Το πληρωμένο θαύμα

         Αγαπημένες μου φίλες
         αγαπημένοι μου φίλοι
Ένα ακόμα...βιογραφικό κείμενο σας παραθέτω σήμερα, που από την αρχή της δημιουργίας του blog το είχα κατά νου.
.................................................................................................................................................
   Κάπου διάβασα:προτιμώ ένα καλό λόγο όσο ζω, παρά ένα φορτηγό τριαντάφυλλα αφ΄ ότου έχω φύγει.

 ο τίτλος σας παραπέμπει σίγουρα στο υπέροχο κέιμενο:http://www.diakonima.gr/2015/04/05/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-4/

  Αυτό λοιπόν το πληρωμένο θαύμα το έχουμε ζήσει ως οικογένεια στις τις αρχές του 1955 , όταν η μητέρα μου κινδύνεψε να πεθάνει και η ίδια και το μωρό, το έβδομο παιδί της, δηλαδή η αδερφή πριν από εμένα.Επί τρεις ημέρες αιμορραγούσε και κάτω από το ξύλινο -σανιδένιο κρεβάτι , της είχε βάλει η γιαγιά μου μια μεταλλική σκάφη, να μαζεύεται το αίμα , ώσπου να φτάσει ο γιατρός.
  Ο πατέρας μου αφού βρήκε (πηγαίνοντας με το μουλάρι στο διπλανό χωριό) τον γιατρό που είχε όμως ένα σημαντικό γεγονός στην προσωπική του ζωή εκείνη τη μέρα, θα ερχόταν , αφού όμως θα παραστεκόταν σε μια άλλη γυναίκα επίτοκο σε άλλο χωριό στο πρώτο της παιδί και την είχε αναλάβει.
  Έτσι η μόνη ελπίδα του πατέρα μας να σωθεί η γυναίκα και το μωρό, ήταν η κ.Άννα, μια εξαίρετη γυναίκα που εκτελούσε χρέη νοσοκόμας, που είχε όμως σύζυγο και δυο μικρά παιδιά να φροντίζει.Ήταν πολύ δύσκολο να της επιτραπεί να πάει με το ζώο τόσο μακριά και για όσο θα χρειαζόταν.Αλλά ο κ.Λάμπρος της το επέτρεψε.Ποτέ δεν κρύψαμε όλοι μας και για πάντα ,την αγάπη και την εκτίμησή μας για κείνη τη θυσία που έσωσε τη μητέρα μας.
Όταν μετά από τρεις μέρες έφτασε ο γιατρός, (στον μικρό συνοικισμό που παλιότερα σας είχα αναφέρει), δεν περίμενε ότι θα έβρισκε λεχώνα και μωρό στη ζωή.
 Μπαίνοντας μέσα στη μεγάλη για μας καλύβα, τον ακολουθούσε ο μικρός αδερφός μου και κρεμόταν από τα χείλια του.Μιλάμε για ένα παιδί,μόλις δυόμιση χρονών και ούτε. Κι όμως...ρώτησε:θα γίνει καλά η  μαμά μου;
και ο γιατρός είπε:θα δούμε , αλλά ίσως χρειάζονται χρήματα.
κανείς δεν θυμάται πόσες δεκάρες  και πεντάρες είχε στη μικρή του χούφτα,  τα ξετρύπωσε και  τα ' δωσε  άμεσα στο γιατρό.............................
...................................
Αυτή τη νηπιακή χειρονομία  ο γιατρός μας δεν τη ξέχασε ποτέ  και πάντα μας την ανέφερε,  η αδερφή μας πήρε το όνομα Ελευθερία, ταμένη στον Άγιο Ελευθέριο εκείνες τις δύσκολες ώρες και όλα καλά.

