Το χωριό μου γιορτάζει!

το χωριό μου............
Κάθε που αναφέρομαι σε αυτό, αυτόματα στο μιαλό μου δημιουργείται η λέξη: ρίζες!
Και λέγοντας ρίζες, τα τελευταία χρόνια ο νούς μου ανατρέχει σε κάποιο θεατρικό που είδα σε σχολείο του τόπου μου και είναι τόσο όμορφο που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας!
΄Εψαξα πολυ, γιατι δεν γνώριζα τον τίτλο...τελικά σκέφτηκα το blog του σχολείου και την εποχή που το είδα.
και βρέθηκε :
ΤΙΤΛΟΣ: ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ
http://gnosi2dim.blogspot.gr/2011_06_01_archive.html

"Το δέντρο που έδινε" δραματοποιήθηκε από τους μαθητές της Β2 τάξης

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μηλιά...και αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι και έπαιζε τον βασιλιά του δάσους...Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της, κι έτρωγε μήλα, παίζανε και κρυφτό κι όταν το αγόρι κουραζόταν αποκοιμόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε την μηλιά πάρα πολύ κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη....

Μα πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή...Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στην μηλιά κι η μηλιά του είπε..."Έλα αγόρι να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου..."..."Είμαι μεγάλος για να σκαρφαλώνω και να παίζω" είπε το αγόρι. "Θέλω να αγοράσω πράγματα να καλοπεράσω, θέλω λεφτά…μπορείς να μου δώσεις λεφτά;"..."Λυπάμαι μα δεν έχω λεφτά" είπε η μηλιά, "Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, και πούλησε τα στην πόλη έτσι θα έχεις λεφτά και θα σαι ευτυχισμένο"...και έτσι έγινε...και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί και η μηλιά ήταν λυπημένη...Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε..."Έλα να παίξουμε όπως παλιά και να σαι ευτυχισμένο", είπε η μηλιά. "Δεν έχω καιρό για παιχνίδια", είπε το αγόρι, "Θέλω ένα σπίτι, να μου δίνει ζεστασιά, μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;"..."Μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι και τότε θα είσαι ευτυχισμένος", είπε η μηλιά....και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και πήγε να χτίσει το σπίτι του...και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Mα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί.... Κι όταν γύρισε πάλι δεν μπορούσε να παίξει με την μηλιά, γιατί ήταν γέρος, και ζήτησε από την μηλιά μια βάρκα γιατί ήθελε να ταξιδέψει…"Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα", είπε η μηλιά, "για να σαι ευτυχισμένο"...και έτσι έγινε...Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη, μα όχι πραγματικά.

Και ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε..."Λυπάμαι αγόρι μα δεν μου απόμεινε τίποτα πια να σου δώσω, δεν είμαι πια παρά ένα γέρικο κούτσουρο", είπε η μηλιά. "Δεν θέλω και πολλά τώρα πια, μονάχα ένα ήσυχο μέρος να ξαποστάσω", είπε το αγόρι που τώρα πια είχε γίνει παππούς. "Τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ότι πρέπει για να ξαποστάσεις, έλα αγόρι, κάτσε, κάτσε και ξεκουράσου"...και έτσι έγινε...και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη!
  ΄Ενα προικισμένο και πολυσύνθετο παραβολικό παραμύθι του Σελ Σιλβερστάιν που κατάφερε να συγκινήσει όλους τους θεατές  κάθε ηλικίας. Ήταν μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη.