πέραν των συνόρων

Μία αντιγραφή ακόμα , διαφορετική όμως......
Αποφάσισα να δημιουργήσω μια ομάδα γραπτών κειμένων, διηγημάτων και ποιημάτων, που έχουν δημιουργό τους ένα πρόσωπο που....έχει  στις φλέβες του το ίδιο αίμα!Γράφει απο πάντα και επιμένει να ζεί μακριά.....
Στην ετικέττα λοιπόν με θέμα <<αγαπημένα γραπτά >>, θα ανεβάζω κατα καιρούς, γραπτά της που ήδη έχουν κάπου δημοσιευτεί.
Η ίδια είναι μέλος Ελλήνων λογοτεχνών της διασποράς,και συμμετέχει συχνά σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Το κείμενο με το οποίο έκρινα να κάνω την αρχή, αφορά ενα θέμα, που κάθε φορά που βρισκόμουν στο αεροδρόμιο για να χαιρετήσω το παιδί μου ταξιδεύοντας μακρυά για να βρεί την τύχη του και να δημιουργήσει τη ζωή του, κάθε φορά που έβλεπα ενα σημάδι στον ουρανό να χάνεται και να γνωρίζεις οτι μεσα εκεί είναι το παιδί σου,αυτοματα ερχόταν στο νου μου το: πέραν των συνόρων!
σας το παραθέτω!

υ.γ. τα εύσημα δεν ανήκουν σε μένα,όμως εξ αιματος,εχω άδεια να τα λαμβάνω.

Με το ψευδώνυμο κυκλάμινο εγραφε απο πολυ παλια στη ΖΩΗ του ΠΑΙΔΙΟΥ.
Τώρα για κάποιο λόγο υπογράφει με το κυκλάμινο 1.

Γιορτή του πατέρα

 είναι την επόμενη ΚΥΡΙΑΚΗ , αλλά η ανάρτηση είναι τόσο μεγάλη και πρέπει να διαβαστεί ως τοτε.

Σας ευχαριστώ

 

Γιορτή του πατέρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Γιορτή του πατέρα ή ημέρα του πατέρα ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά την επιρροή των πατέρων στην κοινωνία. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει. Θεωρείται συμπληρωματική εορτή μαζί με την ημέρα της μητέρας.

Ιστορία

Η πρώτη γνωστή ιστορικά περίπτωση οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα έλαβε χώρα στο Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνιας των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα (Monongah Mining disaster) μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνιας, τον Δεκέμβριο του 1907. Είναι πιθανόν η Κλέιτον να επηρεάστηκε από τον πρώτο εορτασμό της ημέρας της μητέρας που έλαβε τόπο την ίδια χρονιά, λίγα μίλια μακριά. Η Κλέιτον διάλεξε την πιο κοντινή Κυριακή στα γενέθλια του προσφάτως εκλιπόντα πατέρα της για να διεξαχθεί η εορτή. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη μέρα δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή, καθώς επισκιάστηκε από άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα στην πόλη, με αποτέλεσμα ούτε η Δυτική Βιρτζίνια να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μέρα ως επίσημη εορτή, ούτε να εορταστεί ξανά. Όλη η αναγνώριση για την ημέρα του πατέρα πήγε στη Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) από το Σποκέιν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Η Ντοντ μη γνωρίζοντας τίποτα για την προηγούμενη διοργάνωση στη Βιρτζίνια και επηρεασμένη επίσης από την Ημέρα της Μητέρας διοργάνωσε από μόνη της τη γιορτή του πατέρα, δύο μόλις χρόνια αργότερα από αυτήν της Κλέιτον. Ήθελε να τιμήσει τον πατέρα της, ο οποίος υπήρξε βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) καθώς και όλους τους υπόλοιπους βετεράνους πατέρες του συγκεκριμένου πολέμου.
Το πρώτο νομοσχέδιο που πήγε στο αμερικανικό Κογκρέσο και αφορούσε στην επισημοποίηση της Γιορτής του Πατέρα το 1913 καταψηφίστηκε λόγω φόβων περί εμπορευματοποίησης της εορτής. Το 1916 ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον επισκέφτηκε το Σπόουκεν όπου έκανε ομιλία για την Ημέρα του Πατέρα, καθώς και μία αποτυχημένη απόπειρα για την επισημοποίηση της γιορτής από το Κογκρέσο. Το 1924, ο πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ πρότεινε επίσημα την καθιέρωση μιας ιδιαίτερης ημερομηνίας για τον εορτασμό του πατέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς όμως να προβεί σε κάποια σχετική ενέργεια. Ύστερα από μερικές ακόμα αποτυχημένες προσπάθειες ανάδειξης της εορτής, το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επισήμως τους πατέρες, και καθιέρωνε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, το 1972, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε τη γιορτή ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Μετά την τελική επισημοποίηση του γιορτής από τον Νίξον, και ενώ υπήρχε η εντύπωση πως η πρώτη γιορτή του πατέρα είχε διοργανωθεί το 1910 από την Ντοντ, κάποιος παρευρισκόμενος στην εκδήλωση της Κλέιτον του 1908 κατόρθωσε να αποδείξει πως η γιορτή είχε ξαναγίνει δύο χρόνια νωρίτερα.
Στην Αυστραλία γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου ενώ η Εκκλησία το γιορτάζει του Αγίου Πνεύματος (κινητή εορτή τον Ιούνιο). Στην Ευρώπη έπαψε να είναι «ημέρα του πατέρα» αλλά ονομάζεται «γιορτή του πατέρα» (fête des pères) με αρχή από τη Γερμανία που συνδεόταν άμεσα με την οικογενειακή έξοδο, τη γιορτή της μπύρας, κτλ.
Στην Ευρώπη, καθιέρωσαν τη γιορτή οι διαζευγμένοι πατεράδες μέσω του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.). από τον ιδρυτή Νίκο Σπιτάλα, εξαιτίας της απαξίωσης του πατέρα από τη δικαιοσύνη, στα διαζύγια. Έτσι, μαζί με όλους τους Ευρωπαίους, γιορτάζουν κάθε δεύτερη Κυριακή του Ιουνίου όταν μάλιστα τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά για να διδάξουν οι δάσκαλοι τον ρόλο και τις αξίες του πατέρα στην οικογένεια. Ειδική σειρά γραμματοσήμων έχει επίσης εκτυπωθεί από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. [1] [2] [3][4][5]


 Xρόνια πολλά σε όλους τους πατέρες! 

Εδώ θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο που στάθηκε αφορμή φιλίας , όταν πριν κάποια χρόνια αναζητούσα στο διαδίκτυο σχετικά με τη σημερινή γιορτή.Το άρθρο που βρήκα με συγκίνησε  τόσο, που στάθηκε αφορμή να γνωρίσω , όχι μονο διαδικτυακά, την δημιουργό του!
Σας έχω αναφέρει, πως συνήθως χρησιμοποιώ αντιγραφές που κατα τη γνώμη μου αξίζει να διαβαστούν, αναφέροντας την πηγή, είτε με την άδειά τους  όπως τώρα, είτε απλά αναφέροντας την πηγή.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ του βιβλίου ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ <Ν>
που αναφέρεται στα blogs ως κυκλαμινο του βουνου, είναι η δημιουργός αυτού του κειμένου , που ακόμα και τώρα θυμάμαι τα συναισθήματά μου, οταν το πρωτοδιάβασα.
Απολαύστε το!
θα με δικαιώσετε, και πιστεύω είναι ότι καλύτερο για τη σημερινή μέρα!

...................