Γιαυτό το ευαίσθητο από γεννησιμιού του παιδί, θέλω να σας μιλήσω σήμερα.
Αν κάτι ταυτίζει τα συναισθήματά μου, είναι : http://8dim-evosmos.gr/wp-content/uploads/2013/06/Souliotopoula.pdf
Η Σουλιωτοπούλα του Βλαχογιάννη.Πάντα ταυτιζόμουν στον ρόλο της,  όταν το διάβαζα.

Αυτό λοιπόν το πληρωμένο θαύμα, κράτησε τη μητέρα για σαράντα και πλέον έτη κοντά μας.
............................................................................................................................
   Η μεγάλη του αγάπη ήταν ο ουρανός και τα άστρα, όχι όμως να μετράει τα άστρα, αλλά να ψάχνει και να φαντάζεται τι κρύβεται πίσω απ΄ αυτά. Πίσω και πιο μακριά  και πως επηρεάζουν αυτά , τις ζωές και τον χαρακτήρα μας.Ίσως αυτή του η αγάπη να οφείλεται ............. στα ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδια που στο αλώνι, όλα τα αδέρφια μαζί , μετρούσαν τα αστέρια.
Ίσως.

'ΟΝΕΙΡΌ ΤΟΥ να αποκτήσει ένα τηλεσκόπιο που με οδυνηρές οικονομίες ώριμος νέος πια  το απέκτησε και σε πιο δύσκολες συνθήκες  ζωής κάποτε αποχωρίστηκε.
  'Ισως αυτή του η αγάπη να οφείλεται στο μεγαλείο του παραμυθιού της γιαγιάς μας, που αν και η ίδια δεν γνώριζε γραφή και ανάγνωση -γιαυτό και στα γράμματα από την μακρινή ήπειρο της διαβάζαμε μόνο όσα δεν θα τη στεναχωρούσαν, τα παραμύθια στα εγγόνια της ήταν μοναδικά.

   Κάνω μια μικρή παρένθεση για να γνωρίζουν οι νεότεροι πως ήταν η ξενιτιά τα χρόνια εκείνα.
   Όταν τα δυο μικρότερα παιδιά της με τις οικογένειές τους, δυο μήνες μετά το αρχικό συμβάν που ανέφερα, έφυγαν για δυο χρόνια όπως νόμιζαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και  τα δυο χρόνια  που περίμενε, αυξάνονταν....όταν τύχαινε να χτυπήσει νεκρώσιμη καμπάνα στο χωριό, η γιαγιά μου τους έλεγε: - τι τον κλαίτε; πες τε ότι πάει στην ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ.......
Η Αυστραλία ήταν...θάνατος, ζωντανός χωρισμός.

   Από τη γιαγιά αυτή λοιπόν,μητέρα του πατέρα μας, που ήμουν παρούσα στον θάνατό της, αφού την ώρα που έφευγα για το σχολείο, η γιαγιά μας ήταν στην αυλή , υπήρχε και υπάρχει ακόμα, μια μεγάλη πέτρα σαν κάθισμα και την είδα καθισμένη να σηκώνει το κεφάλι της στον ουρανό.Σαν μικρό παιδί λοιπόν, έτρεξα και φώναξα τη μητέρα:-μαμά η γιαγιά σηκώνει  το κεφάλι της όπως κάνουν οι κότες όταν πίνουν νερό.
Κι ώσπου να βγει η μητέρα μας , η ψυχή της γιαγιάς ταξίδευε στα ουράνια και το κεφάλι της είχε γείρει στον κόρφο της.Κι εγώ έτρεξα να φωνάξω γιατρό που διαπίστωσε το αιώνιο ταξίδι.Ήμουν δέκα χρονών και ήταν η μοναδική γιαγιά που γνώρισα.
Θα προσθέσω μόνο, ότι τότε ακριβώς που άκουγα:πέθανε η μάνα της θεια - Παγώνας,έπρεπε να εξηγώ πως δεν ήταν η μάνα της αλλά η πεθερά της.Κάποιες σχέσεις εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικές.

  Το θέμα είναι ο αδερφός μου και το παραμύθι της γιαγιάς μου, όπως ο ίδιος το θυμόταν και το κατέγραψε λίγα χρόνια πριν.
  Ομολογώ ότι συγκινήθηκα όταν το διάβασα και το θυμήθηκα  γιατί πολύ λίγα πράγματα θυμόμουν.
  Μακάρι κάποια στιγμή να θυμηθεί και να γράψει ένα ακόμα όμορφο παραμύθι με την τυφλή κοπέλα και το τραγούδι.
  Αδερφέ μου σε ευχαριστώ!
σας παραθέτω το παραμύθι αυτούσιο:

Πούλια και Αυγερινός

• 
• 

Κατηγορία: Άρθρα

Δημοσιευμένο στις Τρίτη, 20 Μάρτιος 2012 12:15

Προβολές: 4907

Σε άλλο άρθρο στην ιστοσελίδα, αναφέρω για το φαινόμενο που θα λάβει χώρα στις 3 Απριλίου 2012, που η Αφροδίτη,  περνάει μπροστά από τις Πλειάδες, κάτι που μακάρι να έχουμε καθαρό ουρανό, για να μπορέσουμε να το δούμε.
Επειδή όμως η Αφροδίτη, είναι γνωστή με δύο ονόματα, και ως Αποσπερίτης, όταν φαίνεται μετά τη δύση, όπως τώρα, αλλά και ως Αυγερινός,  όταν είναι ορατή την αυγή πριν την ανατολή, ενώ οι Πλειάδες, είναι γνωστές ως Πούλια, θυμήθηκα το παραμύθι που άκουγα από τη γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρός και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Στο κάτω-κάτω, κάποιες αναδρομές στα παλιά, όχι μόνο δεν απαγορεύονται, αλλά είναι και πολύ χρήσιμες πολλές φορές.


Το παραμύθι λοιπόν αυτό, το παραθέτω, όπως το θυμάμαι από τη γιαγιά μου.

«Ήταν μια φορά, ένα ζευγάρι, που ζούσαν φτωχικά αλλά ευτυχισμένα, με τα δύο παιδιά τους, την Πούλια μεγαλύτερη και τον μικρότερο Αυγερινό. Όμως όπως όλα τα καλά τελειώνουν, πέθανε η μητέρα και ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε. Όμως η μητριά δεν αγαπούσε τα παιδιά, αλλά όσο ζούσε ο πατέρας, φυσικά δεν μπορούσε να εκφράσει τα αισθήματά της. Πέθανε όμως κι ο πατέρας και η μητριά τον μεν Αυγερινό τον έκλεισε μαζί με τα γουρούνια, σκοπεύοντας να τον σφάξει σαν γουρουνάκι, ενώ την Πούλια όλη μέρα την άφηνε νηστική, την έβαζε να κάνει βαριές δουλειές κλπ. Κάποια γειτόνισσα που τα λυπήθηκε, μια μέρα που έλειπε η μητριά, πήγε κι ελευθέρωσε τον Αυγερινό και τους είπε τι σκόπευε να κάνει η μητριά, οπότε τα δυο παιδιά φύγανε, χωρίς να πάρουν τίποτε μαζί τους. Μόνο η Πούλια είχε στις τσέπες της τις κορδέλες για τις πλεξούδες της, μία χτένα κι ένα καθρεφτάκι.

