Ο χιονάνθρωπος με τη ζεστή καρδιά

  Καινούργιος χρόνος...
  Χιόνισε πολύ.Το χιόνι κάλυψε τα πάντα.
  Τα στολισμένα από τις γιορτές σπίτια,έπρεπε να ξεστολιστούν.Να κρυφτούν τα παιχνίδια σε κούτες για τα επόμενα Χριστούγεννα!
  Ένας φιόγκος ξέμεινε αθέατος σε μια άκρη, αρνούμενος να ακολουθήσει το πλήθος.
  -Ω! τι κρίμα!Τόσο λίγο κρατούν λοιπόν τα Χριστούγεννα; είπε μελαγχολικά στα λευκά πανάκια της σκόνης που ανυπομονούσαν  να πιάσουν δουλειά και να ξαναφέρουν το σπίτι στην καθημερινότητά του.
 -Και τι να κάνουμε   φίλε; Σκόνη πιάσανε όλα τα στολίδια!κοντά είκοσι μέρες τώρα μέσα στη ζεστασιά  και τη θαλπωρή, με προσωπάκια γελαστά και αγαπημένα!'Αιντε, μπες μέσα στο χαρτόκουτο να πιάσουμε δουλειά!Μια φορά είναι τα Χριστούγεννα, όχι κάθε μέρα!
-Όχι κάθε μέρα; τι άκουσε;αναρωτήθηκε ο φιόγκος.
Κι εγώ που νόμιζα πως θα ήμουν χρήσιμος όλες τις; εποχές!πως θα μπορούσα να στολίζω το κάθε τι!
Από μια κουρτίνα, ένα κουτί δώρου, ένα περιτύλιγμα...
Τι πάει να πει:μια φορά είναι τα Χριστούγεννα;ξαναείπε...
Τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα!Με χιόνι ή όχι, με βροχή ή με αέρα, πρέπει να είναι κάθε μέρα!
..........................................................
Χιόνι, πυκνό χιόνι...
Σχημάτισε ένα λευκό όγκο αρκετό στο στενό μπαλκόνι...
-Τι να σου κάνουμε; φώναξαν τα πανάκια.Θα σε περιμένουμε ακόμα για πολύ; 'Αιντε ν΄αρχίσουμε δουλειά.
Μα , να! ένας κοντός χιονάνθρωπος!Μήπως να του δώσουμε μια μικρή παράταση χρόνου;μια ακόμα μικρή χαρά;μια άλλη χρήση; ψιθύρισαν μεταξύ τους...
Η σκέψη τους ακούστηκε.Κι έγινε εικόνα. Και η εικόνα υλοποιήθηκε και  οδήγησαν τον κόκκινο  φιόγκο στη θέση του κασκόλ.

 


       Ένας κοντός χιονάνθρωπος, με τον χρωματιστό φιόγκο στο λαιμό του     και  στο  κεφάλι του       ν ' ανεμίζουν ανέμελα τα λευκά του μαλλιά, πριν αναλάβουν υπηρεσία και γεμίσουν τα πανάκια σκόνη.

Μα, δεν έχει δα κρύο.Χιόνι ναι, κρύο, όχι.
-Ω!Τι όμορφα!στόλισα το λαιμό του φετινού χιονάνθρωπου!του πρώτου χιονάνθρωπου της νέας χρονιάς σ' αυτό το μπαλκόνι!Είπε μέσα του ο φιόγκος.Αλλά πόσο θα διαρκέσει αυτό;
Μια λάμψη!τι είδους λάμψη είναι αυτή; Μια λάμψη ζεσταίνει την καρδιά μου!Ένοιωσε ο χιονάνθρωπος.
 












 Και σε λίγο, ο μικρός χιονάνθρωπος με το κόκκινο φιόγκο αντί για κασκόλ και τα λευκά του απαλά μαλλιά, ένοιωθε στο δεξί του μέρος να χτυπά μια ζεστή καρδιά!
Νοιώθω!υπάρχουν συναισθήματα, ένοιωθε τόσο όμορφα!Μόνο οι άνθρωποι σίγουρα έχουν ζεστή καρδιά, σκέφτηκε.
Και τότε άρχισε να σκέφτεται. ' Οπως σκέφτονται και οι άνθρωποι. Με τη ζεστή καρδιά.
Σκεφτόταν του άστεγους,τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους, ακόμα και τα ζωντανά στις στάνες των ανθρώπων σκεφτόταν.Σκεφτόταν τους ανθρώπους που αποκλείστηκαν χωρίς νερό και ηλεκτρικό, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό.Κι αυτούς που δεν είχαν ξύλα.Όχι επειδή δεν προνόησαν αλλά επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να προνοήσουν.Σκεφτόταν  τους αρρώστους, τα γεμάτα νοσοκομεία, τα κοκκαλωμένα πόδια, τα παγωμένα χείλια, τα στεγνωμένα δάκρυα...
Δάκρυα...είπα δάκρυα....
κι εκεί που σκέφτηκε τη λέξη δάκρυα, η καρδιά του άρχισε να στάζει..κόκκινα δάκρυα...

 Η καρδιά της αγάπης έλοιωνε....Δάκρυα αίματος...Αίμα ...πόνος...
Παγωνιά...κρύο...απανθρωπιά...δυστυχία...πείνα...πόνος...πόνος...
Μήπως δεν έπρεπε να δοκιμάσει για λίγο τα συναισθήματα των ανθρώπων;
Ο λευκός του χιτώνας γέμιζε σταγόνες αίματος...Δάκρυα αίματος...Και στο στήθος του ένα κενό...
Δηλαδή....στους  ανθρώπους....ματώνει η καρδιά τους;
Ω! δεν το γνώριζε!Καλύτερα που δεν το γνώριζε...

Καλύτερα χιονάνθρωπος!καλύτερα χωρίς καρδιά μονολόγησε κι άφησε το σώμα του να γίνει χιόνι.......