Η δικιά μου πατέρα δεν γνώρισε. Ήταν περίπου τεσσάρων χρόνων όταν Εκείνος Έφυγε. Ίσα που θυμάται ένα κουτί έξω απ’ την πόρτα. Και κάτι λουλούδια. Δεν θυμάται πολλά. Κι όταν μεγάλωσε, δεν της μιλούσαν πολύ γι’ αυτόν. Μεγάλωσε σαν μοναχοπαίδι, ενώ είχε κι άλλα πέντε αδέλφια. Ήταν όμως ξενιτεμένα και αναγκαστικά μεγάλωνε χωρίς αυτά. Ήταν αυτή και η μάννα της. Η μάννα της κι αυτή. Πολύτεκνη οικογένεια, αλλά δυο τους.

Μεγαλώνοντας έβλεπε τ’ άλλα γειτονόπουλα κι αργότερα τις φίλες της και συμμαθήτριές της που είχαν όλες τους έναν μπαμπά, μα της φαίνονταν αυστηροί και απλησίαστοι και βολεύτηκε στην ιδέα ότι εκείνη δεν έχει. Δεν της έλλειψε, ειδικά στην εφηβεία που όλα τα παιδιά θέλουν την ελευθερία τους κι ένας μπαμπάς θα έλεγε: «Όχι στη βόλτα, όχι στο σινεμά, όχι στο πάρτι». Πολλά κενά είχε η δικιά μου και απ’ τ’ αδέλφια, μια και ήταν όλα μεγαλύτερα και τα έβλεπε συνήθως τα καλοκαίρια, αλλά κυρίως είχε το μεγάλο κενό του πατέρα, γι’ αυτό ήθελε πραγματικά να μείνει κοντά της ο πεθερός της.

Παλιότερα είχε γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα Θεσσαλία για την απουσία του πατέρα στη ζωή της: 

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Εδώ και χρόνια άκουγα τους άντρες να παραπονιούνται: «Όλα για τις γυναίκες γίνονται», έλεγαν. Παραπονιόνταν, αλλά ποιος να τους ακούσει; Τι να τους πει κανείς και τι να κάνει; Τι να τους πω και τι να κάνω, ειδικά εγώ που λάτρεψα τη Μάννα, ενώ δεν γνώρισα πατέρα;

Αυτές τις μέρες έμαθα ότι στις 21 Ιουνίου είναι η γιορτή του πατέρα. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι είναι στις 16. Όποτε και να είναι, δεν έχει τόση σημασία η ημερομηνία όσο έχει ότι το άξιζαν. Είναι η γιορτή που τους χρωστούσαμε, είναι κάτι που το δικαιούνταν, είναι κάτι που εγώ το χάρηκα πολύ. Από τη στιγμή που το έμαθα με βασάνισε η σκέψη τι θα μπορούσα να πω εγώ για τον πατέρα. Είδα ότι οι εμπειρίες μου ήταν μηδέν. Στη μνήμη μου μόνο μια θολή εικόνα του τελευταίου αποχαιρετισμού, σε ηλικία τεσσάρων χρόνων και τίποτ’ άλλο. Από κει και πέρα μια μεγεθυμένη φωτογραφία στην κορνίζα και τίποτ’ άλλο. Σ’ αυτή τη φωτογραφία, όταν ήμουνα μικρή, μίλησα πολλές φορές, μα απάντηση δεν πήρα. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι δεν μιλούν οι φωτογραφίες, όπως έμαθα ακόμα ότι οι φωτογραφίες δεν αισθάνονται, δεν αγαπούν, δεν αγκαλιάζουν, δεν συμβουλεύουν. Μεγαλώνοντας ακόμα πιο πολύ εντόπισα μόνη μου ότι απ’ το λεξιλόγιό μου έλειπε η λέξη «πατέρας». Όταν μάλιστα παντρεύτηκα και έπρεπε να αποκαλώ τον πεθερό μου «πατέρα», είχα μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η λέξη ηχούσε παράξενα στ’ αυτιά μου. Δεν μου έβγαινε ποτέ εύκολα, γιατί δεν τη γνώριζα, γιατί δεν την ένιωθα. Εγώ γνώρισα μόνο τη μάννα, την οποία έβλεπα πάντα να προσπαθεί απεγνωσμένα να τα καταφέρει και στους δυο ρόλους. Στον ρόλο της μητέρας και του πατέρα.

Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι η δική μου μάννα είχε καταφέρει το αδύνατο. Σωστή και άψογη σαν μάννα, σωστός και άψογος σαν πατέρας. Τώρα όμως που μπορώ και σκέφτομαι πιο καθαρά, κατέληξα, έστω και τόσο αργά, ότι: Όχι. Όσο κι αν προσπαθήσει μια μητέρα, δεν θα τα καταφέρει ποτέ να καλύψει το κενό που αφήνει η απουσία του πατέρα. Δεν θα τα καταφέρει, όχι γιατί δεν το θέλει ή δεν είναι άξια, αλλά γιατί δεν είναι γι’ αυτό πλασμένη. Η γυναίκα έχει τη χάρη της μητρότητας και γι’ αυτό λέγεται «μητέρα» και ο πατέρας έχει τη χάρη της πατρότητας. Η γυναίκα δεν μπορεί να είναι και άντρας, όπως και ο άντρας δεν μπορεί να είναι και γυναίκα. Η μητέρα θ’ αγκαλιάσει το παιδί της διαφορετικά απ’ τον πατέρα. Το χάδι της μητέρας θα δώσει στο παιδί την τρυφερότητα, τη θαλπωρή, τη θυσία. Το χάδι του πατέρα που δυστυχώς εγώ δεν θυμάμαι, νομίζω πως θα δώσει τη σιγουριά, τη δύναμη, το θάρρος. Νομίζω πως τα χείλη της μητέρας, υπάρχουν για να λένε: «Παιδί μου πρόσεχε!» και τα χείλη του πατέρα είναι για να λένε: «Παιδί μου προχώρα! Μη φοβάσαι!»

Νομίζω ακόμα (πάντα για δικές μου σκέψεις μιλάω), νομίζω ότι ακόμα κι αν αυτά τα χείλη κάποια στιγμή μπερδευτούν και τα λόγια αυτά ειπωθούν ανάποδα, νομίζω πως κάτι θ’ αλλάξει στις έννοιες. 

Στο «προχώρα» της μάννας, θα ηχεί ο αντίλαλος του «πρόσεχε» και στο «πρόσεχε» του πατέρα θα ηχεί το «μη φοβάσαι». Γι’ αυτό πιστεύω ο Θεός έπλασε δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και γι’ αυτό έδωσε και στους δύο ξεχωριστούς ρόλους. Και τους δύο μαζί τους ονόμασε «γονείς» και τους έδωσε το χάρισμα της οικογένειας.

Οι γονείς είναι σαν μια ζυγαριά που ισορροπεί κι αν λείπει ο ένας απ’ τους δύο, τότε η ζυγαριά γέρνει προς την παρουσία, ενώ ο δείκτης δείχνει την απουσία του άλλου. Σ’ εμένα αυτή η ζυγαριά έγερνε πάντα προς τη μάννα και έδειχνε πάντα τη μεγάλη απουσία του πατέρα.

Έτσι σαν παιδί κι εγώ, μόνο γι’ αυτήν την απουσία μπορώ να μιλήσω. Και ξέρω καλά τι θα πει «απουσία». Θα πει να λείπεις. Θα πει κενό, θα πει στέρηση μιας αγάπης που τη δικαιούται κάθε παιδί.

Τώρα που για μένα οι απουσίες έγιναν δύο, αυτή η ζυγαριά ισορρόπησε και ο δείκτης δείχνει απουσία 100%.

