η συνέχεια του καλοκαιριού στη καρδιά μας!

Αγαπημένες μου φίλες, καλοί μου φίλοι,
σ΄αυτό που θα καταθέσω σήμερα , θα μπορούσα να διαλέξω πολλούς τίτλους!

Το σκέφτομαι πολλές μέρες τώρα, να γράψω ή να μη γράψω!

Το θέμα είναι προσωπικό-οικογενειακό-οικουμενικό!με την έννοια οτι αφορά μακρινή ήπειρο την Αυστραλία!

Αλλά τι είναι ο  κόσμος μας; Μια απόφαση και η εκτέλεση της!

Φέτος το καλοκαίρι,το μάθαμε κάποιους μήνες πριν,θα ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα,η εγγονή της αδερφής του πατέρα μου, που το 1955 οικογενειακώς, μαζι με τόσες άλλες οικογένειες είχαν φύγει για το άγνωστο, και μετά απο ενάμισυ μήνα ταξίδι, έφτασαν σε κείνη τη γη όπου έχουν ριζώσει!

 Το κορίτσι αυτό, ήθελε να δεί, να ζήσει για λίγο και να μάθει τον τόπο απ΄ όπου 'εφυγε ο πατέρας της ενάμισυ χρονών και επίσης τον τόπο όπου γεννήθηκε και έζησε η λατρεμένη  γιαγιά της!

   ΄ Ηταν το πρώτο ταξίδι τους στην Ευρώπη!

    Κάποιες μέρες απο το μεγάλο εγχείρημα-ταξίδι,  αφορούσε και αυτό το προσκύνημα, θάλεγα εγώ, γιατί για πολλά μέλη της οικογένειάς μου που συμμετείχαμε σ ΄αυτή τη μεγάλη χαρά,  ήταν    προσκύνημα  . Ο τόπος   καταγωγής της γιαγιάς, αφού είναι και ο ιδιαίτερος τόπος καταγωγής μας! Οι περισσότεροι   συμμετέχοντες πήγαιναν για πρώτη φορά , όπως τα παιδιά μας.πχ. και εγω η ίδια είχα να πάω πάνω απο σαράντα χρόνια!                                                                             

    ΄Ενας οικισμός κοντά στο χωριό μου, με τέσσερις καλύβες όλες κι όλες, που όλοι όμως στην οικογένεια στο άκουσμά της μιλάμε με σεβασμό και μέσα μας -κι οχι μόνο μέσα μας- κυλάνε κάποια δάκρυα νοσταλγίας και ευγνωμοσύνης στους ανθρώπους μας -παππούδες και γονείς-που έζησαν εκεί τη ζωή τους ή όσα χρόνια έζησαν εκεί.

    Πάνω σ΄αυτό το θέμα, θα καταλάβετε περισσότερα απο την κατηγορία<<αγαπημένα γραπτα>>, οπου στο θέμα <<ο τόπος που αγάπησα, >>αναφέρεται όπως εγω δεν μπορώ να το περιγράψω.

ΣΗΜ. αυτά τα γραπτά στα αγαπημενα, θα αναρτηθούν αργότερα, , αλλα όχι πολύ μακρια χρονικά, ενω
έπρεπε να ξεκινήσω απο εκεί.

    ΄Ομως σίγουρα έχετε δει στις αναρτήσεις  μου, ακόμα και στην αρχική, τις λέξεις <<το γιασεμί της γιαγιάς!>>

   Kαι η δική μας γιαγιά έφτασε εκεί το 1901, σε ηλικία μολις 14 ετών.Δεν γνωρίζουμε αν το βρήκε  ή  αν το φύτεψε αργότερα, όμως αν   και λείπουμε απο τον συγκεκριμένο τόπο, πάνω απο 50 χρόνια, εν τούτοις  φέτος, μας περίμενε ανθισμένο.

Το σπιτι μας;

Δεν υπαρχει...

Υπαρχουν καποια ερείπια στη μεριά του φούρνου, και ο ιερός μας χώρος είναι σκεπασμένος απο βάτους !

Όμως εκεί γεννηθήκαμε, ζήσαμε, είναι η καταγωγή μας και δεν θα το αρνιόμουν ποτέ, με τίποτα στον κόσμο.

Είναι τα ΓΕΡΑΚΑΡΙΑ μας!

Σήμερα ερείπια, κάποτε  ΖΩΗ   και φωνούλες παιδιών!

Είχανε ενημερωθεί κάποιοι απο τους συγγενείς, διότι αφού είμαστε απο πολυμελείς οικογένειες,δεν είναι εύκολο όλοι να ταυτιστούμε στον χρόνο, παρ΄ ολα αυτά, στη συνάντησή μας συμμετείχαμε με την παρουσία μας και την καρδιά μας είκοσε πέντα άτομα, νοερά όμως με τη ψυχή τους με τα τηλέφωνα και την έννοια τους πολύ περισσότερα!
Όταν λέω οικογένεια, εννοώ με την έννοια αδερφών και των δικών τους οικογενειών, διότι Δόξα τω ΘΕΩ, με κανέναν δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε!απλά πολλές φορές μας χωρίζει η απόσταση, που όμως το διαδίκτυο και ο ΟΤΕ, μας φέρνει πιο κοντα! ΑΥΤΟΣ είναι Ο ΧΡΥΣΟΣ μας, και όχι ο χρυσός της γνωστής διαφήμισης.
΄Ηταν για μας το γεγονός του φετινού καλοκαιριού, όμως να τονίσω, οτι είχαμε και ενα άλλο καλοκαίρι έναν εξ ίσου όμορφο ερχομό μέλους της οικογένειάς μας! 
   Σημ. υπάρχει μια εσωτερική πόρτα στο σπίτι, που σε τέτοιους ερχομούς, οχι μόνο μετριέται το ύψος,(όπως στα παιδάκια που μεγαλώνουν), αλλά κολλάμε και το χαρτάκι του ημερολογίου,για να μην ξεχνάμε τα θαύματα! γιατι θαύματα είναι και αυτα!

  

Μη ρωτάτε αν τη βάφουμε!αυτο το σημείο δεν είναι απαραίτητο να βαφεί.Έτυχε δε, δίπλα απο την κάσα της συγκεκριμμένης πόρτας, που δεν βάφεται για να μην χαθούν τα λατρεμένα ίχνη, υπάρχει και το κάδρο η σκάλα της ζωής, πιστά αντίγραφα που έχουμε όλοι στα σπίτια μας, απο το πρωτότυπο που είχε το πατρικό μας!Είναι στα γαλλικά,και σίγουρα αποτελεί κειμήλιο για όλους μας!

    Όμως  το ζωντανό κειμήλιο είναι το <<γιασεμί μας>>.

      Κάποια στιγμή  πριν  απο χρόνια, είχα σχεδιάσει και  είχα στείλει το γενεαλογικό μας δέντρο,σ΄ αυτό το κορίτσι, απο τη μεριά της γιαγιάς της. Εδώ γιαγιά αναφέρω την αγαπημένη μου θεία, αδερφή του πατέρα μου, και η εγγονή της θα είχε να γνωρίσει  στην Ελλαδα  αν ποτε ερχόταν,σαράντα οχτώ 48 δεύτερα ξαδερφια!Μεταξύ αυτών και τα παιδιά μου.

Όλα αυτα τα χρόνια,υπήρχε η επικοινωνία των παιδιών, οπότε ωρίμασε η ιδέα.

Δεν είναι και λίγο στην άλλη μεριά του ωκεανού να έχεις τόσους συγγενείς εξ αίματος!

 Το ραντεβού  δόθηκε στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, ήταν το ίδιο σχολείο της γιαγιάς και επίσης πολλών απο εμάς , όπου μετα απο θερμούς εναγκαλισμούς συστάσεις  και επι μέρους φωτογραφίες ,και συγκίνηση μαζί με χαρά , καλά το σκεφτήκαμε  και βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία!

                            

φυσικά όλο το οδοιπορικό μας,  καλυπτόταν φωτογραφικά και ζωντανά, όμως θα βάλω τα απολύτως απαραίτητα!

