Το χρονικό μιας φιλίας

                      (  καφές, σωτηρία, πηγή, στοίχημα, σεντόνι)

                                

    Σε λίγους μήνες θα έκλεινε τα δεκαοχτώ της.

    Οι ελπίδες για ανώτερες σπουδές, καταχωνιάζονται σε μια γωνιά της ψυχής της και συμβιβάζεται με την πραγματικότητα.

    Το μόνο που θα μπορούσε να συμβεί για να ξεφύγει από το μικρό χωριό της, ήταν να επιλέξει μια σχολή που θα είχε ψωμί στο μέλλον  , αλλά με τα λιγότερα δίδακτρα.

     Μέχρι εκεί και με δυσκολία θα μπορούσε ο πατέρας να τα βγάλει πέρα.

    Τα μεγαλύτερα αδέρφια είχαν προσφερθεί για να συνεισφέρουν στις σπουδές της μικρής, πλην όμως τόσο η αξιοπρέπεια του πατέρα, όσο και της ίδιας, δεν μπορούσαν να αποδεχθούν  τέτοιου είδους θυσία.

   Βρέθηκε η ιδιωτική σχολή λογιστών και γραμματέων, τότε είχε ζήτηση, κι έτσι το βαλιτσάκι ετοιμάστηκε.

   Ένα μπορντό γυαλιστερό βαλιτσάκι, έκλεισε μέσα του τα απαραίτητα , κάπου ακόμα θα υπάρχει στο πατρικό σπίτι.

   Φθινόπωρο ήταν , τα ρούχα λιγοστά.

   Η μητέρα αγόρασε τα σχετικά μέτρα υφάσματος από το παντοπωλείο του χωριού, που εξυπηρετούσε τους κατοίκους σε ό,τι υλικό χρειαζόταν κι έτσι η ραπτομηχανή που ποτέ δεν σταματούσε, έδωσε σειρά προτεραιότητας, στα δύο εμπριμέ μονά σεντόνια με τις αντίστοιχες μαξιλαροθήκες.

  Η μητέρα είπε: Στην άκρη να κεντήσεις τα αρχικά σου, ποτέ δεν ξέρεις…

  Το οικοτροφείο θηλέων ήταν ένα πολυώροφο κτίριο, στο κέντρο της πόλης.
  Η διευθύντρια, μετά τα καλωσορίσματα, έδωσε τις πρώτες της συμβουλές:

   -Έρχεσαι από χωριό, να προσέχεις! Να είσαι επιφυλακτική με τους ανθρώπους!

   Και άλλα πολλά που αφορούσαν την διαμονή  στο οίκημα.

…………………………………………………………………………

   Τρίκλινο ήταν το δωμάτιο στον πέμπτο όροφο.

   Η νέα από το χωριό,  η Αθηναία  και η μικρή Αθηνούλα,  της οποίας οι γονείς ήταν στην Γερμανία.

   Η συγκατοίκηση ήταν τόσο όμορφη, πέρα από κάθε προσδοκώμενο.

   Η Αθηναία, φοιτήτρια Γαλλικής φιλολογίας, έδωσε στην χωριατοπούλα να διαβάσει τον μικρό πρίγκιπα που είχε, στα γαλλικά.

  Της  άρεσαν τα γαλλικά , είχε και πολύ καλό βαθμό στο συγκεκριμένο μάθημα. Ήταν η κύρια ξένη γλώσσα του σχολείου της.

  Από τότε ο μικρός πρίγκιπας, έχει μια θέση στην καρδιά της.

  Και ποιόν δεν συγκινεί άλλωστε.

  Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε και ο δεύτερος κι εκεί που βάδιζε ο Νοέμβρης, ήρθε η είδηση:

  Γινόταν ένας διαγωνισμός με γραπτές εξετάσεις, για μία θέση εργασίας, κοντά στον τόπο της.

 Έκθεση και μαθηματικά τα διαγωνιζόμενα μαθήματα.

 Συμμετοχή, σίγουρη. Την έκθεση δεν την φοβόταν καθόλου.

