Να αγαπάς να ονειρεύεσαι να ζεις

                                    ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ  ΑΓΑΠΗ

      Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω το θέμα μου!

      Να γυρίσω μισό αιώνα και παραπάνω πριν ή να μείνω στο τώρα;

      Ο Σουσάνης λοιπόν, ήταν το μπακάλικο της γειτονιάς μας, στο μικρό μου χωριό!

      Ούτε δύο λεπτά από το πατρικό μας σπίτι, εξυπηρετούσε πάντα σε ότι άμεσα χρειαζόμαστε!

      Από πέταλα και καρφιά για το πετάλωμα των ζώων, ως και μπισκότα Πτι- μπερ και Μιράντα          Παπαδοπούλου σε μεγάλα τετράγωνα κουτιά που από εκεί αγοράζαμε χύμα σε χαρτοσακούλα όσα θέλαμε και από όσα προϊόντα έπρεπε να έχει το παντοπωλείο της γειτονιάς.

   Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ακριβώς, αλλά απέκτησα κι εγώ το δικό μου μαγαζάκι!

   Ήταν ένα κουτί από γάλατα Νουνού -το πιο σκληρό κουτί προϊόντων για πολλές δεκαετίες-

κι εκεί μέσα αποθήκευα μικρές ποσότητες προϊόντων, όσες επέτρεπε το μικρό μου χαρτζιλίκι από τους γονείς.

 Άλλωστε η οικογένεια ήταν αυτάρκης σε πολλά είδη, αφού διέθετε κότες, κατσίκες, κουνέλια, κηπευτικά και φρούτα.

   Σίγουρα όμως είχα ζάχαρη, ρύζι, καφέ, σπίρτα,  κλιν , δεν θυμάμαι ποιο άλλο προϊόν θεωρούσα απαραίτητο να έχει το μικρό μου μαγαζάκι, όταν η μητέρα μου θα με έστελνε στον Σουσάνη!

   Ε, τότε ήταν η ευκαιρία μου!

   Μεταπωλούσα τα λιγοστά προϊόντα στην μητέρα μου και με την διαφορά, αγόραζα περισσότερα προϊόντα σιγά σιγά , στο μικρό μου μαγαζάκι!
  Πάντως , ποτέ η επέκταση δεν ήρθε σε δεύτερο χαρτοκούτι.
  Όλο αυτό, τοποθετημένο κάτω από ένα από τα κρεβάτια του σπιτιού μας.

  Το μόνο που δεν μπορούσα να αποθηκεύσω ήταν το φωτιστικό πετρέλαιο, γιατί το τενεκεδάκι της χρήσης του στο σπίτι, ήταν πεντάλιτρο ψηλό. Οπότε, εκεί...δεν αρνιόμουν να τρέξω να το γεμίσω από το μαγαζί.

  Μάλιστα δεν θα ξεχάσω πως ένα απόγευμα πήγα να αγοράσω πετρέλαιο κρατώντας το τενεκεδάκι από το ένα χέρι και από το άλλο, ανοιχτή μία όμορφη ομπρέλα,  χωρίς όμως να βρέχει, που μόλις μου είχαν φέρει δώρο τα αδέρφια μου από την Γερμανία.

  Γιατί το θυμήθηκα αυτό τώρα;

  Μα γιατί…από τον πρώτο μου μισθό, παρήγγειλα από τον Σουσάνη να μου φέρει ένα τραπέζι και έξι καθίσματα, για το νέο μου σπιτικό, όταν βρήκα εργασία.

  Το τραπέζι υπάρχει και τώρα και είναι ο πάγκος των εργασιών μου. 

  Η εργασία αυτή κράτησε δεκαετίες, την αγάπησα με όλη την ψυχή μου και μέσα από εκεί, γνώρισα τον κόσμο, την αγάπη, την καταξίωση!

  Πέρασαν τα χρόνια και νάμαι γιαγιά πια να βλέπω την εγγονή μου μια μέρα, να μου λέει:

  -Γιαγιά θέλεις να αγοράσεις μήλα;

  Και στην κατάφασή μου, έκανε κινήσεις στον αέρα σαν να πληκτρολογούσε...στην ταμειακή μηχανή.

  Δεν χρειάστηκα να το σκεφτώ πολύ, το ίδιο βράδυ, έσπαζα το μυαλό μου πώς να της δημιουργήσω ένα αυτοσχέδιο μαγαζάκι με τα προϊόντα του.