    Περίπου μισή ωρα δρόμος μακριά απο το χωριό μου,βλ. δεύτερη ανάρτηση, άλλη φορά θα σας το αναφέρω αυτό, πάντα ξεκινάμε απο τις πραγματικές ρίζες,   συνοδεία αρκετών αυτοκινήτων
είχαμε προνοήσει   να  ζητήσουμε να προσέχουν τα σκυλιά που φύλαγαν τα κοπάδια εκεί γύρω, μην συνέβαινε  κάποιο απρόβλεπτο, στρατοπεδεύσαμε ...κοντά στις αυλές......
  Εδω θα αναφέρω μόνο καποια δικά μου συναισθήματα, ή μάλλον, δεν μπορούσα να πιστέψω, πως οι μεγάλες αποστάσεις για ενα κοριτσάκι τριών ετών, τότε φύγαμε οριστικά απο εκεί, ήταν...μια δρασκελιά τόπος...
    Και το σπίτι μας, η καλύβα, όπως τη λέγαμε και τη λέμε ακόμα, που χώραγε τόσους ανθρώπους, είχε απομείνει ενας χώρος γεμάτος βάτους, όμως κάπου εκεί μπροστά, ήταν,  ναί, ήταν ανθισμένο το γιασεμί!δεν είναι γιασεμί, εμείς το ονομάζουμε έτσι!

    Μεσημέριαζε και αφού σκορπίσαμε να βρούμε τις πέτρες και τις ημερομηνίες και τα  αρχικά ονομάτων, με κατεύθυνση τηλεφωνική απο τον αδερφό μου, είπαμε,όλοι συμμετείχαμε , ο καθένας όπως μπορούσε, βρήκαμε μια πέτρα ριζιμιά, αυτές που είναι χωμένες μέσα στο έδαφος και προεξέχουν, με ένα  πέλμα μικρού παιδιού.Αυτό είναι απο φυσικό του.Απο εκεί και μετά....ήταν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού.ΌΛΟΙ, μικροί και μεγάλοι, διασκορπιστήκαμε και ψάχναμε όλες τις πέτρες.Γιατί υπάρχουν πολλές πέτρες που μιλάνε εκεί!
 Επιφωνήματα χαράς, κάθε που έβρισκε κάποιος κάτι, τρέχαμε, φωτογραφίζαμε, ζούσαμε, κλαίγαμε, όλα μαζί.....και όλοι μαζί!

                              
                                   

  Ο ήλιος έκαιγε όμως και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε σε μια σκιά ,λίγο πιο κάτω εκεί που άλλοτε ήταν τα ..ποτιστικά μας.....
  Τεράστια πλατάνια, καρυδιές, άγρια σταφύλια ροζακί,και χίλια δυο καλούδια υπήρχαν τότε που ζούσαμε εκεί.Συκιές, δαμασκηνιές αχλαδιές, μηλιές, τα πάντα είχαμε!Συν το κοπάδι με τα κατσίκια, τα σκυλιά, τα άλογα και τις κότες! Υπήρχε και το νερό που ανέβλυζε  και φαινόταν τα σημεία του στο βυθό, ήταν ρηχά,  ήταν πόσιμο τότε,σε περιποιημένο πηγαδάκι-πηγή, με το τσίγκινο κουπάκι κρεμασμένο δίπλα,  σήμερα   θολό και παρατημένο,και το περίσσευμά του τότε, γέμιζε παρακάτω δυο στέρνες, για πότισμα στις καλλιέργειες με τα λαχανικά μας. 

Θα πείτε κάποιοι:μα γιατι παρατήσατε αυτόν το τόπο;
Ας όψεται η μετανάστευση!

Αλλά το θέμα είναι το οδοιπορικό μας!

