Το αδιάβροχο βιβλίο

  Θυμάστε αγαπημένες μου φίλες

  Αγαπημένοι μου φίλοι

  Πως κάποτε το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης έπεσε σε μια μαγεμένη αυλή, κάπου στα βόρεια της Κρήτης;

  Εκεί σκεπάστηκε για χρόνια από την αφρικανική σκόνη, όμως σκόνη είναι και μ ΄ ένα δυνατό αεράκι, ξεσκεπάστηκε πάλι η ιστορία του!

  Μια μέρα λοιπόν, εκεί κοντά στο όμορφο συντριβάνι λουλουδιών, 

η οικοδέσποινα διαβάζει ένα λεπτό πλην όμως ενδιαφέρον μπλε βιβλίο. Τίτλος του: Δώρα του βυθού!

  Ο καιρός ήταν καλός και πολλά πλεκτά συννεφάκια ροζ, λευκά και σιέλ, προσπάθησαν να νοιώσουν λίγη δροσιά, κάτω από την απλωμένη κληματαριά, με στήριξη από τις πλεκτές κρεμαστρούλες τους.

  Μια χρωματιστή πεταλούδα, κρατώντας με ευλάβεια στις κεραίες της το μαργαριτάρι, παρακολουθούσε την περισυλλογή της γυναίκας.

΄Ηταν τόσο απορροφημένη σ΄αυτό που διάβαζε.

  Δώρα του βυθού!

 - Αχ και νάξερα τι υπάρχει στον βυθό της θάλασσας!

 Άβυσσος η θάλασσα, άβυσσος και η ψυχή του ανθρώπου, είπε και μέσα στην περισυλλογή της, ακούμπησε το ανοιχτό βιβλίο στο ντεκουπαρισμένο τραπέζι της.

  Έγειρε στην πλάτη της καρέκλας της κι έκλεισε τα βλέφαρά της.

  Η πεταλούδα, ακούμπησε προσεκτικά τον θησαυρό της, στα κυματιστά μαλλιά της Αφροδίτης και ελεύθερη πλησίασε το ανοιγμένο βιβλίο.

 Τελίνα!

 Είπε, όπως είχε ακούσει πιο πριν την αναγνώστρια.

 Τελίνα! Το τέλειο όστρακο!

Μια εικόνα σαν κοχύλι, ήταν ζωγραφισμένο στη λευκή σελίδα.

 -Κρίμα που δεν μπορώ να πετάξω στον βυθό της θάλασσας, κρίμα!

Τα φτερά μου δεν αντέχουν ούτε ίχνος σταγόνας νερού, σκέφτηκε κι απογοητευμένη πέταξε πάλι στα κυματιστά  μαλλιά της Αφροδίτης, όπου είχε ακουμπήσει νωρίτερα τον θησαυρό της.

Το πρόσεχε ως κόρη οφθαλμού!

Είχαν ταξιδέψει μαζί χιλιάδες ναυτικά μίλια κι είχε βρει εδώ τη γαλήνη.

Όμως είχε ανάγκη να μάθει πολλά ακόμα κι ήξερε πως η ζωή της είναι εφήμερη!

Πέταξε ανάμεσα στα κρεμασμένα  χρωματιστά πλεκτά συννεφάκια και της φάνηκαν πολύ αλλιώτικα, αφού πάνω τους υπήρχαν σύμβολα , γράμματα κι ονόματα παιδιών. Μάλιστα κάποια ξεχώριζαν , σαν πιο γυαλιστερά φαινόταν!

Θα διάλεγε ένα από αυτά  στην τύχη και θα ταξίδευε μαζί του αφού τα συννεφάκια ταξιδεύουν!

ΦΑΙ…         Φαιστός  ίσως γράφει εδώ, την έχω δει αυτή τη λέξη.

Αυτό θα είναι!

     Θα ζητήσω από αυτό το σύννεφο να με πάρει μαζί του.

-Συννεφάκι μου, θα με πάρεις μαζί σου; ρώτησε παραπονιάρικα η πεταλούδα.

-Δεν γίνεται, είμαι από νερό φτιαγμένο και τα φτερά σου θα βραχούν!

-……………………….

Μα θέλω να ταξιδέψω κι έχω μαζί μου πάντοτε κι αυτό το μαργαριτάρι της αλληλεγγύης, πως μπορώ να το αποχωριστώ;

Μόνη μου δεν έχω αντοχές να πετάξω.

Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, αν δεχθείς θα βρεθεί τρόπος.

-΄Ασε με να το σκεφτώ! Βλέπεις δεν είμαι ακόμα έτοιμο για ταξίδι.

…………………………………………………………………….

-Ε, πεταλούδα! Τώρα είμαι έτοιμο!

Θα ταξιδέψω ανατολικά της Κρήτης! Επιμένεις να θέλεις να έρθεις μαζί μου;

Αν ναι, σου βρήκα ασφάλεια να μην βραχείς.

Θα στερεώσεις το μαργαριτάρι σου, στις μακριές μου βλεφαρίδες. Κι εσύ προσεκτικά θα το ακουμπάς.
 

Όμως προσοχή γιατί είμαι όλο νερό. Αν βραχείς, χάθηκες!

Κι επίσης να εύχεσαι να κρατώ τα μάτια μου ορθάνοιχτα! Λίγο να νυστάξω το μαργαριτάρι σου θα κυλήσει στη θάλασσα.

Θέλω να το ξέρεις για να είσαι ενήμερη των κινδύνων που διατρέχεις.

Αν επιμένεις, ετοιμάσου.

Αύριο με το ξημέρωμα, φεύγουμε.

Σκέψου όμως πολύ καλά για να μην νοιώθω ότι σε παρέσυρα.

Το σύννεφο είναι νερό.

……………………………………………

  Το άλλο πρωί, με μεγάλη προσοχή άπλωσε τις βλεφαρίδες του το σύννεφο και τις έπλεξε πολύ προσεκτικά συγκρατώντας το μαργαριτάρι.

  Ένα γιγάντιο διαμαντένιο δάκρυ κύλησε από το αριστερό του μάτι και τύλιξε μέσα του τον θησαυρό της πεταλούδας.

   Ευτυχώς που το ένα μάτι του θα ήταν ελεύθερο και ξεκούραστο.

  Η πεταλούδα στερεώθηκε πάνω στον θησαυρό της κι αποχαιρέτησαν την αυλή των θαυμάτων , ευχαριστώντας όλους, ανθρώπους, πουλιά και λουλούδια και περιβάλλοντα χώρο, για την πολύχρονη κι όμορφη  διαμονή τους.

  Ταξίδευαν ταξίδευαν.

  Το συννεφάκι είχε σκοπό να κάνει  περιμετρικά τον γύρο της ανατολικής Κρήτης αλλά ένας δυνατός βοριάς το παρέσυρε νοτιοανατολικά του νησιού.

 -Συγκρατήσου, κινδυνεύουμε, φώναξε απεγνωσμένα στην πεταλούδα και κρατούσε με αγωνία τα μάτια του ορθάνοιχτα σ΄ ότι έβλεπε μπροστά του.

Πρόσεχε, πρόσεχε να μην πέσεις!

Είμαστε στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου και η λίμνη εδώ είναι άπατη!

-Αν πέσουμε χαθήκαμε για πάντα κι αρχίζω να κουράζομαι από τον αέρα, είπε η πεταλούδα.

-Κάνε υπομονή! Αν αντέξω να φτάσουμε ανατολικότερα, θα ξεκουραστείς στα φοινικόδεντρα.

Κάνε υπομονή πεταλουδίτσα μου!

Αχ, κι αυτός ο βοριάς δεν λέει να σταματήσει…

Κι αντί για ανατολικά, κόντευε να βρεθεί νότια της Κρήτης.

Τι κόντευε δηλαδή, που να είναι κιόλας πάνω από θάλασσα!

Μα πόσο στενό είναι αυτό το μέρος της Κρήτης στον χάρτη!

-Κουράστηκα πεταλουδίτσα μου, είπε το συννεφάκι, τα μάτια μου κλείνουν και πλάτς, το μαργαριτάρι που ήταν πλεγμένο στις μακριές βλεφαρίδες, κύλησε στον ρηχό βυθό, μαζί με το γιγάντιο διαμαντένιο δάκρυ.

Η θάλασσα ήταν τόσο ρηχή σ΄εκείνο το σημείο και τόσο καθαρή παράλληλα.

Νόμιζες πως ήταν καθρέφτης.

Ένας μικρός πίδακας από σταγόνες πετάχτηκε και το τόσο καλά φυλαγμένο  για χρόνια μαργαριτάρι, έπεσε μέσα στο καθαρό νερό.