Τα παιδιά έφυγαν χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν. Πήραν ένα δρόμο και το μόνο που ήθελαν ήταν να φύγουν μακριά.
Γύρισε στο σπίτι η μητριά, είδε ότι έλειπαν τα παιδιά, ρώτησε τη γειτόνισσα, αλλά αυτή της είπε ότι έφυγαν προς αντίθετη κατεύθυνση. Έτρεξε προς την κατεύθυνση εκείνη η μητριά αρκετή ώρα και τελικά κατάλαβε ότι τη γέλασε η γειτόνισσα και γύρισε, παίρνοντας την αντίθετη κατεύθυνση και τρέχοντας με μεγαλύτερη λύσσα τώρα. Κάποια στιγμή πλησίαζε τα παιδιά, την είδε πρώτος ο Αυγερινός και φώναξε στην Πούλια: -Πούλια μας έφτασε!
-Μη φοβάσαι Αυγερινέ μου, του είπε αυτή κι έριξε πίσω της τις κορδέλες της, που έγιναν φίδια μεγάλα, τα οποία καθυστέρησαν αρκετά τη μητριά.

Κάποια στιγμή όμως πέρασε το εμπόδιο αυτό κι άρχισε πάλι το κυνηγητό. Και πάλι ο Αυγερινός την είδε να πλησιάζει και φώναξε πάλι:   -Πούλια μας έφτασε!
-Μη φοβάσαι Αυγερινέ μου, του είπε αυτή κι έριξε πίσω της τη χτένα της, που έγινε ένας μεγάλος φράχτης. Προσπαθούσε η μητριά από εδώ να περάσει, από εκεί να περάσει, δεν μπορούσε. Αλλά από τη χτένα έλλειπε ένα δόντι κι εκεί ο φράχτης είχε τρύπα και τελικά πέρασε κι άρχισε πάλι το κυνηγητό. Τρίτη φορά την είδε ο Αυγερινός να πλησιάζει και φώναξε πάλι: -Πούλια μας έφτασε!
-Μη φοβάσαι Αυγερινέ μου, του είπε αυτή κι έριξε πίσω της το καθρεφτάκι κι έγινε μια μεγάλη και βαθιά λίμνη και με τη φόρα που είχε η μητριά, έπεσε μέσα, δεν ήξερε και κολύμπι και πνίγηκε.
Πήραν ανάσα τα παιδιά, αλλά ο Αυγερινός διψούσε πολύ κι όπως έβρισκε στο δρόμο πατημασιές ζώων γεμάτες νερό, γιατί είχε βρέξει, ρωτούσε την Πούλια να πιει.
-Μη Αυγερινέ μου γιατί θα γίνεις γουρουνάκι. Του έλεγε εκείνη, επειδή η πατημασιά ήταν γουρουνιού. Παραπέρα έβρισκε άλλη πατημασιά γεμάτη νερό και πάλι ρωτούσε:
-Πούλια διψώ, να πιω από δω; -Μη Αυγερινέ μου θα γίνεις αλογάκι,  του έλεγε εκείνη, επειδή η πατημασιά ήταν από άλογο.

