Ας γραφεί στο σύννεφο...

..........εις μνήμην...

  Όταν ο μεγάλος μας γιος άρχισε να γράφει, μέσα στο πρώτο του λεύκωμα με μια μικρή κλειδαριά, σημείωνε μια ατέλειωτη σειρά αριθμών και τον ρώτησα:
   -τι σημειώνεις παιδί μου εκεί;
   -γράφω το τηλέφωνό μου!όταν  μεγαλώσω και φύγω  πολύυύ μακριά, όταν θα έρχομαι στον Πολύγυρο,θα λέω: ας περάσω να δω τη γιαγιά που μας μεγάλωσε!
Σ' αυτή τη γιαγιά με πολλή σκέψη αφιερώνω την ανάρτησή μου.

Ήμασταν από τους τυχερούς.
Κάπου στην τρίτη τάξη, σε θέμα έκθεσης : η οικογένειά μου, μεταξύ άλλων,
το παιδί έγραψε:
Έχω τέσσερις γιαγιές και τρεις παππούδες.

Και ο δάσκαλος, θεώρησε λογικό να μας καλέσει για..διευκρινίσεις γιατί ..κάτι δεν πήγαινε καλά....
'Οταν του εξήγησα πως ναι, έτσι είναι, έχουμε τους βιολογικούς δικούς μας γονείς, δύο γιαγιές -δυο παππούδες, καθώς και μια αδερφή της γιαγιάς τους που πρόσφατα είχε χάσει τον άνδρα της (αναφορά στην ανάρτησή μου ΑΝ...), καθώς και τους ανθρώπους που μένουν τα παιδιά (νταντά τους) από τη γέννησή τους , που λόγω ηλικίας, τους αποκαλούσαν παππού και γιαγιά επίσης, διευκρινίστηκε πως ναι, υπάρχουν παιδιά με τέτοιες τύχες!
Γιατί ναι,  ήταν τύχη στην επιλογή μας  στον άνθρωπο αυτόν, που μεγάλωσε τα παιδιά μας, τις ώρες που εργαζόμασταν.
Ήταν ο άνθρωπος που είχα απόλυτη εμπιστοσύνη.
Σ΄αυτή την γυναίκα που είχε ενσωματωθεί συναισθηματικά στην οικογένειά μας, που ήταν παρούσα στις σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις, στα γενέθλιά τους,  και σε μια ανάρτηση με θέμα:το βαλιτσάκι που δεν ταξίδεψε, κάνω επίσης  αναφορά....
Ποτέ δεν ξεχώρισε τα δικά της εγγόνια από τα δικά μας παιδιά. Τόσο, που δημιουργούνταν κάποιες φορές και παιδικές πικρίες μεταξύ των παιδιών- εγγονών, που πίστευαν πως η γιαγιά τους , αγαπούσε περισσότερο, τα παιδιά στα οποία αναφέρομαι.
  Είχε την αγάπη μας και τον σεβασμό μας  όλα αυτά τα χρόνια, κι ας πέρασαν δεκαετίες από τότε!
  Τόσες δεκαετίες, και .....κάθε χρόνο, σε κάθε γλάστρα μας, παράλληλα με άλλα φυτά, φυτρώνει ο σπόρος που κάποτε πήρα από τα νυχτολούλουδά της.
  Αυτή την εποχή και φέτος, έχουν γεμίσει οι γλάστρες μας, αλλά ακόμα δεν έχουν ανθίσει.
 

 

Σημ.: το λουλουδάκι αριστερά σε όλες του τις αποχρώσεις του κίτρινου, αλλά και φούξια και κόκκινο, όλα τα χρώματα αυτοφύονται κάθε χρόνο εδώ και 26 συνεχή χρόνια από όταν πήραμε τους πρώτους σπόρους απ΄την αυλή της γιαγιάς μας, της τέταρτης γιαγιάς μας!

 

Ευτυχώς υπάρχουν αρκετές   φωτογραφίες. 

  Η τελευταία της φωτογραφία, ήταν λίγες μέρες πριν το μεγάλο ταξίδι.

Όταν το ακουσα,   στην παραίνεσή μου πως δεν πρέπει να βγάζουμε φωτογραφίες τους ανθρώπους όταν είναι άρρωστοι, αλλά να τους θυμόμαστε στις όμορφες στιγμές τους, η κυρία που έβγαλε τη φωτ. και τον τελευταίο καιρό, πρόσφερε με αγάπη τις υπηρεσίες της κάποιες ώρες, συνεπικουρώντας   την οικογένεια της γιαγιάς, μου είπε:

-Μα, την έβγαλα όταν ήρθαν τα παιδιά σας να τη δουν! ήταν τόσο χαρούμενη, έλαμπε! δες τε!

Και είδα.

 ................................................................................................................

  Από έξι εβδομάδων στο πρώτο μας παιδί, το ίδιο και στο δεύτερο  και για όσα χρόνια το απαιτούσαν οι συνθήκες, μόνο αγάπη και σεβασμός και εμπιστοσύνη υπήρχαν ανάμεσά μας!

Πριν κάποια χρόνια, σε ένα τυχαίο πέρασμα από το σπίτι της, μου χάρισε τα δύο παρακάτω ολόλευκα ομοιόμορφα πλεκτά  :  -Αυτά τα έπλεξα με αγάπη, να τα δώσεις τα παιδιά σου να με θυμούνται!

Τα θυμήθηκα πριν λίγο καιρό, και ήρθε η ώρα να δρομολογηθούν στα καινούργια σπιτικά για όπου προορίζονται!

                                Σ΄αυτόν τον άνθρωπο θέλω ν' αφιερώσω αυτές τις γραμμές.
...................................................................................................................................................

     Σ΄ευχαριστούμε που συμπορευτήκαμε τόσα χρόνια
   αγαπημένη μας κυρία Γούλα για μας, γιαγιά Γούλα για τα παιδιά μας.



  Κι όπως θ΄ανεβαίνει η γαλήνια ψυχούλα σου στον ουρανό,συνοδευόμενη με τον άγγελό της,
κάπου ανάμεσα στα σύννεφα , η ροζ πινελιά που θα δεις, είναι η δική μας συμπυκνωμένη αγάπη.
  Θα μένει για πάντα και εδώ στη γη στις καρδιές μας  και εκεί αποτυπωμένη στο σύννεφο, για να είναι κοντύτερα στον ουρανό σου!

 Κι αν στη γειτονιά των αγγέλων συναντήσεις τον αγαπημένο σου σύντροφο και τους υπόλοιπους τρεις παππούδες μας και τρεις γιαγιές μας, να μεταφέρεις και τη δική μας αγάπη!Και να τους πεις πως δεν τους ξέχασε κανείς!

  Η γειτονιά σου είναι πάντα εδώ, είναι πάντα η γειτονιά μας! 
 καλόν Παράδεισο! ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.
  Σε αγαπούμε!
  Το ξέρεις!

 Τα νυχτολούλουδά  σου , κάθε καλοκαίρι θα ανθίζουν!
.......................................................................................................................................................
22.05.2017 ένα χρόνο μετά....
Πρωί πρωί, η ματιά μου στον ουρανό....διακρίνει....μια μεγάλη ροζ πινελιά!Οχι δεν είναι ζωγραφιά...είναι η σκέψη μου...ζωγραφισμένη.... Είναι η εβδομάδα του ετήσιου μνημοσύνου...
Καλόν παράδεισο αγαπημένη μας γιαγιά! και...σύμπτωση; είμαι κι εγώ πλέον...γιαγιά....αλλά το ξέρω μας  βλέπεις...