Η παπαδοκόρη

  

 Ούτε ένα ούτε δύο αλλά πενήντα χρόνια ακριβώς πριν , θα σας μεταφέρω φίλες μου σήμερα!

 Είμαστε συμμαθήτριες!

 Κάπου στην τρίτη ίσως και τετάρτη τάξη η Άννα η παπαδοκόρη, απέκτησε το πρώτο της ποδήλατο αλλά παράλληλα και πρώτο ποδήλατο στο χωριό μας για τα δικά μας χρόνια του σχολείου.

 Δικές μου θύμησες καταγράφω αν κάπου κάνω λάθος, οι διαβάζοντες ας με διορθώσουν.

 Το νέο διαδόθηκε στο σχολείο την άλλη μέρα και απ΄ ότι θυμούμαι, βλέπαμε καθημερινά με λαχτάρα την Άννα, μήπως μας πει: Ελάτε, το απόγευμα θα κάνω ποδήλατο! Κι εμείς οι φιλενάδες τρέχαμε να κρατάμε με προσοχή την Άννα , να μην πέφτει!

Όμως χαιρόμασταν τόσο πολύ γιαυτό!Τώρα που το σκέφτομαι...γελάω μόνη μου..Και σίγουρα νιώθαμε  τόσο ευτυχισμένες, που κατά..λάθος..ακουμπούσαμε κάποιο μεταλλικό μέρος...χωρίς να μας καταλάβει η ποδηλάτισσα. Καμιά μας δεν ζήλευε γιατί καμιά μας δεν θα μπορούσε να έχει δικό της. Κι έτσι με την άδεια της Άννας, κάποια απογεύματα, τρέχαμε ακολουθώντας τις ρόδες του ποδηλάτου και κρατώντας την φίλη μας να μη γείρει στην διαδρομή γύρω από την εκκλησία του χωριού μας , όπου ήταν και το σπίτι του παπά.Το σπίτι του παπά ανήκε στην εκκλησία για να κατοικεί ο εκάστοτε παπάς, απλά ο παπά -Χρήστος είχε το σχήμα επί δεκαετίες, ως τον θάνατό του κι έτσι σχεδόν είχε κατοχυρωθεί σαν δικό του.

 Αυτό το ποδήλατο όμως,  έμελλε να είναι τόσο σημαντικό γιατί η φίλη μας και συμμαθήτριά μας, εξελίχτηκε σε μια δεινή ποδηλάτισσα, που ειδικά σήμερα κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.΄Εμελλε να γίνει  το αγαπημένο της  μέσον κίνησης ακόμα και για μεγάλες αποστάσεις.

 Πέρασαν τα χρόνια και ξαναβρήκα την Άννα!

 Μια παρένθεση η ζωή στα ενδιάμεσα χρόνια.

 Βρήκα την Άννα να ξεδιπλώνει ένα ταλέντο, που μάλλον και η ίδια δεν γνώριζε ότι κατείχε!

 Δηλαδή από τότε έγραφε καλές εκθέσεις απλά ήρθε η ώρα να φανερωθεί! Είναι κρίμα να χάνονται ταλέντα.

 Κι έτσι βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση, κάπου κάπου και πολύ πρωί, με το ξύπνημά της δίπλα στη θάλασσα, να κρατά χαρτί και μολύβι και να γράφει. Και θεωρώ μεγάλη τιμή να συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που εμπιστεύεται τις σκέψεις της, τα δημιουργήματά της.Γράφει τόσο όμορφα τόσο συναισθηματικά, τόσο απλά αλλά δημιουργώντας στη σκέψη τόσες εικόνες, εκείνων των χρόνων πάντα!Εκείνων των χρόνων που την κράτησαν!Και που της δίνουν τη δύναμη να αντέχει!

 Και χαίρομαι...που σιγά σιγά τα γραπτά της θα δρομολογηθούν σε κατάλληλο δρόμο! Η μάλλον θα βρουν το δρόμο τους, σιγά σιγά...

 Και είναι όλες εκείνες οι διαδρομές που καταγράφονται στα τετράδιά της, και που βάδισε με το ποδήλατό της τότε και τώρα.

.......................................................................................................................................................................

Κι ένιωσα, τόσο όμορφα αλλά και πολύ παράξενα, όταν ζήτησα να μεταφέρω το ποδήλατό της δίπλα στη θάλασσα να το φωτογραφίσω για όλους μας! Με βοήθησε με χαρά και μου εμπιστεύτηκε τα γραπτά της.

Όχι δεν θα κάνω κατάχρηση, όμως κάποια απ΄αυτά θα δείξουν το μεγαλείο της ευαίσθητης ψυχής της!

Ήδη..αυτή τη στιγμή ένα επίκαιρο όσο ποτέ ποίημά της, με προτροπή του δασκάλου μας, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα:ΠΟΝΤΙΑΚΉ ΓΝΏΜΗ, ημερομηνία 30.09.2017 για την πατρίδα μας.

Διαλέγω ένα άλλο, αφιερωμένο στον δικό μας ΑΗ ΓΙΏΡΓΗ, με έμφαση στις λέξεις:απόκαμε η κόρη.

Κάπου εδώ, σκέφτηκα να δημιουργηθεί το δικό της blog!

Όταν θα είναι έτοιμο, θα ενημερωθείτε! 

...........................................................................................................................................................

Αλλά...αλλά..επειδή όλα στη ζωή μας είναι αλληλένδετα.,διαλέγω από τα ποιήματα του δασκάλου μας Γεωργίου Ι.Σαίνη, ένα απ΄αυτά τα ποιήματα, που γράφτηκαν για μας...για τα παιδιά του και το βρίσκω στη συλλογή του: Χρυσές ακτίνες 1962-1971

  

                      Σαν Χερουβείμ

 Κοιτώ ζερβά μου, δυο ματάκια γαλανά,

 λίγα μαλλιά ξανθά μα καλοχτενισμένα.