Κάποια στιγμή όμως όπως ο Αυγερινός διψούσε πολύ, δεν τη ρώτησε αλλά έσκυψε κι ήπιε από μια πατημασιά, κι έγινε ελαφάκι.
Στενοχωρήθηκε πολύ η Πούλια, αλλά τι μπορούσε να κάνει. Πήρε το ελαφάκι, και προχωρούσε, μέχρι που έφτασε σε κάποιο κάστρο. Όταν είδαν οι στρατιώτες το κοριτσάκι με το ελαφάκι, έτρεξαν κι έπιασαν το  ελαφάκι, ενώ η Πούλια φοβήθηκε και σκαρφάλωσε σ’ ένα δέντρο, πολύ ψηλά. Της φώναζαν οι στρατιώτες να κατέβει, αλλά αυτή δεν κατέβαινε.  Τότε μια γριά, είπε στους στρατιώτες ότι αυτή θα την κατέβαζε, μόνο να παραφυλάνε.
Πήγε λοιπόν κάτω από το δένδρο, στο οποίο είχε σκαρφαλώσει η Πούλια, έβαλε ανάποδα μια σκάφη, έβαλε πάνω ανάποδα ένα κόσκινο κι έριχνε αλεύρι και κοσκίνιζε, ενώ είχε δίπλα κι ένα γουρουνάκι. Το αλεύρι έπεφτε έξω από το κόσκινο, το γουρουνάκι έτρωγε από το αλεύρι, τα έβλεπε αυτά η Πούλια κι άρχισε να της φωνάζει:
-Αλλιώς κυρά το κόσκινο, αλλιώς και το σκαφίδι. Διώξε και το γουρουνάκι σου γιατί σου τρώει το αλεύρι. Η γριά έκανε ότι δεν άκουγε και της έλεγε:
-Τι λες κοριτσάκι μου; Δεν ακούω. Κατέβα παρακάτω γιατί είμαι κουφή!
Η Πούλια κατέβαινε λίγα κλαδιά, η γριά συνέχιζε να κοσκινίζει στο ανάποδο κόσκινο και πάλι φώναζε η Πούλια:
-Αλλιώς κυρά το κόσκινο, αλλιώς και το σκαφίδι. Διώξε και το γουρουνάκι σου γιατί σου τρώει το αλεύρι. Πάλι η γριά έκανε ότι δεν άκουγε και της έλεγε:
-Τι λες κοριτσάκι μου; Δεν ακούω. Κατέβα παρακάτω γιατί είμαι κουφή!
Κατέβαινε η Πούλια μερικά κλαδιά και πάλι τα ίδια, μέχρι που κατέβηκε στο χαμηλότερο κλαδί κι όρμησαν οι στρατιώτες και την έπιασαν.
Εν τω μεταξύ, είχαν σφάξει το ελαφάκι, το έψησαν και το έτρωγαν και έδιναν και στην  Πούλια να φάει, που όμως δεν ήθελε, αφού ήξερε ότι ήταν ο αδερφός της.
Όμως μάζεψε στο τέλος όλα τα κοκαλάκια και πήγε και τα έθαψε σε μια γωνιά του κάστρου. Κι εκεί φύτρωσε μια πορτοκαλιά, που έκανε ένα μεγάλο ωραίο πορτοκάλι.
Το κλαδί ήταν ψηλό, αλλά κάθε φορά που πλησίαζε η Πούλια, το κλαδί χαμήλωνε κι η Πούλια χάιδευε το πορτοκάλι  και παρηγορούνταν. Όταν πλησίαζαν οι στρατιώτες ή κανένας άλλος, το κλαδί σηκώνονταν ψηλά και δεν μπορούσαν να το φθάσουν.
Μια μέρα όμως οι στρατιώτες αποφάσισαν να κόψουν την πορτοκαλιά να πάρουν το πορτοκάλι. Το ένιωσε ο Αυγερινός κι όταν πήγε η Πούλια και χαμήλωσε το κλαδί, άκουσε η Πούλια μια φωνή από το πορτοκάλι:
-Πούλια, πιάσου γερά!
Πιάστηκε λοιπόν γερά από το πορτοκάλι, τινάζεται με δύναμη το κλαδί προς τα πάνω και Πούλια και πορτοκάλι έφυγαν στον ουρανό. Κι έγινε η Πούλια τα πολλά μικρά αστεράκια που έχουν το όνομά της κι ο Αυγερινός εκείνο το φωτεινό άστρο που βλέπουμε το πρωί.»
Αυτό ήταν το παραμύθι, όπως το άκουγα από τη γιαγιά μου στο χωριό μου στη Χαλκιδική.
............................................................................................................................................