Γι’ αυτό θα ήθελα να ευχηθώ στα παιδιά να χαίρονται τους πατεράδες τους. Να τους αγαπούν και να τους δείχνουν την αγάπη τους. Στα παιδιά που τους λείπει, ενώ τον γνώρισαν, εύχομαι να κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη τους την ανάμνησή του και σε όσα παιδιά δεν τον γνώρισαν, εύχομαι να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη αυτή η απουσία. Εγώ σαν παιδί, θα αγαπώ και τους δύο γονείς, κι ας είναι απόντες. Δεν το ήθελαν άλλωστε. Ο θάνατος είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής. Σαν μάνα όμως που είμαι, θα ευχαριστώ και θα παρακαλάω τον Θεό να έχει πάντα γερό τον πατέρα των παιδιών μου, για να είναι ευτυχισμένα πάνω απ’ όλα εκείνα και να μη νιώσουν ποτέ αυτή την απουσία, που εγώ ένιωσα. Θέλω τα παιδιά μου να νιώσουν, να χαρούν και να πάρουν όλα τα ψυχικά εφόδια που μπορεί να τους δώσει η αγάπη του πατέρα. Το εύχομαι αυτό, όχι μόνο για τα δικά μου τα παιδιά, αλλά και για τα παιδιά όλου του κόσμου.

«Χρόνια πολλά» λοιπόν σε όλους τους πατεράδες του κόσμου! Και σε όσους λείπουν, «Αιωνία τους η μνήμη»! Μητέρες και παιδιά ξέρουμε καλά ότι η παρουσία τους αξίζει πολύ περισσότερα από μια γιορτή.Τότε, με αφορμή αυτό το άρθρο τής τηλεφώνησαν πολλοί πατεράδες για να τη συγχαρούν. Οι περισσότεροι ήταν χωρισμένοι και είχαν παράπονο απ’ τις γυναίκες τους, γιατί έλεγαν πως αυτές ήταν η αφορμή που τα παιδιά τους είχαν απομακρυνθεί, ακόμα και ψυχικά από κοντά τους. Κάποιοι της πρότειναν να γράφει άρθρα για την οικογένεια πιο συχνά και ένας χωρισμένος πατέρας (που ήταν γιατρός και είχε μεγαλώσει μόνος του τον γιο του, τον είχε σπουδάσει και ήταν πολύ υπερήφανος για τον εαυτό του), της είπε ότι «είναι χρέος της να γράψει ένα βιβλίο και για τον πατέρα!» 

«Εγώ, τι να γράψω για τον πατέρα; Δεν έχω εικόνες. Αποκλείεται!» του είπε η δικιά μου. «Γράψε για τα κενά σου τότε!» της πρότεινε εκείνος και η δικιά μου γέλασε.

«Σιγά μην πάρω το σόι στη σειρά και γράφω για όλους βιβλία!», του είπε και ξέχασε τελείως αυτό το θέμα. Άλλωστε η δικιά μου μπορεί να τη λένε «συγγραφέα», αλλά είναι από άλλη πάστα. Γράφει μόνο όταν την πνίγει κάτι και ποτέ «για να» γράψει. Έχει τόσα άλλα χόμπι, μακάρι να είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και έχει πράγματα να κάνει αυτή!

Ναι… Τη βόλεψε πολύ η μάννα της που ήταν και τα δυο. Και βολική και «Μην αργήσεις!»

Η μάννα της. Πόσο της έλλειψε όταν Έφυγε! Αν έκλαψε τότε! Χρόνια ολόκληρα. Μέχρι και βιβλία έγραψε για κείνη. Ήταν χορτάτη και γεμάτη όμως απ’ την αγάπη της μάννας.

Έπειτα, είχε και την Άλλη μάνα, του άντρα της. Εκείνη βέβαια δεν την ήθελε για νύφη, γιατί ήταν φτωχιά, και δεν την αγάπησε όπως θα ήθελε η δικιά μου, αλλά μετά τις δύο εγχειρήσεις στα πόδια της, όταν είδε πόσο της στάθηκε στο Νοσοκομείο, άρχισε να λιώνει μέσα της εκείνος ο πάγος. Μετά, με αφορμή το σαλόνι, την έβαλε πάλι στην κατάψυξη… μέχρι που αρρώστησε. Μετά, έβγαλε την πρίζα του ψυγείου και η απόψυξη έγινε αστραπιαία.