 Σκέφτηκα από δω, προβληματίστηκα από κει, ώσπου με έκπληξη και ανείπωτη χαρά, αναζητώντας στο διαδίκτυο : σούπερ μάρκετ παιχνίδι, είχα μια πολύ μεγάλη ποικιλία να επιλέξω.

 Παραγγέλθηκε άμεσα, κόντευε και η ονομαστική της γιορτή, παρελήφθη, πέρασαν και οι μέρες για να ανοιχτεί το πακέτο και να μεταφερθεί, διαμορφώθηκε και ο περιβάλλων χώρος για να στηθεί το λιλιπούτειο μαγαζάκι και η χαρά της γιαγιάς ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη, γιατί ξαναζούσε στο στοιχείο της. Επικοινωνία με τον κόσμο.

 Έπρεπε να μεταδώσω τις γνώσεις μου κι αυτές έπρεπε να στηθούν σε σωστές βάσεις.

 Θυμήθηκα τα όμορφα χρόνια μου εκεί μέσα και αναζήτησα την τελευταία μου ποδίτσα!

 Λευκή με σιέλ ρέλι γύρω γύρω .

 Για τις εγγονές, θα διάλεγα ένα όμορφο έντονο ροζ σατέν και επίσης φούξια ρέλι.

 Έκοψα με το μάτι τις δύο ποδίτσες για τις δύο πωλήτριες και είχα τέτοια χαρά που δεν περιγράφεται.

 Πρόσθεσα τα ονόματά τους και ευχές Αγάπη χαρά ελπίδα πίστη τύχη κ.α. και με ξεχωριστή κορδέλα τις φράσεις:

Να αγαπάς

να ονειρεύεσαι 

να ζεις

                                             

 και βιαζόμουν να έρθει η στιγμή να δοκιμαστούν, αφού λόγω μέτρων η επικοινωνία από κοντά ήταν αδύνατη.

 Αυτό μέσα στο καλοκαίρι, άσχετα που μόνο τώρα...σκέφτηκα να το δείτε.

 Είναι ένα όμορφο παιχνίδι δραστηριοτήτων, για τα μεγαλύτερα παιδάκια, έστω κι αν η μικρότερη πωλήτρια, πριν πλησιάσει στο Σούπερ Μάρκετ που το ονομάσαμε  Αγάπη, μπουσουλώντας ακόμα, αναζητούσε κι έκανε προσπάθεια να φορέσει την επαγγελματική ποδιά πριν...ταχτοποιήσει με τον δικό της τρόπο τα πράγματα στα ράφια.

 Σας παραθέτω κάποιες εικόνες της προετοιμασίας!

 Και φυσικά στο  τέλος, σας γράφω και το απόσταγμα της επαγγελματικής μου πείρας:

 

  Ο πελάτης ψηφίζει με τα πόδια!

   Και φυσικά αν έρθετε να αγοράσετε οποιοδήποτε προϊόν, θα ακούσετε:

  -Συγγνώμη, δεν έχουμε, όμως θα έχουμε αύριο!

  Από αύριο...λοιπόν και κάθε μέρα από αύριο...καλώς να ορίσετε: )

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

   Όμως επειδή κανένα αύριο δεν είναι δεδομένο και φέτος όλο και περισσότερο μας ανησυχεί το κάθε αύριο αν θα υπάρξει, σκέφτηκα αφ ΄ενός να σας δώσω μια φωτογραφία μου, μην μείνετε με τον πόνο πως δεν με γνωρίζατε !

  Είναι ακριβώς εκεί που πήγαινα απογευματάκι με την καινούργια μου ομπρέλα και το πεντάλιτρο τενεκεδένιο δοχείο να αγοράσω πετρέλαιο, προφανώς είναι πριν το 1968 γιατί μέχρι τότε ανάβαμε τις λάμπες πετρελαίου.

 Να είστε σίγουροι πώς δεν έχω αλλάξει καθόλου σε δυο πράγματα: στην καρδιά μου και στο ύψος :)

 ............................................................................................................................................

  Και συνεχίζω με δημιουργίες επί του συγκεκριμένου πάγκου εργασίας που ανέφερα νωρίτερα και εν όψει των Χριστουγέννων!
.................................................................................................................................

 Αγαπημένες μου φίλες και αγαπημένοι μου φίλοι

 Από Αύγουστο χειμώνα σχεδόν κυριολεκτικά και 

είναι η πρώτη μου ανάρτηση, με την καινούργια μορφή του blogger γι αυτό να είστε  επιεικείς μαζί μου.

 ................................................................................................................................................

   Μέρες απομόνωσης , ο καιρός κυλά και για να μην μένουμε αδρανείς, κάτι θετικό πρέπει να απασχολήσει το μυαλό  μας γιατί οι καιροί ου μενετοί.

Στην ίδια χώρα ζούμε, τις ίδιες ανησυχίες έχουμε.

Και ο κορονοιός δεν κάνει εξαιρέσεις. 

..................................................................................................................................................

  Την αφορμή μου την είχε δώσει πολύ πριν την πρώτη περίοδο κλεισίματος στα σπίτια μας , ένα καπάκι άγνωστου σε μένα μαλακτικού ρούχων, που όμως το σχήμα του, μου έμοιασε με τα καπέλα - στέμματα των τριών μάγων, που επισκέφτηκαν τον νεογέννητο Χριστό μας, στην φτωχική του φάτνη.

 Το κρατούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, τόσους μήνες  και τώρα που θα πλησίαζε ο καιρός, σκέφτηκα...να διαμορφώσω τους μάγους , με ανακυκλώσιμα υλικά, για την διακόσμηση της εισόδου της οικοδομής όπου μένουμε , αφού κάθε χρόνο, όλο και κάποιον αυτοσχέδιο στολισμό καταφέρνω, για να αλλάξει η διάθεση όλων.

 Ανάμεσα στο πλαστικό καπάκι και στο μπουκάλι, χρησιμοποίησα είτε σφαιρικές λάμπες , είτε μπαλάκια από φελιζόλ για να δημιουργήσω τα κεφάλια τους, είτε ρολό κουζίνας, με αλουμινόχαρτο και επικάλυψη πηλού.

  Το στέμμα του ενός, είναι από κομμάτια ξύλινης βεντάλιας.

  Έτσι, πολύ εύκολα, δημιουργήθηκε ο Βαλτάσαρ, ο Μελχιόρ κι επειδή τελείωσε ο πηλός, θα περιμένει ο Γκασπάρ, για λίγο.

  Επίσης μένουν τα δώρα τους. Σμύρνα χρυσό και λίβανο.

  Τα χέρια τους δημιουργήθηκαν με σύρμα και πηλό, μόνο στο μέρος της παλάμης.

  Από υφάσματα, όσα μου ταίριαζαν χρωματικά για τα όμορφα χρώματα των ρούχων τους, όπως τα γνωρίζουμε από παιδιά.

 Όμως!

 Την σκέψη μου απασχόλησε πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω έστω  έναν άγγελο, για τον περιβάλλοντα χώρο.

 Εδώ, σειρά είχαν άδεια μπουκάλια , γυάλινα αυτή τη φορά.

 Για τα φτερά τους η πρώτη σκέψη μου ήταν να χρησιμοποιήσω κρεμάστρες καθαριστηρίου.

 Σκέφτηκα από δω, μέτρησα από κει, κατέληξα σε λευκό μακετόχαρτο, πάντα μέσα στα υλικά που υπήρχαν στο σπίτι.

 Σχημάτισα δυο φτερά και αυτοσχεδιάζοντας, με αραιή ξυλόκολλα, κόλλησα χαρτί κουζίνας και στις δύο πλευρές τους, οπότε πέτυχα ένα ανάγλυφο λευκό.

 Σειρά είχαν τα χέρια. Με σύρμα, που είχα από χρόνια για στεφάνια τοίχου, έκανα τα δυο χέρια, που στερεώθηκαν στο σώμα του αγγέλου.

Με εκρού τσόχα, σχημάτισα τις παλάμες και μετά, χαλάλισα...ένα όμορφο πετσετάκι για να πετύχω το φαρδύ μανίκι τους!

Ο μικρός άγγελος, έχει άλλη τεχνική!

Ένα γυάλινο μπουκάλι επίσης, τυλίχτηκε με υλικό συσκευασίας, κάποιο πολύ φουσκωτό νάιλον, το οποίο στερέωσα, αφ΄ενός με ταινία διπλής όψης, πάνω στον κορμό του μπουκαλιού, αφ ΄ετέρου, ίσα ίσα μου έφτασε εξωτερικά μια διπλή γυψόγαζα, που καιρό ήταν στα υλικά μου.

 Εδώ ο άγγελος θα είχε ύψος, αν πρόσθετα σώμα.

 Στερέωσα ένα άδειο μπουκάλι από κρεμοσάπουνο και έτσι δημιουργήθηκε μια πολύ λεπτή μέση, όπου επίσης, εφάρμοσα τα τελευταία κομμάτια από την γυψόγαζά μου. 

 Το κεφάλι του  έγινε από πηλό, όπως και του Γκασπάρ , αφού βρήκα πού είχα τον πηλό  και για μαλλιά χρησιμοποίησα μια κουβαρίστρα από παλιά αποθέματα.

 Πρόσθεσα δαντέλες όσες είχα και το υπόλοιπο πετσετάκι στο κάτω μέρος του φορέματος.

 Το μακιγιάζ στην αρχή έγινε έντονο κι έτσι ξαναπέρασα λευκό ακρυλικό για να απαλύνει το χρώμα του προσώπου.

 Από κοντά είναι λίγο τρομακτικός, αλλά από απόσταση πιστεύω δεν θα φοβίζει.

 Πρόσθεσα τα φτερά που είχα σχεδιάσει για  τον μικρό άγγελο, γιατί βιαζόμουν να δω ένα έργο τελειωμένο κι έτσι, αφού έβαλα κόλλα στο αστεράκι από φελιζόλ και στις δύο πλευρές και έκανα επικόλληση κίτρινης αστερόσκονης,  ολοκλήρωσα με μια καμπάνα χριστουγεννιάτικο στολίδι στο άλλο του χέρι.

 Τώρα μαζί με τους τρεις μάγους, θα περιμένουν να περάσουν οι μέρες γιατί στολίζουμε αρχές Δεκέμβρη, αν μέχρι τότε είμαστε ζωντανοί και υγιείς.

 Αγαπημένες μου φίλες

αγαπημένοι μου φίλοι

ας έχουμε θετική σκέψη όσο μπορούμε .

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα αναπόφευκτα, αλλά ας είμαστε ψύχραιμοι.

Ωραία λοιπόν!Έγιναν οι τρεις μάγοι!

Ε, και;

'Εχουμε φάτνη;

Θα κάνουμε!

Τα πλαστικά ζωάκια φάρμας που δωρήθηκαν από μικρή μου φίλη για τις εγγονούλες, ας κάνουν μια στάση να ζεστάνουν με τα χνώτα τους το παχνί του νεογέννητου Χριστούλη . Δικό της δώρο είναι και η ξύλινη σβούρα που αποτελεί τα σμύρνα των δώρων.

 Κι έτσι, δημιουργήθηκε ο Ιωσήφ, πάλι με πηλό το κεφάλι όπου στο χρώμα των μαλλιών πέρασα κάσια, ξεχασμένο από μήνες υλικό και με υφάσματα σκούρα και κατάλληλα, έγιναν τα ρούχα του.

 Επίσης το μπαστούνι καθώς και τα χέρια, έγιναν από εύπλαστο σύρμα, από αυτά που συνήθως δημιουργούνται ονόματα. 

 Η μορφή της Παναγίας, με πολλή αγάπη, δημιουργήθηκε από πλαστικό μπουκάλι μισού λίτρου και το ντύσιμό της, με σατέν ροζ και λευκό αυτοκόλλητο ρούχων πάνω στα μαλλιά σαν μαντήλα αρχικά.

Μετά για την καλύπτρα , βρήκα αυτό το όμορφο κόκκινο της φωτιάς με χρυσή κλωστή στην άκρη, είναι...ζώνη τριακονταετίας, είτε από σχολική γιορτή είτε από αποκριάτικη στολή, δεν θυμάμαι, αλλά χαλάλι της.

 Με λίγη μοβ κορδέλα στις μανσέτες,  έδωσα μια πιο όμορφη νότα γιορτής.

 Σειρά είχε το παχνί το οποίο έκανα με χαρτόνι από χαρτοκούτι.

 Στο σώμα του νεογέννητου, αυτοσχεδίασα με ότι υλικά είχαν απομείνει. 

Τώρα αγωνιώ να περάσουν κάποιες μέρες και να προλάβω να στήσω μια όμορφη γιορταστική νότα στην είσοδο.

Με κλωνάρια έλατου σε κάθε στροφή σκάλας, με φωτάκια παντού και με αυτοσχέδια φάτνη μεγάλων διαστάσεων.