Σημ. στη φωτογραφία, (συμπληρώνω εγώ) απεικονίζεται η γιαγιά μας, πλέκοντας σκουφούνια, ένα είδος πλεκτές κάλτσες για τον πατέρα μας, που πλεκόταν ενιαία με 8 λεπτές πλεκτοβελόνες.
..................................................................................................................................
  Θέλω να  προσθέσω δυο περιστατικά από τα πολλά που θυμάμαι.
  Ένα καλοκαίρι, έγινε ένα χαριτωμένο περιστατικό, μάθημα αγάπης, στην αδερφή μας, που ανέφερα στην αρχή. Εκείνο το καλοκαίρι η αδερφή μας , είχε τη μανία να αγοράζει καινούργια παπούτσια.  Και σχεδόν κάθε εβδομάδα, αγόραζε κι από ένα ζευγάρι. Δικά της ήταν τα χρήματα, εργαζόταν στα μεταλλεία από πολύ μικρή, όμως εκεί γινόταν ασύστολα μια σπατάλη.Μια μέρα είχε συζητηθεί ότι στη επόμενη πληρωμή, πάλι το ίδιο θα επαναλάμβανε.
 Ο αδερφός μου την επόμενη μέρα, φρόντισε να έρθει νωρίτερα από την αδερφή μου, από το χωράφι όπου βοηθούσε τα καλοκαίρια τους γονείς μας.( Και όχι μόνο τα καλοκαίρια, αλλά σε κάθε του ελεύθερο απο μαθήματα λεπτό, πάντα πρόσφερε στην οικογένεια, μια ανάσα στους γονείς μας).

 Βρήκε όλα τα ζευγάρια παπουτσιών της αδερφής μας, τα παρέταξε το ένα δίπλα στο άλλο, παράλληλα ,στη μεγάλη σάλα, ακριβώς μπαίνοντας από την εξώπορτα.Θα πρέπει να ήταν ή οχτώ ζευγάρια η δώδεκα, δεν θυμάμαι ακριβώς , αλλά ήταν πάρα πολλά '  και σε μια καρέκλα πάνω, σε ένα μεγάλο χαρτόνι, έγραψε με μαρκαδόρο:
 - Επ' ώμου ΑΡΜ!
  -Παρουσιάστε! ΑΡΜ!
Εκείνο ήταν!
Η αδερφή μας από τότε συμμορφώθηκε...ως προς τα παπούτσια....(Γνωρίζω ότι θα το διαβάσει, γιαυτό έβαλα αποσιωπητικά).
..............................
  Ή μια άλλη φορά παλιότερα, που μέσα στη νύχτα ξύπνησε και έψαχνε τα μελισσοσκοίνια, από το άγχος μήπως δεν ξυπνήσει νωρίς να φορτώσουν τα κοφίνια με τα μελίσσια. Δεν ξέρω πόσο μακριά θα τα μετέφεραν, φορτωμένα στα ζώα, γιατί οι μέλισσες πρέπει να μεταφέρονται πιο μακριά από  ακτίνα,πέντε χιλιομέτρων γιατί θυμούνται και επιστρέφουν στο παλιό σημείο και έτσι το μελίσσι χάνεται.Μελισσοσκοίνια, λέγαμε τα λεπτότερα από φόρτωμα σχοινιά, που βοηθούσαν στο καλό δέσιμο των κοφινιών πάνω στα ζώα μας.Είχαμε πάντα ένα άλογο και ένα  μουλάρι.Αργότερα, αγόρασαν οι γονείς μας και ένα γαϊδουράκι, στο οποίο όμως δεν ανέβαινε κανένας τους στη διαδρομή προς και από τα χωράφια γιατί το λυπόταν.Ό αδερφός μου βοηθούσε σε όλα σε κάθε ευκαιρία του και σε βάρος της μαθητικής του ζωής.Πχ, και στο πετάλωμα που ήταν πολύ δύσκολο.
  Θυμάμαι πλήθος περιστατικών , πράξεων αγάπης και αυταπάρνησης.
  Εδώ κάτι ακόμα που το ίδιο φανερώνει.
  Θα ήμουν εφτά χρονών, ίσως και οχτώ, και η μητέρα μου μου είχε αφήσει εντολή, όταν θα γύριζε ο
αδερφός μου από το γυμνάσιο, -τότε τα παιδιά γύριζαν στα χωριά τους μόνο Σάββατο απόγευμα,-
να ετοιμάσω στον αδερφό μου μια ομελέτα με αυγά. Η ίδια έλειπε στα χωράφια, πάντα ακολουθούσε τον πατέρα μας και στις εξωτερικές δουλειές, άλλωστε είχαν κλεφτεί από έρωτα.
Όταν ήρθε ο αδερφός μου, εγώ η μικρή νοικοκυρά, όλο προθυμία, ανέλαβα να εκτελέσω την εντολή της μαμάς με πολύ μεράκι και περισσσότερη αγάπη.
Έτρεξα στη κουζίνα, άναψα το πετρογκαζ, έβαλα μπόλικο λάδι στο μεγάλο τηγάνι, κι άρχισα δίπλα να χτυπώ τα αυγά.Είχα δει όμως μια φορά τη μητέρα μου, που έριχνε στα αυγά αλεύρι, δεν πρόσεξα πόσο.Άρχισα λοιπόν να ρίχνω λίγο λίγο αλεύρι,αλλά δεν έπηζε.'Αδειασα το μείγμα στο τηγάνι και αυτό σε λίγο,άρχισε να φουσκώνει, έγινε σαν τη ζύμη του κέικ λίγο πριν το βάλουμε στο φούρνο. ΄Εγινε ένας όγκος πάνω στο τηγάνι,χάθηκε και το χρώμα των κρόκων, βλέπετε και αυγά και αλεύρι είχαμε δικά μας -αλεσμένο σιτάρι-σε ένα ξύλινο μπαούλο στο κατώι.
Όταν προσφέρθηκε το γεύμα, από τα χεράκια της αγαπημένης του αδερφούλας, ομολόγησε ότι δεν είχε ξαναφάει πιο νόστιμη και χορταστική ομελέτα....Αδερφούλη μου, συγγνώμη!Αλλά από τότε ποτέ δεν ξαναέβαλα αλεύρι...
  Τέτοια και πολλά άλλα ζούσαμε...