Δεν ήταν ώρα για θλίψη.

Κάθε τι έχει τον λόγο του, είχε ακούσει παλιότερα το συννεφάκι και η πεταλούδα επίσης το γνώριζε στην εφήμερη ζωή της.

-Πάει ο θησαυρός μου! πάει…μονολογούσε η πεταλούδα και πολύ προσεκτικά πέταγε παράλληλα με την επιφάνεια, προσπαθώντας να το διακρίνει.

Μα τι βλέπω; το μαργαριτάρι είχε ακουμπήσει σε ένα μπλε πλαίσιο.

-Τι είναι αυτό;

Μοιάζει με βιβλίο!

Μέσα στον βυθό ένα βιβλίο!

Είναι ποτέ δυνατόν;

-Είναι μόνο αν είναι αδιάβροχο! Απάντησε το ροζ συννεφάκι που είχε γράμματα, που θύμιζαν την Φαιστό.

-Συννεφάκι μου, πάει ο θησαυρός μου χάθηκε… Ούτε εσύ ούτε εγώ μπορούμε να βουτήξουμε κι ας είναι τόσο ρηχή η θάλασσα…Χρειαζόμαστε βοήθεια!

-Γλάρε , ε! Γλάρε!!!

Βοήθεια!!!

Κάνε μια βουτιά εδώ, να, σου χαρίζουμε το μαργαριτάρι αλλά βγάλε στην στεριά αυτό το μπλε που μοιάζει με βιβλίο!

Μπλούμ και με μια κίνηση ο γλάρος άρπαξε με το ράμφος του την γωνία από αυτό που έμοιαζε βιβλίο και το απίθωσε στην υγρή γκρίζα άμμο με τα πολλά πετραδάκια.

Μετά ξαναβούτηξε, κράτησε στο ράμφος την αμοιβή του και πέταξε μακριά στο νότιο Κρητικό πέλαγος.

Ε, φυσικά ήταν αδιάβροχο, πώς αλλιώς θα άντεχε!

-Χαλάλι του, είπε η πεταλούδα, χαλάλι του ο θησαυρός μου.

΄Ισως εδώ μέσα ανακαλύψουμε άλλους πολυτιμότερους θησαυρούς!

Συννεφάκι, έλα κοντά μου!

         

Διανύσαμε μαζί τόσο μεγάλη απόσταση, ας ξεκουραστούμε!

Παράξενο βιβλίο κι αυτό, ποιος ξέρει πώς βρέθηκε εκεί μέσα…

Και να γνωρίζαμε τι γράφει!

Έπεσαν σε περισυλλογή, το ροζ συννεφάκι που έγραφε ΦΑΙ…

Και η χρωματιστή πεταλουδίτσα.

Ίσως και να τους πήρε ο ύπνος, αλλά όταν άνοιξαν τα μάτια τους, διέκριναν από μακριά, ένα μικρό καράβι.

Σαν πειρατικό τους φάνηκε.

-Πω πω πω! Μήπως μας επιτεθούν πειρατές; Προς εμάς έρχονται!

-Πεταλουδίτσα μου, έλα να σκεπάσουμε το βιβλίο. Εσύ θα ανοίξεις τα φτερά σου κι εγώ θα απλωθώ πάνω στο βιβλίο, να το προστατέψουμε. Μήπως αυτό ψάχνουν;

Οι πειρατές πλησιάζουν!

-Μα περίμενε, δεν μοιάζουν με πειρατές!

Ας κρυφτούμε εκεί δίπλα στον βράχο!

-Όχι, δεν μπορούμε να μεταφέρουμε πια το βιβλίο. Θα μείνουμε εδώ.

Βλέπεις ότι βλέπω;

Όσοι κατεβαίνουν από το καραβάκι, κρατούν από ένα παρόμοιο στα χέρια τους βιβλίο.

Παράξενα πράγματα!

Τι να γράφει πια, το τόσο ενδιαφέρον!

Ησυχία να τους ακούσουμε!

-Κουφονήσι! Αν δεν έπεφτε στα χέρια μου αυτό το αφιέρωμα της εφημερίδας <<ΠΑΤΡΊΣ>>, ούτε καν θα τον γνώριζα, έλεγε ένας κύριος.