 Ακόμα και η φιλόλογός της την είχε βοηθήσει τους προηγούμενους μήνες με θέματα, σε περίπτωση που της επιτρεπόταν να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για τις σχολές που ήθελε.

Στην φιλόλογό της είναι πάντα ευγνώμων. Και στους γονείς εννοείται!

 Έγινε ο διαγωνισμός , γύρισε πίσω να συνεχίσει τη γραφομηχανή και τη στενογραφία.

 Το είχε σχεδόν ξεχάσει, γιατί η αίθουσα των υποψηφίων  ήταν ασφυκτικά γεμάτη, για μια θέση μόνο.

 Μάλλον βοήθησε το θέμα της έκθεσης, ποιος ξέρει!

 Ήρθε το νέο, η θέση ήταν δική της.

 Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

 Μια δουλειά, στα 18 της χρόνια, κοντά στο χωριό της;

 Ενημέρωσε την διευθύντρια. Έπρεπε να την αποχαιρετίσει, να τους αποχαιρετίσει όλους, κι ας περνούσε τόσο όμορφα μαζί τους.

 Τα λόγια της διευθύντριας δεν τα ξέχασε ποτέ!

 -Να κρατήσεις τη δουλειά σου με νύχια και με δόντια! Της είπε, μεταξύ άλλων.

  Δεν ήξερε τότε τι εννοούσε η διευθύντρια της οποίας το όνομα και τη μορφή δεν έχει ξεχάσει.

  Όμως αγάπησε τη δουλειά της τόσο πολύ, που  ταυτίστηκε μαζί της. Έγινε συνώνυμο αναγνώρισής της στη μικρή κοινωνία που ζούσε.

  Και η φιλία όμως είχε συνώνυμο.

  Κράτησε επαφές με την Αθηναία.

  Αλληλογραφία. Πολύ πυκνή στην αρχή, αραιότερη αργότερα, όμως ποτέ δεν σταμάτησαν να  επικοινωνούν.

 Πέρασαν  πάνω από είκοσι πέντε χρόνια και κάποια στιγμή το αποφάσισαν:

 -Γιατί δεν μοιράζουμε την απόσταση να συναντηθούμε για ένα καφέ μόνο, στη μέση της διαδρομής μας;

 Είδαν τις χιλιομετρικές αποστάσεις, ορίστηκε τόπος συνάντησης η Λάρισα.

 - Μαμά θα αναγνωρίσεις τη φίλη σου, τόσα χρόνια μετά;

 Ρώτησαν τα παιδιά, συμμετέχοντας στη χαρά της μητέρας πριν το ταξίδι.

 -Οι άνθρωποι παιδιά μου, δεν ξεχνιούνται!

 Ένας καφές κάπου κοντά στον σταθμό και πώς να χωρέσουν ζωές και χρόνια στην ώρα που μπορεί να κρατήσει ένας καφές; Πόσα να χωρέσουν;

 Πήραν ένα ταξί και ανηφόρισαν στον λόφο του αγίου Αχιλλείου, έτσι για ένα κερί με ευγνωμοσύνη. Το ταξί περίμενε και τα δρομολόγια επιστροφής τους, επίσης.

 Ίδια ώρα, διαφορετικές διαδρομές. Η  μία προς βορρά η άλλη προς νότο.

 Συνέχισαν να περνούν τα χρόνια. Η επικοινωνία ξαναζωντάνεψε πιο δυνατή αυτή τη φορά.

 Έφυγε για δουλειά το παιδί στην Αθήνα, ευκαιρία ήθελε η μάνα να συναντήσει τη φίλη της.

 Με την πρώτη ευκαιρία, η συνάντηση έγινε.

 Είδε για πρώτη φορά το μετρό και τις γρήγορες μετακινήσεις  και στην  ξενάγησή της , σε άγνωστα μέρη, η ματιά της στάθηκε σε ένα πάγκο βιβλίων. Δεν αντιστάθηκε. Κάπου ανάμεσα στα παιδικά, αναγνώρισε τον μικρό της πρίγκιπα.

 Δεν είχε σημασία που δεν ήταν γραμμένο στα γαλλικά, άλλωστε όσα ήξερε , στα χρόνια που πέρασαν, τα είχε και η ίδια ξεχάσει.

 Το αγόρασε, έκανε μια αφιέρωση με λέξεις που ξεπηδούσαν από την καρδιά, και το  χάρισε στη φίλη. Ανταπέδωσε.

 Την πήγε στα στενά της Πλάκας κι επειδή βράδιαζε, της είπε:

 -Θα ανεβούμε εδώ στο αίθριο, έχει αφιέρωμα στον Αττίκ.

 Θυμάται ακόμα τα ονόματά τους.

  Η χωριατοπούλα, αγαπούσε να ακούει μουσική, δεν γνώριζε όμως δημιουργούς και συνθέτες.

 Με θέα την φωτισμένη Ακρόπολη και με τη μουσική να τις γυρίζει σε χρόνια παλιά, άφησε τα  δάκρυά της να τρέχουν…

 Νύχτα ήταν πια , κανένας δεν θα το πρόσεχε.

 Ένοιωθε και το είπε στη φίλη της, σαν μια πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της και δεν ξέρει πώς να χειριστεί την ελευθερία.

 Έστω και γι αυτές τις λίγες στιγμές.

 Ήταν τόσο όμορφα!

 Κράτησε μέσα της και αυτές τις στιγμές και την άλλη μέρα πήρε τον δρόμο της επιστροφής .

  Η φιλία κρατάει όσο κρατούνε κι εκείνα τα εμπριμέ σεντόνια με τα μονογράμματα. Κι ας μην γράφουν στην ούγια:  Πειραϊκή-Πατραϊκή

 Η ΦΙΛΊΑ είναι πηγή ευλογίας!

 Είναι σωτηρία!

 Έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της, να γράψει ένα κείμενο με δοσμένες λέξεις.

 Δεν έχει σημασία αν το πέτυχε, σημασία έχει η συμμετοχή.

 Τα  εμπριμέ σεντόνια, κράτησαν στον χρόνο!

 Ήταν ραμμένα με την αγάπη της μητέρας και κεντημένα με τα εφηβικά όνειρα!

 Η καλά διπλωμένη μαξιλαροθήκη, δίπλωσε μέσα της όλα εκείνα τα όνειρα και τα κρατά καλά φυλαγμένα μαζί με όλα τα νεανικά λευκώματα στο μπορντό γυαλιστερό βαλιτσάκι!

 Και χρειάστηκε, μια μόνο αφορμή, την πρόσκληση της Μαρίας, https://mytripssonblog.blogspot.com/ με τις δεδομένες λέξεις, για να ξεδιπλωθούν μνήμες!

Όσο για τη ζωή, ήξερε τι έκανε!

Κέντησε πολύ πιο όμορφα σχέδια στη ζωή της χωριατοπούλας!

Μόνο που λείπουν οι γονείς να το χαρούν!

Όμως κι από εκεί ψηλά βλέπουν!

 

 Σημείωση 1 :

Η χωριατοπούλα δεν κράτησε ποτέ την πρώτη συμβουλή της διευθύντριας.

Όμως η διαίσθησή της δεν την πρόδωσε ποτέ ως τώρα. 

.................................................................................................................................................

  Μαρία μου σε ευχαριστώ, που ξεδίπλωσες μνήμες!  Αφορμή στάθηκε ίσως και το νούμερο 18 του συμποσίου.

Σκέφτηκα:Μήπως να γράψω κάτι από τα 18 μου χρόνια; 

Στην αρχή με δυσκόλεψε η λέξη σεντόνι.Δεν θα μπορούσα να το εντάξω , παρά μόνο σε αποδράσεις , π.χ και δεν διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία.Εξαίρεση έκανα στη νουβέλα του Γιάννη, με την Ελουάζ του.https://idipoton.blogspot.com/

Εξαίρεση και η συμμετοχή μου , πρώτη φορά με κείμενο.
Σημ.  2   .:αν ποτέ η Αθηνούλα, διαβάσει αυτές τις γραμμές, θα χαρούμε να μάθουμε νέα της.