   Και φτάνουμε λοιπόν σ ΄αυτόν τον ευαίσθητο άνθρωπο, που μαζί με τον ουρανό και τα άστρα, http://www.astroleon.gr/  έχει ασχοληθεί στη ζωή του, πέραν της εργασίας του, με ένα πολύ σκληρό και άτσαλο υλικό, τον χαλκό.
Έργα του έχουμε όλα τα αδέρφια στα σπίτια μας καθώς υπάρχουν έργα και σε σπίτια φίλων και συγγενών.
Θα μου πείτε γιατί το αναφέρω;
Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που ασχολήθηκε με τον χαλκό.
ΌΜΩΣ το μεγαλείο είναι ότι το μοναδικό εργαλείο του είναι ένα μπλε κωνικό καπάκι στυλό και είναι ο μόνος που έχει γράψει βιβλίο, κατανοητό, με την τέχνη της χαλκογραφίας, όπως από μόνος του την κατέκτησε.
Σας παραθέτω το βιβλίο του,

 καθώς και κάποια από τα έργα του που κοσμούν τον δικό μας χώρο, και ..ψάχνοντας τη βιβλιοθήκη μου, βρήκα και ένα μικρό αφιέρωμα στο τεύχος:Αστυνομική Επιθεώρηση
Ιανουάριος 1987, είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν, και σας το παραθέτω.

                                                     http://www.astroleon.gr/


 Ήθελα από την αρχή δημιουργίας του blog, να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στο πρόσωπο του αδερφού μου, πιστεύω ο ίδιος να το δεχτεί, όπως έλεγαν οι γονείς μας όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, αλλά το ίδιο πονούν, κι εγώ έδειξα μια μικρή τόση δα αδυναμία!Συγχωρήστε με!

Υ.Γ.  επειδή, πέραν του ναι ή του όχι, κάποιες αξίες στη ζωή μας ,έχουν ανεκτίμητη αξία και μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.
Μείνετε ενωμένοι, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα!