Η περίεργη σαπουνόφουσκα

                  Όταν σταμάτησαν και οι τελευταίες σταγόνες της βροχής...
                 .................................................................................................
  -Μπαμπά, μπαμπά,η μεγάλη σαπουνόφουσκα φεύγει!!!!!!!!!!
  -Ας την αφήσουμε ελεύθερη Αννούλα μου  κι ας την παρακολουθήσουμε!

 Ανέβαινε, ανέβαινε η σαπουνόφουσκα κι όλο και γινόταν πιο μικρή στα μάτια μας.

-Καλό σου ταξίδι φίλη μου, είπε η σαπουνάδα. Ακολούθησε το όνειρό σου!
Ανέβαινε,  η σαπουνόφουσκα  και σκεφτόταν:

-Θα... δοκιμάσω  τα όρια της αντοχής μου!
-Άκου να δεις, ευαίσθητη γυάλινη μπάλα.Είσαι μια γυάλινη σφαίρα, μόνο που το γυαλί σου είναι εικονικό.Είσαι πολύ πιο εύθραυστη.Θέλεις απεριόριστη προσοχή και ιδανικές καιρικές συνθήκες.
-Δηλαδή;
-Μμμμμμ, τι να σου πω;
Αν φυσήξει αέρας, μπορεί να σε παρασύρει και να πας πολύ μακριά , μπορεί όμως να χτυπήσεις σε κλωνάρια  δέντρων και να σε τσακίσουν.
-Αν ακουμπήσω απαλά στα σύρματα , εκεί που κάθονται τα πουλιά;
-Είναι λίγο επικίνδυνα γιατί θα ίδια τα πουλιά από περιέργεια θα σε τσιμπήσουν.
-Αν μείνω στη γη;
-Α, αν μείνεις στη γη δεν θα έχεις ζωή ούτε για δευτερόλεπτα.Όπου και να ακουμπήσεις κινδυνεύεις.
-Τι μπορώ να κάνω τότε;
-Δύσκολα μου ζητάς,αλλά σκέφτομαι να σου κάνω αυτή τη χάρη!
Εδώ και ώρα παρακολουθώ τις φίλες σου σαπουνόφουσκες και καμιά δεν υπάρχει γύρω μας,έχουν διαλυθεί.Ούτε ίχνη  αφήνουν.Μόνο εσύ έμεινες δυνατή, είπε ο λευκός μονόκερος με τη χρωματιστή χαίτη που λίγο πριν είχε επιστρέψει από ένα όμορφο ταξίδι!

 

  Θα σου κάνω τη χάρη αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα, εντάξει;
  Ανέβα απαλά στη ράχη μου και βολέψου ανάμεσα στη χαίτη μου να νιώθεις προστατευμένη από κάθε φύσημα αέρα.Τα χρώματά σου μοιάζουν με της χαίτης μου. Κι  εγώ θα πετώ αντίθετα στον ήλιο  να μη σε λιώσει.
-Αντίθετα στον ήλιο; που θα μες πας δηλαδή;
-Θα δεις...
Κι έτσι η περίεργη σαπουνόφουσκα, ανέβηκε προσεκτικά στη απαλή χαίτη του μονόκερου και κράτησε την αναπνοή της, ακολουθώντας το πεπρωμένο της.
 Ο μονόκερος, πετούσε ψηλά , τόσο σιγά , ανεπαίσθητα κι έτσι η σαπουνόφουσκα, ένοιωθε σιγουριά και γαλήνη.
 Πέρασαν λίμνες και βουνά, λαγκάδια και βράχους και από μακριά, έβλεπε τον ήλιο να δύει.
 Η περίεργη σαπουνόφουσκα, παρατηρούσε με την άκρη του ματιού της τα μικρά σύννεφα που κάθε τόσο άλλαζαν σχήμα.
 -Αχ, μια βαρκούλα!Τι θέλει μια βαρκούλα στα σύννεφα;
 Ο μονόκερος κατάλαβε την έκπληξή της και σταμάτησε.
 -Ω!Άφησέ με σε παρακαλώ, να ταξιδέψω με τα σύννεφα!!! Βοήθησέ με να φτάσω στη βαρκούλα!
 Σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι μαζί σου! Μένω ευγνώμων, αλλά ας συνεχίσω ανάμεσά τους!