  Εδώ θα πώ οτι εξηγήσαμε στους συγγενείς την ανηψιά μας και τον φίλο της, οτι δεν γίνεται συχνά αυτό, και δεν ζούμε έτσι στην Ελλάδα πάντα, μην νομίσουν πως η ζωή όλων μας, είναι εκδρομές και προσεγμένα πικ νικ, χα χα,  με συμμετοχή όλων, με γέλια χαρές και τραγούδια, υπήρχαν και αυτοσχέδια τραγούδια, καθως επίσης και μελοποιημένα σε στίχους της αδερφής μου και θέμα ξενητειά.......ένα μόνο στίχο γράφω:
...νάναι γιορτές και νάσαι μόνος, ειναι αβάσταχτος ο πόνος.....
Ολα τα άλλα ήταν με ευχάριστο περιεχόμενο , φαίνεται στα πρόσωπα όλων,
και αφού εκεί σε αυτή τη πανδαισία συναισθημάτων μας βρήκε το τηλεφωνικό σήμα απο την Αυστραλία, διότι η ψυχή της γιαγιάς ήταν εκεί,με αγωνία για το πώς θα περάσει η εγγονή της...

 Το  σχέδιό μας περιελάμβανε και κάτι ακόμα!
Είχαμε αγοράσει δυο φυτά, δέντρα, μηλιές για την ακρίβεια,(για να είναι ανθεκτικές) απο γεωπόνο, μια κόκκινη και μια πράσινη,να τις φυτέψουν τα παιδιά μπροστά στην καλύβα, κοντά στο γιασεμί,έτσι για να έχουν και κάτι να θυμούνται ακόμα!

Όμως η κατάσταση της καλύβας και του γύρω χώρου δεν το επέτρεπε αυτό , άρα.........
κάποιος έριξε την ιδέα του,μια άλλη επιλογή, πολύ καλύτερη του αρχικού μας σχεδίου!
Για να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας στην ιδιαίτερη πατριδα μας, τα ΓΕΡΑΚΑΡΊΑ, -μην το ψάχνετε, ίσως να μην είναι στον χάρτη του google Earth,, όμως  όλoι εμεί ς το έχουμε εντοπίσει και μας οδηγεί με μια κίτρινη καρφίτσα αμέσως,
   Έπρεπε να ανεβούμε στην κορυφή του λόφου, όπου υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, κτισμένη πολύ πριν το 1900 για πρώτη φορά και ανακαινισμένη πολλές φορές απο τότε, (εδω θα σας παραπέμψω πάλι  σε κείμενο των αγαπημένων γραπτών,με τον τιτλο: Το θαύμα, εκεί οφείλω κι εγω τον όνομά μου).
   Ανεβήκαμε με ευχαρίστηση,αφήνοντας πίσω μας τη καρδιά μας......
και ακόμα μεταφέροντας τα δυο φυτα καθώς επίσης και τρία μπετόνια νερό που γεμίσαμε απο τον τόπο όπου γεννήθηκε ο πατέρας της ανηψιάς μας!  Η σκέψη περιείχε  : Νερό απο τις έξι βρύσες , γειτονιά όπου γεννήθηκε ο πατέρας, και φύτεμα εκεί όπου γεννήθηκε και έζησε η γιαγιά.!

Η αγάπη και το συναίσθημα μας προγραμμάτιζε!

Εδώ, αφού ανάψαμε τα κεριά μας,απο αγνό μελισσοκέρι, και αφού ψάλθηκε  το απολυτίκιο της Αγίας, έχουμε και ιεροψάλτη στην οικογένεια, καμαρώνουμε και γιαυτό,και αφού κεραστήκαμε απο μια καραμέλλα, όπως  κερνούσε πάντα η μητέρα μας στη γιορτή της Αγίας για μένα, όμολογώ οτι τελείως συμπτωματικά ειχα μαζί μας ένα σακκουλάκι καραμέλλες, αλλα  έδεσε, όταν είπε η αδερφή μου: η μαμά πάντα κερνούσε καραμέλλες......
 ... Καραμέλλες, καραμέλλες, κάπου ανάμεσα στις τσάπες και στα μπετόνια με το νερό, νάτες και οι καραμέλλες΄  μπορεί να μην ήταν της εικοσάρας, ή ΝΑΣΚΟ, όμως μας γλύκαναν την ανάμνηση κι αρχίσαμε να ψάχνουμε πού πρέπει να φυτευτούν οι μηλιές!

Ο πιο κατάλληλος τόπος κρίθηκε να είναι πισω απο το Ιερό, εκεί όπου τα νερά της βροχής θα ξεστραγγίζουν απο τα κεραμίδια,για να μη  ξεραθούν.......
Έτσι και έγινε!