 Κοιτώ δεξιά μου , δυο ματάκια καστανά,

 όλο δροσιά, χωρίς κακία, καθαρά λευτερωμένα.

Και ένα γύρω με θωρούνε γελαστά

πολλά ζευγάρια μάτια αθώα ,ζηλεμένα

Σαν χερουβείμ που κατεβήκαν χαμηλά

και ζουν μαζί μου στο σχολειό ευτυχισμένα!

Βλέπω τριγύρω πεταλούδεςνα πετούν

χρυσά φτερά, της νιότης οπτασία,

στήριγμα νέο της γενιάς, που λαχταρούν

να δούνε και να μάθουν στα θρανία.

Σαν χερουβείμ μ ΄αγνή ματιά

ρίχνουν καθάριο βλέμμα στα βιβλία.

Κι από το δάσκαλό τους προσμένουν να τους πει:

Ποια κρύβουν στις σελίδες τους Σοφία!

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλα τα παιδιά!

Καλή δύναμη σε όλους τους δασκάλους!

Είθε ο δικός μας δάσκαλος  και το ποίημά του, να βρίσκει παντού και πάντοτε μιμητές!

.....................................................................................................................................

Ενότητα 2η

Το μάθημα που δεν ήξερα...

  Αγαπημένες μου και αγαπημένοι μου...

μεγαλώσαμε πια και μπορούμε να μιλούμε για παιδικά λάθη...Όχι ότι τα ξεχάσαμε ποτέ, αλλά όταν όλα έχουν παρέλθει, μόνο χαμόγελο πλέον προξενούν...

  Κατήχηση και λειτουργική το μάθημα και είχαμε να μάθουμε  πως κόβεται το πρόσφορο στην θεία Λειτουργία και τι συμβολίζει το κάθε ιερό τεμάχιό του.

  Για εκείνο το μάθημα, ο δάσκαλός μας, είχε καλέσει στην τάξη μας τον εφημέριο του χωριού, τον παπά-Χρήστο και πατέρα της συμμαθήτριάς μας.

  Συγκαταλεγόμουν κι εγώ στις καλές μαθήτριες της τάξης μου, πλην όμως από δειλία δεν σήκωνα ποτέ μου το  χέρι .Ο δάσκαλος μου είχε εμπιστοσύνη γιατί ήξερε πως ήξερα όσα με ρωτούσε.

 Εκείνη τη μέρα, όταν μπήκε ο παπά - Χρήστος να παρακολουθήσει το μάθημα, τα χέρια που υψώθηκαν ήταν  απρόσμενα πολλά, αφού γνωρίζαμε για την επίσκεψη και παρακολούθηση μαζί μας.

Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο λόγος που δεν άνοιξα καθόλου μα καθόλου τα θρησκευτικά μου όμως ήταν το μεγαλύτερο πάθημά μου.

Σήκωσα κι εγώ σιγά σιγά το χέρι μου, όχι για άλλο λόγο..αλλά ο παπά Χρήστος ήταν και φίλος του πατέρα μου-και ποιος δεν ήταν φίλος και των δυο - και δεν ήθελα να...φανεί πως υστερώ.

Ε, φαντάζομαι το καταλάβατε!εξέθεσα τον εαυτό  μου πρώτιστα και παράλληλα τον δάσκαλό  μου

διότι...αφού είδε και το χέρι μου υψωμένο, φαντάστηκε πως θα τον έβγαζα ασπροπρόσωπο!

Ποιο άσπρο  πρόσωπο, που νομίζω πως το δικό μου...ποτέ δεν κοκκίνισε περισσότερο, όταν με καμάρι με φώναξε στον πίνακα να σχηματίσω τα σύμβολα και τα γράμματα του ιερού αμνού.

Η καλύτερή μου φίλη  που και σήμερα είναι η φίλη μου, μάταια προσπαθούσε από το θρανίο  με παντομίμες και χειρονομίες να σχηματίσει τα γράμματα Ι Χ    Ν Ι Κ Α και με λοξές ματιές να την παρακολουθώ.

Ευτυχώς ο δάσκαλος κατάλαβε άμεσα κι έτσι οι ερωτήσεις τέθηκαν στον καλό μας ιερέα και γλίτωσα...την εξέταση.

Όταν όμως ξαναβρήκα το χρώμα μου, στο θρανίο μου πια, ρώτησα, κάτι που είχα προσέξει όταν βγαίνουν τα άγια δώρα.Πως ο ιερέας, στο ένα χέρι του κρατούσε το άγιο ποτήριο αλλά στο άλλο τι; Και έτσι έμαθα για τον δίσκο ή δισκάριον, όπου τίθεται η μερίδα που συμβολίζει το Σώμα του Εσταυρωμένου.

Δεν το έσωσα, γιατί στο διάλειμμα κλήθηκα στο γραφείο του δασκάλου μου, νοιώθοντας περισσή ντροπή.

'Ομως ποτέ δεν είναι αργά, αυτό που εγώ δεν είχα διαβάσει, να το μάθουμε -αν κάποιες η κάποιοι δεν το γνωρίζουν, τώρα!Ποτέ δεν είναι αργά!

Αν βρείτε τον απαραίτητο χρόνο που απαιτούν τα δύο μέρη, που προβάλλονται στην παραπομπή,είμαι απόλυτα βέβαιη πως θα ωφεληθείτε.Μαζί σας ωφελήθηκα κι εγώ βλέποντάς τα.