλάξει καν οίκο ευγηρίας. Πού να τρέχει τώρα, έχει συνηθίσει εκεί που μένει. Πρέπει να είναι ωραίοι στον Καναδά οι οίκοι ευγηρίας. Δεν δηλώνει ότι θέλει να δώσει στα παιδιά της τα λεφτά, ή στα εγγόνια της, για τις σπουδές τους. Δεν έχει ακόμα σκεφτεί αν θα τους αγοράσει ακριβά δώρα. Ίσως κάτι τέτοιο να τη δυσκολεύει, να της φέρνει νύστα, ή να το ξεχνά. Αλλά δεν είναι χωρίς επιθυμίες. Θέλει ένα ζευγάρι κάλτσες για τον εαυτό της. Σίγουρα θα είναι κάλτσες ακριβές, αφού τόσο καιρό δεν μπορούσε να τις αγοράσει. Από αυτές που βοηθούν στην ορθοστασία τα πόδια, να μην πρήζονται. Θέλει να σταθεί όρθια στα ενενήντα της, η εκατομμυριούχος. Κι αν δεν τη ζηλεύει κανείς για τα εκατομμύρια, τη ζηλεύει γι' αυτό.