«Μ’ αγαπάς κι εμένα, μαμά;» τη ρώτησε η δικιά μου κλαίγοντας.

«Σ’ αγαπάω και πολύ», της είπε πονώντας εκείνη.

«Άργησες, μαμά, πολύ. Γιατί;»

«Σ’ αγαπούσα…»

Μέχρι που της είπε εκείνο το: «Σ’ ευχαριστώ για όλα!» κι Έφυγε.

Και το σαλόνι έμεινε…

Όπως και ο παππούς. Ο μπαμπάς και πατέρας του άντρα της, που τώρα ήταν μόνος του και δεν είχε να φάει. Πεινούσε. Πόσο τη σκότωνε αυτό; Πόσο; Ντρεπόταν. Να μην είναι εκεί κοντά του, να του ζεστάνει το φαί, να του δώσει τα χάπια του, να τον σκεπάσει τη νύχτα, να τον φιλήσει στο μέτωπο και να του πει: «Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!» Να του δώσει τη στοργή που δεν έδωσε ποτέ στον δικό της πατέρα. Να πάρει απ’ αυτόν εικόνες, στιγμές και αγάπη, ώστε να γεμίσει μέσα εκείνη η μεγάλη τρύπα που έχει αφήσει σχεδόν εκ γενετής, εκείνο το κομμάτι που ανήκει δικαιωματικά στον κάθε πατέρα.

Γιατί δεν έρχεται να μείνει κοντά τους; Γιατί της στερεί τη χαρά ότι προσφέρει, και συνάμα να γεμίσει την ψυχή της; Γιατί να είναι τόσο στριμωγμένη οικονομικά και να πρέπει να δουλεύει και να μην μπορεί να μένει κοντά του ή τουλάχιστον να μπορεί να τον βλέπει κάθε μέρα;

Ντρέπεται. Αυτό είναι. Η δικιά μου ντρέπεται και συνάμα πονάει. Γι’ αυτό δεν τη νοιάζει πια η διακόσμηση του δικού της σπιτιού. Αυτό το δωμάτιο ξεκίνησε να το ετοιμάζει για τον πατέρα, κι εκείνος δεν έρχεται. Δεν θέλει να φύγει από κει. Συνάμα πεινάει. Δεν του έφτασε ή δεν του άρεσε το φαί που του έστειλε χθες; Μα είχε στείλει τέσσερα κατσαρόλια. Φακές, παστίτσιο, κοτόπουλο σούπα και πατατοσαλάτα.

Θεέ μου, πόσο πονάει; Θεέ μου, πόσο πεινάει ο παππούς; Κι από τι; Από φαΐ ή από αγάπη; Η δικιά μου του στέλνει φαΐ τυλιγμένο μ’ αγάπη. Μα αυτή δεν του φτάνει. Η δικιά μου ξέρει πως θα χορτάσει μόνο αν δει αγαπημένα τα παιδιά του. Μόνο τότε δεν θα ξαναπεινάσει. Όμως, η δικιά μου δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Γι’ αυτό στεναχωριέται. Γι’ αυτό είναι έτσι. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται πια ούτε για μένα.

Ποιος ξέρει για πόσο θα μείνω εδώ…

Ποιος ξέρει;

Αναρτήθηκε από Κατερίνα δε. στα. πα. στις 5/23/2011 12:33:00 π.μ.

                              Καλό μήνα, καλό καλοκαίρι!

                                        Η λ ί α ν θ ο ς

                                        



                                         
                                            και δύο εικόνες απο το καλοκαίρι σε υψόμετρο 650μ.

απο τις όμορφες..αντιγραφές...

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΤΕ

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.

‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’
‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’
‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.


