Για ένα μικρό αγοράκι

 'Ω!!τι όμορφα είναι εδώ ψηλά, ποτέ δεν ανέβηκα σε κορυφή, παρόλο που έχω 40 πόδια, είπε η σαρανταποδαρούσα!πάντα με βάζαν να σέρνομαι!

 

 Πόσα βλέπω από εδώ πάνω!

 Μπα , ζαλίζομαι, δεν θα αντέξω ,παρά  μόνο αν με δέσουν! Θα το δεχόμουν  ίσως για λίγο, σκέφτηκε η σαρανταποδαρούσα.Όμως η σκέψη της ακούστηκε...

Τα άλλα ζωάκια, είπαν: Γιατί όχι; ας κάνει κι αυτή ένα μικρό ταξίδι στην κορυφή!Σάμπως θα της ξανατύχει;

  Το σκιουράκι κρεμάστηκε από ένα κλαδί, σκεπασμένο στην άκρη του με μια παιδική καλτσούλα και λευκό πον πον, σαν λουλουδάκι έμοιαζε.

  Το βατραχάκι ζήλεψε και γρήγορα αγκάλιασε το άλλο κλωνάρι! Το μικρό αρκουδάκι θέλησε κι αυτό να ανέβει λίγο ψηλότερα, όμως έμεινε πιο χαμηλά από το καμάρι της σαρανταποδαρούσας.Δεν πειράζει, θα ασχοληθώ να δέσω καλύτερα το παπιόν μου, είπε.

  Ευτυχώς που υπάρχει και το σήμα : Παιδί στο αυτοκίνητο!Σκέφτηκαν όλα τα ζωάκια μαζί, και έτσι...δεν θα τρέχουν γρήγορα στο δρόμο!

  Στολισμένα με κορδέλες και φιόγκους, στηρίχτηκαν όλα καλά καλά, αλλά σαν κάτι να τους έλειπε!

  Εμ, βέβαια!άκου κλωνάρια, χωρίς δέντρο; γίνεται;

  Δεν γίνεται!

  Όλο και κάτι θα σκεφτεί αυτή η γυναίκα, φώναξε το πλαϊνό γαλάζιο αρκουδάκι! 

 Σκέφτεται ακόμα κι όταν είναι στεναχωρημένη, τώρα δεν θα σκεφτεί;Εδώ και λίγο καιρό είναι πάντα πολύ χαρούμενη, τη βλέπω .

Α, τι βλέπουν τα μάτια μας,  κατάλαβα...χαρτοκοπτική πάλι....Μα πότε θα καθαρίσει επί τέλους αυτό το σπίτι;

Ωχ! βλέπω κυλίνδρους από τελειωμένα ρολά ζελατίνας, αυτοκόλλητο δύο πλευρών, α, και αυτοκόλλητο χαρτί  σαν  κορμός δένδρο μου μοιάζει!Σίγουρα θα τυλίξει τον κορμό.

Ας περιμένουμε λιγάκι!

  - ΩΧ, μου πατάς το αυτάκι μου, αλλοπαρμένη σαρανταποδαρούσα! σαν ανέβηκες στην κορυφή, δεν βλέπεις γύρω σου, είπε το γαλάζιο ελεφαντάκι και κούνησε νευρικά την προβοσκίδα του.Δεν χάλασε κι ο κόσμος, σκέφτηκε μετανοιωμένο, ας μην είμαι τόσο γκρινιάρικο.Όπου νάναι θα ξεκινήσουμε! 

Αλλά τι είναι αυτό που στηρίζεται πίσω μας; Αχ ένα τεράστιο πράσινο δέντρο!Ω!μα θα νοιώθουμε στο φυσικό μας περιβάλλον, είπε το πιθηκάκι.Έχει πολλά κλωναράκια να σκαρφαλώνω όπου θέλω!  Αλλά με μιας τον απασχόλησε η κυρία της κορυφής, που άπλωσε τα χέρια της να κόψει ένα καρπό. Α, πολύχρωμοι καρποί!

Έχει κόκκινα σαν μήλα, κίτρινα σαν λεμόνια, καλά...έχει και γαλάζια..Μα, υπάρχουν γαλάζια φρούτα; σκέφτηκε, και αμέσως διέκρινε το δικό του χρώμα που κι αυτό ήταν παρόμοιο!Δεν πειράζει, κάποιος λόγος θα υπάρχει, συνέχισε τις σκέψεις του,ανυπομονώντας να ξεκινήσουν!

 Το μικρό αρκουδάκι με τη διάφανη κουδουνίστρα,στην πίσω πλευρά του πύργου, ούτε καν τους άκουγε. Ήταν απορροφημένο στις δικές του γλυκές  σκέψεις, και  έγειρε αναπαυτικά    στον       καφέ 

- ξύλινος έμοιαζε- κορμό.Είμαι τόσο χαρούμενο!Με μένα θα παίζει περισσότερο, όταν θα αρχίσει να βγάζει δοντάκια, σκέφτηκε και το πήρε ο ύπνος.Θα ξυπνούσε όταν θα έφταναν στον προορισμό τους.

Μόνο το παπάκι δεν μιλούσε, γιατί ήξερε, ότι εκείνο θα ήταν το πιο αγαπημένο του μικρούλη.Ήταν και αδιάβροχο, κι είχε ελπίδες για περισσότερο χρόνο μαζί του.Αμ, οι κρίκοι μου ; Το δίκιο είναι με το μέρος μου, είπε κι  έκανε την πάπια, σαν πάπια που ήταν.

Τα υπόλοιπα ζωάκια, άρχισαν να ησυχάζουν.Το καθένα χωριστά, είχε έννοια αν θα χρησίμευε σε κάτι, ή έστω αν θα άρεσε.

Όμως εκείνη την ώρα τους ήρθε η ιδέα!Πώς βρέθηκαν τόσα ανόμοια φρούτα κολλημένα σε τούτο το δέντρο;

 

 Και τότε θυμήθηκαν...Τα είχε αφήσει ο μικρός πρίγκιπας απο την ουρά του χαρταετού του!Είχε πετάξει χωρίς αυτά!Είχε πολύ χιόνι τότε και κράτησε μόνο τα απαραίτητα.

Ω, τελικά, όλα έχουν τον λόγο τους!

Ο παραμυθένιος μικρός πρίγκιπας, άφησε κάτι δικό του!

Κάτι απο τα χρώματά του και την αγάπη του, να ταξιδέψουν σε  ένα μικρούλη πρίγκιπα, που μόλις ήρθε σ΄αυτόν τον πλανήτη, απ ΄όπου εκείνος είχε απογειωθεί!