Ιδού!

                                        

 Σημειώνω δε, οτι απο εκείνη τη μέρα έχει βρέξει τόσες φορές, που αποκλείεται να μην φυτρώσουν!
Φίλες μου σας έχω κουράσει, αλλά δεν μπορούσα να έκοβα κάτι απο αυτά!
Αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση και να την αφιερώσω στην ιντερνετική νονά μου ΤΑΤΙΆΝΑ, σαν αντίδοτο στο θέμα της με τη φωτογραφία,και φυσικά είχα την έγκρισή της!Την ευχαριστώ και γιαυτό!
 Επίσης το κομμάτι που αναφέρομαι στις πέτρες, αν κάποια στιγμη διαβαστεί απο τον /την blogger αντ'αυτού, κάτι έχει να πει!
   Συνεχίζοντας και προσπαθώντας να κλείσω αυτή τη μέρα χαράς για όλους μας,που καταγράφηκε σαν το γεγονός του φετινού μας καλοκαιριού στην οικογένεια, θα πω οτι την επόμενη μέρα είχε προγραμματιστεί ο περίπλους του Αγίου ΟΡΟΥΣ! Διότι κανείς δεν μπορεί να πει οτι γνωρίζει την ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ,αν δεν έχει δει έστω απο μακριά αυτη τη μοναστική πολιτεία!

  Αλλά ο χρόνος όταν είναι μετρημένος, εκπνέει γρήγορα και τα παιδιά έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι, σε άλλα πανέμορφα μέρη της χωρας μας!
και...πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, με κατεύθυνση Μύκονο και Σαντορίνη,ήδη εμείς που μείναμε πίσω, συνθέσαμε κιόλας το τραγούδι που γράψαμε για....όταν θα ξανάρθουν!!!

Σας το παραθέτω, με πολλή αγάπη προς τα παιδιά αυτά που μας το ενέπνευσαν!

Πρέπει να πω, οτι βασίστηκε στο:

 http://www.youtube.com/watch?v=OXtMFfJMRak
 

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία 

και θα ενορχηστρωθεί ως τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, απο τους λάτρεις του είδους, σύνθεση- στίχο- μουσική,
φυσικά αποκλειστικά για οικογενειακή μας χρήση!
όμως θέλουμε να προλάβουμε να το στείλουμε όλο αυτό στη γιαγιά, η οποία έχει πλέον εκτυπωμένες τις φωτογραφίες του οδοιπορικού μας,για να προσθέσουμε στη χαρά της!

..............................................................
 Τα μήλα έχουν τη δική τους ιστορία
κάποτε τα φύτεψαν η Σάρα και ο Μπο.
ήρθαν στα Γερακαριά απο την Αυστραλία
να μας γνωρίσουν και να δούν πώς ζούμε εδώ

 λαλαλαλα........


Το γιασεμί μας μας περίμενε ανθισμένο
μπροστά απ ΄τη καλύβα μας που ζούσε η γιαγιά
Μπορεί να έμειναν χαλάσματα και βάτοι
όμως για μας είναι γραμμένα όλα στη καρδιά

λαλαλαλα...............

Οι πέτρες μας μιλούσαν με τα γράμματά τους
κάποτε τις σκάλισαν χεράκια παιδικά.
Πόσες εικόνες τώρα έρχονται στο νου μας
και ας μη ζήσαμε εκεί εμείς παιδιά

λαλαλαλα..............

Αυτά που ζήσαμε εκείνη την ημέρα
χαράχτηκαν μες τη ψυχή μας για παντοτινά.
Συγκίνηση ,χαρά ,τιμή και περηφάνεια
που καταγόμαστε απ΄ τα χώματα αυτά........


λαλαλαλα.............


Αυτό ήταν το φετινό μας καλοκαίρι!

θα μπορούσε να έχει τίτλο:

 I ' m happy!

Είναι το μόνο που έμαθα, και χρησιμοποιούσα σε κάθε μα κάθε φράση!!!

και φυσικά το:

I love you!

Υ.Γ.

I' m happy!!!