Εάν ζει η μητέρα σου
………. Απόλαυσε τη στιγμή.

Εάν δεν ζει
…………………….. Να τη θυμάσαι.

Εάν έχεις μητέρα
……………. Προώθησε αυτό κείμενο.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ!


Και να θυμάσαι πάντοτε:

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!

Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.

να έχεις μια "Shayday!" κάθε...day!!

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ...κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχειςδύο επιλογέςγια το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shayday!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!!...μας παρακολουθούν παιδιά.

αφιερωμένο.......
Δεν γνώριζα το κείμενο,  το οποίο μολις πριν λιγο διανεμήθηκε σε εκδήλωση για τη γιορτή της μητέρας........
αξίζει να διαβαστεί!

Μια φορά και ένα καιρό, ένα παιδί ήταν η σειρά του να γεννηθεί
Και να έρθει στην γη.
Μια μέρα το παιδί ρώτησε τον Θεό
Μου λένε ότι θα με στείλεις στην γη αύριο...
Αλλά πώς να ζήσω εκεί τόσο μικρό και αβοήθητο;
Ο Θεός απάντησε
Μέσα στους τόσους αγγέλους, έχω διαλέξει έναν και για σένα
Θα σε περιμένει και θα σε φροντίζει στην γη.
Αλλά... είπε το παιδί
Εδώ στον παράδεισο δε κάνω τίποτα άλλο από το να τραγουδώ και να γελώ!
Μόνο αυτά χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένο.
Ο Θεός είπε
Ο άγγελος θα σου τραγουδά κάθε μέρα.
Θα νιώθεις την αγάπη του αγγέλου σου και θα είσαι ευτυχισμένο.
Όμως... είπε το παιδί
Πως θα μπορώ να καταλαβαίνω όταν οι άνθρωποι μου μιλούν
Αφού δεν ξέρω την γλώσσα τους ;
Αυτό είναι εύκολο είπε ο Θεός
Ο άγγελος σου θα σου λέει τις πιο όμορφες
Και γλυκές λέξεις που άκουσες ποτέ σου
Και έτσι με πολλή υπομονή και φροντίδα
Ο άγγελος σου θα σου διδάξει πώς να μιλάς.
Το παιδί κοίταξε ψηλά στον Θεό και είπε
Και τι θα κάνω όταν θέλω να μιλήσω σε εσένα ;
Ο Θεός χαμογέλασε στο παιδί και του είπε
Ο άγγελος σου θα σου βάζει τα χέρια μαζί
Και θα σου δείξει πώς να κάνεις την προσευχή σου.
Το παιδί τότε είπε
Έχω ακούσει ότι στην γη υπάρχουν κακοί άνθρωποι.
Ποιος θα με προστατεύει;
Ο Θεός έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του λέγοντας
Ο άγγελος σου θα σε προστατεύει, ακόμα και αν σημαίνει το δικό του κακό.
Το παιδί ήταν λυπημένο και είπε στον Θεό
Αλλά θα είμαι πάντα λυπημένο επειδή δεν θα μπορώ να σε βλέπω πλέον.
Ο Θεός αγκάλιασε το παιδί
Ο άγγελος σου θα σου μιλά πάντα για εμένα
Και θα σου δείξει τον δρόμο να έρθεις πίσω σε εμένα
Παρόλο που εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου.
Εκείνη την στιγμή ήταν απόλυτη γαλήνη στον παράδεισο
Αλλά φωνές από την γη μπορούσαν ήδη να ακουστούν.
Το παιδί αμέσως ρώτησε απλά
Ω Θεέ μου, αν είναι να φύγω τώρα
Πες μου σε παρακαλώ το όνομα του αγγέλου μου.
Ο Θεός απάντησε
Το όνομα του αγγέλου σου δεν είναι σημαντικό...
Εσύ απλά θα την φωνάζεις «ΜΑΜΑ»Μια αγκαλιά για σένα

              Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ    Α Ν Ε Σ Τ Η ! ! !