 

Α!!! σκέφτηκα κι ένα μήνυμα που θα έπρεπε να είναι παγκόσμιο αλλά δεν...

      Και επί Γης Ειρήνη!

  Είναι το πιο άκαιρο μήνυμα αφού γύρω μας γίνονται πόλεμοι, για τους ίδιους λόγους που γίνονται πάντα οι πόλεμοι.

 Γιατί...θέλουν την Αρμενία αλλά χωρίς Αρμένιους και τον πλούτο των χωρών λες και θα πάρουν τίποτα μαζί τους.

 Αν υπήρχε ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας!

 Επί γης ΕΙΡΗΝΗ λοιπόν και ναι, θα συμπληρώσω αγγέλους να κρατούν το μήνυμα ψηλά...πάνω στα γραμματοκιβώτιά μας.

 Βρήκα τέσσερις κώνους από νήμα αργαλειού, όχι αργαλειό δεν άρχισα ακόμα...και τους έντυσα με ρολό κουζίνας αρχικά και χαρτιά Α4, είπαμε, ότι υπάρχει στο σπίτι, αφού ακόμα τα βιβλιοπωλεία δεν έχουν ανοίξει.

 Για μανίκια, μισό ποτηράκι από φελιζόλ στο κάθε χέρι.

 Πρόσθεσα για κεφάλια μπάλες από φελιζόλ, ήταν μικρά χιονανθρωπάκια πέρυσι , όμως να ξέρετε πως η ζεστή σιλικόνη, καταστρέφει το φελιζόλ, τα έσωσε ο γιακάς από χριστουγεννιάτικη γιρλάντα.

  Με σύρμα επίσης πρόσθεσα χέρια υψωμένα αφού η ευχή και επί γης ειρήνη, θα πρέπει να είναι ψηλά!

  Επιφυλάσσομαι για την εικόνα των αγγέλων καθώς και για όσα θα προκύψουν στην πορεία,αφού παράδειγμα, θα μπορούσε αυτό το αρνάκι να ήταν στην αγκαλιά ενός μικρού βοσκού, ή ό,τι άλλο τύχει να δημιουργήσω και μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας, σε επόμενη ανάρτηση.

 

  Ελπίζω να μην κάνω τόσο χρόνο απουσίας, προσεχώς.

  Αγαπημένοι μου φίλοι

  αγαπημένες μου φίλες

  να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας!

  Μέχρι τότε, ας ρίχνουμε καμιά ματιά στον γαλανό ουρανό,

πάντα ο ήλιος διώχνει τα σύννεφα όταν προβάλει!

   

 Σημείωση:

Στην προσπάθειά μου να μάθω τη νέα μορφή του blogger, ανέτρεξα σε παλιές αναρτήσεις μου, όπου διαπίστωσα πως κάποια όμορφα σχόλια φίλων δεν είχαν δημοσιευτεί. Προφανώς δεν τα είχα προσέξει τότε...

Τους ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

 Εδώ θα σας παραθέσω εικόνες φθινοπωρινές, νομίζω όλοι μας έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε λίγο από τις ειδήσεις των ημερών.

 Ταξιδέψτε μαζί μου!

 

 Επίσης...μία ακόμα φωτογραφία από το κουτί των αναμνήσεων, πίσω γράφει η αδερφή μου:Με την μικρή μου αδερφούλα Βαρβάρα, στις επιδείξεις σχολικού έτους 1964, Τάξη Δ΄ !

  Γιατί διάλεξα αυτή τη φωτογραφία!

 

 

 Διακρίνω στην στάση μας την απόλυτη εμπιστοσύνη από τη μεριά μου, στο χέρι της αδερφής μου και από την μεριά της, την σοβαρότητα και την ευθύνη της στιγμής, στο κράτημά της!

 Και αναλογίζομαι:Πόσο όμορφο θα ήταν, αν ο καθένας μας, έτσι απλά, ανέμελα, εμπιστευόταν την πρόνοια του Θεού μας και την μεγαλωσύνη Του;

 Πόσο όμορφο θα ήταν αν είχαμε τέτοια Εμπιστοσύνη;

 

  Αγαπημένες μου φίλες

αγαπημένοι μου φίλοι!

 Καλή δύναμη και καλή πορεία !!!

 

 

                                        Να είστε όλες και όλοι καλά!