-Εδώ όλοι τον γνώριζαν και τον θυμούνται! έλεγε ο άλλος!

Απλά έφυγε νωρίς!

-Είναι ο άνθρωπος που αφιέρωσε χρόνια από την ζωή του να το μελετά.

-Πορφύρα, έλεγε ο άλλος. Πορφύρα! Το νησί της Πορφύρας!

Χιλιάδες χρόνων πριν, ιστορία!

Και ο κόσμος να μην το ξέρει…Τι κρίμα…

Ευτυχώς ο καλός Θεός ευδόκησε και το έργο του πήρε σάρκα και οστά σε αυτό το μικρό βιβλίο που κρατάμε!

Αν μας βλέπει από ψηλά θα χαίρεται!

Οι διάλογοι έτσι κάπως κυλούσαν και οι άνθρωποι του καραβιού, προσπέρασαν χωρίς να προσέξουν το αδιάβροχο βιβλίο και την παρέα του και ξεκίνησαν να ανηφορίσουν στον νησί.

Το συννεφάκι, αφού παρακολούθησε τους διαλόγους, είπε στην πεταλούδα, που συνταξίδεψαν.

-Αγαπημένη μου, κάπου εδώ πρέπει να σε εγκαταλείψω.

Η ζωή και των δυο μας είναι εφήμερη. Σύννεφα και πεταλούδες, μέχρι να ζήσουμε ,  φεύγουμε.

Όμως, μείνε σε παρακαλώ εδώ να προσέχεις το αδιάβροχο βιβλίο που βρήκαμε στο νησί της πορφύρας και αν θέλεις, προτείνω, καθώς δεν θα σε αντιληφθούν, να ακολουθάς σε κάθε δρομολόγιο τον ξεναγό τους, καθισμένη στο καπέλο του.

Θα μάθεις τόσα πολλά που θα φανούν χρήσιμα σε όλους!

Εγώ πρέπει να φτάσω στον προορισμό μου!

Ένα κοριτσάκι βαφτίζεται και θέλω να προλάβω.

Θα είναι περήφανο όταν μεγαλώσει και θα έρχεται εδώ!

Θα ξέρει πως ο παππούς του διέθεσε πολλά χρόνια σε ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ και μελέτες και o μπαμπάς του  μαζί με την γιαγιά του Ιουλία, συνέταξαν με πολλή αγάπη και προσοχή αυτό το μικρό βιβλίο, που διατίθεται μόνο στους ταξιδευτές του μικρού νησιού και της ιστορίας του.

Ίσως θα έπρεπε να γίνει ευρέως γνωστό όμως!

-Είθε!

………………………………………………………………………

                                                   

Ήταν μια μικρή παρουσίαση ενός μεγάλου έργου κι ακόμα ενός μεγάλου ανθρώπου, που άφησε μνήμες και ιστορία, στον τόπο του.

Τον ΄Ανθρωπο, επιστήμονα και Αρχαιολόγο και ποιητή, Νίκο Π. Παπαδάκη.

mlhttp://zervonikolakis.lastros.net/porfira.ht

 Μία ανάρτηση την είχα ετοιμάσει από πέρυσι, όταν παρέλαβα από την αγαπημένη μου φίλη Ιουλία, το βιβλίο τους, κόπους χρόνων, όμως περιμένοντας την επίσημη παρουσίασή του από φορείς της Σητείας, νομού Λασιθίου, δεν την έβαλα εδώ.

  Στην πορεία η πρώτη επίσημη παρουσίαση, πάλι αναβλήθηκε λόγω κορονοϊού όμως ανεπίσημα ήθελα να μαθευτεί αυτός ο θησαυρός στο νησί της Πορφύρας!

  Μπορεί φέτος να μην γίνουν δρομολόγια στο μικρό πειρατικό καραβάκι, όπου μόνο εκεί θα διατίθεται το βιβλίο, αλλά ας το γνωρίζουμε!

Αφορά έναν θησαυρό, χιλιάδων χρόνων!

Ιουλία μου σ΄ευχαριστώ για την αγάπη σου!

Σημείωση:
Περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να να ζητήσετε από μόνοι σας στο διαδίκτυο,  για όσα απλά ανέφερα.
Υπάρχουν πάρα πολλά με φωτογραφίες και είναι άδικο να μην γνωρίζουμε.
Να είστε όλοι και όλες καλά και να περνάτε όμορφα!