 Ούτε πανιά, ούτε κουπιά είχε, μόνο το σχήμα της σε παρέπεμπε σε βαρκούλα που είχε ξεφύγει από τον φυσικό της χώρο.
- Βαρκούλα μου, τι θέλεις μέσα στα σύννεφα;
-Έχω χαθεί. Μπερδεύτηκα από το γαλάζιο θάλασσας και ουρανού εκεί στην άκρη του ορίζοντα και έχασα τον προσανατολισμό μου. Γι αυτό τριγυρνώ στον ουρανό.
   -Θα με πάρεις μαζί σου;
   -Μα, δεν έχω πρόγραμμα!Πάω στο άγνωστο...Πρώτη μου φορά βρίσκομαι τόσο ψηλά!
   -Κι εγώ στο άγνωστο πηγαίνω.Έχει ομορφιά το ρίσκο όμως.Τι λες; μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
   -Με δική σου ευθύνη, γιατί όχι;
    Κι έτσι, με ένα απαλό  σάλτο, η σαπουνόφουσκα βρέθηκε μέσα στη συννεφένια βαρκούλα!!!
   ΄Ομως σαν να μην ήταν όπως στην αρχή.
   Στην προσπάθειά της να μπει στη βαρκούλα, η λεπτή σφαιρική υγρή επιφάνειά της, απλά την άγγιξε, κι αυτό ήταν αρκετό η σαπουνόφουσκα να κοπεί στα δυο . Δυο  όμοιες σχεδόν σαπουνόφουσκες, χωρίς πρώτη ή δεύτερη, η μία στο εσωτερικό της συννεφένιας βαρκούλας κι η άλλη απ΄ έξω της, στο κενό.
  -Καλή τύχη αδελφούλα μου, είπε με όλη την δύναμη της αδύναμης φωνής της και κύλησε απαλά (ευτυχώς) στο πάτωμα.
   Η άλλη , χωρίς καν να ακούσει , συνέχισε το ταξίδι εντελώς ακυβέρνητη και χωρίς να προλάβει να απαντήσει στο άλλο της μισό.
   Εκείνη την ώρα, ένα βιαστικό σύννεφο την παρέσυρε και  χάθηκαν τα ίχνη της.
   Η βαρκούλα εξωτερικά , κάθε τόσο άλλαζε σχέδια, όμως η σαπουνόφουσκα ακουμπούσε τόσο
απαλά, που δεν την ένοιαζε καθόλου.
   Η καρδιά της συννεφένιας βαρκούλας, περιτύλιγε απαλά τη σαπουνόφουσκα όσες μορφές κι αν άλλαζε εξωτερικά το σχήμα της και έτρεμε στη σκέψη μήπως με μια αδέξια κίνησή της , την σπάσει.
Είχε αλλάξει τόσα σχήματα, όμως μίκραινε , μίκραινε, και η σαπουνόφουσκα θα έμενε ακάλυπτη, εκτεθειμένη, χωρίς να το θέλει.
Ώσπου αποφάσισε να της μιλήσει:
-Ως εδώ ήταν το ταξίδι μαζί μου!Σ΄ευχαριστώ για το ρίσκο που πήραμε! ΄Αλλαξα χίλιες μορφές , χίλια σχήματα, όμως μπόρεσα να σε προστατέψω να μην μου σπάσεις.Όμως τώρα....διαλύομαι...Δεν έχω άλλες αντοχές..
Σε αφήνω στην τύχη σου, αγαπημένη, χωρίς να το θέλω.
Καλή τύχη συνοδοιπόρε μου, ο ήλι... ήθελε να πει το σύννεφο, όμως λέγοντάς το ,  διαλύθηκε  , αφού και οι τελευταίες  σταγόνες του είχαν εξατμιστεί...
-Μόνη στο σύμπαν!
Κι εκεί που η ευαίσθητη καρδούλα της, χρειαζόταν ένα απλό φύσημα του αέρα για να σπάσει, , εκεί που ένιωσε απροστάτευτη, ακριβώς μπροστά της, απλωνόταν άκρη με άκρη ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο και μια αλυσίδα αγάπης από διάφανες μικρές και μεγαλύτερες γυαλιστερές , λεπτεπίλεπτες  φουσκαλίτσες , σαν μια όμορφη παρέα, που  πλησίαζε .....κοντά της.
-Λες  να είναι κομματάκια του εαυτού μου; αναρωτήθηκε η σταγόνα και  πλησιάζοντας στην πρώτη
 φουσκαλίτσα ενσωματώθηκε και αμέσως ένιωσε πιο δυνατή.
Θα μπορούσε αυτό να συνεχίσει να γίνεται, το ακριβώς αντίθετο από τη διάσπασή της  στην αρχή, αλλά αυτό το ρίσκο δεν θα το άντεχε. Δεν είχε άλλωστε νόημα!
Τότε το ουράνιο τόξο της είπε:
-Μη φοβάσαι, έλα κοντά μου!Εσύ κι εγώ μοιάζουμε!Το χρώμα μας κι εσύ κι εγώ το παίρνουμε από τον ήλιο!Μόνο που εμείς ,το φάσμα του ουράνιου τόξου, μοιράζουμε ομορφιά και γαλήνη και ελπίδα, μόνο μετά από κάθε βροχή. Να, δες και ο ήλιος ίσα που πάει να κρυφτεί στη δύση του.
 Αν μείνεις μαζί μου, θα ζήσεις για πάντα!Όλοι θα σε θυμούνται! Και μετά από κάθε βροχή,όλοι θα βλέπουν στην άλλη άκρη του ουρανού, αντίπερα από τον ήλιο, τα χρώματα και το σχήμα μου.
- Ελάτε όλες κοντά μου, είπε στην διάφανη αλυσίδα με τις μικρές σαπουνόφουσκες.Κι όλες μαζί, ακουμπώντας προσεκτικά η μία την άλλη, ενσωματώθηκαν στο υπέροχο ουράνιο τόξο!
Μια ερώτηση πρόλαβε βιαστικά , πριν την τελική κίνηση:


 -Και η Αννούλα;
 -Μα η Αννούλα το έμαθε πρώτη, νομίζω έβαλε και την υπογραφή της στο παραμύθι σου!Τι λες;
-Σ΄ευχαριστώ ουράνιο τόξο μου!
 Σ΄ευχαριστώ!Ποτέ δεν φανταζόμουν ένα τόσο όμορφο τέλος!

    Η Αννούλα , συνέχισε να λατρεύει τις σαπουνόφουσκες, και μαζί της μικροί και μεγάλοι χαίρονται σαν παιδιά!
   Παρακολουθώντας τις, άλλες να σκάνε στον αέρα, άλλες  μόλις ακουμπήσουν τη γη, άλλες λίγο πιο πέρα, άλλες πολλαπλασιάζονται σε περισσότερες, άλλες να μικραίνουν.
  Η κάθε μια σαπουνόφουσκα με τη στιγμιαία τύχη της!
  Τυχερή ήταν μόνο η μεγάλη  περίεργη σαπουνόφουσκα που την είδε ο λευκός μονόκερος και μετά συνάντησε τη συννεφένια βαρκούλα και ταξίδεψε μαζί της ως την απέναντι μεριά του ήλιου, στην άκρη του ορίζοντα.
  Και ανάλογα με τη θέση του ήλιου κάθε φορά μετά από δυνατή βροχή, μόλις σταματήσουν και οι τελευταίες σταγόνες της, ανεπαίσθητα στην αρχή, πιο έντονα μετά, στην ολιγόλεπτη παρουσία του και αχνά πάλι στο τέλος, θα είναι εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδα, την ομορφιά και το ταξίδι!

 ΄Αλλωστε, κάπου εδώ, μια άλλη απόδραση από τα μακρινά εργοστάσια της Κίνας, επέτρεψε να έχει την δικιά της <<Mοβένια>>, για να παίζουν και να κάνουν μαζί σαπουνόφουσκες!
  Δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτή η απόδραση συνάντησε κάποιο μαγικό χαλί με κάποιον σοφό Σιανγσίν στον δρόμο της, όμως ξέρουμε πως κάποτε στο μέλλον οι ξαδερφούλες θα μπορούν να λένε : Είχα κι εγώ μια πάνινη κούκλα! Μου την χάρισαν στην πρώτη μου ονομαστική γιορτή, στις 25 Ιουλίου!
..............................................................................................................................................................

Σημ. : η εικόνα του λευκού μονόκερου, από το διαδίκτυο.


Να είστε όλοι και όλες καλά!
Καλή συνέχεια στα καλοκαίρια σας!!!!!!!!!!!
 Υ.Γ.
Λατρεύω να παρακολουθώ τα σύννεφα!Το πόσο γρήγορα αλλάζουν σχήματα και πόσο σε ελάχιστα λεπτά, εκεί που υπήρχε ένα μεγάλο σύννεφο, ο ουρανός είναι ολοκάθαρος.

 
Για να μαθαίνουμε λοιπόν, σας παραθέτω τις ερμηνείες:

https://coolweb.gr/sunnefa-pos-dimiourgountai/

 Και από ένα ποιηματάκι που μου βγήκε στη θάλασσα , χαζεύοντας τα συννεφάκια, αλλά όταν βγήκα..θυμόμουν μόνο το ρεφρέν,
σας το χαρίζω:
Λευκά μου συννεφάκια
στην  άκρη τ΄ουρανού
χαρίστε μου ταξίδια,
υπέροχα, του νου!

Και για να νοιώσουμε όλοι παιδιά, ας ταξιδέψουμε με το επόμενο :

https://www.youtube.com/watch?v=T3ctiCaK-Ek
  ..........................................................................................................................................
  Σημείωση:Το παραμύθι  ήταν γραμμένο από μέρες, απλά περίμενε την ημερομηνία του.
https://www.sansimera.gr/biographies/739
..........................................................................................................................................................
  Η Ελλάδα μας , πενθεί . Για μια ακόμα φορά. Σε αυτό το θέμα, αυτές τις ώρες, προτιμώ τη σιωπή.     Και η σιωπή, ΄περικλείει πλείστα συναισθήματα.